Verloren Royals Deel 3

Een verveelde prinses krijgt eindelijk wat avontuur in haar leven…

🕑 16 minuten minuten romans verhalen

Ik volgde de les over de handelsroutes van Sunderland en het effect dat hun handel op ons over de hele wereld had. Ik staarde uit het raam naar de paleistuinen en wilde vrij zijn. Het was niet dat de les niet nodig was, dat was het wel. Ik wist dat ik deze dingen moest leren om te heersen.

Ik wou dat ze mijn interesse hadden gewekt. Oom zei dat het kwam omdat ik jong was en uiteindelijk zou accepteren dat ik deze dingen leerde. Hij had gelijk. Ik had gewoon andere dingen aan mijn hoofd. Mijn kroning was over een maand en ik zat nog steeds vast in dagelijkse lessen, die zelfs zouden doorgaan nadat ik de kroon had gedragen.

'Vrouwe. Vrouwe, heb je me gehoord?' Dat had ik niet gedaan, ik was in gedachten verzonken over de kroning en over de les die daarop volgde, zwaardvechten. Oom was het met tante eens.

Ik had teveel belangstelling voor het zwaard en ook voor de boog. Ik moest deze vaardigheden leren. Ze zijn net zo belangrijk als handelsroutes en geschiedenis. "Mijn excuses Henry.

Wat was de vraag?" vroeg ik, mezelf dwingend om al mijn aandacht aan het onderwerp te besteden. Een koningin moet zich kunnen concentreren op al haar onderwerpen en haar volledige aandacht kunnen geven aan elke kwestie over het besturen van het land. 'De vraag, mevrouw, was hoe de verhoging van de belastingen die Mu op de wolhandel uit Sunderland heft, ons hier zou beïnvloeden?' vroeg hij opnieuw, zijn wenkbrauwen optrekkend terwijl zijn ogen op mij neerdaalden. 'Nou, meester Henry, een verhoging van de belastingen op wol zou de prijs verhogen die we Mu betalen voor het garen dat ze door het land vervoeren en in hun westelijke havens aan ons verkopen,' zei ik.

"Doorgaan." drong meester Henry aan. Zijn glimlach en zijn tevreden knikje bevielen me, hoezeer ik de lessen ook niet leuk vond, ik genoot ervan gelijk te hebben. "De belasting zou Sunderland ook dwingen meer te vragen om dezelfde waarde uit de wol te halen, wat op zijn beurt onze kosten zou verdrievoudigen. We zouden onze wolhandel moeten stopzetten als Mu de wolhandelsovereenkomst zou schenden en we zouden uitwisselingen hebben met onze zuidelijke buren wier kosten nu duurder zijn, maar daarom goedkoper zouden zijn." Ik voegde toe. "Wat zou het uiteindelijke resultaat zijn"? Meester Henry spoorde meer aan.

"Het eindresultaat kan dus zijn dat Mu wordt beledigd en dat de gevechten die onze twee landen al lang teisteren, opnieuw beginnen," antwoordde ik terwijl ik probeerde de saaie woorden niet zo te laten verschijnen terwijl ik ze uitsprak. "Uitstekend, mevrouw, nu verwacht ik dat er een zwaard is dat dringend moet worden gehanteerd," zei hij glimlachend naar me, wetende dat het die lessen waren waar ik elke dag naar uitkeek. Het vechten is opwindend, maar dat was niet de enige reden waarom ik van de lessen genoot. Sir Roland was de instructeur. Hij kende niet alleen het zwaard en boogschieten, maar hij wist hoe de wereld echt werkte en tijdens onze lessen leerde ik elke dag over de wereld buiten het paleis.

Ik bedankte meester Henry en haastte me naar mijn appartement om me om te kleden. Ik trok een blauwe wambuis aan die bezaaid was met parels die de kamermeid voor me had klaargelegd. Ik vroeg me af hoe het zou zijn om een ​​keer mijn kleren uit te kiezen.

Ik lachte hardop om Mary gerust te stellen dat ik niet om haar lachte en stapte in de rok die ze voor me had klaargelegd. Mary is een geweldige dienstmeid. Ze praat echter zelden tegen me.

Voor haar had ik een oudere vrouw die altijd overal advies over had. Voor haar pensionering kon ik niet wachten tot haar eindeloze weetjes over het leven voorbij waren, nu heb ik ze gemist. Mary, hoewel veel jonger, was erg ingetogen.

Mary was geen lelijke vrouw, maar erg saai. Haar enige kenmerk dat het oog van het gewone trok, waren haar verrassende blauwe ogen. Ik stelde me vaak voor hoe het zou zijn om geen hulp te hebben bij het aankleden.

Mary hielp de rok omhoog te trekken tot mijn heupen en trok de trekkoorden aan de achterkant strakker. Ze zou mijn haar hebben geborsteld en me juwelen hebben laten aantrekken die bij de outfit passen als ik niet had volgehouden dat ik al te laat was. In plaats daarvan wikkelde ik de irritante lengtes van kastanjebruin haar in een knotje.

Ik zou het bij de schouders afsnijden als dat geen schok en opschudding zou veroorzaken in de hele baan. Sir Roland was nergens te bekennen toen ik de Grand Hall binnenging waar we trainden. Ik had verwacht de ervaren ridder geduldig tegen het zwaardrek te zien leunen; zijn gestalte poseerde en klaar.

Ik was eraan gewend geraakt hem zo te zien; zijn grijzende haar naar achteren getrokken, vastgebonden met een eenvoudige leren riem. Sir Roland was meer een gepensioneerde soldaat en minder de nobele. Het zwaardrek was naar de kamer verplaatst en zijn jas rustte op de hoek. Ik keek langzaam rond in de kamer en bewoog alleen mijn ogen terwijl ik voorzichtig de tribune naderde.

Sir Roland zou hier ergens wachten, achter een zuil of gordijn of de troon. Ik pakte mijn zwaard en bracht het naar de gereedstaande positie. Ik bleef rondkijken in de lange gang en bekeek elke plek om me te verstoppen terwijl ik langzaam door de kamer liep. Ik luisterde naar elk geluid, ik vertraagde mijn hart en luisterde terwijl ik liep en zorgde ervoor dat mijn laarzen geen bonkend geluid maakten toen ik stapte. Toen ik de derde reeks kolommen naderde, trilden de gordijnen twee kolommen naar beneden een heel klein beetje.

Een glimlach kroop over mijn lippen; het had tocht kunnen zijn, maar er bewogen geen andere gordijnen. Ik stapte langzaam om de vierde pilaar heen en stond op het punt toe te slaan toen een schaduw van achteren op me afstormde. Ik draaide me om en pakte mijn zwaard net op tijd om zijn mes af te buigen. Zijn vervolgaanvallen kwamen sneller.

Ik deed de ene voet na de andere achteruit. Ik vocht zijn meedogenloze aanval af. Het was alles wat ik kon doen om zijn aanvallen terzijde te schuiven terwijl ik de pilaren telde. Ik veranderde van tempo en deed een stap naar voren en viel aan door zijn dringende aanval en het ritme van onze dans af te werpen.

Zodra hij wankelde, dook ik tussen de pilaren door en rolde naar het midden van de hal. "Fantastisch." Hij zei de eerste woorden die hij had gesproken sinds hij zijn aanval begon. Ik glimlachte nog breder om zijn lof dan die van meester Henry.

"Ik heb een meesterlijke instructeur," zei ik lachend toen hij dichterbij kwam. Ik begon mijn tegenaanval in plaats van te wachten tot hij mij zou aanvallen. We wisselden scherts heen en weer terwijl hij probeerde me te frustreren of boos te maken om een ​​fout te maken. Het eindigde er uiteindelijk mee dat ik een aanval deed alsof die van beneden kwam en hoog zwaaide, hij wendde de aanval af en sloeg met de platte kant van zijn mes op mijn hand.

Het geluid van mijn zwaard dat de gepolijste tegel raakte, galmde door de hal en mijn hand prikte vreselijk. Ik kon het niet laten om te gillen toen ik achteruit sprong en mijn gewonde gezwollen hand vastgreep. "Als je een schijnbeweging gaat maken, wacht dan niet om te zien of het werkt voordat je doorgaat met de aanval." Hij instrueerde terwijl hij naar de rand keek die zich snel vormde. Ik glimlachte.

Mijn hand deed pijn, maar niet zo erg als mijn trots. 'Sir Roland, heb je nog meer geruchten gehoord?' Ik vroeg niet te specificeren wat voor soort, hij wist het al. Hij was een van de weinige mensen die ik in het paleis vertrouwde.

Hij had me twee keer eerder gewaarschuwd voor aanslagen op mijn leven. Zijn geruchten hadden ervoor gezorgd dat de mogelijkheid dat een kroon mijn voorhoofd zou raken reëel was. Niet dat ik helemaal wilde heersen, maar ik ben in dit leven geboren en dus moet ik het ondergaan. Ik wist het antwoord al voordat hij sprak. 'Vrouwe, ik heb geen woorden of gefluister gehoord over de kroning', fluisterde hij.

Ik kon zien dat hij zich vreselijk voelde omdat hij het niet wist, ook al toonde zijn gestalte alleen maar kracht. "Het is goed. Ik weet zeker dat ik dan veilig ben. Je zult bij mijn kroning zijn en mijn aanbod als persoonlijke bewaker accepteren?" vroeg ik hoopvol. Opnieuw wist ik zijn antwoord voordat hij sprak en mijn hart was zwaar.

"Ik zou het voor geen goud willen missen en My Lady zo nederig als ik ben, ik ben geen bewakersmateriaal, maar ik zal er altijd voor je zijn." hij beëindigde zijn trouw aan mij. Ik verliet de trainingshal na nog een aantal aanvallen en nog veel meer blauwe plekken. Sir Roland vertelde me over veel gebeurtenissen in het koninkrijk.

Ik merkte dat de gangen ongewoon leeg leken. Het haar in mijn nek stond overeind of de rillingen rolden over mijn huid. Meestal was het toen ik mijn oom had betrapt terwijl hij naar me keek terwijl hij dacht dat ik het niet wist. Ik ging verder maar zag niemand. Terug in mijn kamers en ik kleedde me uit.

Mary wachtte op een bad. Ik gleed diep in het luxueus geoliede water en liet de hitte in me sijpelen. Ik liet mijn haar uit de achterkant van het bad. 'Prinses, ik zal buiten zijn,' zei Mary terwijl ze een oproepbel op de tafel naast het bad zette. Ik zag haar weggaan en glimlachte.

Er was zelden een moment dat ik voor mezelf had. Ik keek om me heen en was tevreden dat ik alleen was. Het griezelige gevoel was verdwenen toen ik de grenzen van de doorgang naar mijn kamer overschreed. Ik vormde zachtjes mijn borsten en kneep lichtjes in mijn harde tepels.

Ik probeerde me een minnaar voor te stellen, maar alle mannen die ik ooit had gekend behalve de bedienden waren mijn instructeurs en mijn oom. Soms gebruikte ik het beeld van soldaten en mensen aan het hof om mijn verlangens te voeden. Het meest opgeroepen beeld was echter dat van een duistere god die ik ooit had gezien. Ik wist echter niet eens hoe hij heette.

Ik liet een van mijn handen naar de delicate krullen tussen mijn benen glijden. 'Hoe zou het zijn om een ​​man te hebben?' Ik wreef zachtjes over mijn koninklijke knop. Waar ik naar verlangde was een van de van glas gesmeed speelgoed dat sommige dames aan het hof gebruikten, maar ik moest puur blijven. Mijn vingers werkten sneller en harder en drukten stevig op de bovenkant van mijn spleet.

Toen mijn orgasme begon te stijgen, nam mijn verbeelding het over en was het niet langer mijn hand die mezelf bevredigde, maar de hand van een donkere vreemdeling die over het bad leunde. Zijn gezicht bedekt door een kap die zijn attributen in de schaduw verborg. Mijn vingers, gedreven maar de zeldzame daad van verbeelding, werkten sneller en ik kreunde luid. Mijn orgasme spoelde over mijn vuur naar de wateren waarin ik lag.

Mijn gekreun veranderde van zachtjes in laden en echoën terwijl ik bleef wrijven. Het kon me niet langer schelen hoe ruw ik was en wreef harder totdat mijn benen zich uit eigen beweging om mijn hand spanden. Toen ik tot rust kwam, strekte ik me uit en liet het water me weer tot ontspanning brengen.

Ik trok aan het fluwelen koord dat verbonden was met de hendel voor de warmte van het bad. Ik trok aan het touw totdat het water zo heet was dat ik de temperatuur bijna niet aankon. Na te lang stond ik op en struikelde bijna toen ik uit het bad stapte.

Ik had niet door dat mijn benen in het bad in slaap waren gevallen. Ik liet de kleine bel draaien en wachtte op Mary. Ze kwam de kamer binnen en ik vroeg me af of ze mijn gekreun had gehoord.

Mary sloeg een handdoek om me heen en ik ging zitten om mijn haar te borstelen. Ik zou aanbieden om het zelf te doen, maar dan zou Mary zich alleen maar buitengesloten voelen. Hoe stil ze ook was, ik kwam erachter dat als ik haar niet toestond haar werk te doen, ze me zou straffen. Mary zou minder stukken hout op het vuur doen of minder olie in het bad. Het was haar manier om me te laten zien dat ze nodig was.

"Mary, heb je een man?" Ik heb gevraagd. 'Een man, vrouwe?' vroeg ze zachtjes. 'Ja, Mary. Heb je een man? Een minnaar?' vroeg ik opnieuw.

Ze leek op het punt te staan ​​te antwoorden, maar toen viel haar mond dicht. "Ik ben niet getrouwd, mevrouw." ze sprak eindelijk. "Een minnaar dan," zei ik. 'Alstublieft, denk niet minder over mij, vrouwe, die een man heeft maar ongehuwd is.' zei ze uiteindelijk. Ik hoorde de angst in haar stem.

'Wat maakte haar bang vroeg ik me af?' Ik wilde het vragen, maar ik snuffelde niet verder. "Ik denk niet minder van je Mary, integendeel, ik ben jaloers." Ik stond op en bedankte haar voor het borstelen van mijn haar. Mary hielp me een avondjurk aan te trekken en begon mijn vechtkleding naar de wasvrouw te brengen. Ik besloot naar de bibliotheek te gaan. Nadat ik geen boek had gevonden dat mijn interesse had gewekt, begaf ik me naar de tuinen.

Onderweg passeerde ik een jonge man die bosjes felgekleurde bloemen droeg. Onze ogen vergrendelden elkaar voor de kortste seconde en een kleine glimlach speelde om zijn lippen. Toen daalden zijn ogen naar de paleistegels en hij ging verder. Ik had hem nog nooit eerder gezien. Nog nooit had ik zo naar een bediende gekeken als nu.

Hij was lang en goed gespierd op een soort magere, stalkende pantermanier. Zijn ogen waren donkere zeeën van blauw. Hij moet veel werk buitenshuis doen met zwaar tillen in de tuinen.

Ik maakte een mentale notitie voor de volgende keer dat ik in bad was. Ik draaide me om en keek hoe hij verder liep en bloemen in de vazen ​​langs de gang zette. Ik vervolgde mijn weg naar de tuinen en verdwaalde urenlang in het doolhof van geuren en gebladerte. Ik ging bij de vijver zitten en ging met mijn vingers door het water. Ik zwoegde met de problemen van mijn leven.

"Ik wou dat je vrij was," sprak ik tegen de vis die in cirkels onder water zwom. 'Ik voel me net zo gevangen als jij. Zinloos leven. Vast in cirkels zwemmen.

Zou je vrij willen zijn? De rivieren en oceanen verkennen? De ontberingen van het leven en mogelijk de dood onder ogen zien?' Ik sprak met de vissen die absoluut weigerden om al mijn vragen te beantwoorden. Ik stond op uit de vijver en besloot dat het beter was om vanavond in mijn kamer te eten, omdat ik melancholiek voelde over mijn leven. Vaak had ik de les gelezen over hoe gelukkig ik was om in het paleis geboren te worden. Als ik niet als prinses was geboren, zou ik nog steeds een gezin hebben.

Ik wenste opnieuw, waarschijnlijk niet voor de laatste keer, dat ik gewoon weg kon lopen. 'Waarom niet meteen?' Tegenwoordig deden prinsessen allerlei gekke dingen. Henry had me net ongeveer een maand eerder verteld dat een prinses uit een van de rijken in feite was getrouwd met een prins die zijn koninkrijk of iets dergelijks had verloren. Ze had gebroken met de normaliteit, of met de vereisten van royalty's, en alles kwam goed uit voor haar.

Ik bleef fantaseren over een leven in vrijheid terwijl ik terugliep naar mijn appartementen. De gangen leken verstoken van bedienden en bewakers. Ik vond het eerlijk gezegd niet erg. Ik wilde alleen zijn en had geen ongemakkelijke gevoelens zoals vroeger. Ik ging mijn kamers binnen en vond de deuren naar de ingang van het dienstmeisje open.

Ik zag een nieuw boeket tijgerlelies in een vaas naast de achtervolgingslounge en meer bloemen naast het bed. Het voelde alsof er spinnen over mijn huid kropen. Ik verstijfde bijna van schrik. 'Mary, heb je deze van de tuinman die ze in de gangen zette?' vroeg ik hardop.

Ik wachtte, maar ze antwoordde niet. Misschien was ze de deur vergeten. Ik liep door de kamer om de deur voor haar dicht te doen. Toen ik dichterbij kwam, viel mijn oog op een verschuiving in de duisternis. De training van Sir Roland kwam vanzelf en ik sprong achteruit toen een mes uit de duisternis tevoorschijn kwam.

Ik was niet snel genoeg en het mes greep me in de rechterschouder. Ik viel achterover toen een schreeuw tegen de muren weerkaatste. Uit de duisternis kwam een ​​gesluierde figuur in strakke kleding tevoorschijn.

Alleen de ogen van de aanvaller waren zichtbaar. De strakke kleding die de vorm van haar kleine boezem vormt, is de enige aanwijzing voor haar geslacht. 'Wie? Wie heeft je gestuurd?' Ik huilde om mijn naderende dood. Ik was niet bang, maar de pijn zorgde ervoor dat ik moeizaam ademde. Ze stapte dichterbij, mijn huid kroop.

"Ik ben een vriend," zei ze en onthulde. Ik voelde een moment van eigenaardigheid, een beetje zoals verwarring, en toen vluchtte de pijn van me weg en herkende ik haar als een van mijn oudste en dierbaarste vrienden. Alles zou goed komen.

"Oh, natuurlijk, dat ben je," antwoordde ik en ging rechtop zitten. Ik zag de dolk uit me steken, maar het betekende niets voor me. "Wat brengt je vandaag op bezoek?" "Ik ben hier gekomen om bij je te zijn, prinses," zei ze en ging naast me zitten. Ze trok de dolk van mijn schouder en klopte me zachtjes. Ik glimlachte naar haar.

Ik staarde diep in de gouden poelen van haar ogen. Ergens in de verte voelde ik iets zich over mijn borst verspreiden, een warm soort gevoel alsof ik weer in bad was. "Het spijt me zo, hoe heet je?" vroeg ik verward dat ik het had kunnen vergeten. 'Sst, prinses. Wil je met mij op reis?' vroeg ze lachend.

Ze nam mijn hand in de hare en ik voelde weer warmte in me sijpelen. "Ja," antwoordde ik en vond het grappig dat het zelfs maar de vraag was of ik met haar mee zou willen gaan. Zij was mijn beste vriendin. Ik zou voor haar sterven.

"Uitstekend," zei ze en boog zich naar me toe alsof ze me wilde kussen. Mijn lippen gingen uiteen om mijn eerste kus ooit te ontvangen. Onze lippen raakten elkaar net toen ze haar hoofd rukte en achterover viel. "Prinses.

Prinses." sprak iemand achter me. De wereld was plotseling mistig geworden. De pijn van de dolk was vertienvoudigd.

Ik keek naar beneden en zag dat mijn kleren onder het bloed zaten. De tuinman stond over me heen naar beneden te kijken. Hij verhuisde naar mijn vriend. Hij schoof haar opzij en ik zag een dolk diep in haar schedel begraven. Mijn maag begon te rommelen en het lukte me amper om niet over te geven.

De tuinman rukte het mes met een misselijkmakende klap van haar hoofd en bewoog toen van haar naar mij. "Ga je me de volgende keer vermoorden?" vroeg ik afstandelijk. 'Als ze dood was, wat had het dan voor zin om te leven?' Hij veegde haar bloed van het opgeborgen mes. Zijn handen oefenden ongelooflijke druk uit op mijn wond. Alles werd donker..

Vergelijkbare verhalen