Verloren Royals deel 2

De ochtend na een nacht vol plezier accepteert onze Rogue een gedurfd complot.…

🕑 16 minuten minuten romans verhalen

Op verzoek van Sir Jurgan heb ik de Nobel's Bet via de bediendenvertrekken achtergelaten. Hij was er zeker van dat ik een gemarkeerde man was en wilde niet dat mensen die me zagen voor zijn etablissement in de maling werden genomen. Ik begreep het, ik ben er vrij zeker van dat hij gelijk had. Ik stopte de jas weg in mijn reisrugzak in de hoop dat iemand die al aan het werk was ernaar zou zoeken en niet ik, dikke kans, maar waarom extra aandacht op mezelf vestigen.

Toen ik vanuit de zijsteeg de straat opkwam, zag ik twee grote jongens een eindje verderop in de straat naar de hoofdingang kijken, denk dat Sir Jurgan gelijk had. Ik glipte de menigte in. Ik was als wees opgegroeid in deze straten en wist hoe ik moest verdwijnen, maar dat was ik niet van plan. Ik weet niet zeker of mijn trots me tegenhield, of dat ik gewoon gek was geworden. Voeg de ravotten van vanmorgen met de barones toe, die zich alleen had verzet totdat ik net onder haar linkeroor begon te kussen, aan gisteravond, en ik vermoed dat mijn hoofd eindelijk te groot was geworden.

Het volgende dat je wist, was dat ik de goden zou uitdagen. De grote jongens en nog twee anderen bereikten het einde van het blok niet voordat ze me lieten weten dat ze me volgden. Ze waren niet erg goed in stealth en ook niet in het onopvallend achtervolgen van een doel.

Ik speelde het cool en bleef kijken. Ze zouden me hier waarschijnlijk niet vangen in de ogen van het publiek, maar elke stap verder van de Nobelprijs was een stap dichter bij mensen die het niets zouden kunnen schelen als ik in het openbaar zou worden gepakt. Ik keek naar de gezichten van de mensen toen ik langsliep, hun ogen gingen onmiddellijk van mij naar mijn achtervolgers. Ik kwam uit het Upper District en in het Lower. De stad werd gescheiden door hogere en lagere districten, hoger voor degenen die uit rijkdom geboren waren, de onderste voor iedereen die geen zware portemonnee bij zich had.

In ieder geval niet zonder het risico te worden beroofd. Ik bereikte de eb-markten net toen het haar in mijn nek overeind stak. Low-Tide-markten waar de vissers en handelaren waren met goederen die niet zo goed aan boord van de schepen waren, die tegen bijna kostprijs werden verkocht.

De blik in de ogen van een visvrouw vertelde me dat ik nog maar een paar seconden te leven had. Ik schoot een steegje in, precies waar ze me wilden hebben. Ik rende halverwege het steegje tussen de pakhuizen door en het weggetje werd donkerder naarmate ik verder kwam. De twee gebouwen hielden het meeste licht tegen en ik vocht goed in het donker. Het geluid van hun laarzen niet ver achter me.

Net toen er een dichtbij genoeg was om me binnen nog een stap te bereiken, draaide ik me om en stak een dolk die ik in mijn mouw had verstopt onder de kin van de man en in zijn hoofd. Ik liet het mes wegvallen met de man die nog niet eens wist dat hij dood was, terwijl hij een stap langs me heen deed met slappe armen voordat hij instortte. Ik rende naar de volgende man, mijn snelheid stelde me in staat om een ​​paar meter over de muur van de steeg te gaan, waardoor ik het verticale voordeel behaalde. Ik sloeg een dolk in het gezicht van de man en trok een ander mes dat soepel in een gehurkte positie landde. De bons van het lichaam van de man die de grond raakte, bracht een zelfvoldane glimlach op mijn gezicht.

Ik heb echt een hekel aan doden als het niet nodig is, maar soms verbaasde ik mezelf over het gevoel van voldoening toen ik leefde en de andere man niet. 'De baron niet mans genoeg om zelf te komen?' snauwde ik. Ik was maar in één ding beter dan gokken, en dat was mesvechten. Ik genoot echter niet zo veel van de eerste. Jammer dat mesvechten illegaal was als sport.

De laatste twee mannen stopten en trokken korte zwaarden. Het waren bruten, maar ze waren niet gewend aan snelle gevechten of snelle tegenstanders. Degene links piepte al hevig van de achtervolging.

'Jullie zouden allebei kunnen leven. Draai je gewoon om en je kunt hier weglopen.' Ik beloofde het ze, in de hoop dat ze niet zouden luisteren. Er waren er al twee dood, er hoeven er niet nog meer te sterven. Ik wilde ze niet doden, hoewel ik genoot van de adrenalinestoot van het gevecht, en er was altijd een kans, hoe dan ook, onwaarschijnlijk dat ze het laatste hoofdstuk in mijn leven zouden zijn.

De God van de historicus, die het boek voor me dichtsloeg en het wegstopte op de talloze boekenplanken die verantwoordelijk waren voor alle levens ooit geleefd. De huurmoordenaar, degene die niet meer piepte, verstevigde zijn greep en stapte naar voren, zijn bedoelingen verraden met een blik langs mij heen. Ik draaide vakkundig rond en ving het mes op dat tussen gekruiste dolken op me afkwam. Ik liet het onderste mes zachtjes tussen de ribben van mijn aanvaller glijden. Ik dook achter de man aan met mijn mes in zijn borst waardoor hij stikte in zijn bloed terwijl hij vocht om te ademen.

Ik sloeg zijn arm naar voren en spietste de klootzak die op me leunde toen hij dacht dat hij me van achteren zou opvangen. Ik draaide me om en controleerde het steegje en zag nog twee kolossale bruten het steegje achter me in komen, en nog twee kwamen binnen vanaf de voorkant van het gangpad. Het gevecht omvatte nu in totaal nog vijf zielen die de baron de dood in had gestuurd, maar meer dan dat en ik zou misschien een ander plan moeten bedenken.

Een ontsnappingsplan. Ik greep het korte zwaard en smeet het naar piepende ademhaling terwijl hij langzaam naar boven liep, de lichamen om me heen dwongen hem tot voorzichtigheid. Met bedrieglijke behendigheid sloeg hij het mes opzij met zijn eigen zwaard, maar nog steeds niet snel genoeg, en het zakte met een misselijkmakend geluid in zijn heup. Het mes groef diep en werd gevolgd door zijn kreet van pijn.

Ik viel hem aan door zijn mes gemakkelijk af te buigen. Bloed spoot over de mouw van mijn shirt en de muur van de steeg terwijl ik zijn keel doorsneed. Zijn mes sneed in mijn arm, maar het was niets ernstigs. Toch moet ik vermoeider worden dan ik dacht. Net toen ik me klaarmaakte voor de volgende aanval, kwam er een andere man de steeg binnen van achter arme dode piepende ademhaling en de volgende twee zielen op mijn lijst.

"Genoeg." Zijn stem commandeerde. Dezelfde stem die me gisteravond van bedrog had beschuldigd. "Nou nou, Baron," zei ik met een lichte en luchtige stem alsof ik dit de hele dag zou kunnen doen.

'Ben je het zat om me kwijt te raken. Aan mijn messen?' Ik heb gevraagd. Mijn beschimpingen stopten terwijl mijn ogen naar een ontsnappingsroute zochten. Ik vestigde me met de drie aan de andere kant van de baron; verder naar beneden en dieper het donker in. Hoewel het doden van de baron een einde zou maken aan de dreiging dat hij achter mij aan zou komen, zou het ertoe leiden dat de wachters de dood van een nobele geborene zouden onderzoeken.

"Ik geef toe, ik heb je onderschat." Zei hij terwijl hij langzaam door de steeg liep. "Twee keer," voegde ik er trots aan toe. "Nee gisteravond heeft Abby je onderschat en ze heeft het op haar rug en met mijn trots betaald." Corrigeerde hij, met een afstandelijke stem die zei dat hij alleen om de ladder gaf. 'Vanmorgen ook betaald,' zei ik grinnikend. Nu was ik gewoon kinderachtig.

Ik verstijfde toen de mannen van beide kanten bleven lopen en een paar meter verder, en ik zou weer vechten. Ik besloot dat ik een dolk in de richting van de baron zou sturen en splitsen voor het andere uiteinde. 'Ik heb een baan voor je. Je bent een bedrieger en hoogstwaarschijnlijk ook een dief, tenzij ik het mis heb?' Dat laatste zei hij met een stem die meer aanmatigend dan vragend klonk.

Hij had gelijk; Ik was beide. "Ik zeg niet dat je gelijk hebt, maar ik zal luisteren," antwoordde ik, mijn interesse piekte; niet dat ik hem kon vertrouwen. Er zou ergens langs de lijn een dubbel kruis zijn, zijn trots eiste het, maar dit maakte allemaal deel uit van het spel dat ik speelde.

'De oom reagent heeft het aan mij gedelegeerd om man of vrouw in te huren om de kroonjuwelen van de prinses te stelen en Mu ervoor te beschuldigen.' De baron was klaar en ik kon niet anders dan staren. Deze baan was, als ik ervoor koos om te accepteren, de film van mijn leven, maar zou wel eens een oorlog kunnen veroorzaken. Mu was een welvarend eilandcontinent. We hadden de afgelopen honderd jaar verschillende oorlogen met onze buurman gevoerd.

Als de koning, nou ja, oom Reagent, Mu de schuld zou geven, zouden de mensen het geloven. De oom Reagent had de afgelopen zes jaar de zaken van het koninkrijk geleid sinds zijn broer de koning, en op één na waren alle dochters omgekomen tijdens een veldslag in een van de zuidelijke steden. Als ik het me goed herinner, landde een steen van een katapultaanval in de koninklijke vertrekken waar een oorlogsbijeenkomst plaatsvond. Dat gelukkige schot, als het geluk was, schakelde de koning en een groot aantal van zijn trouwste aanhangers uit. 'Luister, Baron, je gooit een goede pitch, minus het hele gedoe over het beginnen van een oorlog.

Wij zijn het voornamelijk hier in de steden, het Lower district, die jouw oorlogen voeren en wij zijn het die sterven voor jouw zaak. Nee, dank je.' Ik ben klaar. 'Sterf hier, sterf op een veld, wat maakt het uit. Heb je de prinses gezien of ontmoet?' vroeg hij, waarschijnlijk wetende dat ik dat niet had gedaan.

Ik bedoel serieus, hoe dacht hij dat ik mijn vrije tijd doorbracht? Ik was echter niet de dwaas die ik deed alsof ik was, ik wist wie de prinses was. "Nou nee, ik heb het druk gehad, weet je, gokken, stelen, verdomme, ik heb er niet aan gedacht om een ​​of andere koninklijke taart te ontmoeten. Sterker nog, ik heb me tot nu toe niets kunnen schelen over een of ander koninklijk fragment. Welke heerser dan ook, het doet er pas toe als we er last van krijgen.' zei ik schouderophalend.

'De prinses is een kind, amper volwassen. Ze weet niets van regeren en de werkelijk belangrijke details kunnen pas worden bekeken als we iemand op de troon hebben, de oom regent zou de koning moeten zijn, niet dat kind. Zoals je zegt, het maakt je niet uit wie er regeert, zolang er maar niets verandert. Ze zal niet eens in haar appartementen zijn. Ze gaat op vakantie om een ​​landhuis nabij de grens met Dental te bezoeken.

Het zal gemakkelijk zijn om in en uit te stappen. Laat een paar pijlen vallen op de ontsnapping of veren een bewaker, en je bent klaar. Je wordt rijk; de oom wordt koning en ik word een hertog.' Het plan van de baron was ogenschijnlijk eenvoudig opgesteld alsof het hardop zeggen het moeilijkste was, maar hij loog. De prinses zou aan het einde van de volgende maand tot koningin worden gekroond. Baron neemt aan dat ik een onwetende buitenlander ben? "Heb je al eerder ingebroken? Laat het allemaal zo makkelijk klinken, maar dat is het niet, anders zou je me niet nodig hebben.

Ik neem alle risico's en jij krijgt de voordelen.' Zei ik hoofdschuddend. 'Heb je ooit iets gestolen? Inbreken in een huis, laat staan ​​in een paleis?" vroeg ik, alle vragen waren onderdeel van het spel. Ik wilde de baan, maar als ik all-in zou gaan, zou hij het graag kopen, maar het zou niet passen bij hem, hij had verwacht dat het moeilijker zou zijn. "Kijk eens of je mijn tijd waard bent, je kunt uitzoeken welk zomerhuis ik gebruik terwijl ik in de stad ben.

Ontmoet me daar morgenavond, dan leg ik de details vast. Kaarten. Sleutels. Alles wat je nodig hebt." De baron keek naar schurken die op zijn teken niet meer op me afkwamen.

'Jongens verzamel onze gewonden en laten we vertrekken voordat de stadswachten arriveren en vragen beginnen te stellen.' De baron zei dat de laatste ommekeer in de overtuiging dat mijn interesse was bereikt en dat ik hem niet in de rug zou steken. Ik zal niet liegen. Ik kwam in de verleiding om een ​​dolk zijn kant op te gooien, ondanks mijn afkeer van onnodig doden. Ik wachtte niet om te zien of iemand nog wrok koesterde jegens een gevallen vriend of kameraad, terwijl de hulken zich bukten om degenen die gevallen waren tegen te houden.

Het vinden van de plek was niet moeilijk, zelfs geen uitdaging. Ongeveer iedereen die een herberg of een koets bezat, had hem laten logeren of hem van de ene of de andere plaats naar zijn zomerhuis gereden. Niet dat ik het hoefde te vragen. Johnathon had me eergisteren op de hoogte gebracht waar het was en zei dat ik contact moest opnemen. Hij specificeerde niet hoe, alleen dat de barones het echte brein van de twee was en dat zij de bevelen gaf, alleen niet in de ogen van het publiek.

Het kaartspel en haar neuken was gewoon een bonus. Meer als een klein paleis zelf. Ik heb de plaats twee keer omsloten en besloot dat ik als een van de bedienden door de tuinen zou gaan. Hun uniformen droogden uit in de open lucht.

Ik besloot dat ik 's avonds zou terugkeren. Onder dekking van de duisternis ging ik door de tuin naar binnen. Ik was binnengekomen door de verborgen deur achter het klimrek aan de muur. Ik had me verkleed als bediende.

Ik haalde zonder kennisgeving zijn studeerkamer en pakte onderweg een dienblad met zilveren bekers en een foto van glühwein. De baron en de barones zaten op een royale lange stoel met een hoge rugleuning naar de kamer en hun gasten gericht. Het licht van een kroonluchter verlichtte de scharlakenrode krullen van de barones. Ik glimlachte in mezelf; ze was leuk geweest. Haar uitputtende eetlust voedde mijn verlangen naar meer, wat om voorzichtigheid smeekte, maar om plezier.

Hun gasten leken leden van het zoutgilde te zijn en brachten verslag uit over het zout dat ze namens de baron hadden verkocht. Ik bediende eerst de baron en daarna zijn gasten, en ze namen niet eens de moeite om me aan te kijken. Daarna nam de barones twee slokjes voordat ze overal verwarmde wijn spoot terwijl de baron en hun gasten achteruit sprongen om de rode mist te ontwijken.

'Verkeerde tube, vrouwe? Zal ik een genezer laten komen?' vroeg ik in schijnbezorgdheid, net duidelijk genoeg voor haar om te vangen, maar echt genoeg voor de gasten om het niet te vermoeden. "Nee. Nee Jeffrey." Ze hoestte. "Help me gewoon overeind." Ze hoestte opnieuw en keek toen naar de pendule, een duur item dat uitgestald stond om hun rijkdom te tonen. Ze verontschuldigde zich keer op keer overvloedig terwijl de barones me de kamer uit leidde en de trap af.

"Nou, de schurk komt terug." De barones grinnikte. "Je hebt me enorm veel verdriet gedaan, moet ik eraan toevoegen. Ik zei hem dat je perfecte heren was en op de grond sliep; je had hem alleen maar een lesje in gokken en bedrog willen leren.

Dan stelt hij allerlei vragen nadat je de helft hebt vermoord. een dozijn van zijn mannen. Wat heb je hem verteld?' Ze beschuldigde haar armen gevouwen onder die verrukkelijke borsten, haar frons bijna pruilend. "Ik heb mezelf alleen maar verdedigd tegen een ongerechtvaardigde aanval, voor zover ik je man heb verteld," glimlachte ik guitig.

"Ik heb niet opgeschept of verzonnen, elk woord is de waarheid." Ik eindigde terwijl ze me boos aankeek. Ik zag dat ze nog meer wilde zeggen, maar toen ze haar mond opendeed om iets te zeggen, arriveerde de baron. 'Eerlijk gezegd man! Heb je geen fatsoen. Ik heb nauwelijks een excuus genoeg verzonnen om mezelf ook te verontschuldigen?' vroeg hij met stemverheffing.

"Heer, heb ik me vergist toen ik kwam? Ik zal vertrekken als dat zo is. Ik had gedacht dat je mijn diensten had gevraagd in de vorm van een mondelinge uitdaging om dit, je weelderige huis, te vinden en deze avond te bezoeken. Ik zag hoe de tandwielen en tandwielen in zijn hoofd met elkaar vochten, het was de barones die sprak om hem te behoeden voor weer een dwaas te klinken.

Hij is niet te vertrouwen.' Haar geschokte blik kwam overeen met het ongeloof van mijn betrouwbaarheid dat op haar gezicht stond geschreven. 'Vrouwe,' kwam ik tussenbeide voordat de baron iets kon zeggen. Ik ben de man die je zoekt,' beloofde ik haar, terwijl ik naar het bureau liep en de papieren bekeek die daar lagen.

Ik herkende verschillende ruwe tekeningen van het koninklijk paleis, sommige lieten details zien die Johnathon's kaarten niet lieten zien. en spreidde de lakens verder uit. "Kijk eens, kunt u onopgemerkt in- en uitstappen?" vroeg hij, kennelijk het advies van de barones negerend. We bespraken tot laat in de avond de kaarten en daarna het schema van de prinses., de bewakers en sprak uiteindelijk af wanneer ik de juwelen zou stelen; over drie dagen.

De volgende nacht was het moment waarop ik eigenlijk van plan was de kroonjuwelen te stelen, de grootste overval in de geschiedenis van dit koninkrijk, en het land in de val te laten lopen van Mu voor de misdaad. Toen ik de baron en de barones welterusten wenste, bood de barones aan om me naar buiten te laten. De blik van achterdocht op het gezicht van de baron was net iets minder dan de schijnbare jaloezie, misschien had ik de barones niet moeten neuken. dame goedenavond," zei ik bij de deur in de hoop dat ze de zaken niet ingewikkelder maakte. "Ik kan en zal de kroonjuwelen stelen, maak je geen zorgen.

Ik ben uitstekend in wat ik doe," stelde ik haar gerust. "Ik twijfel niet aan Master Rogue, en ik ben heel zeker van je talenten," zei ze terwijl ze de deur bijna dicht deed, op een klein kiertje na. "Wees maar moe, mijn man was van plan je te verraden en als ik me niet tegen je had uitgesproken, zou hij misschien van gedachten zijn veranderd of langer in de beslissing hebben gezeten.

Nu ik tegen het aannemen van je stemde, zou hij onmiddellijk geen andere persoon accepteren. Je hebt zijn trots gekwetst gisteravond, en ik heb het vanmorgen kreupel gemaakt toen ik tegen hem loog. Hij zal nu alles doen om te bewijzen dat ik ongelijk heb en dat hij de betere man is.' Ze glimlachte naar me en ik zag in haar een wolf die op prooi jaagde. Johnathon had gelijk; zij was het brein in hun relatie en waarschijnlijk de gevaarlijkste vrouw die ik had ooit ontmoet..

Vergelijkbare verhalen