De Ringstaartterreur - Hoofdstuk 1

Calypso, een jonge Furling Raccoon, is er stiekem getuige van dat haar beste vriend een pak slaag krijgt.…

🕑 18 minuten minuten Spanking verhalen

Awakenings The Ringtailed Terror Hoofdstuk I - Een lunchles Calypso snoof verontwaardigd terwijl hij op en neer liep over het onverharde pad dat door de kleurrijke tuin van het schoolplein slingerde. Het zwiepen van haar borstelige, ringgestreepte staart verraadde haar ongeduld toen ze haar sierlijke pootjes achter haar rug klemde en in zichzelf mopperde. 'Wat is de vertraging, Koney? We moeten een Kalah-spel afmaken voordat de lunchpauze voorbij is.' Ze zweeg even en staarde verlangend naar het spelbord dat achtergelaten op de houten tafel tussen de fel geurende bloemen lag. Slechts vijf minuten, had Koney haar verzekerd.

Haar vader moest met haar praten over een kleinigheidje en dan zou ze binnen vijf minuten terug zijn. "Hah! Vijf minuten mijn reet," gromde de jonge Furling, "Mensen hebben een verwrongen besef van tijd. Het is al bijna vijf minuten en veertig seconden geleden. In dit tempo ben ik bijna twaalf tegen de tijd dat we klaar zijn met ons spel! " Ze staarde opnieuw naar het onafgemaakte spel alsof ze haar volgende zet bedacht. De kleine groene, rode, amberkleurige en blauwe fiches lagen in hun ondiepe kuilen, glinsterend als kleine edelstenen toen het licht van de middagzon hen raakte.

Haar felgroene ogen vernauwden zich van terechte verontwaardiging toen ze uiteindelijk verklaarde: 'Nog twee minuten; dat is alles wat ik haar geef, dan laat ik het aan Koney.' Tien seconden later sloop de pittige Wasbeer het pad op, op weg naar de voorkant van het schoolgebouw om haar achterstallige vriend te vinden. 'En ik won deze keer ook,' mopperde ze. Calypso verstopte zich gedeeltelijk achter een struik op een steenworp afstand van het raam van het schoolhoofd en rekte haar nek uit zodat ze naar binnen kon kijken.

En ja hoor, daar stond haar vriend in het midden van de kamer en het schoolhoofd zat achter zijn bureau. Te oordelen naar de houding van Koney; Met gespreide voeten, handen op haar rug gevouwen en het hoofd onderdanig gebogen, vermoedde de Wasbeer dat het schoolhoofd het grootste deel van het praten en Koney het meeste van het luisteren deed, met af en toe een knikje van haar met ravenhaar bedekte hoofd. 'O,' mijmerde Calypso bij zichzelf, zacht om niet afgeluisterd te worden. Ze begreep nu waarom haar vriendin zo laat was.

'Het lijkt erop dat Koney zichzelf weer in de problemen heeft gebracht. Ik vraag me af wat ze deze keer heeft gedaan?' Ze kon niet achterhalen wat de twee zeiden. Ze spraken net iets te zacht voor haar om meer te horen dan een zacht gemompel. Omdat haar nieuwsgierigheid het beste van haar kreeg, ging Calypso dichterbij komen.

Terwijl ze uit haar schuilplaats kroop, werd ze gedwongen te pauzeren en te begrijpen wat ze nu zag. "Wel verdomme?" ze vroeg niemand in het bijzonder: 'Wat zijn ze nu aan het doen?' Het leek alsof ze daar klaar waren, maar in plaats van Koney weg te sturen zodat zij en Calypso hun Kalah-spel konden afmaken, stond het schoolhoofd op en verwijderde de rijpeddel die aan de muur achter hem hing. Hij liep plechtig naar de voorkant van het bureau, ging op het gladde harde oppervlak zitten en klopte op zijn knie. 'Dit moet een soort menselijk ritueel zijn,' concludeerde de in vervoering gebrachte Wasbeer toen haar vriendin nerveus het bureau naderde en met haar gezicht naar beneden op haar vaders schoot ging zitten. 'Een soort religieuze rite.' Ze zette haar stille observatie voort, vreemd gefascineerd door de procedure die zich voor haar ogen afspeelde.

Het schoolhoofd wachtte een ogenblik of twee tot zijn dochter een paar kleine aanpassingen had gedaan voor comfort, tenminste zoveel comfort als haar huidige positie zou toestaan. Vervolgens vouwde hij het rokgedeelte van haar tuniek op en stopte de zoom in haar riem zodat haar gladde onderkant zichtbaar was. Calypso's ogen werden ongelooflijk groot toen hij vervolgens zijn vrije hand stevig tegen de onderkant van Koney's rug legde en de rijpeddel hoog boven zijn hoofd bracht.

Hij hield het daar voor een kort maar eindeloos moment. Toen trok de peddel in één snelle beweging een sierlijke boog naar beneden door de lucht en kwam abrupt tot stilstand op de blote kont van het meisje met een klinkende klap, gelijkmatig over beide wangen slaand. Voor zover de verbijsterde Rolrol kon bepalen, reageerde Koney met nauwelijks een ruk: 'Ze moeten dit ritueel regelmatig doen,' dacht ze. De peddel daalde voor de tweede keer en landde stevig aan de rechterkant van Koney's achterste en gevolgd door een passende slag op de tegenoverliggende flank.

Calypso wreef meelevend over haar eigen harige achterwerk terwijl ze deze bizarre, mysterieuze achterwaartse aanval zag waaraan haar beste vriendin zich overgaf. 'Dat moet echt pijn doen. Koney moet veel discipline hebben om dat te accepteren zonder te kronkelen of te schreeuwen.' Ze hield haar blik gericht op de actie gericht op de zuidkant van haar vriendin. De peddel van het schoolhoofd sloeg keer op keer, een langzame en constante slag aannemend, met de klinkende klap van bonsaihout tegen kaal, vachtloos vlees dat door de kalme middaglucht weergalmde. Helemaal in vervoering merkte Calypso dat ze de meppen telde toen ze naar beneden kwamen.

Het schoolhoofd hanteerde de rijpeddel als een kunstenaar met zijn penseel en de zachte kont van zijn dochter zijn canvas. Hij wisselde onvermoeibaar links, rechts en over het midden af, waarbij hij het bord even op het inslagpunt liet rusten voordat hij het omhoog bracht voor de volgende klap. Klokslag tien uur begon Koney eindelijk op haar vaders schoot te kronkelen.

'Indrukwekkend,' fluisterde Calypso, 'Ik had niet gedacht dat ze het zo lang zou volhouden voordat ze begon te worstelen. Er is veel uithoudingsvermogen voor nodig.' De vijftiende en laatste mep, merkbaar harder dan de vorige veertien, ontlokte eindelijk een hoorbaar gejammer van het meisje. 'Wat dit ritueel ook betekent, ik wed dat Koney zojuist een hele goede khaea heeft verzameld.' Het ritueel eindigde toen het schoolhoofd zachtjes en liefdevol op Koney's zere billen klopte en vervolgens de zoom van haar rok van haar riem losmaakte.

Hij hielp haar overeind en gaf haar een sterke vaderlijke omhelzing, terwijl hij de tranen van het zachte goudbruine gezicht van het meisje veegde. Na een minuut of twee liep hij met Koney naar de deur en met een laatste slag van de rijpeddel stuurde hij haar stijf naar buiten om van de rest van de middagpauze te genieten. Calypso keerde snel terug naar het vergeten Kalah-bord, haar hoofd vol met vragen.

Ze had echter het gevoel dat wat ze zojuist zag, bedoeld was als een privé-aangelegenheid, en Koney zou zich waarschijnlijk zeer schamen als ze wist dat haar vriendin in het geheim had gezien hoe ze op haar kont werd geslagen. 'Het was verdomme tijd dat je terugkwam,' schold Calypso uit terwijl haar vriendin over het met bloemen omzoomde pad strompelde, 'ik begon te denken dat je de hele pauze met je vader zou verpesten.' Koney schonk de verheven Wasbeer een gepijnigde glimlach en streek een verdwaalde haarlok uit haar gezicht, "Een twintigtal excuses, Calypso-Chan," bood ze aan, haar stem zacht en met een onderliggende natuurlijke zachtheid versterkt door haar Nasheenese accent, " Ik had niet verwacht dat het zo lang zou duren. Papa had een aantal belangrijke problemen die hij moest oplossen.' 'Problemen dat hij een adres op je kont nodig had, bedoel je?' Calypso vertaalde en vergat even haar beslissing om haar vriendin niet in verlegenheid te brengen. 'Waar ging dat eigenlijk over?' Koney was totaal overrompeld door de nogal persoonlijke vraag van haar jonge vriend. Ze knipperde met haar ogen en ging naar bed toen Calypso's woorden haar raakten: 'O, bles,' kreunde ze, haar gezicht in haar handen begravend om de roodheid in haar wangen te verbergen, 'heb je gezien dat ik een pak slaag kreeg?' Calypso knikte, 'Geslaagd? Bedoel je dat wat je vader deed met de rijpeddel?' ze kamde onschuldig haar vingers door haar haar terwijl ze bekende dat ze de hele beproeving had gezien: "Ik heb me altijd afgevraagd waarom hij dat ding aan zijn muur achter het bureau bewaarde." Koney ontblootte haar gezicht en glimlachte schaapachtig naar haar jonge, harige vriend: "Ja, Calypso, daar is het voor.

Papa gebruikt altijd die specifieke rijpeddel wanneer hij me oproept voor een pak slaag. Het is eigenlijk in onze familie geweest en werd doorgegeven aan de eerstgeborene voor talloze generaties. Ik neem aan dat je het een familiestuk zou kunnen noemen,' voegde ze eraan toe. 'Of in dit geval,' corrigeerde Calypso haar, die er maar net in slaagde een meisjesachtig gegiechel te onderdrukken, 'een familieachterraam.' 'Tush, Calypso. Tush,' lachte Koney, woordspeling met woordspeling tegengaand.

'Maar serieus,' vervolgde het wasbeermeisje, verlangend om meer te weten te komen over dit fenomeen, 'wat is het verhaal hierachter… hoe noemde je het… pak slaag? Is het een soort religieus ritueel?" Koney lachte opnieuw geamuseerd om de naïviteit van haar jonge vriend, "Nee nee nee, het is geen religieuze activiteit, hoewel er verschillende orden zijn waar de leden slaan in verschillende vormen beoefenen, het vereren als een gezegende gebeurtenis "Dan is het meer een familietraditie," was Calypso's volgende gok, haar verwarring en nieuwsgierigheid nog steeds niet verzadigd. Koney knikte nadenkend, "Ja, ik denk dat het in dat licht kan worden bekeken. Maar papa slaat me niet louter omwille van de traditie.' De wasbeer luisterde aandachtig en schonk Koney haar volledige onverdeelde aandacht toen ze een spontane les in familieologie begon. 'Als papa op mijn achterste peddelt,' legde ze uit, gedisciplineerd omdat ik me op de een of andere manier misdroeg. In dit geval sloeg hij me omdat ik vanmorgen een kwartier te laat op school was.' 'En heeft hij je daarom vijftien keer op je kont geslagen?' vroeg Calypso, 'voor elke minuut dat je te laat was?' goede gok,' antwoordde Koney, 'je lijkt snel te zijn in het oppikken van obscure patronen.' Calypso straalde; ze was best tevreden met haar vermogen tot logica en deductie, 'bedankt.

Ik dacht dat het duidelijk was.' 'Zoals ik al zei,' vervolgde Koney, 'was dat een goede gok. Het was echter ook een heel verkeerde gok. De vijftien hadden een diepere betekenis dan alleen het aantal minuten te laat.' 'Uh-huh,' knikte Calypso, nog steeds aandachtig luisterend naar haar vriend.

Zie je, normaal gesproken, als een student te laat voor de les is, zit ze over het bureau van mijn vader gebogen. en krijgt vijf meppen, plus één voor elke drie minuten dat ze te laat was." 'Dat betekent,' voegde Calypso eraan toe nadat hij even snel in zijn hoofd had gerekend, 'als ik het was geweest in plaats van jou, zou de peddel mijn kont tien keer raken in plaats van vijftien.' "Je bent niet alleen snel met logica, Calypso-Chan," lachte Koney weer, "ik zie dat je ook snel bent met wiskunde. Hoe dan ook, als papa me een pak slaag geeft, geeft hij me altijd een absoluut minimum van vijftien meppen vanwege mijn leeftijd Dit is een traditie die hij drie jaar geleden initieerde met mijn zussen, mijn broer en mezelf, één mep voor elk jaar.' 'Wat betekent dat je volgend jaar op zijn minst zestien kunt verwachten,' besloot Calypso. "Papa is van mening dat als we ouder worden," vervolgde Koney, "we meer verantwoordelijkheid en volwassenheid moeten nemen.

Dus als ons gedrag onvolwassen en onverantwoordelijk is, kunnen we verwachten dat de gevolgen in intensiteit toenemen." Calypso had nog meer vragen die beantwoord moesten worden voordat haar nieuwsgierigheid bevredigd kon worden: 'Maar waarom een ​​pak slaag?' ze drong aan: 'Waarom slaat je vader op je blote billen in plaats van je meer nuttige straffen te geven, zoals extra klusjes of meer huiswerk?' 'Dat doet hij ook,' verzekerde Koney haar, 'maar welke straf hij ook uitspreekt, de peddel zit altijd in het pakket.' 'Dus je wordt elke keer twee keer gestraft?' Calypso schudde haar hoofd. 'Dat lijkt me niet eerlijk.' "Het is allemaal één straf," corrigeerde Koney haar, "maar het wordt in twee delen toegediend. Het slaan, dat pijnlijk maar ongevaarlijk is, geeft ons iets fysieks dat we zouden willen vermijden; en die angst helpt ons gedrag goed te houden.

Het andere deel van de straf, het extra werk of de opsluiting helpt je om je bezig te houden zodat je een tijdje uit de problemen blijft.Het tweede deel kan ook het verlies van enkele privileges inhouden, wat een les zou zijn in verantwoordelijkheid." "Dat deel begrijp ik," viel Calypso in, "zo gaat mijn vader met me om als ik slecht ben geweest. De hoeveelheid vrijheden die ik heb, hangt af van hoe verantwoordelijk of onverantwoordelijk mijn gedrag is geweest." "Precies. Als je jonger bent, word je als het ware aan een kortere lijn gehouden.

Naarmate je ouder wordt en meer volwassenheid en verantwoordelijkheid krijgt, wordt de lijn langer en kun je meer doen van wat je wilt doen. Maar als je ouder bent en niet handelt, wordt de lijn binnengehaald en word je op dezelfde leeftijd behandeld als je gedrag.' 'Dat is volkomen logisch,' beaamde Calypso, 'maar ik heb het gevoel dat er is meer voor dit pak slaag dat ik nog niet begrijp. Is er meer dat je me kunt vertellen?" Koney knikte en dacht er even over na, "Ik zal het proberen. Ten eerste, en dit kan je nog meer in verwarring brengen als ik dit zeg; als papa me een pak slaag geeft, geeft hij me een pak slaag omdat hij van me houdt.' Calypso knipperde twee keer en krabde op haar hoofd: 'Je hebt gelijk, Koney.

Je bracht me meer in verwarring. Hoe kan je over zijn schoot worden getrokken, je rok optillen en met een rijpeddel op je blote billen slaan, vertaald worden in de betekenis van ik hou van je? Jullie mensen hebben zeker wat vreemde gewoonten.' Ze schudde ongelovig haar hoofd. 'Nou… het is niet helemaal zoals het klinkt,' pauzeerde Koney, zoekend naar de meest nauwkeurige verklaring die ze kon bedenken. heeft je vader je ooit een liefdevol schouderklopje gegeven?' Calypso knikte.

'Hoe voel je je daarbij?' Na even nagedacht te hebben, zei Calypso: 'Hmmm… Ik zou haast zeggen dat hij me kalm en veilig laat voelen als hij dat doet. Zoals toen mama verdween was ik erg verdrietig en bang. Papa liet me het tegen hem uitpraten, en toen ik klaar was, gaf hij me een dikke knuffel en een paar klopjes op mijn achterwerk.

Op dat moment, toen ik zijn sterke poot teder mijn billen voelde strelen, voelde ik een overweldigend gevoel van vrede, en ik wist toen dat mama veilig zou worden gevonden en dat alles uiteindelijk zou lukken.' 'Ja,' Koney zei: "Dat heet een liefdesklopje. Niemand weet absoluut zeker waarom het werkt zoals het werkt, maar de meesten geloven dat je billen een van de meest intieme delen van je lichaam is. Het is een gebied dat de meeste mensen maar door heel weinig anderen naar believen mogen aanraken, normaal gesproken beperkt tot familie, goede vrienden en geliefden.' 'O, dat is iets waar ik nooit eerder aan heb gedacht,' zei de wasbeer, de enige mensen die ooit in mijn kont aaien of knijpen zijn papa, oma, opa, jij en Breckke; de vijf mensen waar ik het dichtst bij sta en die ik het meest vertrouw." Koney knikte instemmend, toen haar vriendin de richting van deze ongeplande les begon te begrijpen, "Nu is slaan een soortgelijk concept," vervolgde ze, "Net als de liefdesklopje, een pak slaag krijgen is een zeer persoonlijke en intieme ervaring.' 'Maar je vader geeft andere kinderen een pak slaag in zijn kamer,' merkte Calypso op, 'maar ik denk niet dat hij ze op hun achterwerk aait zoals hij bij jou doet 'Oké, een pak slaag is dus niet zo'n persoonlijke ervaring als een liefdesklopje,' haalde Koney haar schouders op en verbeterde haar eerdere verklaring: 'Maar het is nog steeds meer dan andere vormen van disciplineren. Er zijn ook verschillen tussen de manier waarop papa mij, mijn broer en zussen, en onze moeder een pak slaag geeft, en de manier waarop hij de kinderen van andere mensen slaat. En voordat je het vraagt, ja; aangezien papa het hoofd van ons huishouden is, is mama net zo gevoelig voor de peddel als de rest van ons." "Om de een of andere vreemde reden verbaast dat me niet," zei Calypso, "zou dan de hoeveelheid dekking gebrek aan dekking een van de verschillen zijn? Ik merkte dat voordat hij je peddelde, hij eerst je rok optrok om je blote kont bloot te leggen.

de eerste plaats." "Nou," drong de nieuwsgierige Wasbeer aan, "wat als je kont normaal gesproken toch kaal is, zoals ik en vele andere Furlings die liever geen kleding dragen?" Ze draaide zich onschuldig om, hief haar staart op en boog om haar vriendin haar harige, maar ongeklede achterste te laten zien om de nadruk te leggen.Koney giechelde, terwijl hij Calypso's bloot gaf achter een paar klopjes en een kneepje, "Dan zou je zo een pak slaag krijgen," zei ze nuchter, "Papa heeft geen tuniek of rok in zijn bureau voor kinderen om te dragen zodat ze kunnen peddelen met een bedekking over." op en draaide zich om naar haar vriend. "Dus, wat zijn dan de verschillen?" "Ten eerste," begon Koney, "gebruikt papa soms gewoon zijn open hand om ons een pak slaag te geven, vergelijkbaar met een liefdesklopje." 'Alleen moeilijker,' beëindigde Calypso de gedachte voor Koney, 'En hij slaat andere kinderen altijd alleen met de peddel?' 'O, helemaal niet,' corrigeerde ze haar, 'de peddel is slechts één, en de mildste, van de vele pak slaaggereedschappen die hij zou kunnen gebruiken. Als je ooit naar zijn kamer wordt gestuurd, kun je jezelf aan het ontvangende uiteinde van een leren riem, rijzweep, bonsaihouten schakelaar, een van de verschillende soorten zwepen of zelfs een schokstok vinden als je iets heel ergs hebt gedaan. Calypso huiverde bij de pijnlijke mogelijkheden die haar vriend haar zojuist had toegefluisterd: "Dus als onderdeel van de straf, laat hij je dan kiezen voor je middel van onheil?" "Soms doet hij dat," antwoordde Koney, "maar normaal gesproken, wat bepaalt het gereedschap is hetzelfde als wat het aantal meppen bepaalt dat je krijgt en of je billen bloot of bedekt zijn." "Met andere woorden," concludeerde de opmerkzame Wasbeer, "Het gereedschap dat hij op je kont gebruikt, wordt grotendeels bepaald door de reden waarom je in de eerste plaats wordt gestraft. En sommige gereedschappen doen meer pijn dan andere, neem ik aan?" "Uh-huh," knikte Koney, "behoedzaam over haar nog steeds pijnlijke achterwerk wrijvend, "Elk ander gereedschap laat zijn eigen onderscheidende merkteken achter op je kont, en elk levert een pijn van een ander kaliber; zowel bij de eerste slag als daarna.

Zowel de zichtbare effecten als de aanhoudende pijn kunnen soms uren aanhouden en dienen als een langdurige herinnering aan wat je hebt gedaan om gestraft te worden." 'Ik begrijp wat je bedoelt,' merkte Calypso op, zachtjes fluitend van verbazing terwijl ze de rok van haar vriendin optilde en haar vingers tegen Koney's rode achterwerk aanraakte. "Calypso!" een zeer verraste en beschaamde Koney hijgde, "Wat ben je?…" "Wauw! Dat is heet," zei Calypso. Ze keek omhoog naar Koney en toen weer naar haar achterwerk, 'en het past nu ook bij de kleur van je gezicht.' Koney bed nog dieper, "Calypso, dat zou je niet moeten doen. Dat is nogal onbeleefd, weet je." 'Maar Koney, een paar minuten geleden zei je nog dat ik je op je kont kon aaien,' betoogde de opnieuw verwarde Wasbeer, de eerdere woorden van het oudere meisje parafraserend.

'Goede vrienden en zo, weet je?' 'Eh, ja,' gaf Koney toe, 'maar hier in het openbaar waar voorbijgangers kunnen zien dat ik een pak slaag heb gekregen,' keek ze om zich heen om er zeker van te zijn dat er niemand in de buurt was. 'Dat is gewoon veel te gênant.' 'Is verlegenheid dus ook een onderdeel van de straf?' vroeg Calypso. Ze liet Koney's rok los en liet hem weer op zijn plaats vallen over haar hete karmozijnrode billen.

Koney knikte opnieuw en haar gezicht kreeg weer zijn normale lichtbruine tint nu haar zuidkant niet langer voor iedereen zichtbaar was. 'En doet het nog steeds pijn?' de nieuwsgierige Wasbeer vervolgde haar ondervraging. "O ja," antwoordde Koney, "het doet nu veel pijn.

In feite zal zitten waarschijnlijk een ongemakkelijke taak zijn tot lang nadat Toady's lessen zijn afgelopen. Ze wreef opnieuw over haar kont en zei: "We kunnen maar beter klaar zijn om naar binnen te gaan binnenkort, of we zullen allebei een bezoek brengen aan papa's kamer.' De twee vriendinnen begonnen het onvoltooide en vergeten spel Kalah in te pakken en de edelstenen in de leren buidel met trekkoord te doen die aan Koneys riem hing. Calypso nam op en vouwde het spelbord op en borg het onder haar arm, en toen liepen de twee meisjes het pad op, klaar voor hun middagles.

"Nog andere verschillen?" vroeg Calypso terwijl ze samen liepen. De nieuwsgierigheid van de kleine Wasbeer leek ongeneeslijk. "Alleen één," antwoordde Koney, "de positie die je aanneemt als je een pak slaag krijgt.

Andere kinderen zetten zich ofwel schrap tegen papa's bureau of buigen voorover in het midden van de kamer.' 'Maar zijn eigen kinderen gaan altijd over zijn schoot. Toch?' concludeerde Calypso. 'Bijna altijd,' corrigeerde Koney haar. 'Dat persoonlijk contact weer?' "Ja, het is weer dat persoonlijk contact gedoe." "En dit alles, dit hele ritueel, al deze pijnlijke aandacht gericht op je billen; het is allemaal omdat je vader van je houdt?" 'Precies,' antwoordde Koney, alsof het overduidelijk was. Ze sloeg haar arm om haar harige vriendje toen ze samen door de gang naar hun klaslokaal liepen.

"Het is allemaal omdat papa van me houdt." Dit verhaal, en in feite het geheel en de regel, zijn - G. Sutton (ook bekend als), sommige rechten voorbehouden. Deze werken zijn vrijgegeven onder de Creative Commons-voorwaarden Naamsvermelding / Gelijk delen / Niet-commercieel.

Vergelijkbare verhalen