Verloren Royals Deel 4

De prinses ontsnapt met de hulp van Jack, maar nu is ze in een wereld die haar vreemd is…

🕑 10 minuten minuten romans verhalen

Ik voelde me warm en veilig. Ik rolde van mijn zij op mijn buik en sloeg toen mijn armen strak om een ​​kussen. Ik ademde diep in en wilde niet wakker worden. De geur van sandelhout en een andere specerij overspoelde mijn zintuigen.

Ik probeerde mijn ogen te openen, maar ze vochten om gesloten te blijven. Mijn hele lichaam schokte en mijn ogen schoten open. Ik was in de armen van een man; mijn armen waren stevig om hem heen geslagen.

Ik zoog lucht in een gigantische slok. "Doe me alsjeblieft een plezier en schreeuw niet prinses," fluisterde een schorre stem. Ik keek over zijn schouder en herkende niet waar we in het paleis waren. Hij stopte op een kruispunt in de gang.

"Zet me nu neer," eiste ik luid terwijl ik zijn verzoek negeerde. "Ik ben de prinses Seraphine, en mijn wereld is wet." Ik hoorde stemmen in de verte. 'Hou je mond, je laat ons allebei vermoorden, jij verwende kleine teef,' zei de tuinman en rende de linker gang in.

"Herinner je je nog iets?" Beelden kwamen snel achter elkaar bij me terug. "Ik herinner me dat je haar hebt vermoord," begon ik vriend te zeggen en toen herinnerde ik me het mes. Ik voelde mijn schouder en pijn schoot door het verband onder mijn vingers.

Ik had antwoorden nodig "ZET ME NEER, LOATSOME BRIGAND!" Ik eiste. Mijn kreet beloonde ons met het geluid van voeten die luider door de gang achter ons bonkten. "Zoals je wilt," zei de tuinman terwijl hij me op mijn billen liet vallen.

Pijn schoot door mijn hele lichaam. Alleen Sir Roland had me ooit zo ruw behandeld, en dat was tijdens mijn lessen. Ik keek op en zag mijn ontvoerder zich schrap zetten. Ik vroeg me af waarom hij zich schrap zette net toen een man grommend op hem af vloog. Ze gingen neer in een vlaag van vuisten en messen.

Ik kroop achteruit en weg. Uit de wirwar van armen en benen vloog een dolk met een dreun langs me heen. Een zwaard kletterde op de marmeren vloer, gevolgd door een lichaam. 'Shit! Hij heeft Frankie vermoord,' zei een andere man vanuit de duisternis. De stem die had gesproken, belichaamd door een sjofele man in een bewakersuniform.

"Wie ben je?" vroeg ik bang toen hij naar me toe kwam. De ogen van de man schoten naar het gevecht dat op de vloer plaatsvond. De man die de tuinman had getackeld, zat nu bovenop en worstelde om een ​​dolk in de borst van mijn ontvoerder te duwen.

"Ik ben een van de bewakers. Snel, ga met me mee. Deze man is een huurmoordenaar," antwoordde hij, en ik begon naar hem toe te lopen toen ik besefte dat hij niet een van mijn bewakers was of wat dan ook. 'Mijn bewakers scheren zich allemaal,' zei ik en dook opzij.

Zijn mes veroorzaakte vonken in de lucht terwijl het stukken marmer van de vloer afsloeg. Mijn gedachten raasden, niets was wat het leek. Tuinmannen redden me van huurmoordenaars, alleen om me te ontvoeren.

Bewakers die me aanvielen. Mijn hoofd voelde nog steeds wazig aan. De man bovenop de tuinman had de punt van zijn stiletto in de borst van de tuinman en duwde hem langzaam dieper. Ik pakte de gevallen dolk van de grond en dreef hem in de rug van de man, ook in bewakerspak, bovenop de tuinman. De man gromde en de tuinman duwde hem weg.

Dit nam het mes dat bijna zijn leven had genomen en rolde in een staande positie. "Je hebt met de verkeerde klootzak geneukt," vloekte hij en besprong de man met het zwaard. Een paar snelle slagen en de tuinman streek met zijn mes over de keel van de man. Het bloed spatte tegen de muur en het gevecht was voorbij.

Zijn lichaam viel met een doffe plof op de grond. Ik staarde in de lege ogen van de dode man en toen naar de man die ik had gedood. Ik was in de war, wat gebeurde er? Ik leunde naar voren en hijgde en hijgde, maar er kwam niets uit.

Droge golven teisterden mijn lichaam. "Kom op. Het was zij of wij," zei de tuinman terwijl hij zachtjes over mijn rug wreef. Zijn stem was als honing. Weg was de hardheid in zijn stem en ik wilde me gekalmeerd voelen, maar ik had iemand vermoord.

'Wat is er aan de hand? Wie ben jij? Je bent geen tuinman. Waarom?' Ik huilde, vergezeld van de vragen die uit me stroomden. Hij tilde me overeind.

"Ik ben een domme dief van een dief; daarom. Je werd bijna vermoord, en omdat jij de laatste persoon bent die in de weg staat van de troon. Ik neem aan," antwoordde hij.

'Heeft mijn oom ze gestuurd?' vroeg ik terwijl hij me dieper de ingewanden van het paleis in trok. "Ik zou het raden, maar ja, ik denk het wel. Wie het ook was, huurde een Deadly Friend in, ze zijn niet goedkoop," zei hij terwijl hij over zijn schouder keek of er nog meer achtervolgers waren. "Een dodelijke wat?" vroeg ik verward.

"Een dodelijke vriend. Het zijn huurmoordenaars die hun gaven van overreding en magie gebruiken om hun slachtoffers te verleiden om kalm de dood in te gaan. Je bezweek bijna voor haar talenten. Als ik daar niet was geweest, zou je wormvlees zijn. Nu hebben we om het paleis te verlaten voordat nog meer van je huurmoordenaars ons inhalen.

Ik geloof dat er hier beneden een weg naar de riolering is", zei hij op zo'n directe manier dat ik werd teruggebracht. "Ik ben nu veilig. Breng me terug," zei ik en stelde een alternatief voor om het paleis te ontvluchten. 'Wat deed je trouwens in mijn kamers?' "Nee, er is geen weg terug," antwoordde hij en draaide een tunnel in.

Ik volgde stilletjes en dacht na over wat ik moest doen. We gingen een kamer binnen via een deur op een platform dat uitkeek op leidingen en groten en enorme tanks. 'Waar zijn we en waarom niet,' vroeg ik terwijl ik met mijn voet stampte.

Wie was deze eikel? Mensen hebben me nooit nee gezegd, ze zouden kunnen uitstellen of alternatieven voorstellen, maar niemand heeft me ooit zo direct nee gezegd. "Wen er aan." zei hij terwijl hij me aankeek en toen richtten zijn ogen zich weer op het doorzoeken van de kamer. "Wennen aan wat?" Ik heb gevraagd.

"Oh, je zag er raar uit. Het was een mengeling van woede en verwarring dat ik niet deed wat je van me verlangde. Wen er maar aan. Je zult niet lang meer een prinses zijn." hij antwoordde: "Als ik daar weer ben, zal ik mijn oom en iedereen die hem bij de aanslag op mijn leven heeft geholpen, laten arresteren", vertelde ik hem.

'Waarschijnlijk niet. Ik denk niet dat je daarboven nog veel aanhangers hebt. Van wat ik hoorde toen ik je wonden verzorgde: de meeste mensen die je kroning steunden, ademden de lucht van deze wereld niet meer in.' hij woorden vielen over me heen als een lofrede van mezelf. "Wat bedoel je?" Ik vroeg het opnieuw in mijn ogen komen. 'Ik bedoel, je meid, je leermeesters, neven, bewakers, iedereen die voor je zou hebben gestaan, is vermoord.

Je lichaam, of een cameo, is gisteravond in je kamers gevonden, afgeslacht. Voor alle intensieve doeleinden, je bent dood. " zei hij terwijl hij zich naar me toe draaide, "Kijk, ik kan je in veiligheid brengen, maar vanaf daar is je leven van jou." "Bedankt," fluisterde ik tot ik geschokt was om nog iets te zeggen.

Ik volgde de dief de trap af en door een luik dat naar een donkere tunnel leidde. Het voelde alsof we uren en uren hadden gereisd, misschien zelfs dagen voordat hij me naar een stalen deur in de muur van een van de tunnels bracht. Ik zou de deuropening nooit hebben gezien als hij me er niet naar toe had geleid, zo geweldig was de camouflage. "Waar is dit?" Ik heb gevraagd. Ik hoorde de vermoeidheid in mijn stem.

"Veiligheid dat waar dit is," antwoordde hij, en we gingen een kleine kamer binnen met een bed, planken ingebouwd in de muur en niet veel anders. Hij liet een rugzak op de grond vallen die kletterend naar beneden viel. Wat er ook in zat, het was overal door elkaar gegooid. Ik zag hoe hij de deur op slot deed en snel achter elkaar verschillende runen in het staal drukte.

Hij trok zijn shirt over zijn hoofd en onthulde een mager, gespierd lichaam bedekt met dunne littekens. Er waren kleine hechtingen op zijn linkerarm die gebroken was en verschillende kleine snijwonden op zijn buik en romp. Hij gooide het overhemd opzij en pakte linnengoed van een plank, samen met een aarden pot.

"Wat is dat?" vroeg ik hoe hij zijn wonden schoonmaakte en vervolgens de doek in de pasta depte en op zijn verwondingen legde. 'Medicijnen,' antwoordde hij nors. Ik kon zien dat deze man gewoon een plezier zou zijn om in de buurt te zijn. Ik wist niet zeker wat zijn probleem was, maar ik kon niet wachten om van hem af te zijn. Hij was klaar en stond op.

'Kom zitten,' beval hij. 'Misschien een plezier of uwe hoogheid,' mompelde ik, maar ik deed wat hij zei. Hij begon over mijn armen te kijken en bewoog toen om mijn blouse uit te trekken. Ik sprong op en gaf hem een ​​klap in zijn gezicht. 'Waar denk je in vredesnaam aan? Red me, zodat ik aan jou kan aanvallen?' Ik beschuldigde boos, beschaamd en vooral uitgeput.

Ik wist niet dat mijn woorden onterecht waren. Ik gaf de recente gebeurtenissen en mijn uitputting de schuld. Ik zou een bediende nooit zo behandeld hebben.

'Wie, uwe hoogheid, stelt u zich voor dat u die hemd aandoet nadat u uw wonden hebt verzorgd?' hij vroeg. Zijn handen reikten weer naar mijn hemd en ik deinsde achteruit. Ik greep de hemd om hem over mijn hoofd te trekken, zoals hij had gedaan, maar hij bleef in mijn armen haken en op de een of andere manier slaagde ik erin erin verstrikt te raken. Zijn grinnik maakte me woedend, maar ik was blij met zijn warme aanraking toen zijn handen behendig de rotzooi ontwarden die ik had veroorzaakt.

"Dank je," fluisterde ik. Mijn gezicht stond in brand van schaamte toen ik in mijn kleine kleren voor de dief stond. Ik keek naar beneden en realiseerde me dat mijn topje bedekt was met opgedroogd bloed, maar mijn huid was grotendeels schoon. "Wat is je naam?" "Jack." Hij trok het verband eraf en maakte de meswond schoon.

Ik werd duizelig van de pijn en ik moest hem helpen om te gaan zitten. De zalf was verkoelend en nam de pijn weg. "Dat voelt heerlijk. De pijn is bijna weg." zei ik verbaasd.

Ik stond op en besefte dat ik direct in zijn persoonlijke ruimte was. De hitte kwam van zijn lichaam en ik voelde mijn lichaam reageren. "Slaap.

Je zult het nodig hebben," zei Jack terwijl hij wegstapte en het eenpersoonsbed achter hem onthulde. 'Er is maar één bed,' fluisterde ik terwijl ik naar het bed stapte. Ik kroop op het oneffen oppervlak. 'Zeer slimme prinses,' zei hij en hij pakte een grote dikke deken van een andere plank.

Ik ging liggen en hij bedekte me. De dekking maakte me zwaar en gaf me een warm en veilig gevoel. 'Dank je, Jack,' fluisterde ik, terwijl ik me omdraaide om te slapen.

Als hij niet beleefd zou zijn, was dat zijn probleem. Ik zou het wel doen, misschien zou dat hem vriendelijker maken voor hem. "Welkom.

Hou nu je mond en slaap," zei hij knorrig en kroop toen onder de dekens. "Wat ben je in hemelsnaam aan het doen?" vroeg ik geschokt om een ​​man in mijn bed te hebben. 'Ik probeer te slapen, als je je mond zou houden,' antwoordde hij. "Ja, maar dit is mijn bed," zei ik bits.

'Het is in feite mijn bed en zoals je zo slim hebt aangegeven, het enige', antwoordde hij en rolde zich van me af. 'De vloer is je andere optie. Deken blijft hier.' "Welterusten Jack, Raak me aan en," begon ik, toen besefte ik dat al mijn dreigementen leeg zouden zijn.

"Welterusten." Ik keek naar de vloer van de piepkleine rioolflat en besloot hier maar wakker te blijven liggen..

Vergelijkbare verhalen