George, Isolde en de Brass Ring Polka Band Ch V

Isolde ontmoet Terry en Bob stelt een plan voor om geld te verdienen…

🕑 17 minuten minuten romans verhalen

Hoofdstuk V Isolde werd badend in het zweet wakker. De zon scheen op haar en haar haar was tegen haar voorhoofd gepleisterd. Haar heup deed pijn en ze had een kramp in haar nek omdat ze er verkeerd op lag. Ze keek op haar horloge. 9.00 uur stond er.

'Verdomme', dacht ze. En dan: "Ik moet echt plassen." Ze ging rechtop zitten en keek om zich heen. Ze was in een veld dat onlangs was gemaaid. De stoppels waren ongeveer tien centimeter hoog. Er was een boslijn ongeveer 100 meter links van haar.

Rechts van haar zag ze huizen in de verte. Ze stond stijf op en wilde net naar het bos lopen voor wat privacy, toen ze een tractor op de weg hoorde komen. "O, super", dacht ze. "Net wat ik nodig heb, is een Bodine-boer die een hooihark door al mijn stront haalt." Ze boog zich voorover en begon haar uitrusting te verzamelen toen de tractor naast haar stopte.

"Hé! Je mag hier niet kamperen!" schreeuwde de tractorman. 'Ik ga niet kamperen. Ik ga weg.' schreeuwde ze terug.

"Wat?" hij vroeg. Toen voegde hij eraan toe: "Laat me dit ding afsluiten. Ik hoor niets door het racket heen." Dat gezegd hebbende, zette hij de motor af en sprong van de bestuurdersstoel. 'Nou, wat zei je over rouwen?' hij vroeg. 'Niet treurend,' antwoordde ze.

"Vertrekken." "Oh. Zo snel? Ik bedoel, je bent hier net. Je was hier gisteren niet toen ik aan het maaien was.' 'Gisteren was ik aan de oostkust.

De andere kant van Easton, zei ze, en toen vroeg ze zich meteen af ​​waarom ze hem dat had verteld. 'Mijn huisbaas woont daar,' zei hij. "je bent niet van hem, dus wat brengt je hier?" 'Ik had gisteravond ruzie met mijn vriend, dus ben ik weggelopen.

Luister. Is er hier in de buurt een plek waar ik kan plassen? Ik moet echt gaan.' Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek om zich heen. 'Zeker,' zei hij.

'Je kunt overal plassen. Dat is wat ik doe.' "O mijn God!" zij dacht. "Deze man is echt een Bodine." Hardop zei ze: 'Het lijkt nogal openbaar, vind je niet?' "Geef me je tent. Ik gooi hem over de wielen van de tractor en de stoel, en daar kun je onder plassen," antwoordde hij.

Hij greep de hoek van de tent en begon hem naar de tractor te slepen. "Misschien is hij niet zo'n Bodine na alles,' dacht ze. Wat ze zei was: 'Bedankt.

Dat zal wel moeten, denk ik. Draai je de rug toe, als je het niet erg vindt. Er zijn een paar dingen die een dame graag privé houdt.' 'Oké,' zei hij.

Met zijn rug naar haar toe ging hij verder. 'De zus van een vriend van mij zei toen we kinderen waren altijd: 'Als ze als ze het eerder hebben gedaan, zullen ze niet weten wat het is. En als ze dat hebben gedaan, zullen ze het begrijpen." Isolde kwam onder de tent vandaan. "Wie was je vriend?" vroeg ze in wat ze hoopte dat klonk als een nonchalante t. "Oh, een jongen met wie ik naar school ging.

In de middag speelden we een balletje. Zijn zus stal zijn Playboy-tijdschriften onder zijn bed vandaan terwijl we aan het spelen waren. Hij wist dat zij het moest zijn, want ze legde ze nooit in de juiste volgorde terug, en als het zijn moeder was geweest die ermee had geknoeid, zou ze ze eruit hebben gegooid.' Isolde haalde diep adem.

ga maar zitten,' zei ze. 'Ik ken dat meisje. Ik ben zij.' 'No shit?' antwoordde hij. 'Het is echt een kleine wereld, hè? Oke. Vertel me niet hoe je heet.

Eens kijken of ik het me kan herinneren. Het begint met een I. Izzy? Nee, dat is de bijendame in de chick flick.

Irene? Nee, dat is het meisje in het nummer van Ledbetter. Irma? Nee, dat was Shirley die een hoer speelde. Ik um Is Is iets. Isolde! Dat is het! Jij bent Isolde!" riep hij uit.

"Ja, dat ben ik." zei ze. "Hoe ben je hier terechtgekomen? Ik heb gehoord dat je getrouwd bent met een of andere zakenman en een kind hebt gekregen en zo,' zei hij. 'Ja, dat heb ik gedaan.

Maar hij ging er vandoor met een of andere bimbo-secretaresse, en mijn dochter werd zwanger en trok in bij die man en ik kreeg een relatie met een gestoorde mechanische muzikant die, ik zou eraan toe kunnen voegen, me constant kwaad maakt, ook al hou ik van hem.. .' en misschien had ze een uur zo doorgegaan, maar ze werden onderbroken door een schreeuw van de weg. 'Ik dacht dat je zei dat je vandaag ging hooien,' schreeuwde de man. Ze keken op om te zien een witte Cadillac-cabriolet stopte aan de andere kant van de tractor. 'Hé, Bob,' zei de tractorman.

'Ik sprak net met een oude bekende. Ik wil dat je elkaar ontmoet…' 'We hebben elkaar ontmoet,' zeiden Bob en Isolde in koor. 'Leg je rotzooi in mijn auto, zodat Jackson hier weer aan het werk kan,' zei Bob.

'Is dat je naam? Jackson? Het is nogal ongewoon. Heet je vader Jack?' vroeg Isolde. 'Nee, zo noemt hij iedereen.

Zegt dat het erg hip was tijdens de oorlog,' antwoordde de tractorman. 'Nou, hoe heet je dan?' vroeg Isolde. 'Ik dacht dat jullie elkaar kenden. Zoals je zat, leek het alsof je een gesprek van hart tot hart had toen ik aankwam. Maar aangezien het erop lijkt dat je nog niet formeel bent voorgesteld, laat mij de honneurs waarnemen,' zei Bob.

Hij vervolgde: 'Isolde, ik zou graag willen dat je kennismaakt met mijn huurder, Terwilliger. Terry, zeg 'hallo' tegen mijn danspartner, Isolde, en stap op je tractor en ga weer aan het werk.' 'Jij, jongedame, moet in mijn auto springen en een ritje maken. Er is een zalmkleurige VW-kever een kwart mijl terug. Het is aan de voorkant opgekrikt en heeft een paar poten die eronder uitsteken. Ik denk dat je met de andere kant van de benen moet gaan praten.

En je moet je gezicht wassen en de hooizaden uit je haar kammen. Je ziet eruit alsof je de nacht in een koeienweide hebt doorgebracht.' 'God!' dacht Isolde. 'Hij is net opa Stoltzfuss. Hij neemt de leiding zonder ook maar 'met uw verlof'.

"Hardop zei ze: "Nou, ik moet me echt opruimen. En ik wil de rest van mijn spullen. Maar ik wil niet met George praten. Ik ben nog steeds boos op hem.' 'Waarom ben je boos op hem? En is het echt de moeite waard om te vertrekken? Jullie twee zagen er gisteravond zo verliefd uit,' antwoordde Bob.

'Hij lijkt me een aardige vent. En hij is een verdomd goede muzikant,' ging hij verder. 'Daarom ben ik hier. Ik wil hem en zijn cohorten inhuren voor een idee dat ik heb, als ze geïnteresseerd zijn.' Isolde fleurde op.

'Wat voor baan?' vroeg ze. 'Nee,' zei hij. een keer. Trouwens, als je hem verlaat, zijn dat jouw zaken niet. Als je zijn manager was, met een contract en zo, zou het anders zijn.

'Dan zou ik hem natuurlijk moeten vertellen dat hij een dwaas is omdat hij verliefd is geworden op zijn manager, maar ik denk van niet, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken.' Hij leunde achterover en glimlachte in zichzelf. ' antwoordde ze niet. Ze dacht dat als deze man het had over een vaste baan, George een manager nodig zou hebben. En ze kende precies de persoon voor de baan. Bovendien wilde ze George niet echt verlaten.

Ze wilde dat hij een auto kreeg die niet altijd kapot ging en haar af en toe in huis hielp. Bob liet de auto de oprit achter de VW oprijden. 'Hé, Jackson! Je hebt gezelschap,' riep hij opgewekt. Terwijl George onder de auto vandaan gleed, zei Bob: 'Kijk eens wat ik een stukje verderop heb gevonden.' George stond op en knipperde met zijn ogen in de schittering van het zonlicht. de woonkamer en de keuken,' zei hij.

'En ik heb een muizenval gekocht.' 'Alleen?' riep Isolde uit. Ben je gek geworden?' 'Nou, het is groot genoeg voor drie of vier,' zei George. 'Ik heb er pindakaas op gelokt. Dat zou volgens de man van de dierenwinkel het beste werken.' Plots drong het tot haar door dat hij een kooi had gekocht, bijvoorbeeld voor een huismuis of hamster. 'Je kunt veldmuizen niet temmen.

Het zijn wilde dieren,' zei ze. 'Waarom niet?' vroeg George. 'Ze zijn gewend om in een huis te zijn, en ze zijn gewend om in de buurt van mensen te zijn. Bovendien,' vervolgde hij, 'ik wilde ze niet doden. Het lijkt niet juist, een halsmisdaad maken van te zijn wat je bent.

Daarom kon ik de priesters en al hun 'doodzonde'-zaken nooit uitstaan.' Dat bracht Isolde te kort. Ze had nooit iets verteld over haar zondige gedrag als tiener. vanmorgen tegen Terry.

'Weet je wat, George? We moeten praten. Maar nu ga ik mijn gezicht wassen en mijn haar borstelen. Opa…' zei ze bijna Stoltzfuss, maar ze betrapte zichzelf voordat hij naar buiten gleed.

'Bob, hier staat dat ik eruitzie alsof ik de nacht in een koeienweide heb doorgebracht.' 'Nou, ik vind je hoe dan ook mooi,' George zei tegen haar rug. Hij wendde zich tot Bob en zei: "Ze is, weet je. Wat brengt jou hier? Jij bent de man die gisteravond op het feest was.

En hoe heb je me trouwens gevonden?' 'Nou, net als een korte arm, is het nogal moeilijk om een ​​zalmkleurige VW te verbergen. Die zie je niet zo veel in de buurt. Vooral met een kentekenplaat waarop 'POLKA' staat.' George grijnsde.

Het gepersonaliseerde kaartje was vorig jaar een verjaardagscadeau van Isolde geweest en hij was er bijzonder trots op. 'Hoe dan ook,' vervolgde hij, 'ik zal je zeggen beide nadat Isolde terug naar buiten komt. Het lijkt erop dat jullie twee aan het vechten zijn.

Voor een tijdje in ieder geval.' Isolde kwam terug naar buiten, met een open blikje cola in de hand en een klapstoel in de andere. Ze had een notitieboekje met spiraal onder haar arm. Ze zette de cola op de grond en vouwde de stoel open.

Toen ze ging zitten, zei ze: 'Oké. Wat is het verhaal?' 'Waar is het boodschappenschrift voor?' vroeg George. "Nou, als ik je manager wil worden, moet ik aantekeningen maken," zei ze tegen hem.

"Manager? Sinds wanneer heb ik een manager nodig? En om wat te managen?" vroeg George. 'Ho! Ho! Isolde, je loopt ver op de zaken vooruit,' onderbrak Bob. Toen zei hij: 'Heb je een extra stoel voor de oude man?' 'Kom zo terug,' zei Isolde.

En ze ging het huis weer in. Ze verscheen weer bij de deur, met twee keukenstoelen in haar hand. Ze had een Bic-pen tussen haar tanden.

'Horge,' zei ze om de pen heen, 'ik 'zou' of 'u ook.' George nam de stoelen van haar over en ze haalde de pen uit haar mond. "Bob, hier, heeft een soort voorstel voor je. Maar luister. Heb je de remmen gerepareerd?"' Ik ben net klaar met het plaatsen van de nieuwe lijn toen jullie stopten, maar ik moet de lucht er nog uit laten lopen, " antwoordde hij.

'Daar kan ik je later wel mee helpen,' zei ze. 'Op dit moment moeten we horen wat Bob te zeggen heeft. Oké, Bob, de vloer is helemaal voor jou.' Dus begon Bob.

'Het kan even duren voordat het klaar is, maar de algemene essentie is dat ik jou en je cohorten wil inhuren voor een vast optreden. Nu, raak niet te opgewonden, want ik denk niet dat er veel van mij in het eerste jaar of zo zullen zijn, maar hier is mijn plan. Zoals je misschien al vermoedde, als je naar je cheque van gisteravond keek, mijn volledige naam is Robert A Koening, en ik bezit dat kleine park in de buurt van Easton waar we het krabfeest hadden. Zoals ik gisteravond al zei, was ik een klarinettist.

Ik werkte met een polkaband in dit gebied, misschien heb je wel eens van The Rhinelanders gehoord. We speelden regelmatig in Bopst Park, hier in Pasadena, en in de jaren net na de oorlog in Glen Echo en Gwynn Oak Amusement Parks. In die tijd had elk pretpark een danszaal.

Het werd meestal een balzaal genoemd, maar dat was een beetje rekbaar. Hoe dan ook, er was een grote Europese bevolking in zowel Baltimore als Washington, dus er was veel belangstelling voor bands die Europese dansmuziek speelden. Niet alleen polka's en vogelspinnen, maar ook schottisches, walsen, humoresken en mazurka's.

Ik was een levenslang lid van Musician's Local 40-543 in Baltimore, dus toen ik per ongeluk een gewapende muzikant werd, konden ze me er niet uitschoppen. Ik krijg nog steeds een halfjaarlijkse cheque van het Musician's Performance Trust Fund. Ik heb het mijn echt niet nodig, dus ik doneer het aan het Duitse weeshuis aan Bloomsbury Avenue in Catonsville.

Ik hou er niet van om ze gewoon mijn eigen te geven, dus ik koop oude instrumenten en laat ze opknappen zodat de kinderen ze kunnen gebruiken. Maar ik dwaal af. Ik ben ook goed bevriend met het bestemmingsplan van Talbot County. Ik heb onofficieel met hen gesproken en ze zijn onofficieel voorstander van mijn idee.

Ik wil een kleine danszaal bouwen op het parkterrein. Mensen kunnen komen genieten van het buitenleven, een beetje eten en dansen. Ik weet dat ze niet elke avond of zelfs elk weekend zullen verschijnen, maar naarmate het nieuws de ronde doet, kunnen we een klantenkring opbouwen.

Doordeweeks bieden we ook danslessen aan. Uiteindelijk wil ik mensen inhuren om kinderen ook muziek te leren spelen. Ik heb ook een houten achtbaan, een oude draaimolen en een miniatuurtrein. Op dit moment zijn ze allemaal uit elkaar, en opgeslagen in een magazijn in Canton. Ik wil ze naar het park brengen en monteurs en technici inhuren om ze op te zetten en te onderhouden.

Ik heb een lijn op een reuzenrad, maar moet dat wachten tot ik FAA-goedkeuring krijg voor een structuur die zo hoog in de nadering z voor Easton Airpark staat. Ik bezit ook verschillende helikopters en ben van plan een shuttlebusdienst naar het luchtpark aan te bieden voor helikoptervluchten. Als jij en je vrienden geïnteresseerd zijn, wil ik graag dat je de huisband wordt. Als je niet op Koening Park werkte, zou je beschikbaar zijn voor bruiloften, feesten en dergelijke.

Je hebt natuurlijk een manager nodig om je boeken te beheren en alles wat je hebt, nietwaar?" Hij zweeg even, haalde een grote bandana uit zijn heupzak, veegde zijn voorhoofd en de bovenkant van zijn kale hoofd af. George opende zijn mond om iets te zeggen, maar Bob ging door. 'Er is een probleem. Ik heb een vriend die klarinet speelt.

Ik wil dat je hem binnenlaat. Ik had hem meegebracht om je voor te stellen, maar op dit moment is hij bezig met het verbouwen van mijn eigendommen.' Hij knikte naar Isolde en zei: 'Je vriend hier heeft hem ontmoet, en het leek alsof ze het goed met elkaar konden vinden.' Isolde's hart sloeg een extra slag. Ze deed haar mond open om te spreken, maar sloot hem toen, alsof ze haar gedachtengang kwijt was, wat niet ver bezijden de waarheid was. Ze was niet gestopt met aan Terry te denken sinds ze hem had verlaten om in Bobs auto naar huis te rijden. Ze zag hem voor zich zitten op de tractorstoel, zijn hemdsmouwen tot boven zijn ellebogen gerold en zijn gebronsde armspieren rimpelend terwijl hij de tractor en de hooihark over het veld manoeuvreerde.

Zodra Bob was begonnen met praten, besefte ze dat het niet nodig was om aantekeningen te maken en had ze haar gedachten laten afdwalen terwijl hij welsprekend was geworden over zijn ideeën voor het pretpark. Ze had net besloten dat ze, als dit voorbij was, een kan ijsthee zou maken om mee te nemen naar Terry, en ze vroeg zich af hoe ze eruit zou komen om George met de remmen te helpen, toen Bob's vermelding van hem haar brak. terug naar het heden. 'Ja. Manager,' zei ze.

'Niet Terry. Ik. Ik zou de manager zijn.' "Nou, dat is een beetje waar ik op doelde," antwoordde Bob.

"Maar hoe dan ook, hij vervolgde: "Ik denk dat Terry hier moet langskomen als hij aan het hooien is." "Dat zou geweldig zijn," zei George. "Weet hij iets over het helpen met een remklus?" Vraag je hem niet wanneer hij hier komt?' zei Bob. Toen stond Bob op, veegde opnieuw zijn voorhoofd en liep terug naar zijn auto. 'Ik ga wat ijsthee maken,' zei Isolde.

"Als Terry langskomt, denk ik dat hij dorst zal hebben." George kroop terug onder de auto en riep naar Isolde: "Waarom haak jij ook niet de slang aan? Ik verwacht dat hij het maaistof wil afspuiten.' George dacht eraan hoe hij als kind hielp met het hooien van de buren. Aan het eind van de dag sprongen ze in de vijver, met kleren en al, om het stof en de zaden eraf te wassen. Hij herinnerde zich hoe goed het koude vijverwater aanvoelde. Isolde deed de theezakjes en het hete kraanwater in een kan en zette ze op de stoep om in de zon te sijpelen. Terwijl ze de slang afrolde en Toen ze het op de kraan aansloot, kreeg ze plotseling een mentaal beeld van Terry die daar stond, druipnat met zijn doorweekte kleren die aan zijn lichaam plakten.

Ze stelde zich zijn spijkerhemd voor dat open was bij de kraag, zich vastklampte aan zijn borstvinnen, en de kaki broek, allemaal gekreukt en gekreukt tegen zijn benen, met een enorme uitstulping bij het kruis. En toen, plotseling, kwam er een nieuwe limerick in haar hoofd. Er was eens een man uit Frankrijk wiens penis in zijn broek hing.

Hij was zo dik dat hij nauwelijks kon lopen, maar de meisjes hielden van de manier waarop hij kon dansen. Ze giechelde in zichzelf toen ze om het huis heen naar voren kwam en de slang sleepte. "Wat is er zo grappig?" vroeg George. Hij was onder de auto vandaan gekomen en stond daar terwijl hij zijn handen afveegde aan een oranje poetslap.

'O, niets. Ik was gewoon aan het dagdromen over Koening Park,' loog Isolde. Ze voelde onmiddellijk een vreemd gevoel aan de basis van haar schedel; ze had nog nooit tegen George gelogen en het kwam even bij haar op dat er plotseling iets anders was. Maar de gedachte, hoe vluchtig ze ook was, was even snel weer weg als ze kwam.

Ze keek op naar George en glimlachte. "Is het niet geweldig?" zij vroeg. 'Biedt Bob je een vast optreden aan?' 'Ik zat te denken,' zei George, 'hij hoeft geen monteurs in te huren om voor de attracties in het pretpark te zorgen. Ik kan daar net zo gemakkelijk sleutels verdraaien als waar dan ook.

Ik vraag me af of Bob een parkbeheerdersvergunning heeft waarmee ik kan werken "Waarom vraag je het niet aan Terry," opperde Isolde. "Hij schijnt de oude man vrij goed te kennen, en dat weet hij waarschijnlijk ook." "Ik zal gewoon dat kleine ding doen," zei George. laat me het niet vergeten, oké?' voegde hij eraan toe.

Hij vroeg zich af waarom ze had gezegd: '…hij lijkt de oude man te kennen', terwijl het Bob was die had gezegd dat hij Terry kende, maar toen herinnerde hij zich dat Bob had gezegd ze waren aan het praten vanmorgen. Toen vroeg hij zich af waar ze de nacht had doorgebracht, maar herinnerde zich dat ze had gezegd: "…in een koeienweide…" en de plotselinge steek van jaloezie uit zijn hoofd had verdreven. Toen dacht hij tegen zichzelf: "Waarom vraag ik me ineens af hoe het met haar gaat?" Maar wat hij zei was: "Ik ga een douche nemen en wat van dit vet uit mijn haar halen.

Wil je een glas ijsthee voor me maken?" "Oké", was het antwoord..

Vergelijkbare verhalen