Hoofdstuk 1 van: A Bride For Seven Brothers # 1

De weg was even smal als lang. Ruby vloekte zachtjes haar hakken; het parelwitte satijn was afwaswatergrijs geworden, ze gooide vol afkeer de schoenen in de struiken. Haar ogen vielen op haar kleding; de trouwjurk die ze een koningskoopsom had betaald, klampte zich nu nat en verkleurd aan haar lichaam vast en wat betreft de trein en sluier; pure zijde met ingebedde parels gelaagd met sprankelende roze en blauwe Diamante; Ruby sloot haar ogen en huiverde naast zichzelf van verdriet en groeiende wanhoop.

'Mevrouw, heeft u hulp nodig?' De man was blond en ongelooflijk lang, in zijn ene hand hield hij een soort mand vast, zijn andere hand zat vol vuil en bladeren. Ruby beet haar natuurlijke reactie terug, wat een vloek en een suggestie zou bevatten dat hij ongepast zou gaan spelen met een deel van zijn anatomie. Maar nu was alles anders, ze was ver van huis, ze waarschuwde zichzelf dat ze op haar tong beet, en dit was het eerste vriendelijke gezicht dat ze in dagen had gezien. Het laatste wat ze wilde doen, was haar enige mogelijke ontsnappingsmiddel tegenwerken. Ruby deed een stap naar voren om de man voor haar van dichterbij te bekijken.

Er was geen twijfel mogelijk over zijn uiterlijk of lichaamsbouw. Hij bezat het soort lichaam dat Mathew uren doorbracht en een absoluut fortuin aan een Personal Trainer in de zoektocht om te verwerven. De gedachte aan Mathew bracht haar hart strakker; nog een verlaging van haar uitgeputte geesten. Mentaal probeerde ze zichzelf samen te trekken terwijl ze worstelde om een ​​kleine, indringende stem in haar hoofd te doden die fluisterde dat ze een gezicht moest zien met haar gesprongen en gebroken nagels en ongekamd haar, de wortels waren vast dik en snel gegroeid door nu haar ware tint bloot te leggen van muizig bruin in plaats van kersenblond had ze de wereld overtuigd die ze van nature was.

'Mevrouw, u bent duidelijk in een soort van nood.' Tranen waren altijd vanzelfsprekend voor Ruby; ze hoefde alleen maar aan iets vaag triest te denken. De truc werkte elke keer, leed bracht altijd het gevoel van de heldhaftigheid in een man naar voren. Ruby lag op een trage hysterie en liet het oude bruidsboeket uit haar handen glippen.

'Godzijdank heb je me gevonden!' Ze bedekte haar gezicht met trillende handen, haar stap haperde alsof ze elk moment zou kunnen flauwvallen. Het was genoeg. Hij rende naar haar toe en liet de mand en de bladeren vallen. Hij rook schoon en fris, als verloren zomerdagen en de oceaan was de gedachte die in Ruby's hoofd gleed terwijl ze zich tegen zijn sterke, stevige armen nestelde.

'Het is in orde. Je bent nu veilig.' Hij had geweldige ogen; een helder hemelsblauw dat zich met geschrokken bezorgdheid op haar vestigde. 'Laten we een veilige plek voor je regelen. Je familie moet gek zijn van zorgen.' Hij pakte haar hand. Ruby voelde de stevige, geruststellende warmte van zijn aanraking.

Ze slikte, maar haar keel was opeens intens droog. 'Stuur me alsjeblieft niet terug, ik smeek je!' Ze sloeg haar vingers om zijn hand en kneep er stevig in. 'Hij kan me niet vinden, het valt niet te zeggen wat hij zal doen als hij het doet.' Ze fluisterde alsof The Great Wood om hen heen haar zou kunnen horen.

"WHO?" Ruby liet een luide snik los die haar lichaam schudde. 'We zouden gaan trouwen en…' Ze liet het daarbij en haar woorden liepen over in een nieuwe tranenvloed. "Ik vind het zo erg." De stem van de jongeman brak van emotie. Hij zag er zo zachtaardig en oprecht uit. 'Maar ik beloof je dat het je hier geen kwaad zal doen, dit bos strekt zich kilometers ver uit; het en al het land daarbuiten is van mijn familie.

Eigen land zie je en we zijn behoorlijk geïsoleerd, geen tv of internet, spelen zelden zelfs de radio om wees eerlijk. Het leven is hier vrij eenvoudig. " Ruby luisterde en hoorde 'ergens te verbergen' en 'de mogelijkheid om mezelf opnieuw uit te vinden'. Wat kan beter zijn? 'Ik zou je heel dankbaar zijn als ik een tijdje bij je mag blijven, totdat ik mezelf heb uitgezocht en weer op de been ben.' De jonge man grijnsde met zijn ogen die een zeegrasblauw fonkelden. 'Mijn familie belt me, Hap en ik weet zeker dat dat goed komt.' Hij opende zijn mond om verder te praten, maar zweeg terwijl hij toekeek hoe de mooie vrouw, ondanks de bedroefde staat van haar jurk, iets totaal onverwachts deed.

Ze praatte nog steeds lyrisch en licht met haar lieve stem, maar het was de activiteit van haar handen die hem op dat moment gevangen hield. 'Natuurlijk zal ik je terugbetalen voor je vriendelijkheid en ik wil nu beginnen.' Ruby viel op haar knieën, met lichte vingers die goed gewend waren aan deze specifieke taak, begon ze de riem van Hap los te maken, met een scherpe ruk trok ze zijn broek naar beneden en likte anticiperend op haar lippen. Het was weken geleden dat ze aan een pik had gezogen en dit was een goed voorbeeld van mannelijkheid. "Wat ben je aan het doen?" Het gezicht van de jongeman weerspiegelde grote ogen. Wat er met hem aan de hand was, dacht dat Ruby… hij gevleid moest worden.

Haar vingers gleden om zijn groeiende schacht. Hij was absoluut opgewonden. Hij deed een stap achteruit; Ruby sloeg haar roze lippen om zijn pik voordat hij weer een stap verder kon gaan. Tevreden voelde ze hoe hij het hoofd van zijn penis tegen het gehemelte stuiterde.

Ze zoog krachtig op haar tong en schoot heen en weer langs zijn lange lid terwijl haar handen zijn strakke achterkant streelden. Op haar knieën in het vuil keek Ruby op in Hap's ogen, zich ervan bewust dat haar kut steeds natter werd. Hij keek naar haar totaal betoverd, zijn lippen lichtjes van elkaar gescheiden, rafelige snikken ontsnapten aan zijn mond terwijl ze zijn pik harder zoog, opende haar mond breder om meer van hem te nemen, haar hoofd duwde heen en weer terwijl ze hem dieper leidde. Ze voelde het begin van voorvocht zoet op de tong in haar mond.

Ruby concentreerde zich op het gevoel dat zijn harde kloppende pik dieper in haar keel gleed, terwijl hij zich bewust was van zijn handen, eerst voorzichtig aarzelend, en toen zwaarder aanvoelde toen zijn vingers door haar verwarde haar dwaalden en haar vasthielden met een stevigheid die overeenkwam zijn stoten, woest en snel naarmate zijn opwinding toenam. Ruby kreunde bemoedigend, haar vingers trokken naar zijn ballen en tikten een lichte, speelse streling uit terwijl de stoten van Hap een tempo opvoerden, van diepe penetrerende neukbeurten naar een hard beukende hameren in haar natte, acceptabele mond, waarbij elke stoot hem dichter bij het hoogtepunt bracht; Hap slaakte een kreet van bevrijding; het was in het bos, de sexy wanorde van deze vrouw en de natuurlijke manier waarop ze op haar knieën was gevallen in haar gescheurde en gescheurde bruidsjurk en aan zijn pik zoog… Ruby proefde hem, voelde hem kramp tegen een keelgebrul dat zich vulde de lucht terwijl zijn sperma tegen haar mond sloeg en langs haar keel gleed. Tevreden leunde ze achterover en bekeek hem, haar kut kletsnat en had haar tepels hard nodig. Hij was nu net zo goed als de hare.

Ze kon het zien in de dromerige set van zijn blauwe ogen, de verlegen, ontzette houding van zijn lichaam terwijl hij zijn broek optrok en naar haar staarde. Ze was wanhopig op zoek naar meer pik, maar dat kon wachten. Het belangrijkste was dat hij haar nu zou beschermen en beschermen.

'Dus hoeveel van dit land is van jou, Hap?' 'Zo ver het oog reikt en verder.' Hap bukte zich en pakte de mand en de inhoud die eerder in zijn haast om Ruby te helpen op de grond was gevallen; zijn bewegingen waren gracieus, snel en efficiënt. Ruby gebaarde naar zijn taak. 'En wat is er met het vuil, het gras en dat schilderachtige mandje?' "Deze?" Hap wreef over zijn kaak met een lichte glimlach die tegen zijn lippen speelde. 'Ik kook graag en kom regelmatig hier om kruiden en paddenstoelen te verzamelen.' 'Je houdt echt van koken.' Hij lachte, een lichte speelsheid in zijn ogen. Ruby volgde hem uit het dichte bos naar een open plek.

'Nou, ik denk niet dat ik ooit een man heb ontmoet die zo van koken hield dat hij zijn eigen kruiden verzamelde. Hap schudde zijn hoofd en verbreedde zich tot een grijns.' Nou, dan heb je duidelijk niet het recht ontmoet "Ruby knikte met haar groene ogen terwijl ze een haarlok tussen vinger en duim draaide." Ja, je hebt waarschijnlijk gelijk, trouwens mijn naam is Ruby. "Ze schraapte haar keel en werkte hard om een ​​beetje verlegen te lijken. terwijl ze naar Hap keek onder haar wimpers.

'Ik had me eerder moeten voorstellen, maar we waren een beetje ingehaald om formele inleidingen te doen.' Hap kleurde maar hield oogcontact. 'Nou, dat is een mooie naam.' 'Dank je.' Ruby vroeg zich af of Hap te aardig was om waar te zijn, hij leek geen gemeen bot te hebben in dat gespierde lichaam van hem. 'Hier, let op hoe je gaat, we zijn er bijna.' een kleine met gruis bedekte ruimte waar een grote, in elkaar geslagen vrachtwagen stond geparkeerd. "Ruby lijkt alsof er echt iets ergs met je is gebeurd en ik ben gewoon blij dat ik Le helpen.

'Zei Hap terwijl hij naar de vrachtwagen liep. 'Laat me je in ieder geval aan de anderen voorstellen, dan gaan we op weg.' Ruby's stappen wankelden. 'Anderen?' 'Hé jongens, dit is Ruby.' Zeven paar ogen in verschillende tinten blauw keken terug naar Ruby wiens enige gedachte op dat moment was: "oh shit..

Vergelijkbare verhalen