Wederopstanding... de verlossing

🕑 8 minuten minuten romans verhalen

Ik wil geen product zijn van mijn omgeving. Ik wil dat mijn omgeving een product van mij is. God zal ze vergeven.

Hij zal ze vergeven en ze in de hemel laten. Daar kan ik niet mee leven. Mensen vertrouwen me hun geheimen toe.

Maar wie vertrouw ik met de mijne? Jij en alleen jij. Wie ben ik? Je wilt het zeker weten. De telefoon gaat, ik kijk ernaar en gromde: 'Neuk me', terwijl ik de doffe kloppende pijn in mijn slapen wreef. Eergisteravond… Het was duidelijk, de geur van de stad scherp. De kou boorde door mijn jas.

De vage geluiden van verkeer. Ik was op zoek naar een magazijn in het oude zakendistrict dat werd gebruikt voor het uitbesteden van opslag van grote en kleine verkopers. De gebouwen huisvestten ook mensenhandelaars, illegale drugs en dergelijke.

Noem maar op, het werd hier gevonden. De straatverlichting was kapot. De straten zijn vol gaten. De gebouwen in wanorde.

In de buikligging bovenop het magazijn bracht ik de nachtkijker naar mijn oog. Mijn doel ligt direct tegenover de doorgang. Het magazijn was donker, maar het omgevingslicht maakte een duidelijk en beknopt zicht mogelijk. Mijn verkenning bracht weinig beweging aan het licht rond de omtrek van het gebouw totdat de deur van het laadperron openging en ik twee mannen binnen zag. "Jackpot!" Ik dacht.

Daar was hij in een mooi pak, de klodder die Angel pijn deed en de tweede waarvan ik aannam dat het zijn lijfwacht was. Een kleine vrachtwagen van bestelformaat kwam links van mij de doorgang in. Hij reed achteruit in de kade en mijn ingewanden vertrokken toen ik een jonge man voorin zag zitten, een jonge man geblinddoekt en gekneveld. De chauffeur greep het joch en sleepte hem half naar binnen. Zijn polsen waren vastgebonden.

Hij zag er haveloos uit, zijn overhemd was gescheurd. Hij zag er behoorlijk verslagen uit. "Fuck," blafte ik zachtjes.

"Deze man is onschuldig." Mijn instinct is zelden verkeerd. Vandaar mijn beslissing om mijn plannen te wijzigen. Snel stond ik op en trok mijn rugzak in. Het bevatte explosieven die waren verbonden met een op afstand gelegen ontsteker. Ik bleef in de schaduw, naderde de vrachtwagen en plaatste een lading op het frame bij de brandstoftank.

Ik ging op weg naar twee lagere verdiepingen. twee ladingen die op elke onderste hoek van het raam werden geplaatst, omdat ze van binnenuit potentiële schietpunten waren. Vervolgens ging ik naar de ingang van het laadperron waar ik de volgende lading plaatste, bovenaan in het midden. 'Het zou ze een beetje hoofdpijn moeten bezorgen,' grijnsde ik bij mezelf. De deur stond een kwartslag open en ik hurkte om snel te kijken.

Terwijl ik mijn Walther 9 in mijn hand drukte, rolde ik naar binnen. Een goede dag om te sterven zei ik tegen mezelf terwijl ik met een kniekanon veegde, de onmiddellijke voorkant controleerde… 'Veilig'… ik ging de diepte in van wat ik aannam als een slechte dag. Ik gleed langs de voorste muur naar de open verdieping van het pakhuis. Ik lachte bijna toen ik aan een grap dacht. Die over muisstil zijn in de kerk.

Ik stopte even en keek snel. Daar kwam de chauffeur op niet meer dan zes meter afstand mijn kant uit. Ik wachtte. Hij kwam dichterbij en toen hij de hoek omging, sloeg ik hem op zijn achterhoofd, hij kreunde op zijn knieën, niet helemaal bewust van wat hem trof. Ik knielde hem in zijn rug en dwong hem naar voren.

Mijn gedempte pistool was tegen zijn slaap en drukte hard. 'Adem verkeerd en ik schiet een kogel in je,' siste ik. 'Knik als je me begrijpt,' gromde ik met steenkoud staal in mijn stem… Een knik. 'Slimme jongen,' zei ik. Uit mijn rugzak haalde ik zwarte ducttape.

Ik bond zijn polsen en enkels vast. Ik sloeg een lus om zijn hoofd die zijn mond bedekte. Ik controleerde mijn werk en sleepte hem terug naar het laadperron. Bij de ingang stond een steunpaal. Ik trok aan mijn rol touw en bond hem aan de paal.

Een paar lussen en een snelle brandweerman knoop, ik maakte hem vast. Ik haastte me terug naar de vloer en zag een hoekkantoor en ging daarheen. Terwijl ik door het magazijn liep, merkte ik iets op. Smokkelwaar. Gestolen goederen van het leger.

Kratten met medische benodigdheden. Pallets met elektronica. En toen zag ik het. Een groot vierkant gebied dat slecht verlicht was. Een groot bed aan de andere kant.

Twee leren fauteuils vlakbij. Rekken met dameskleding. Diverse formele en casual jurken. Een make-upstation en twee kasten. Ze waren allebei open en wat ik zag, maakte mijn bloed koud.

Gezien waren diverse seksspeeltjes van alle soorten en vormen waren in de ene en de andere… Items van sadisme. Tepelklemmen, riemen, zwepen, kettingen. Het besef trof me. Hier werden vrouwen verhandeld.

Ik kon de verwoesting die hier misschien heeft plaatsgevonden niet bevatten. Ik reikte in mijn rugzak. Er zijn nog vier ladingen over… Ik heb er een gebruikt… De kast van pijn moet worden vernietigd. Aan de achterkant van het gebouw waren kantoorruimtes.

Ik hoorde schreeuwende stemmen en toen werd het stil. Ik kroop naar de deur waar ik dacht de stemmen te horen. Ik keek snel naar binnen en daar in een stoel zat die man. Hij was gewetensvol en niet slechter door slijtage sinds ik hem voor het eerst observeerde. Ik hield mijn pistool vast en liep naar hem toe.

"Stil," ik ga je losmaken, "zei ik nauwelijks boven een fluisterstem. Ik knipte zijn ritssluiting door en vroeg zijn naam." Troy, "fluisterde hij terug. Waar zijn ze, vroeg ik terwijl ik rondkeek.

antwoord van in het volgende kantoor kwam net toen de deur openging. Er was die dikke klootzak die de deur vulde. Ik pakte mijn pistool, drukte erop en een schot. Ik voelde een ruk aan mijn jasje.

Ik schoot terug en ving de klootzak binnen het been. Ik mikte op de deur. Er verscheen een figuur. Nog een schot.

Fuck ik miste. Hij was weg. Ik hoorde rennende voetstappen.

Ik zag een laptop in het andere kantoor. Ik pakte het en stopte het in mijn rugzak. Ik trok de tape van mijn rugzak en wikkelde de voeten en polsen van de dikke klootzakken stevig vast.

Ik deed een velddressing over zijn zou en ik vroeg Troy: "Kun je dit stuk stront naar het laadperron slepen?" Een knik en Troy rukte de man naar zijn voeten. Ik plaatste mijn laatste lading en ging naar het dok. We bonden de grote klodder naast die andere kerel. "Troy, heb je een ziekenhuis nodig of zoiets?" Hij antwoordde dat hij dat niet deed en hij vertelde me dat hij moest naar zijn zusterhuis. Ik ontdekte dat hij onderweg was toen hij werd opgepakt.

Iets aan hem wees op een verleden… We hebben ze allemaal en ik begreep het verzoek om het niet te vragen. Hij vroeg wat ik aan het doen was in het magazijn en ik vertelde hem over Angel. Toen ze dit zei, trok hij een wenkbrauw op. "Kent u engel?" hij vroeg. "Ja, zij is degene die gewond is geraakt en ik geef alleen maar een gunst." Ik vroeg waar zijn rit was en kreeg te horen dat het bij hem thuis was.

Hij was aan het wandelen naar het huis van zijn zus toen dit allemaal gebeurde. We waren bij mijn auto toen Troy vroeg: "Wat gaat er met hen gebeuren?" wees hij met een terugblik op het pakhuis aan. Ik reikte in mijn rugzak en trok de ontsteker op afstand eruit. Ik keek Troy aan met donkergrijszwarte ogen, zonder emotie.

Ik drukte op de rode ontstekingsknop. De explosie deed de wijk opschudden. Vuur schoot omhoog in de richting van de donkere sterloze nacht. De grond beefde en het puin viel terug op de aarde. Een secundaire explosie werd gevoeld en gehoord.

Er klonken verre alarmen. Ik keek Troy recht aan. Ik zocht zijn ogen.

'Vertrouw ik deze man?' Ik dacht met een innerlijke lach die ik tegen mezelf zei: 'Te laat klootzak.' Troy zocht de mijne en kwam tot een soort conclusie en knikte even. We pakten mijn auto en reikten onder mijn stoel. Ik haalde een pint Walker-zwart tevoorschijn en pakte een piepschuim beker van het dashboard.

Ik schonk een shot in en sloeg het terug. Ik zat daar en vroeg Troy of hij er een wilde. Hij pakte de aangeboden fles aan en hield hem achterover. Toen en daar kwamen we tot begrip.

Een geheim wordt bewaard. Hij gaf me een adres en het drong pas tot me door toen ik stopte bij de Brownstone. Hij stapte uit en beklom de trap.

Er werd geklopt en de deur ging open. 'Troy,' gilde Casey terwijl ze hem omhelsde. Ik zag hem verstijven van de pijn en Casey gaf hem een ​​keer.

Ze keek over zijn schouder, zag me en keek me geschrokken aan. Ze begon te zwaaien en stopte. Ik reed weg. Toen ik in de achteruitkijkspiegel keek, zag ik Casey hem naar binnen slepen terwijl hij naar mijn achteruitgaande achterlichten keek. Ik reed naar mijn huis parkeren op straat.

Met de motor uit, haalde ik mijn fles eruit, ik deed de dop eraf en dronk. Ik wilde dronken worden en vergeten. "Storm," zei ik tegen mezelf, "in wat voor soort shitstorm heb je jezelf gekocht.". De vrouwen in deze wereld die investeren in de heilige band van vertrouwen.

Ik bel ze..

Vergelijkbare verhalen