Een wandeling rond het meer

Het was een prachtige dag, in het Rocky Mountain park van Banff, Canada. Ze was op vakantie en Banff was haar favoriete toevluchtsoord om op te frissen en te vernieuwen. De koele berglucht, zelfs in de hondendagen van de zomer, had een kwaliteit die moeilijk te benoemen was. De den, vermengd met het mos, en de schone verse sneeuw in de bergen lieten haar vermoeide geest altijd herleven.

Moraine Lake was een van haar speciale plekken, een 'gelukkige plek' die sommigen het zouden noemen, want het bevatte speciale herinneringen voor haar. Zij en wijlen haar echtgenoot waren hier op huwelijksreis geweest en ze maakte de reis nu elk jaar om de mooie relatie die ze ooit hadden te gedenken. Een van haar hobby's was fotografie, van landschappen, en terwijl ze liep maakte ze foto's met haar nieuwe digitale camera, die ze zichzelf trakteerde als verjaardagscadeau. De bergen waren prachtig en de kleur van het meer, een surrealistisch turkoois blauw, veroorzaakt door het slib van de afvoer. Ze had nog nooit een film gevonden die de unieke kleur goed kon vastleggen.

Ze hoopte alleen dat de digitale dat voor haar kon doen. Ze zou opgewonden zijn om de foto's op haar laptop te zien, als ze terugkwam in haar kleine hut, genesteld in het bos. Ze besloot te stoppen en even uit te rusten, ging op een groot rotsblok zitten en haalde een fles koud water tevoorschijn en een boterham die ze had ingepakt.

Ze had ook wat noten en zonnebloempitten, en hoewel het illegaal was om de dieren in de nationale parken te voeren, kon ze het niet laten om een ​​paar zaden te delen met een vriendelijke kleine eekhoorn die was gekomen om haar gezelschap te houden. Terwijl ze at, mediteerde ze over haar leven, sinds het verlies van haar geliefde echtgenoot. Hij was zo'n geweldige man, ze had heel veel van hem gehouden, en hoewel het meer dan vijf jaar geleden was dat hij was overleden, droeg ze nog steeds haar trouwring, niet in staat om die laatste band met hem te verbreken.

Ze huilde zachtjes, om het leven dat nog vele jaren had moeten doorgaan, om wat ze hadden verloren en wat ze nooit hadden gehad. Plotseling voelde ze de aanwezigheid van een ander bij haar, en ze draaide zich om en zag een knappe man, een paar jaar ouder dan zij, haar zijn zakdoek overhandigen. Ze had niet eens door dat ze huilde en toen stond daar die man.

"Je ziet eruit alsof je je beste vriend bent verloren.", zei hij tegen haar en glimlachte vriendelijk naar haar. "Wat? Oh, ik, ah, ja, ik heb mijn beste vriend verloren. Mijn man is overleden en we waren hier op onze huwelijksreis gekomen. Ik kom minstens één keer per jaar om uit te rusten, te ontspannen, van het landschap te genieten en een paar foto's." Ze knikte naar de camera die om zijn nek hing.

'Zo te zien had jij hetzelfde idee.' Hij ging naast haar op de rots zitten en haalde ook een fles water uit zijn rugzak. Ze bood hem wat fruit en noten aan, en ze zaten in de zon en kwamen langs, terwijl ze aantekeningen maakten op de foto's die ze hadden gemaakt. 'Je komt niet uit Canada, hè?' vroeg ze hem, gefascineerd door zijn rijke diepe stem en het zachte zuidelijke accent, dat was er bijna niet. Ze pakte het op, want ze had iets met een accent.

"Nee, dat ben ik niet, ik kom uit Texas. Ik heb over Banff gehoord en wilde heel graag wat natuurfoto's maken, en wat is een betere plek dan hier?" Ze was het met hem eens en vroeg wat hij nog meer had gezien. Ze vertelde hem over alle prachtige wandelingen die er te vinden zijn, geen wandelingen in het achterland, maar rustige wandelingen in de bergen, voor goede foto's. Hij merkte dat ze een gevoel van trots voelde voor dit deel van haar land, en hij vroeg haar of zij zijn gids voor het gebied wilde zijn.

Hij zou daar nog een paar weken blijven, en zij ook. 'O, ik weet het niet. Ik weet niet zeker of ik degene ben die je deze plekken wilt laten zien. Ze bevatten te veel herinneringen voor mij, en.' 'Je wilt ze toch niet met een andere man delen, hè?' vroeg hij haar vriendelijk. Ze keek hem in de ogen en vond daar een droefheid die overeenkwam met die van haar.

Hij was ook alleen op deze wereld, dat wist ze instinctief, en glimlachte verlegen naar hem. Ze knikte en keek weg, over het meer. Ze praatten verder en ontdekten dat ze in hetzelfde huisje verbleven, slechts een paar deuren van elkaar verwijderd. 'Ga je vanavond met me eten, alsjeblieft?' hij vroeg.

Ze kon deze man niet weigeren en kon niets aantrekkelijkers bedenken dan een lekkere maaltijd met hem te delen. "Heb je een plaats in gedachten?" vroeg ze hem, 'want zo niet, dan weet ik niet ver hier vandaan een fantastische viersterreneetkamer.' "Ok, ik haal je om 20.00 uur op?" Ze knikte en zei dat ze zou reserveren voor de eetkamer. Ze stonden op, pakten het afval van hun lunch in en liepen rustig terug naar hun hutten. Een dutje, een bad en voor het eerst in jaren een heerlijk avondje uit, was echt iets om naar uit te kijken. Ja, misschien wordt het toch een heerlijke vakantie..

Vergelijkbare verhalen