witte kerst

Onze kampeertrip wordt onderbroken - en verbeterd - door een buitenissige storm.…

🕑 10 minuten minuten Rechte seks verhalen

) Onze slaapzakken sluiten perfect aan elkaar, iets wat we een paar reizen geleden bij toeval ontdekten en sindsdien schaamteloos en moedwillig misbruik van hebben gemaakt. Wanneer jullie met z'n tweeën dezelfde kleine, goed geïsoleerde ruimte verwarmen, verdwijnt de behoefte aan thermisch ondergoed, of zelfs helemaal geen extra lagen. We waren twee dagen bezig met onze vijfdaagse lus door de Rockies, een korte, noodzakelijke vakantie gepakt toen we allebei konden.

Een of beide van ons zijn meestal oproepbaar tijdens de "echte" feestdagen, dus we stelen ze van hun plaats in de kalender en gebruiken ze wanneer dat nodig is. Dit jaar viel Kerstmis in de week voor Memorial Day en werd gevierd met een wandeling in het achterland. Het zal je misschien verbazen hoeveel van onze feestdagen op die manier gevierd worden.

Of misschien niet. Gisteren was een flinke duw geweest over de tweede grote bergkam, en vandaag zou, volgens onze route en sitereservering, een middelmatige wandeling naar een meertje worden, dus we konden het een beetje rustig aan doen. We hadden gisteravond ons kamp in de schemering opgezet, behoorlijk uitgeput door de hoge lucht en steile beklimmingen, en we hadden er amper aan gedacht het voedsel in een boom te binden en de rugzakken te bedekken voordat we de tent in kropen.

We waren niet te moe geweest om in onze dubbele cocon met elkaar in de knoop te raken, en we worstelden in de naderende duisternis. De avondgeluiden van de donker wordende beboste vallei werden samengevoegd en gilden, dan kreunen en grommen, en ten slotte haar vrouwelijke kreten terwijl ik in haar omgekeerde geslacht stootte, mijn borst tegen haar rug, haar tegen de zachte met dennennaalden bedekte bosbodem op de andere kant van onze slaapzakken en tentbodem. We sliepen goed en lang, op onze zij gerold vanaf onze koppeling. Op een bepaald moment in de nacht glipte ik uit haar, maar alle rommel werd grotendeels opgevangen door de kleine zachte handdoek die we in de tas hadden gestopt, tussen haar benen opgetrokken terwijl we in slaap waren gevallen (we doen dit al een tijdje, ten slotte).

De ochtend liet lang op zich wachten en het was nog schemerig en grijs buiten toen haar bewegingen me wakker maakten. Ik was om haar heen geslagen, een been tussen het hare, een biceps fungeerde als haar kussen, de andere arm bezitterig om haar ribbenkast geslagen. Mijn eerste gedachte was hoe warm ze was, toen hoe zacht ze was, en toen hoe goed we bij elkaar pasten.

Mijn arm zat precies op de goede plaats, mijn been… De kromming van haar rug tegen mijn borst, haar vastberaden achterste tegen… Het drong tot me door dat ze kronkelde en tegen me sprak met een minder dan gelukkige stem. "…op je grote palooka, laat me eruit! Ik moet gaan! Ik moet plassen!" Ach ja. Ochtend Pee. Nationale noodtoestand. Ernstig.

Ik kan er tegen mezelf grappen over maken, maar je doet Dis, of erger nog, je niet bemoeit met Morning Pee. Dus hoe graag ik haar ook vast wilde houden, om haar op haar rug te rollen en net als de andere beesten van het bos te doen, ik hief mijn arm op en liet haar zich vrij wurmen. Het was nog steeds fijn dat het even duurde voordat ze uit de tas kwam, ze mompelde en wiebelde de hele tijd. Ik vond het kronkelende gedeelte helemaal niet erg.

Ze had zich eigenlijk al een beetje ingespannen tegen de tijd dat ze uit de tas was gestapt en naar de rits van de tent reikte, waarbij ze met uitgelezen woorden mijn grotere blaas minachtte toen ze de deur openritste. '…verdomde kameel, jij. Je zou denken dat je… oh, heilig…' Ik kon zien wat haar had onderbroken.

Het openritsen van de tentdeur ging gepaard met een kleine glijbaan van wit poeder van het dak van de tent. Maar dat was niet het enige witte poeder dat te zien was. Alles buiten de tent was wit.

Er was meer dan een voet ervan op de grond, zelfs met de bomen, en het kwam nog steeds naar beneden. Niemand bij het boswachtersstation had iets over sneeuw gezegd, hoewel we allebei wisten dat het in deze tijd van het jaar kon gebeuren. Ik denk niet dat een van ons zo veel verwachtte, of dat het allemaal letterlijk van de ene op de andere dag zou verschijnen. We moeten door een bijna sneeuwstorm heen geslapen hebben.

De lucht was nu koud, maar niet ijskoud. Ik vroeg me af of het zo warm zou worden dat de grote, dikke vallende vlokken spoedig in regen zouden veranderen. "Wauw. Dat is een hoop sneeuw.' 'Ja.' zei ze met opeengeklemde tanden. Verdomme.

Moeder natuur was aan het rommelen met Morning Pee. Dat kon niet goed zijn. adem en dook de deur uit. Ik reikte mijn hand achter haar aan, maar wat moest ik doen? Ze deed de tentdeur niet dicht, dus werd ik getrakteerd op haar blote billen en gespierde benen die behoedzaam, snel van me weg stapten, bijna kniediep in de sneeuw.

Ze omhelsde zichzelf terwijl ze stapte, haar lange, donkere ochtend-slordige krullen vingen sneeuwvlokken die anders op haar rug zouden zijn gevallen. Ze stapte, klapperde met haar tanden, vloekte en herhaalde, op zoek naar een waarschijnlijke plek een discrete afstand van de tent tot je hurkzit. In tijden als deze zou je verbaasd zijn hoe kort discrete afstanden kunnen zijn. Of misschien niet. Ik heb de tent gescand op een van de dunne maar absorberende handdoeken voor oneindig gebruik men moet in het achterland altijd bij zichzelf blijven, zodat ze zich kan afdrogen als ze weer binnenkomt.

Ik viste het terug in de zak om het op te warmen toen ik een gil hoorde en toen een schreeuw. Ik draaide me snel om om door de deur naar buiten te kijken, net op tijd om de boom boven haar te zien die een aantal takken vol sneeuw liet vallen. Recht op haar terwijl ze probeerde op te staan. Ik was klaar om zelf uit de tent te springen, totdat ik haar nog steeds zag staan, zij het opgestapeld met wit, vloekend en het spul van haar afschuddend. Ik kon het niet helpen.

Ik begon te lachen, en hoe meer ik probeerde het te onderdrukken, hoe erger het werd. Het overstemde zeker haar grof taalgebruik, en ik denk dat de tranen in mijn ogen me de moorddadige blik in de hare deden missen toen ze terugkwam bij de tent. Ik kon alleen stoppen toen ze zich zonder pardon in de slaapzakken duwde. Ze stopte niet om zich af te drogen of zelfs maar alle sneeuw van zich af te vegen.

Ze stormde gewoon naar binnen. Nu was het mijn beurt om te janken. Ze was KOUD! Haar voeten! Het waren ijsblokjes.

Haar benen en heupen, nat en koud als een levend mens, hadden niets te zoeken. En ze duwde tegen me aan! Shit! Er was een hele sneeuwbank tussen haar borsten en ze smolt die tegen me aan terwijl ze agressief tegen me aan kroop. "Mmmmmmmmm Je bent zo groot en warm en droog," spinde ze. Ze wist precies wat ze deed de (natte, koude) brutale meid. En laat me je vertellen.

Ze kon ermee wegkomen. Ze gooide haar been over me heen en drukte zich dichter tegen me aan. Ik trok me bijna terug. Ze had het ongelooflijk koud waar de kruising van haar benen in mijn dij drukte.

Ik was al onder de aandacht gekomen voordat ze de slaapzak had verlaten, maar dit zette me letterlijk koud. "Jezus Allah Boeddha! Wat in vredesnaam?" riep ik uit. Ze huiverde tegen me aan.

'Geen bladeren. Ik heb sneeuw gebruikt.' Dat verklaarde in ieder geval die eerste schreeuw. "O, jij arme schat!" "Ja!" kreunde ze prikkelbaar.

Ik reikte tussen ons in met een hand die de hele nacht niet buiten de slaapzak was geweest, en streelde haar hele kutje. Ze was erg koud bij mijn aanraking, maar dat betekende dat de mijne… "Ooohhhhh dat is zo lekker warm." Ik drukte tegen haar aan terwijl ik haar zachtjes wreef en verwarmde, ze kirde en duwde haar sneeuwnatte haar in mijn schouder, letterlijk in mij smeltend. Twee lichamen in een goed geïsoleerde ruimte.

Het maakt niet uit of een van hen nat en koud begint. Al snel stijgt de temperatuur. "Ik heb het nog steeds koud." Ze loog. 'O? Ik denk dat ik weet hoe ik je moet opwarmen.' Ik rolde over haar heen, haar armen om mijn rug, mijn ellebogen kwamen aan weerszijden van haar te rusten. Onze onderlichamen vloeiden door elkaar, maar ik tilde mijn buitenste been op zodat ze het mijne tussen het hare kon laten rusten.

Ik keek naar haar prachtige gezicht. Hoe heb ik zoveel geluk gehad om haar te vinden en haar de mijne te maken? Ze opende zich en trok haar knieën op, zodat zoveel mogelijk van haar dijen, benen en kuiten me raakten en vasthielden. Mijn hardheid wees naar beneden, tegen de spleet van haar kontwangen gedrukt.

Ze boog zich en drukte zich tegen me aan. "…Koud…" zei ze. Ik liet mijn borst naar haar zakken en omcirkelde haar tengere gestalte in mijn armen, haar eigen armen kwamen langs mijn zij en omklemden mijn rug. Tegelijkertijd tilde ik mijn bekken op en schoof de bovenkant van mijn pik omhoog langs haar koele, maar niet langer koude perineum. Toen, op precies de juiste hoogte, gleed de punt tegen haar aan.

Een opzettelijke buiging en mijn eikel gleed omhoog tegen haar spleet. Ja, warm en koud is relatief. Voor mijn met bloed gevulde schacht voelde haar spleet als zacht ijs. 'Ohhh. Je gaat me verbranden,' fluisterde ze.

"Ah, maar wat een manier om te gaan…" Ik liet me in haar zakken. Alleen haar entree was koud. Binnen was ze net zo heet als ik.

We kreunden samen terwijl ik haar in onze kleine cocon drukte. De deur van de tent stond nog open, de sneeuw viel nog steeds, maar lichter. We zagen het niet stoppen. Geen aandacht besteed aan de vallende sneeuw die het dak van onze tent boog, of zelfs de zon die de wolken meer dan een uur later verbrandde.

We verwarmden elkaar, pasten bij elkaar in onze kleine ruimte, totdat elk klein stukje van ons allebei volledig was ontdooid. We dommelden in met haar opgerold schrijlings naast me, haar hoofd op mijn borst, ik nog halfhard in haar, totdat onze rommelende magen ons eindelijk weer aan de wereld buiten de tent deden denken. De late lentezon was heet en deed de sneeuw snel smelten, maar niet zo snel.

"Ik denk dat we genoegen zullen moeten nemen met een modderige 'heen en terug' in plaats van de hele lus," zei ik. Ze knikte instemmend. Dat was een kleine teleurstelling, maar het betekende wel dat we vandaag helemaal nergens heen hoefden.

'Ik ga het eten en de uitrusting halen,' bood ik aan. Ze knikte opnieuw. Ik wist dat ze niet vrijwillig de sneeuw in zou gaan nadat ze helemaal warm was geworden.

Bovendien moest ik nu ook plassen. Dus kwam ik in beweging. Ik had ook geen kleren aan. De sneeuw was snel erg, erg koud tegen mijn voeten en benen terwijl ik mijn taken uitvoerde. Maar ik heb ook vals gespeeld.

Nadat ik de voedselzak uit de boom had gehaald, uit het zicht van de tentopening, ging ik naar beneden en rolde ik doelbewust in een grote drift. Ik ging de tent binnen, voedselzak over mijn schouder, haar en baardstoppels wit van de sneeuw, mijn kont eraf. "Ho Ho Ho! Vrolijk kerstfeest! Het was het helemaal waard toen ik weer in de slaapzak dook..

Vergelijkbare verhalen