Vanessa's Eiland - Hoofdstuk Twee

Waarin ik ontdek hoe Vanessa haar creatieve sappen laat stromen.…

🕑 7 minuten minuten romans verhalen

Het was niet goed. Ik kon haar gewoon niet uit mijn gedachten krijgen. Ik was terug aan de andere kant van het eiland, waar ik in een klein huisje woonde met uitzicht op het strand. Ik had mijn ezel op een lichte verhoging gezet die me een perfect uitzicht gaf op de zee en het strand en de rijke groene vegetatie die het eiland bedekte vanaf de rand van het strand tot aan de centrale rots die tot ongeveer 20 meter boven zee reikte -niveau achter mij. Ik probeerde te schilderen, maar het had geen zin.

De grote rotsen die het strand zijn karakter gaven, rond en glad door duizenden jaren van getijdenerosie, werden zachte ronde billen. De wolken die aan een diepblauwe lucht hingen, werden melkwitte borsten. En de struiken werden… nou ja, struiken. Zou een alcoholist zich op zijn werk kunnen concentreren als hij wist dat er een ijskoud biertje in de koelkast van de lunchroom stond? Ik rust mijn zaak.

Er zat niets anders op dan Vanessa een bezoek te brengen. Als ik genoeg van haar zou zien, zou ik me misschien gaan vervelen en mijn werk weer kunnen oppakken. Desensibilisatietherapie noemen ze het geloof ik.

Als je echt denkt dat ik deze onzin geloofde die ik mezelf vertelde, dan ben je een grotere dwaas dan ik denk dat je dacht dat ik dacht dat ik was. I denk. Nee, een bezoek aan Vanessa zou mijn verbrijzelde gemoedsrust niet teruggeven, maar ik zou er waarschijnlijk een stijve van krijgen en ik was bereid dat als op één na beste te accepteren.

Het eiland was niet groot, dus het duurde maar 20 minuten sjokken door het hete, witte zand om Vanessa's huis te bereiken. Vanaf het strand boog een geplaveid pad omhoog door een onverzorgde cactustuin naar Vanessa's voortuin. Toen ik dicht bij haar huis kwam, hoorde ik het geluid van zacht opspattend water en realiseerde ik me dat ze de fontein weer had aangezet. Deze fontein, die stil was geweest sinds de oude man Ramsey te zwak was geworden om zijn toevluchtsoord op het eiland te bezoeken, had de vorm van een standbeeld dat een naakte vrouw leek af te beelden die een brakende vis vasthield.

Toen ik de voordeur naderde, merkte ik dat de gordijnen voor de voorramen niet waren dichtgetrokken, dus besloot ik een kijkje te nemen. Oké, ik weet het, ik was een gluurder en schendde Vanessa's privacy. Maar was ze niet mijn eiland binnengevallen? Alles is eerlijk in liefde en oorlog, zeggen ze. Met welke Vanessa en ik uiteindelijk in zee zouden gaan, wist ik op dat moment niet zo zeker, maar het moest het een of het ander zijn. Dus kroop ik naar het raam aan mijn linkerhand, heel bewust van het feit dat als je gemakkelijk naar binnen kunt kijken, je ook gemakkelijk naar buiten kunt kijken.

Geen geluk daar, alleen de keuken/eetkamer. Ik bewoog echter heimelijk naar het andere raam en ontdekte dat ik geluk had. Dit leek een zitkamer te zijn, maar Vanessa had die ingericht als een kamer om te schrijven. En daar zat ze achter haar computer, haar rug, gelukkig, naar mij toe.

Wat ik moeilijk kon geloven, was hoe ze gekleed was. Maar ik loop hier op de zaken vooruit. Voordat ik merkte wat ze droeg, viel het me op dat haar glorieuze billen helemaal kaal waren.

Ze zat op een kruk zonder rugleuning, waarover ze een donzige witte badhanddoek had gedrapeerd. Haar kont was zelfs beter dan ik dacht dat het zou zijn. Zo zacht, zo roze en met een beetje sproeten over de bovenkant van haar heupen. Ik moest in mijn maag zuigen om mijn pik de ruimte te geven om zich uit te rekken.

Het was alles wat ik kon doen om de verleiding te weerstaan ​​om ter plekke mijn korte broek naar beneden te trekken en me af te trekken. Maar ik realiseerde me dat als Vanessa zich omdraaide, ze me zou zien. Nu merkte ik wat Vanessa droeg. Daarboven droeg ze een roze lijfje in Victoriaanse stijl met veters. De veters waren geregen maar niet strak getrokken, iets waarvan ik denk dat het voor één persoon alleen onmogelijk zou zijn geweest.

Daaronder droeg ze een witte jarretelgordel en witte kousen. Dit leek een vreemde manier voor een vrouw om zich te kleden als ze alleen was. Even voelde ik een jaloerse steek toen ik me afvroeg of ze een bezoeker naar het eiland had gebracht. Maar er was geen teken van iemand anders. Terwijl ik daar naar haar mooie billen staarde en luisterde naar het tikken op de toetsen van haar computer, merkte ik dat ze af en toe stopte met typen en haar rechterhand naar haar schoot bewoog.

Misschien moet ze het af en toe rusten om geen RSI te krijgen, dacht ik. Ze hoeft toch niet zo lang te rusten, vroeg ik me af. Ha, ha, het lijkt bijna alsof ze… Nee, ze kan niet… Shit, ik denk van wel. Ik ging naar binnen om beter te kunnen zien wat ze met haar hand aan het doen was, en mijn hoofd en de ruit kwamen met een daverende dreun in botsing. Ik ving een snelle glimp op van Vanessa die van haar kruk opsprong, terwijl ik rende en op de voordeur klopte, in de hoop dat ik de situatie nog zou kunnen redden.

Toen Vanessa de deur opendeed, droeg ze de handdoek om haar middel. Boven haar roze lijfje was een vrij grote uitgestrektheid van bleke, sproetige boezem zichtbaar, heerlijk deinend in haar huidige staat van opwinding. 'Ik ben het alleen,' zei ik, in de ijdele hoop dat, als ik het rustig aan zou doen, ze zou denken dat het gezicht in het raam een ​​verzinsel van haar verbeelding was.

"Natuurlijk ben jij het. IK WEET JIJ. ER IS NIEMAND ANDERS OP HET VERDOMME EILAND," schreeuwde ze.

"MAAR WAT GEEFT JE HET RECHT OM IN MIJN VENSTER TE KOMEN." Persoonlijk vond ik dat ze overdreven reageerde. Misschien zou een verandering van onderwerp helpen om de situatie onschadelijk te maken. 'Waarom ben je zo gekleed?' Ik vroeg, onthoud dat iemands favoriete onderwerp zijzelf is. "MIND JE EIGEN ZAKEN!" gilde ze, waardoor alle gedachten die ik had om mijn diplomatieke vaardigheden om te zetten in een baan bij de Verenigde Naties, de grond in werden geboord.

'Het spijt me dat ik door je raam heb gegluurd,' zei ik, terwijl ik het over een andere boeg probeerde. 'Ik ving net per ongeluk een glimp op toen ik naar de deur liep, en je zag er zo prachtig uit dat, hoewel ik wist dat het verkeerd was, ik er niets aan kon doen.' Deze keer had ik de juiste formule gevonden. De onweerswolken verdwenen van boven Vanessa's gezicht. 'Oké, je kunt binnenkomen,' gaf ze toe.

"Maar ik zal nog vijf minuten boos op je zijn, omdat je het verdient. Ik zou je een flinke pak slaag moeten geven, dat is wat ik zou moeten doen." 'Ja, alstublieft, mevrouw,' antwoordde ik. 'Je bent een allround deviant, nietwaar?' zei ze hoofdschuddend. Tegen de tijd dat mijn 5 minuten voorbij waren, deelden we een paar koude biertjes aan de keukentafel.

Vanessa had zich ondertussen omgekleed in een lichtgele zomerjurk. "Eigenlijk zou ik het niet erg hebben gevonden als ik op dat moment niet had geschreven", gaf Vanessa toe. "Ik ga echt in het verhaal op als ik aan het schrijven ben en het is erg frustrerend om onderbroken te worden." 'Ja, het leek echt alsof je in het verhaal kwam,' beaamde ik veelbetekenend.

"Wat bedoelt u?!" vroeg ze verhit, hoewel ik aan de glimlach op haar gezicht kon zien dat ze nu meer opgewonden dan boos was. 'David. Vertel me de waarheid.

Hoe lang heb je me door het raam aangekeken?' 'Nou, lang genoeg om te zeggen dat je graag een paar pauzes neemt van je schrijven,' antwoordde ik, in een poging tactvol te zijn. 'Oké, dus soms vindt een meisje het leuk om met zichzelf te spelen,' zei Vanessa spottend geïrriteerd. "Enig bezwaar?" 'Nou,' antwoordde ik, 'alleen dat ik geen goed zicht kon krijgen van waar ik stond.' Vanessa kan niet erg dorstig zijn geweest want ze dronk de rest van haar bier over mijn hoofd..

Vergelijkbare verhalen