Het pad van de alchemist

🕑 10 minuten minuten romans verhalen

Dit is mijn eerste verhaal. Ik hoop dat je ervan geniet. (dit is op geen enkele manier waar.) Een eenzame professor krabbelde gemengde notities en complexe formules op een krijtbord. Buiten schreeuwde een kind over het nieuws van vandaag en wat het inhield, waar hij weinig om gaf. In het vak van de professor deden politiek en geschiedenis er weinig toe.

Alleen cijfers en theorieën, een gemengd idee dat er iets anders ontdekt zou kunnen worden op een steenworp afstand. En met zoveel wetenschappers die met stenen gooien, moet iemand op een gegeven moment glas breken. Het was 1898, de lente was net aangebroken en de bloemen stonden in bloei rond het gebied dat professor Mustang amper twee jaar geleden had gekocht. Een drukke hoek in Londen, vol lawaai en mensen, met een levensvreugde die je nergens anders ziet.

De meeste professoren houden het op rustige, tamme gebieden. Maar Mustang was net zo wild als zijn naam, amper 21 toen hij zijn rijkdom bereikte, volgde hij zijn passie, wetenschap en ontdekking. Om hem heen waren drie muren van een bibliotheek vol boeken van allerlei soorten, van filosofie tot alchemie.

Het vierde was het bord waarop hij schreef. In de boekenplanken waren ramen geëtst die naar buiten keken. Aan de andere kant van de kamer was de deur naar een andere studeerkamer en toen een gang naar de rest van het landhuis.

Hij zweeg even en veegde het witte krijtpoeder op zijn pak; omdat het zwart was, liet het het krijt vrij goed zien. Hij dacht zwijgend naar het bord te staren alsof het iets vreemds was dat hij nog moest noemen. Hij draaide zich met een ruk om en pakte een aan flarden gescheurd dagboek onder een aantal losse papieren op een bureau, dat op zijn beurt behoorlijk vol stond met aantekeningen en journaalposten over een aantal van zijn grootste werken. "Dit wordt mijn Magnus Opus, mijn grootste werk." Hij bladerde door het gescheurde dagboek alsof het een schat was. Voor een normale man zag het boek er waardeloos uit, slechts 21 pagina's met alchemistische symbolen en verschillende talen die meerdere vertalingen nodig hadden om te ontcijferen.

Hij sloeg twee pagina's over en stopte het boek in zijn binnenzak alsof het onbelangrijke en willekeurige notities waren als er op de deur werd geklopt. "Je mag naar binnen." Er kwam een ​​jonge meid binnen. Ze had goudkleurig haar zoals dat van hem, en blauwe ogen die verschilden van zijn groene ogen, die allebei een paar seconden op elkaar sloten.

Ze was 18 en heel klein, verlegen, en had een manier over de wereld alsof Mustang het enige ter wereld was. Ze boog beleefd en sprak zacht. 'Er is een bezoeker, meneer, een Sir Germain Antal is hier om u te zien.' Mustang keek haar een paar seconden aan en knikte toen.

'Stuur hem maar, ik heb een paar vragen voor hem.' Ze keek naar de alchemistische symbolen op de vloer en het bord voordat ze hem weer aankeek. "Ja meneer." Het meisje boog opnieuw en verliet stilletjes de kamer, Mustang keek weer naar zijn bord, geïntrigeerd door hoeveel er de afgelopen dagen is veranderd, het leek verbazingwekkend dat een boek van 21 pagina's zoveel ramen zou breken die zo onbereikbaar waren door de stenen hij was aan het gooien. De bezoeker kwam binnen: "Professor Eric Mustang, uw toespraak over Perpetual Motion was geweldig." Hij keek de kamer rond.

'Ik wist dat je ware motieven in de alchemie lagen.' Hij glimlachte alsof hij te zelfverzekerd was, bijna zeker van zichzelf zelfs. Maar niettemin had de bezoeker gelijk. Zijn glimlach was breed en hij liet gouden snijtanden zien. Slank en bleek in een geweldig pak dat moderner leek dan het driedelige pak waar Mustang de voorkeur aan gaf.

De man leek oud, maar had een soort bewonderende jeugd met zijn jaren. 'Het boek dat je me hebt gestuurd, hoe wist je dat?' "Het is iets dat ik al heel lang weet." zei de bezoeker, nog steeds glimlachend. "Het is een boek dat Nicolas Flamel tot zijn levenswerk heeft gemaakt. Het is hetzelfde dat Newton meer bestudeerde dan zijn natuurkunde." De meid kwam weer binnen met verse thee, Mustang liep snel door de kamer toen het stil werd. Hij haalde de papieren netjes en snel van tafel om plaats te maken voor de thee.

De meid zette de thee rustig voor hen neer en begon beleefd te vertrekken, terwijl ze struikelde, Mustang ving haar snel op. 'Meneer, ik…' 'Ik heb genoeg lessen gehad in zwaardvechten en dansen om je te vangen. Wees voorzichtiger de volgende keer.' Hij klopte haar op het hoofd en richtte zijn aandacht weer op zijn gast.

De meid ging zenuwachtig weg. "Ik heb liever whisky." De bezoeker glimlachte weer, die lupinetanden. Ze leken vreemd voor Mustang, het was griezelig en vreemd.

Mustang leidde zijn gast naar de logeerkamer. Een brede open haard met meerdere stoelen eromheen vormde het grootste deel van de kamer, een drankkast en verschillende andere dingen om de kamer op te fleuren waar over gepraat werd, zoals gebruikelijk was voor wie zulke dingen bezat. Hij haalde whisky en tuimelaars tevoorschijn voor Sir Antal. Ze gingen rustig zitten, Mustang schonk de glazen voor hen beiden in. Mustang zag het krijt op zijn pak en grinnikte, om eindelijk warm te worden voor zijn bezoeker.

"Terug naar het boek Sir Antal, wat was het doel om me zo'n schat te geven, het toont zoveel alchemistische kennis en meer dat ik zou hebben gelachen als iemand het aan mij had verkocht. Het lijkt bijna een grap." Sir Antal dronk afwezig zijn whisky; hij trok een gezicht alsof hij pijn had en verschoof een beetje. Hij staarde wezenloos alsof hij dacht aan de beste benadering van een goede grap of slecht nieuws.

'Dat zou ik niet denken. Ik heb geleerd dat het echt is.' 'Waarom gebruik je dan niet wat van de alchemie die dit boek heeft, waarom publiceer je het dan niet?' Sir Antal zweeg weer alsof hij zich ongemakkelijk voelde bij het onderwerp van het boek. "Het boek is waarom ik hier ben, ik heb het al volledig gebruikt, toen ik probeerde het te publiceren kreeg ik kritiek. Voor elke persoon lijkt het boek anders; ik heb nooit geweten waarom letters over de pagina's leken te dansen. Eerst dacht ik dat het was de drank die mij greep, het boek is krachtig en uniek voor elke persoon." Dit was waar, Mustang merkte verschillende keren dat alinea's over hem zouden veranderen, in zijn achterhoofd dacht hij dat het gewoon zijn opwinding en gebrek aan slaap was.

Maar het ging snel verder. "Waar kwam het vandaan?" 'Ze zeggen dat het een kopie is van het boek Abraham de magiër. Een krachtig boek. Een gevaarlijk boek.' "Zij?" het gesprek werd weer stil toen de butler de kamer binnenging en de volgende in. 'Een verandering van onderwerp, de meid.' Nu leek Mustang nerveus.

'Betekent ze iets voor je?' 'Wat maakt het uit wat ik met mijn meid doe? Als u niets te maken heeft, heeft u toch wel wat te doen, meneer.' Sir Antal glimlachte, die gouden tanden. 'Ja, je hebt gelijk, en ik zal je nu alleen waarschuwen. Vertel niemand over het boek, hou het voor jezelf.

Het is meer waard dan je rijkdom en leven.' Daarop vertrok de bezoeker in een rustig landhuis alsof hij een goed gesprek over politiek had met een goede vriend van hem. De meid kwam binnen kort nadat ze Sir Antal het landhuis had laten zien. Mustang zat lui in zijn stoel, het boek voelde warm aan tegen zijn borst door zijn winterjaszak. Hij gaf de voorkeur aan de warmte, ook al was hij overdreven gekleed. Hij keek op naar zijn dienstmeisje.

"Wat is er Emily?" ze keek hem aan met haar blauwe ogen. De bezoeker zag er dwars doorheen, hij had een liefdesrelatie met zijn dienstmeisje. Oorspronkelijk nam hij haar in dienst als een gunst aan een vriend, nu had ze een missie om hem terug te betalen als hij in de problemen zat. 'Je hebt weer op je vloer getekend.' Hij lachte hartelijk en keek naar haar op, hij glimlachte helder terwijl zij terug glimlachte.

'Kun je de open haard aansteken? Je weet dat ik het graag warm heb.' Hij voelde zich vredig bij het ontvangen van de boodschap. Maar het was ook beangstigend, zo waardevol is het boek. Het lijkt erop dat zijn Magnum opus toch binnen handbereik was.

Hij keek naar haar afwerking met het vuur en liep naar hem toe, hij stond op en kuste haar stevig op de lippen, ze smolt in zijn armen en terwijl ze dat deed viel hij terug op de stoel om haar op zijn schoot te laten zitten. Hij miste haar smaak na de lange dagen in de studeerkamer om het boek te ontcijferen. Ze begon zijn jas uit te trekken.

"Ik dacht dat ik zei dat ik warm wilde zijn." Hij glimlachte speels naar haar terwijl ze in zijn hemd reikte om zijn stevige buik te voelen. Hij trainde elke dag volop, een sterke geest en een sterk lichaam leidt tot een sterke ziel was zijn motto, dat liet hij goed zien. De dag begon te verdwijnen, net als de zon. Hij pakte haar op en zette haar op haar voeten. Ze gingen naar de slaapkamer en hij legde haar op het bed.

Hij knabbelde aan de rug van haar hand. "Hoelang is het geweest?" "Drie dagen." Hij fluisterde door haar vingers te plagen. Hij kuste haar hand zachtjes terwijl ze die over zijn drie dagen oude haren op zijn gezicht streek. Zijn haar zat in de war en zijn ogen zagen er gespannen uit.

Maar ze bewonderde zijn kracht. Ze wist dat hij amper een paar uur, zo niet minder per dag sliep. Maar daarna zou hij goed slapen.

Hij tilde haar jurk voldoende op om haar kleding te verplaatsen. Ze hapte naar adem toen de koele lucht haar kern kietelde. Hij liep langzaam naar zijn prijs, terwijl hij haar plaagde. Zijn vingers raakten haar aan en ze kirde van plezier.

Hij stak langzaam zijn middelvinger in haar midden, de ring aan het uiteinde raakte haar aan, en het was koud en maakte haar natter voor hem. "hmm, je hebt hier op gewacht, nietwaar. Hij knabbelde aan haar borsten door de stof terwijl hij haar klit met zijn vingers kietelde.

Er werd plotseling op de deur geklopt. Het was zijn butler. "Sir Mustang, uw diner is klaar." Mustang mopperde afkeurend, eten was niet wat hij graag wilde eten. Hij zuchtte maar glimlachte niettemin. Emily sloeg haar armen om zijn borst en voelde de spieren die verborgen waren door een driedelig pak Ze voelde over de krijtvlek en hij legde zijn hand op de hare.

'Ik bel je na het eten.' Ze knikte en verliet de kamer zonder hem, zich voorbereidend op zijn rust vanavond, ze had nog klusjes te doen. Hij ging naar zijn avondeten, hij hoopte een hoop stress van zijn hoofd te krijgen. Het voorspel zorgde er in ieder geval voor dat het meeste weg ging, als hij vannacht zou slapen, zou het goed zijn..

Vergelijkbare verhalen