Betrapt - Hoofdstuk 2

De directrice berispt twee leraren omdat ze het recht in eigen hand hebben genomen…

🕑 19 minuten minuten Spanking verhalen

De twee leraren waren alleen in de Strafkamer. Juffrouw Harman wachtte gehoorzaam tot juffrouw Castle haar opdracht zou geven zich uit te kleden. Miss Castle was een vierendertigjarige lerares. Juffrouw Harman was ook vierendertig en was de schoolverpleegster.

Ze waren minnaars, hoewel dat binnen de school niet bekend was. 'Ga met je gezicht naar de muur staan ​​en kleed je uit, Harman,' beval juffrouw Castle. Miss Harman maakte geen bezwaar. Ze hadden een bevredigende relatie met Miss Castle, de dominante partner, en Miss Harman, haar onderdanige. Miss Harman werd zelfs regelmatig geslagen en geslagen door Miss Castle.

Dus juffrouw Harman ging gehoorzaam naar de muur en kleedde zich uit. Ze ritste haar verpleegstersuniform open en duwde het langs haar armen en vervolgens langs haar benen naar de grond. Ze duwde haar onderbroek naar beneden en stapte uit haar uniform en onderbroek. Ze maakte toen haar beha los en liet hem langs haar armen glijden om hem in haar hand te vangen voordat ze zich bukte en haar jurk en onderbroek opraapte.

Juffrouw Harman bleef naar de muur kijken, wetende dat haar billen te zien waren aan haar dominante minnaar. Ze voelde zich steeds meer opgewonden toen ze zich voorstelde dat juffrouw Castle toekeek hoe ze zich uitkleedde. Ze voelde fladderende bewegingen rond haar kutje en haar tepels stonden strak van haar groeiende opwinding. Ze vond het heerlijk om op Miss Castle's schoot te worden gelegd en haar zachte dijen te voelen, het zachte erotische wrijven van haar billen en de harde maar liefdevolle billenkoek.

Juffrouw Castle keek juffrouw Harman aan en keek hoe ze zich uitkleedde. Ze genoot een paar seconden van de aanblik voordat ze zich uitkleedde. Haar blouse en rok lagen binnen enkele seconden op de grond en haar beha volgde. Ze stond naakt, afgezien van haar onderbroek die ze aanliet als een indicatie van haar gezagspositie over juffrouw Harman.

Ze liet een vinger in haar onderbroek langs haar natte schaamlippen glijden en hapte naar adem, wetende dat juffrouw Harman haar zou horen en graag hetzelfde zou doen. Maar in feite wist ze dat ze dat niet zou doen, omdat de prijs meer pijn zou zijn dan ze comfortabel zou kunnen verdragen. Juffrouw Castle ging achter juffrouw Harman staan ​​en drukte haar buik tegen juffrouw Harman's rug. Ze legde haar hand op juffrouw Harman's lippen en voelde de kus voordat ze met haar vinger langs juffrouw Harman's nek streek, tussen haar volle borsten, zodat haar vingers in de strakke tepels konden knijpen en het erotische gekreun van juffrouw Harman konden proeven. Daarna vervolgde haar vinger zijn reis langs de buik van juffrouw Harman, naar haar natte poesje en langs haar schaamlippen.

De erotische snik van juffrouw Harman was zoals altijd een genot. Miss Castle deed een stap naar achteren en beval: 'Draai je om, Harman.' Miss Harman draaide zich om en slikte toen ze zag dat Miss Castle naakt was, behalve haar onderbroek. Ze concentreerde zich op de strakke tepels van Miss Castle en wilde ze zo graag likken en kussen.

Dat zou later komen, wist ze. Miss Castle kondigde aan: 'Oké, Harman. Ik zei een pak slaag en twaalf slagen. Dus volg me en ga op mijn schoot zitten.' Juffrouw Castle liep door de kamer en ging weer op de spankingstoel zitten.

Juffrouw Harman volgde onderdanig en ging op de schoot van juffrouw Castle zitten. Zoals altijd vond ze het geweldig als de vloer omhoog kwam om haar gezicht te ontmoeten en ze zo'n close-up had van Miss Castle's benen. Juffrouw Castle begon over juffrouw Harman's billen te wrijven en bedacht hoe ze de blote billen over haar schoot knalrood zou kleuren voordat ze hetzelfde deed met de achterkant van haar benen. Dan moest er natuurlijk nog de stok komen.

Op dat moment vloog de deur naar de Strafkamer open. De directrice stormde juffrouw Castle en juffrouw Harman te pakken. Mevrouw Surridge werd gevolgd, de tweeëntwintigjarige dochter van de directrice die ook deel uitmaakte van het onderwijzend personeel. "Wat is hier aan de hand?" Mevrouw Surridge wilde het weten. 'Eh, nou,' zei juffrouw Castle hopeloos.

Ze kwam er echter snel achter dat ze betrapt waren en schoon moesten komen. 'Nou, mevrouw Surridge, we betrapten meneer More op het lonken naar de meisjes in de kleedkamer en besloten dat hij gestraft moest worden.' Juffrouw Surridge keek naar juffrouw Harman, die nog steeds bij juffrouw Castle op schoot zat. 'Heeft juffrouw Harman meneer More gestraft?' Miss Castle-bed. 'Eh nee. Eigenlijk heb ik hem geslagen en geslagen en toen dacht ik dat ik misschien te ver was gegaan.

Ik gaf juffrouw Harman de schuld dat ze me niet had tegengehouden. Mevrouw Surridge keek verward. 'Dus laat me dit duidelijk maken, juffrouw Castle. U gaf meneer More billenkoek en stokslagen in plaats van het mij te vertellen.

Toen beschuldigde u juffrouw Harman ervan u niet tegen te houden en besloot u haar te straffen? Heb ik dat goed begrepen?' Miss Harman verdedigde Miss Castle, hoewel ze probeerde op te kijken vanuit haar positie over Miss Castle's schoot. 'Ik was het ermee eens dat ik gedisciplineerd moest worden, mevrouw Surridge.' 'Ik begrijp het. Dat is dan duidelijk,' zei mevrouw Surridge op sarcastische toon. Ze voegde eraan toe: "Ik denk echter dat jullie allebei gedisciplineerd moeten zijn." De twee leraren keken bezorgd toen juffrouw Surridge vervolgde met: 'Dus, dames. Een straf is verdiend.

Laten we die nu uitdelen.' Mevrouw Surridge, de Directrice, was achtenveertig jaar oud en droeg haar gebruikelijke blauwe blouse met korte mouwen en donkerblauwe rok met een knielange zoom. Haar donkerbruine haar werd op schouderlengte gedragen. Ze had de reputatie een strenge discipliner te zijn.

droeg een donkerblauwe blouse met korte mouwen en een donkerblauwe rok die halverwege haar dijen stopte. Net als haar moeder liep ze met blote benen. Juffrouw Harman was bij juffrouw Castle op schoot blijven zitten, te bang om op te staan.

Mevrouw Surridge keek neer op de onderdanige juffrouw Harman. Ze glimlachte toen ze haar volle borsten naar beneden zag hangen. Ze zagen er heerlijk uit, dacht ze, maar zette die gedachte snel opzij. Er was de veel serieuzere overweging dat ze op het punt stond de schoolverpleegster te straffen. 'Sta alstublieft op, juffrouw Harman,' beval mevrouw Surridge.

Juffrouw Harman ging rechtop staan ​​en keek naar mevrouw Surridge en realiseerde zich dat ze helemaal naakt was en dus legde ze haar handen voor haar terwijl ze probeerde haar borsten en poesje te bedekken, hoewel ze niet erg goed vermoedde uit de glimlach die ze op 's gezicht zag. Mevrouw Surridge keek naar juffrouw Castle. Ze had het altijd moeilijk gevonden om juffrouw Castle te beoordelen. Ze was zeker een heel goede lerares en geliefd bij de leerlingen. Ze dwong respect af van de leerlingen en dus zou mevrouw Surridge haar niet in een erg dominante positie aantreffen.

Dit was echter haar kans om juffrouw Castle omver te werpen. Ze zag er best lekker uit terwijl ze met haar borsten te zien was. Haar strakke tepels lieten zien hoeveel ze genoot van wat ze ging doen. Zou ze binnen enkele ogenblikken zo opgewonden zijn als ze geslagen werd, vroeg mevrouw Surridge zich af? Mevrouw Surridge kondigde aan: 'Ik vind dat jullie twee dames eerst een pak slaag moeten krijgen en daarna zes stokslagen.' Miss Castle snakte naar adem toen ze besefte dat ze op het punt stond gestraft te worden.

Ze hield haar hand voor haar mond en haar ogen stonden wijd open van afschuw. Miss Harman was ontvankelijker. Ze had tenslotte een pak slaag en de stok van juffrouw Castle verwacht. Ze was nog nooit eerder gestraft door de directrice, maar had erover nagedacht hoe het zou zijn.

Dus nu te horen krijgen dat het zou gaan gebeuren was niet zo erg, meende ze. Mevrouw Surridge snauwde: 'Miss Harman, ik zal u eerst een pak slaag geven. Miss Castle, u staat op en kijkt naar de muur totdat ik klaar ben om met u af te rekenen.' vroeg: "Mam, waarom handel ik niet af met juffrouw Castle?" Miss Castles mond viel open. Vast niet, dacht ze. was jonger dan zij en minder senior.

Het zou in ieder geval mevrouw Surridge moeten zijn die met haar omging. Ze stond op het punt het te zeggen, maar werd door mevrouw Surridge verslagen. "Goed idee;" Mevrouw Surridge merkte dat juffrouw Castle zo graag in de kiem gesmoord wilde klagen. Ze keek juffrouw Castle boos aan en zei streng: 'Als je klachten hebt, zal ik streng met je omgaan.' Miss Castle's mond viel open maar er kwamen geen woorden uit. Ze wist dat mevrouw Surridge nooit terughoudend was als het op discipline aankwam.

Dus zei ze niets en keek hoe de directrice en haar dochter allebei op stoelen zaten, hun rokken platdrukten en naar hun schoot wezen. De twee leraren gingen naar bed terwijl ze door de kamer stapten en bij hun respectieve billenkoek bleven staan. beval: "Laat de onderbroek los, juffrouw Castle." Miss Castle bed terwijl ze uit haar onderbroek stapte en ze op een aangrenzende stoel legde. Ze stond onhandig helemaal naakt en keek neer op de dominante.

'Ga nu op onze schoot liggen, jullie allebei,' beval mevrouw Surridge. Even later lagen de ongelukkige juffrouw Castle en juffrouw Harman tegenover elkaar op schoot en staarden strak naar de vloer en de benen van de dame. Voor juffrouw Harman was het niet zo iets nieuws. Tenminste, behalve de ronde.

Ze liep regelmatig over de schoot van juffrouw Castle. Ze had de discipline van juffrouw Castle al een tijdje geaccepteerd. Ze had iemand nodig met een stevige hand om ervoor te zorgen dat ze zich fatsoenlijk gedroeg en Miss Castle was altijd blij om te helpen.

Voor Miss Castle zou dit een heel nieuwe ervaring worden. Ze genoot ervan anderen te slaan, vooral Miss Harman van wie ze hield. Ze was niet zo blij dat ze zich in deze vernederende positie op schoot bevond met een vrouw voor wie ze geen erotische gevoelens had. Dit zou gewoon een meedogenloze discipline zijn om te slaan, wist ze. De angstaanjagende stilte in de Punishment Room werd verbroken door het bijna gelijktijdige geluid van spanks die werden gegeven door mevrouw Surridge en.

Mevrouw Surridge had toegeknikt en samen hadden ze hun handen opgestoken en hun open handpalmen hard op de blote billen gedrukt die over hun schoot lagen. De eerste spank werd gevolgd door spank na spank die over de blote billen landde. Miss Castle vond de ervaring zo kleinerend omdat ze een volwassen vrouw van halverwege de dertig was die geslagen werd door een vrouw die meer dan tien jaar jonger was dan zij. misschien ook in het onderwijzend personeel, maar toch was het zo vernederend dacht Miss Castle.

Dat deed ze in ieder geval totdat de constante pak slaag pijn begon te doen aan haar billen en ze meer gefocust raakte op het omgaan met de pijn die langs haar billen raasde. voelde het verschil in het gedrag van Miss Castle naarmate het pak slaag vorderde. Om te beginnen slaakte juffrouw Castle stille kreten. Die gingen over in luidere kreten terwijl de billenkoek bleef landen en nu zag ze juffrouw Castle op haar schoot rondkronkelen, net zoals de schoolmeisjes deden als ze geslagen werden.

Alleen tot nu toe waren er geen tranen. Juffrouw Harman was veel meer gewend aan het harde pak slaag dat haar werd gegeven. Sterker nog, ze vond het best prettig om bij de directrice op schoot te zitten. Niet prettig vanuit het oogpunt van pijn, omdat ze kon zien dat mevrouw Surridge zich niet inhield. Er was echter iets heel leerzaams aan de overkant van de schoot van een directrice.

Het was alsof ik over de schoot van een leraar zat, maar dan serieuzer. Miss Harman vond het nooit erg om geslagen te worden, zolang het slaan maar werd gevolgd en geknuffeld. Ze had de bijna moederlijke nasleep van een pak slaag nodig om te weten dat ze geliefd was en dat haar een lesje werd geleerd dat ze moest leren.

Ze wist echter dat dat onwaarschijnlijk was met mevrouw Surridge. Ze ontdekte echter dat de ernst van het slaan door de directrice de impact van de straf deed toenemen. Mevrouw Surridge keek neer op juffrouw Harman en besefte dat ze daar gehoorzaam lag, kronkelend op haar schoot, maar de straf die ze kreeg volledig accepteerde.

Ze vond het geweldig dat de schoolverpleegster zo gewillig onderdanig was. Het zou de stokslagen nog bevredigender maken, zei ze tegen zichzelf. keek naar haar moeder en zag haar mond, 'Nog twee minuten', en beide vrouwen concentreerden zich op de rood wordende blote billen over hun schoot die over de blote billen en de bovenkant van hun benen sloegen. Juffrouw Harman voelde het pak slaag heviger worden. Ze wist dat ze bijna in tranen was.

De twee minuten waren voorbij en mevrouw Surridge beval: 'Goed, dames. Sta op, buig voorover en pak een stoel. Ik wil dat uw billen mooi gepresenteerd worden. Juffrouw Castle wist dat ze die instructie zo vaak zelf had gegeven aan de schoolmeisjes die onder haar hoede waren toen ze op het punt stond ze stokslagen te geven. Het leek bizar dat hetzelfde bevel aan haar werd gegeven.

Erger dan dat was zelfs dat de vrouw die haar ging stokslagen de dochter van de directrice was. Met heel verschillende gedachten die door hun hoofd zoemden, bogen juffrouw Castle en juffrouw Harman zich allebei voorover en presenteerden hun billen precies zoals vereist. Met hun benen uit elkaar wisten ze dat hun geslachtsdelen te zien waren. Juffrouw Castle haatte de gedachte. Juffrouw Harman was er echter behoorlijk aan gewend en in plaats van zich zorgen te maken, likte ze haar lippen in afwachting van de komende pijn.

'Zes van de besten, dames,' kondigde mevrouw Surridge aan. en mevrouw Surridge plaatste zich achter de vrouw die elk ging stoken. tikte met de wandelstok op juffrouw Castle's achterwerk en glimlachte om de snik die zelfs die lichte tikjes voortbrachten.

Het was natuurlijk Miss Castle's zorg over de komende pijn. Miss Castle had in al haar jaren nog nooit stokslagen gekregen. Veel van haar vrienden waren zelf ook op school geweest, maar ze was de meeste jaren de vormkapitein geweest, daarna prefect en daarna hoofdmeisje. Ze had de resultaten van de stok gezien toen ze naar de rood omzoomde billen van goede vrienden keek.

Ze had zelfs koude room op de zere billen van het meisje gesmeerd en voelde de ribbels en het hete vlees. Daarom was ze zo blij om te gaan met juffrouw Harman, die een gewillige onderdanige was. Voor Miss Castle was dit echter heel anders. Deze keer was het haar billen en de persoon die haar stokslagen zou geven, zou een andere lerares zijn die vele jaren jonger was dan zijzelf.

De straf zou dus pijnlijk en uiterst vernederend tegelijk zijn. Natuurlijk wist ze dat ze meneer More geen stokslagen had moeten geven. Het was haar keuze om zichzelf en juffrouw Harman opgewonden te krijgen. Dus zelf stokslagen krijgen was een echte vorm van vergelding. Ze had alleen liever gezien dat mevrouw Surridge haar stokslagen had gegeven, als ze al stokslagen moest krijgen.

Mevrouw Surridge knikte in de richting en beiden tilden de wandelstok op. Nog een knikje en beide wandelstokken zwiepten naar beneden en beet in de twee rode billen. Juffrouw Harman was gewend aan de stok en genoot zelfs van de intense pijn die het veroorzaakte.

Ze hijgde nog steeds toen de pijn rond haar billen wervelde. Het was echter ook anders omdat ze stokslagen kreeg van de Directrice in plaats van Miss Castle. Ze voelde zich echter geen ondeugend schoolmeisje. Verre van zelfs.

Ze was een ondeugende volwassene die wist dat ze het verdiende om stokslagen te krijgen. Het was deze keer gewoon meer een disciplinaire stokslag, gezien het feit dat de Directrice het toediende. Miss Castle schreeuwde het uit toen de stok in haar billen beet. Ze had zoveel meisjes stokslagen gegeven als juffrouw Harman.

Ze wist hoe snel de rode lijn zou verschijnen en dat de verharde bergkam snel zou volgen. Ze had het zo vaak op zoveel billen zien ontstaan. Maar nu kon ze alleen de pijn voelen en wist ze dat hij degene zou zijn die zou genieten van de aanblik die ze gewend was te zien. Erger was de vernedering van stokslagen door een vrouw die zoveel jonger was dan zijzelf. Was het echter fout of goed? Speelde leeftijd een rol als het om discipline ging? Misschien dacht ze dat niet.

Toen de tweede slag landde, werd miss Castles geest afgeleid van haar peinzen en merkte ze dat ze het uitsiste door opeengeklemde tanden en met haar ogen stijf dicht. Het duurde een paar seconden voordat ze aan iets anders kon denken dan aan de pijn. Net toen ze herstelde, kwam de derde beroerte en juffrouw Castle schreeuwde het opnieuw uit toen de pijn heviger werd. wist zeker hoe ze hard moest stoken was haar belangrijkste gedachte als ze niet worstelde met de pijn.

Miss Harman schreeuwde het ook uit met de derde slag. De stok deed altijd pijn, maar ze wist ook dat ze daarna genoot van het prikkende gevoel dat nog een hele tijd aanhield. De vierde slag landde en opnieuw schreeuwde ze het uit en voelde de pijn in haar ogen die vertelde dat haar tranen onderweg waren. Ze huilde altijd met de stok.

Aanvankelijk deed ze alsof, hoewel de schoolmeisjes altijd huilden, ze een volwassene was. Toen verzoende ze zich om gedisciplineerd te worden als een schoolmeisje en met hetzelfde resultaat, behalve dat ze wist dat juffrouw Caste haar veel harder sloeg dan de meisjes. De vijfde slag landde en de tranen stroomden over haar wangen en ze snikte. Mevrouw Surridge hoorde de snik en glimlachte. Ze was meestal erg professioneel als ze de schoolmeisjes stokslagen gaf.

Ze sloeg ze stevig en met dezelfde kracht voor elke slag. Miss Harman slaan was echter anders. Ze sloeg haar harder dan de schoolmeisjes. Veel moeilijker zelfs.

Het snikken vertelde haar dat ze het goed had gedaan, want alleen met de tranen was er het gevoel dat de schoolverpleegster een lesje aan het leren was. Let wel, zei ze tegen zichzelf, afgaand op het feit dat juffrouw Castle haar een pak slaag zou geven, dacht ze dat hoe hard ze haar ook sloeg, de schoolverpleegster in de toekomst zou terugkomen voor meer straf. Dus maakte ze de zesde slag de moeilijkste van allemaal en vatte de jammerende snik op als een goede aftekening. Miss Castle huilde ook en was al sinds de derde beroerte. Ze kon niet begrijpen hoe ze huilde, aangezien de schoolmeisjes die ze stokslagen gewoonlijk niet met drie of vier slagen huilden.

Normaal gesproken was het de vijfde slag die de tranen deed rollen. Het moet zijn dat hij haar harder sloeg dan de schoolmeisjes. Dat moest het antwoord zijn. Mevrouw Surridge stond op en luisterde naar de twee huilende vrouwen. Ze glimlachten naar elkaar en feliciteerden zichzelf in stilte met hun goede werk.

Na een minuut van zelfgenoegzaamheid beval mevrouw Surridge: 'Sta op, dames.' Juffrouw Castle en juffrouw Harman stonden op en draaiden zich om naar de twee vrouwen die hen zojuist hadden gestraft. "Wat zeg jij?" vroeg mevrouw Surridge. Juffrouw Castle wist wat ze van de schoolmeisjes verwachtte en zei: 'Bedankt voor het slaan en slaan, juffrouw Surridge.' Ze besloot formeel toe te spreken.

Miss Harman volgde zijn voorbeeld. 'Bedankt voor het slaan en slaan, directrice.' Mevrouw Surridge knikte als dank. 'Goed dan, dames. Trek je beha's, slipjes en jurkjes weer aan. Je kunt je daarna wrijven als je wilt.' Juffrouw Castle en juffrouw Harman verzamelden hun kleren.

Toen ze hun beha weer aantrokken, besefte Miss Castle dat ze niet langer opgewonden raakte door de gedachte aan discipline. Nou, dan toch niet goed. Ze keek naar juffrouw Harman en zag het bewijs dat ze opgewonden was. Miss Castle zei net tegen zichzelf dat ze nooit meer stokslagen wilde krijgen.

Nooit. Eenmaal aangekleed wreven zowel juffrouw Castle als juffrouw Harman over hun billen, de extra vernedering negerend van het zo duidelijk laten zien dat de stokslagen pijn hadden gedaan, wat natuurlijk net zo was als de schoolmeisjes nadat ze stokslagen hadden gekregen. Mevrouw Surridge besloot het een en ander uit te leggen. Ze keek naar de stil wrijvende vrouwen en zei: "Ik weet alles over meneer More die de meisjes bespiedt.

Ik heb hem elke keer dat ik hem betrapte in deze Strafkamer hiervoor stokslagen gegeven. Ik heb je niet nodig om het te doen. ook. Hoe dan ook, de meisjes wordt geen echte schade toegebracht en hij is een zeer goede verzorger.' Mevrouw Surridge wist dat meneer More eigenlijk gelijk had toen hij op de bank buiten de strafkamer zat en de stok zou hebben gehoord die neerkwam en het geschreeuw dat ze veroorzaakten.

Mevrouw Surridge had hem uitgenodigd om daar te gaan zitten en inderdaad te luisteren. Hij had daar vaak gezeten als mevrouw Surridge de stok uitdeelde. Ze wist dat hij van de geluiden genoot. Net zoals hij het ook leuk vond om zelf stokslagen te krijgen van het Schoolhoofd.

Het was vaak voorgekomen dat hij buiten de strafkamer zat te luisteren naar een schoolmeisje dat stokslagen kreeg. Hij wist echter ook dat zodra het ongelukkige schoolmeisje was weggestuurd, hij naar binnen zou gaan en zich voorover zou buigen om door mevrouw Surridge stokslagen te krijgen en meer slagen zou krijgen dan welk schoolmeisje ook. Juffrouw Castle en juffrouw Harman waren zich niet bewust van de aanwezigheid van meneer More en het feit dat mevrouw Surridge wist van zijn rondneuzen schokte hen. Ze erkenden echter dat mevrouw Surridge gelijk had en dat ze niet hadden moeten proberen de zaak zelf op te lossen, vooral omdat ze allebei eerder opgewonden raakten door de gedachte dan een koude beslissing te nemen op basis van behoefte. Hoe dan ook, op dit moment probeerden ze gewoon met de pijn om te gaan en waren ze opgelucht toen mevrouw Surridge beval: "Oké, dames, jullie kunnen weer aan het werk." Juffrouw Castle en juffrouw Harman zeiden nogmaals "Dank u wel", tegen het schoolhoofd en voordat ze zich naar de deur wendden en vertrokken.

Eenmaal buiten keek juffrouw Harman om zich heen en toen ze zag dat er niemand in de gang was, glimlachte ze naar juffrouw Castle en zei: "Sommige stokslagen hè?" Miss Castle beantwoordde de glimlach niet. 'Het deed zo'n pijn,' klaagde ze. Juffrouw Harman keek ondeugend en zei: 'Als we naar de verpleegsterskamer gaan, kan ik het waarschijnlijk beter voor je maken?' Juffrouw Castle wierp een blik op de deur van de strafkamer en toen weer op juffrouw Harman. "Je bent zo ondeugend, Harman.

Misschien moet ik je nog een keer een pak slaag geven.' Ze liepen samen veel meer ontspannen weg, hoewel ze nog steeds over hun billen wreven. Ze hadden allebei het gevoel dat ze weer ondeugende schoolmeisjes waren en wisten wat ze elkaar gingen aandoen in de verpleegsterskamer om stokslagen te krijgen. opnieuw als ze gepakt werden.

Het was het risico waard, zeiden ze tegen zichzelf..

Vergelijkbare verhalen