De gemeenschap

(J is voor Julie) Julie wordt lid van een heel speciale club…

🕑 15 minuten minuten Spanking verhalen

Julie zat in de wachtkamer van The Society Director zenuwachtig met haar vingers te trommelen op een dossiermap van bijna 2,5 cm dik. Ze keek op haar horloge. 2: 5 Ze zou niet veel langer hoeven te wachten.

Ze had van een oud vriendje over The Society gehoord. Hij was lid geweest voordat hij haar ontmoette, maar hij verloor zijn baan en kon de contributie niet meer betalen. Hij vertelde haar verhalen die ze nauwelijks kon geloven. De Society was, zoals hij het vertelde, de ultieme dienst voor het maken van seksuele contacten.

Ze zetten leden op voor blinde one night stands, maar met de paren die waren ontworpen om perfect aan te sluiten bij de wensen van de betrokken mensen. Hij had haar verteld dat hij de beste seks van zijn leven had toen hij lid was. Toen ze terugkijkde, realiseerde ze zich dat in zekere zin hun relatie daarom niet stand hield. Hij had de smaak van perfectie geproefd, en niets anders zou ooit voldoen. Voor haar was dat een zo goed mogelijke aanbeveling als ze maar kon bedenken.

Ze moest het zelf ervaren. Nadat ze het uit had gemaakt, bleven ze vrienden, en ze benaderde hem met de vraag hoe ze lid kon worden. Hij zei dat hij haar zou doorverwijzen. Dat was anderhalf jaar geleden. Even later veranderde het licht op de deur van rood in groen en klonk er een gedempt geluidssignaal.

Julie haalde diep adem. Dit was het. Ze had meer dan een jaar op dit moment gewacht. Weken voorbereid.

Het moest perfect zijn. Zij stond op. Ze was gekleed in een conservatief pak en rok, haar lange rode haar opgetrokken in een knot bovenop haar hoofd.

Ze had witte kousen aan en een paar witte hakken van 7,5 cm. Ze wierp een gevoel van zelfvertrouwen op, beende naar de deur en deed die open. De directeur was een kale, enigszins Duits uitziende man van middelbare leeftijd. Hij zat achter een groot eikenhouten bureau.

Ervoor stond een gecapitonneerde fauteuil. Hij gebaarde Julie ernaar. Ze sloot de deur en ging zitten. De directeur sprak, zijn stem was een beetje hoog en had een Europees accent dat Julie niet helemaal kon herkennen.

'Goedemiddag, mevrouw Julie.' Ze schraapte haar keel en antwoordde zenuwachtig: 'Goedemiddag.' "Op dit punt in de sollicitatieprocedure is het vanzelfsprekend dat u bekend bent met The Society, het doel en de regels. En toch voel ik de behoefte om het belang ervan te benadrukken. The Society is een organisatie die zich inzet voor de behoeften van onze leden. Om dit veilig en effectief te doen, moeten we aandringen op een zekere openheid namens onze leden en sollicitanten. Om te kunnen functioneren, moeten we u beter kennen dan u uzelf kent.

U hebt een vleugje dit in de nauwgezetheid van de applicatie die u nu bezit. " Julie wierp een blik op de map in haar hand. "Onze leden zo goed kennen als wij, legt ons een last op om de privacy van onze leden angstvallig te beschermen.

Niemand buiten dit kantoor zal iets van u weten behalve uw voornaam. Tegelijkertijd moet u niet proberen de privacy te schenden. van elk ander Society-lid. Onze leden zijn net als jij.

Ze hebben levens buiten de Society zoals jij. Die levens zijn evenmin van jouw belang als jouw leven dat van hen. ' "Veiligheid staat natuurlijk voorop. Je hebt een medische screening ondergaan. Het is absoluut noodzakelijk dat je die screening niet ongeldig maakt door ongepast contact met mensen buiten The Society.

Als u zelf incidenten meldt, wordt u geschorst voor een passende quarantaineperiode en opnieuw gescreend voordat u activiteiten kunt hervatten. Het niet zelf rapporteren van incidenten, of zelfs het overtreden van een van de regels van The Society, zal resulteren in onmiddellijke uitzetting. Er zal geen beroep worden aangetekend.

Wees gerust, alle regels en beperkingen van The Society gelden in gelijke mate voor elk lid, ongeacht ras, geslacht, geaardheid of welke andere factor dan ook. "" U wordt via e-mail gecontacteerd met opdrachten. Er wordt van u verwacht dat u punctueel bent. Er is een telefoonnummer om in noodgevallen te bellen. Daarna wordt u uitgenodigd, maar niet verplicht, om uw feedback te delen, ook via e-mail.

U zult met niemand anders in dit kantoor contact hebben. Ik zal de eerste en laatste vertegenwoordiger van de Society zijn die u ooit zult ontmoeten. '' Uw eerste jaarlijkse contributie van $ 9250 is al elektronisch van uw spaarrekening afgeschreven.

Schrik alsjeblieft niet. 'Julie's ogen werden zo groot als schoteltjes toen ze dit hoorde. Haar financiële gegevens zaten in de bundel papier die ze in haar handen had.

Hoe wisten ze dat?' Het is april, wees alsjeblieft voorbereid op je contributie. om volgend jaar april weer opgehaald te worden. We sturen u in maart een herinnering. '' Neem voordat u uw sollicitatie ter beoordeling indient even de tijd om na te denken en, indien nodig, uw antwoorden te herzien.

'De directeur viel stil en leunde achterover in zijn stoel. Julie keek naar de map in haar handen.Alles over haar was opgeschreven.Haar volledige geschiedenis - medisch, educatief, financieel, seksueel, beroepsmatig… Er waren secties met vrije antwoorden waarin elke neiging die ze had, seksueel en alledaags, werd beschreven. was meer open over zichzelf geweest in de papieren in de map dan ze ooit met iemand in haar leven was geweest. Het was een compleet dossier.

Het was Julie, in papieren vorm. Ze kon niets bedenken dat daarin niet klopte of onvolledig. Ze schraapte haar keel en sprak, in een poging haar stem zo vastberaden mogelijk te laten klinken. 'Nee, meneer.

Ik geloof niet dat er iets is dat ik moet veranderen. '' Heel goed. Laat uw sollicitatie achter op het bureau als u weggaat.

Er wordt contact met u opgenomen wanneer het wordt verwerkt. Goedendag. 'Ze stond op en liep naar het bureau.

Ze stond op het punt alles over zichzelf over te dragen aan een man die ze nog nooit had ontmoet, die een organisatie vertegenwoordigde die zo geheim was dat ze zelfs geen echte naam had en toch een lidmaatschap wachtte lijst waar ze langer dan een jaar over deed. Ze aarzelde even voor het bureau voordat haar trillende handen de map op de hoek legden. Ze keek nog een keer naar de man achter het bureau.

Hij toonde helemaal geen reactie. Ze draaide zich om en liep naar de deur en vertrok. - Twee weken gingen voorbij. Julie verdiepte zich in haar werk en probeerde niet aan The Society te denken.

De weekenden waren het moeilijkst. Ze keek tv en ging naar de sportschool tussen het checken van haar e-mail. Eindelijk, vrijdagavond checkte ze haar e-mail en ontdekte een nieuwe. Het onderwerp was gewoon "Maatschappelijke activiteit: zaterdagavond." Ze opende het snel en las het, haar hart klopte snel.

Het was droog en plichtmatig. zei gewoon dat ze om 19.00 uur naar een bepaald adres moest gaan. Ze kon zich kleden zoals ze wilde - ze zou in gepaste kleding veranderen als ze arriveerde. Bij aankomst zouden haar verdere instructies wachten. Ze zocht snel het adres op internet op.

Het was in een industrieel deel van de stad. Het zou haar twintig minuten kosten om daar te komen, maar ze besloot dat ze om zes uur zou vertrekken. Ze wilde niet te laat komen voor haar eerste… activiteit? Wat zou het zijn? De e-mail zei niets anders dan wanneer en waar. Ze maakte een bevroren diner klaar en ging voor de tv zitten.

Ze keek toe, maar haar geest stond haar niet toe op iets anders te letten dan haar aanstaande afspraak. De spanning deed haar pijn. Ten slotte zette ze de tv uit en ging naar bed.

Haar laatste gedachten terwijl ze in slaap viel, waren dat als ze haar zo goed kenden als zij, haar diepste fantasie morgenavond wel eens uitgespeeld zou kunnen worden. Ze dacht dit en haar poesje begon warmer te worden. Ze bracht de zaterdag door met het schoonmaken van haar appartement om te proberen bezig te blijven terwijl ze wachtte. Ze zette een wekker voor vijf uur om haar eraan te herinneren zich klaar te maken, maar: 00, ze besefte hoe onnodig dat zou zijn. De dag kroop voorbij terwijl ze bezig was.

Eindelijk, om vijf uur, zette ze haar energie in om zich klaar te maken. Ze nam een ​​lange douche en besteedde veel tijd aan het borstelen van haar haar. Ze besloot het te laten liggen en alleen een spijkerbroek en een effen T-shirt te dragen. Het briefje - dat ze minstens tien keer had herlezen - had tenslotte gezegd dat ze toch zou veranderen. Om zes uur stapte ze in haar auto en reed naar het adres in de e-mail.

De buurt was bijna verlaten. Ze had geen moeite om een ​​parkeerplaats in de buurt te vinden. Het was half zeven.

Moet ze vroeg gaan? Ze besloot in de auto te wachten, maar na 20 minuten kon ze niet langer wachten. Ze stapte uit, deed de auto op slot en liep naar de voordeur van het gebouw. De deur was onopvallend.

Het had een simpele deurknop en een bordje met de tekst "hoofdingang". Ze liep naar binnen en de deur ging achter haar dicht. Ze was in een donkere kamer.

Voor haar in het midden scheen een licht in het plafond op een plek op de vloer, waar een kapstok stond, en een kruk met een stapel kleren erop, met daarop een envelop. Ze liep naar de plek toe en zag dat op de envelop het woord "Julie" in mooie kalligrafie was gedrukt. Ze scheurde de envelop open.

Het papier erin droeg dezelfde kalligrafie en zei simpelweg: 'Kleed je helemaal uit. Trek de meegeleverde kleding aan en laat je kleren op de kapstok liggen. Ga op de kruk zitten en wacht.' Ze legde het briefje neer. Zou ze hier veranderen? Ze keek om zich heen.

Was ze alleen? Ze zei: "Hallo? Is er nog iemand hier?" Ze wachtte even op een antwoord, maar er was geen antwoord. Ze begon zich uit te kleden en hing haar kleren op, zoals opgedragen aan de kapstok. Ze wendde zich toen tot de stapel kleding. Het was een push-up-bh, een donzige witte trui met een diep decolleté, een geplooide rok van scotch-plaid, een wit katoenen slipje, lange witte sokken, zadelschoenen en een zwarte haarband. Haar kutje begon een beetje te tintelen toen ze besefte dat ze verkleed werd als een schoolmeisje.

Haar handen trilden toen ze de outfit aantrok. Alles paste perfect bij haar. Terwijl ze dat dacht, zei ze tegen zichzelf dat ze niet verrast moest zijn, gezien hoeveel The Society over haar wist. Toen ze zich omkleedde, ging ze op de kruk zitten. Ze hield haar handen in haar schoot en friemelde zenuwachtig.

Plots ging even achter haar een luide schoolbel. Ze zag de lichten voor zich op de muur weerkaatsen. Ze draaide zich om en nu, waar voorheen schaduw was, was er nu wat de uitstraling van een klaslokaal op school had.

Er hing een schoolbord aan de muur en ervoor stond een groot bureau. Voor het bureau stonden er tegenover een twaalftal schoolbanken, gerangschikt in keurige rijen en kolommen. Aan de muur aan de zijkant was een boekenplank. Voor het bureau stond een man. Hij zag eruit alsof hij in de late namiddag was.

Hij had bruin haar met wat grijs erin en een snor. Hij droeg een bruin pak. Voordat Julie de kans kreeg om na te denken, riep hij: 'Miss Julie! Ga zitten! Je bent laat!' Haar gezicht voelde gevoed en ze stond op van de kruk en rende naar hem toe. Toen ze dichterbij kwam, zag ze op het bord 'meneer Stevens' in de bovenhoek geschreven stond. Ze rende naar de studentenbalie voor hem en zei: 'Het spijt me, meneer Stevens,' en glimlachte.

Hij vervolgde: "Oké, mevrouw Julie. Heeft u uw huiswerk?" De glimlach verdween van haar lippen. Haar maag vertrok. Ze stamelde uit: 'H-huiswerk? Nee. Ik heb het niet.' 'Mevrouw Julie, dit is de vierde keer deze maand dat u uw huiswerk niet heeft ingeleverd.

Het is duidelijk dat uw laatste herinnering onvoldoende was. Ik zal deze keer de stok moeten gebruiken. Sta op!' Julie voelde een combinatie van angst en opwinding over haar heen komen. Haar kutje voelde warm en nat aan.

Ze stond op, hield haar handen voor zich, met haar tenen iets naar binnen gericht. Hij liep naar het bureau, leunde voorover en haalde een dunne rotanstok tevoorschijn. Hij kwam terug naar waar Julie stond en blafte: 'Leun nu eens over dit bureau. Steek je billen naar buiten, benen uit elkaar en houd je hoofd omhoog.' Ze gehoorzaamde haastig. Hij ging achter haar staan ​​en sloeg haar rok over haar rug en haakte toen twee vingers in de tailleband van haar slipje en liet ze zakken tot net onder de onderkant van haar billen.

Ze beet op haar lip en jammerde. Hij ging naar links en zei weer: 'Ik ga je er vier geven, en je moet ze tellen. Is dat begrepen?' Ze zei zachtjes: "Ja, meneer!" Hij tikte met de stok tegen haar kont en plaagde haar er bijna mee. Ze huiverde. De stok verdween en net zo plotseling hoorde ze het suizen en voelde toen een enkele lijn brandend vuur dwars door het midden van haar kont.

Ze schreeuwde: "Aaaaaaaaaaaaaugh! EEN!" Hij blafte: "Een, heer!" Ze corrigeerde zichzelf: 'Een, heer! Ja meneer!' Hij wachtte een paar seconden, en toen hoorde ze weer het fluiten van de stok en toen verscheen er een tweede vurige stekende lijn hoger op haar kont. Weer riep ze uit: "Aaaaaah! TWEE SIR!" Tranen begonnen over haar wangen te stromen. De derde slag kwam sneller en verraste haar. Ze schreeuwde het uit en voegde eraan toe: "DRIE SIR!" Haar stem begon te snikken, maar voordat ze zich kon voorbereiden, kwam de vierde slag onmiddellijk zodra ze klaar was met 'meneer' te zeggen. Het brak door haar terughoudendheid en ze begon luid te snikken, terwijl ze er net in slaagde "VIER, SIR!" Ze ontspande zich en huilde even voordat ze voelde dat hij haar overeind trok.

Hij draaide haar om en kuste haar ruw. Ze kuste hem terug, het kon me niet schelen dat ze geen van beiden meer in karakter waren. Ze tastte met haar handen tot aan zijn kruis en vond zijn stijve lul in zijn broek. Hij duwde haar op haar knieën en ze ritste zijn broek open en maakte even zijn mannelijkheid vrij voordat ze hem in haar mond nam. Ze wikkelde haar tong liefdevol om de eikel van zijn pik terwijl ze zijn schacht streelde met haar handen.

Hij kreunde en streek met zijn vingers door haar haar, waardoor de haarband loskwam en kletterde op de grond. Plotseling hield hij haar tegen, en met een hees gefluister zei hij haar weer over het bureau te buigen. Terwijl ze dat deed, trok hij de rest van de weg verwoed haar slipje naar beneden en liet zijn eigen broek zakken. Zijn stijve lul dobberde recht naar buiten, en hij stuurde hem tussen haar gestreepte billen, ontdekte dat haar soppende kut werd. Terwijl hij van achteren tegen haar aan duwde, raakten zijn dijen de striemen op haar kont.

Ze voelde de gelijktijdige pijn en het plezier die haar gek maakten. Ze ontmoette zijn stoten met haar heupen, en ze begonnen een hectisch ritme. Ze neukten elkaar snel, bijna wanhopig, totdat ze het eindelijk uitschreeuwde, en haar kloppende poesje rond zijn pik fladderde, hem voorbij de rand van zijn eigen orgasme dreef, hem kreunde en zijn hete zaad in haar goot. Ze hijgden allebei even terwijl ze herstelden.

Ten slotte trok hij zijn krimpende pik uit haar en reikte naar beneden om zijn broek op te trekken. Ze stond op en haar rok viel naar beneden, haar naaktheid bedekkend. Hij nam haar in zijn armen en kuste haar. Ze beantwoordde de kus. Hij maakte zich los en zei: "Dank je." Ze wist niet zeker wat het protocol was, als er al een was.

Ze antwoordde simpelweg: 'Jij ook bedankt.' Hij glimlachte en liet haar los, draaide zich om en liep een deur in de verre muur uit. Terwijl hij dat deed, verdween het licht boven de klas en keerde het licht boven de kapstok en de kruk terug. Zij begreep.

De scène was voorbij. Het was tijd om om te kleden en naar huis te gaan. Ze verkleedde zich en vertrok en liep de voordeur uit naar haar auto. Ze moest behoedzaam gaan zitten, de striemen in haar kont zouden een dag of twee zacht worden, dacht ze. Ze kwam thuis en nam een ​​douche, waarbij ze koud water over haar tere kont liet lopen, terwijl ze in gedachten dromerig de gebeurtenissen van de avond vertelde.

Toen ze klaar was, droogde ze zich af en klom in bed en viel snel in slaap. Ze stond de volgende ochtend opgewekt op. Ze dacht terug aan haar avond van gisteravond.

Het was alles waar ze op had gehoopt. Als ze kritiek had, was het dat hij karakter brak na de stokslagen. Ze pakte haar e-mail en zag er nog een van hetzelfde adres met als onderwerp "Maatschappelijke activiteit: feedbackformulier." Ze besteedde een paar minuten aan het beantwoorden van de vragen.

Het voelde vreemd om kritiek te leveren op een seksuele ervaring op een manier die leek op een vorm van klantenservice. Ze grijnsde: 'Hoe was onze service?' inderdaad, dacht ze. Ze gaf goede cijfers en merkte op dat haar enige echte klacht zijn brekende karakter was. Toen ze op het punt stond het te verzenden, dacht ze bij zichzelf: "Wacht… hij was ook lid van de Society. Ik vraag me af of hij een van deze dingen voor mij invult? 'Ze dacht terug aan haar… optreden? Wat zou zijn score van haar worden? Ze glimlachte.

Het deed er niet toe. Ze zou' Mr. Stevens "weer.

Wie zou de volgende zijn? Welk spel zouden ze spelen? En, belangrijker nog, hoe lang zou ze moeten wachten voordat ze weer een e-mail kreeg?..

Vergelijkbare verhalen