Het demerit-systeem

(L is voor Lana, Linda en Laura) Pete helpt zijn jonge huurders in harmonie te leven…

🕑 13 minuten minuten Spanking verhalen

Het was zondagavond. Pete zat op zijn achterbalkon, nipte van een whisky en frisdrank en keek naar de zonsondergang. Hij had een brede glimlach op zijn gezicht.

'Pete,' dacht hij bij zichzelf, 'het leven is goed. Binnen een uur krijg je de drie mooiste meisjes die je kent een pak slaag.' Pete was laat. Hij was tien jaar weduwnaar geweest en had zijn vrouw aan kanker verloren.

Ze werd ziek voordat ze een gezin konden stichten, en haar verliezen was moeilijk geweest. Maar hij was teruggevallen op zijn werk en had zich begraven in het opbouwen van zijn bedrijf. Het had voldoende afbetaald dat hij de hypotheek op zijn huis kon afbetalen en het pand ernaast kon kopen, waardoor hij er een huurwoning van kon maken. Bij het zoeken naar huurders was een van de dingen die hij probeerde het plaatsen van een bericht op het prikbord over de huisvesting van de plaatselijke universiteit. Dat leverde hem een ​​reeks min of meer volledig ongeschikte kandidaten op die hij afwees.

Maar toen kreeg hij een telefoontje van Laura. Laura zei dat zij en twee andere meisjes hadden besloten dat ze in plaats van efficiënte appartementen te kopen, hun middelen wilden bundelen en een mooi huis wilden huren. Ze legde uit dat ze elkaar hadden ontmoet terwijl ze het mededelingenbord hadden doorgenomen en ontdekte het opmerkelijke toeval dat hun namen allemaal met een 'L' begonnen - de andere twee waren Lana en Linda. Ze besloten dat het toeval een voorteken was en noemden zichzelf voor de lol "het huis van 'L'".

Pete grinnikte met haar en schetste de basistermen. In het verleden was het feit dat hij zijn potentiële jongere sollicitanten het bedrag van de huur en de vereiste aanbetalingen vertelde, meestal het einde van het gesprek, maar Laura legde uit dat omdat ze alle drie hun geld aan het bundelen waren, dat bedrag geen probleem zou zijn. Ze maakten een afspraak om het huis te bekijken. Ze ontmoetten elkaar de volgende zaterdagmiddag.

Ze leken alle drie behoorlijk op elkaar - ze waren allemaal 5'6 "of zo, en erg rond, dacht Pete. Laura was een aardbeiblonde met blauwe ogen en slechts een paar sproeten. Linda had kastanjebruin haar en bruine ogen, en Lana had gitzwart haar en bruine ogen.

Hij vond dat ze er samen bijzonder schattig uitzagen, door het huis zwierven, in kasten gluurden en naar alle kamers keken. Toen hij ze allemaal bij elkaar verzamelde, vroeg hij of hij zeker wist dat ze in staat zouden zijn om de huur op tijd te betalen en samen te leven. Ze verzekerden hem dat er geen problemen zouden zijn. Ze waren het er allemaal over eens, ondertekenden de huurovereenkomst, gaven Pete hun borg en de eerste maand huur en trokken er in. Dat was afgelopen herfst.

De huur was nooit te laat, en voor het grootste deel leken de dingen rustig. Pete zou af en toe langs moeten om iets te repareren of wat onderhoud aan het huis te doen, en toen hij dat deed, zag hij dat de meisjes het goed hielden. eigenlijk vriendelijke buren. Voor zover Pete kon zien, hebben ze alles uitgegeven veel tijd studeren, en niet veel tijd socialiseren.

Ze brachten echter nogal wat tijd door met ruzie tussen hen. Omdat de drie meisjes Pete redelijk goed hadden leren kennen, spraken ze allemaal regelmatig met hem, en hij werd langzaamaan hun vertrouweling. Er ging nauwelijks een week voorbij dat hij Lana tegen het lijf liep en ze klaagde dat Laura dit karwei niet deed, of Laura klaagde bij hem dat Linda de huiskamer had verlaten, of dat Linda klaagde dat Lana haar muziek speelde laat… Pete luisterde geduldig en probeerde vaderlijke raad te geven.

Het kwam vorige week allemaal tot een hoogtepunt. Pete was net zijn eten aan het opruimen toen hij naast de deur een bord hoorde breken en er een schreeuwwedstrijd begon. Hij rende snel naast de deur en klopte op de deur. Toen hij dat deed, stopte het geschreeuw en deed Lana de deur open. Pete vroeg wat het probleem was en ze begonnen allemaal tegelijkertijd te praten en met de vingers te wijzen.

Pete sloot zijn ogen en riep: 'Meisjes! Dat is genoeg!' De drie stopten halverwege de zin en staarden hem alleen maar aan. Hij vertelde hun toen dat ze de afgelopen maanden alle drie naar hem toe waren gekomen om hun kleine meningsverschillen uiteen te zetten. Hij had er allemaal van gehoord en dat ze zich alle drie kinderachtig gedroegen. Hij beëindigde zijn tirade door te zeggen: 'Nu wil ik dat jullie alle drie die rommel opruimen' - hij wees naar de kapotte plaat op de keukenvloer die het vlampunt was geweest voor deze huidige ruzie - 'en kom dan naar mijn huis in 15 minuten om dit te bespreken. " Daarop draaide hij zich om en liet de stomverbaasde meisjes de deur uit staren.

Hij ging terug naar zijn huis en dacht na over de situatie. Afzonderlijk had hij voor hen allemaal als een geïmproviseerde therapeut gehandeld en geprobeerd hen te helpen met elkaar om te gaan. Hij vertelde over hun litanie van klachten - over zulke kinderachtige dingen heen.

Als dat niet zo was, zou alles perfect zijn. Het enige wat ze nodig hadden, was een beetje discipline en ze konden perfect met elkaar overweg. Hij stopte in zijn sporen. En glimlachte.

Hij bracht een paar minuten door met het rangschikken van vier stoelen in een cirkel in zijn woonkamer: drie keukenstoelen voor de meisjes en een grote, eikenhouten stoel voor hem. Een paar minuten later ging de deurbel. Hij ging het beantwoorden. Zijn drie huurders stonden buiten.

Ze waren stil, en ze hadden allemaal een beetje een mengeling van zorgen en schuldgevoelens in hun uiterlijk. Hij leidde hen naar de kring van stoelen. "Meisjes, jullie zijn uitstekende huurders. Je betaalt de huur op tijd, en je zorgt meestal goed voor het huis. Ik ben erg blij met jullie allemaal.

Maar ik ben bang dat als jullie niet allemaal met elkaar meewerken andere meer, jullie gaan elkaar gek maken. Niemand van ons wil dat - jullie meisjes willen natuurlijk gewoon met elkaar overweg, en ik wil geen nieuwe huurders moeten zoeken als jullie dat niet kunnen. Jullie hebben me allemaal verteld over de kleine dingen die jullie allemaal doen om elkaar gek te maken. Dus ik heb een simpele oplossing.

Als een van jullie een probleem heeft met wat een ander doet, ga dan naar de derde persoon en laat ze wees de rechter. Laat ze beslissen over het meningsverschil. En wie verliest, krijgt een straf.

En daarmee komt er een einde aan de discussie. En één keer per week tel je de strafpunten op. ' Lana zei: 'En wat? Wat moeten deze strafpunten doen?' Pete zei: 'Wat denken jullie meisjes? Wat moet de consequentie zijn voor degene die het meeste heeft?' De meisjes keken peinzend.

Laura zei: "Toen ik een kind was, kreeg ik een pak slaag." De andere meisjes keken Laura ongelovig aan. Pete zei: 'Wat denken jullie allemaal?' Lana stemde in: 'Zouden we elkaar slaan?' Linda antwoordde daarop: 'Echt niet! Ik vertrouw niemand van jullie om het te doen. We hebben iemand nodig die neutraal is.' Even later keken ze alle drie bijna gelijktijdig naar Pete. Pete wierp een geleerde blik op zijn gezicht: 'Ik zou graag voor jullie opkomen, dames, als jullie het er allemaal mee eens zijn.' Ze keken elkaar aan, toen weer naar Pete en knikten. Pete glimlachte hartelijk.

'Goed dan. Ik vind dat we een wekelijkse afspraak moeten maken.' Ze bespraken hun schema en waren het er allemaal over eens dat zondagavond de beste keuze was, aangezien ze allemaal maandagochtend les hadden. 8:00 zou het moment zijn.

"Pete zei:" Nog één ding: ik denk dat om te beginnen met een schone lei, en dus weten jullie alle drie wat dit gaat betekenen, ik denk dat voor de eerste sessie alle drie van jullie zouden geslagen moeten worden. Ik denk dat dat alleen maar eerlijk is. En daarna weet degene die de meeste strafpunten heeft elke week wat er komen gaat. 'Pete keek naar de kleurafvoer van alle drie de gezichten.

Bijna als één keken ze elkaar aan, dan weer naar Pete en knikten. - Pete maakte zijn drankje toen de laatste rand van de zon onder de horizon dook. Hij keek op zijn horloge. Het was 7: 4. Hij liep terug naar binnen en regelde de woonkamer.

Hij had een paar minuten te wachten. Hij dacht even na of ze het zouden doen opdagen of niet. Hij keek op naar de klok.

8:00 kwam en ging. Pete stond op het punt het op te geven, maar de klop op de deur kwam uiteindelijk om 8:00. Hij ging naar de deur. De drie meisjes waren er.

Laura zei als eerste: 'Het spijt ons dat we zo laat zijn.' Pete leidde ze naar binnen en zei: 'Het is goed, meisjes. Kom binnen en neem plaats. 'Ze gingen op hun stoelen zitten, die net als voorheen in een cirkel stonden. Pete had er dit keer kussens op gelegd en een tafel in het midden van de cirkel met een doos tissues erop.

Naast de doos met tissues lag een kleine envelop. Daarnaast zat een ouderwetse houten haarborstel met platte achterkant. 'Oké, meisjes.

Voor vanavond kiest u ieder een vel papier uit deze envelop. Dat bepaalt de volgorde. Breng volgende week en daarna uw strafpuntenlijst mee en we zullen de resultaten optellen.

Voor je pak slaag laat je je broek zakken en buig je over mijn knie. Ik zal deze haarborstel gebruiken. Vanavond krijgen jullie allemaal 20. Na vanavond zal ik beslissen hoeveel op basis van het aantal strafpunten.

'Linda schraapte haar keel en zei:' Moeten we onze broek uittrekken? 'Pete antwoordde:' Nou, ik laat het maar zitten. voor jou, meisjes. Ik zal alleen zeggen dat het naar mijn mening veel zinvoller en effectiever zal zijn als je dat doet. En het voorkomt dat degene die de meeste tekortkomingen heeft, probeert een dikkere broek te bedriegen. 'Lana en Laura keken naar Linda.

Linda keek naar de vloer, toen weer naar Pete en knikte. Pete reikte naar voren en pakte de envelop op en gaf hem aan Lana., die het dichtst bij hem zat. Ze stak haar hand in de envelop en haalde een strookje papier tevoorschijn met een "2" erop. Ze gaf de envelop aan Laura, die haar hand uitstak en de "1" tevoorschijn haalde en verbleekte. Met een bevende hand, gaf ze de envelop aan Linda, die kalm de "3" eruit haalde.

Pete reikte naar de tafel, pakte de haarborstel en zei: "Oké Laura. Kom hier. 'Lana en Linda keken naar Laura, die hen om beurten aankeek, slikte en langzaam opstond. Ze liep om de tafel heen langs Lana en ging naast Pete's rechterkant staan. Ze sloot haar ogen en reikte langzaam naar haar.

taille en maakte haar broek los en ritste open en liet ze op haar knieën zakken.Ze droeg een roze slipje met hartjes erop. Ze beefde terwijl ze zich over Pete's knie liet zakken. Hij klopte met de haarborstel op haar in slipje geklede billen en vroeg of ze er klaar voor was. Ze zei zenuwachtig: "Ja." Hij tilde de borstel op en liet hem stevig op haar rechterwang zakken. Onmiddellijk schoot haar hoofd omhoog en haar ogen sprongen wijd open.

Ze gilde een uit die eindigde op het moment dat de borstel een seconde later op de andere wang naar beneden kwam, waardoor een andere Pete een ritme van ongeveer een mep per seconde of zo hield, zijn wangen afwisselend, maar de klappen willekeurig over haar hele reet spreidend. Na drie of vier meppen veranderden haar afzonderlijke gekrijs in een aanhoudend zeurderend gekreun en veranderden ze in openlijk snikken. Pete telde zorgvuldig 20 meppen en stopte toen.

Hij liet Laura even huilen voordat hij haar weer overeind hielp. Terwijl ze opstond, reikten haar handen achter haar en wreven over haar tere billen. Nadat ze haar een minuut de tijd had gegeven om tot rust te komen, reikte Pete naar haar toe en hield de doos tissues voor haar vast.

Ze nam er een en snoot haar neus. Ze reikte toen naar beneden en trok haar broek weer omhoog, keerde terug naar haar stoel en ging voorzichtig weer zitten, dankbaar dat de stoel een kussen had. De andere twee meisjes keken met grote ogen en gapende monden naar Laura's straf. Hun ogen bleven op Laura gericht terwijl ze snuffelend ging zitten.

Pete brak het moment door te zeggen: 'Oké, Lana. Ik geloof dat jij de volgende bent.' Lana's ogen schoten ogenblikkelijk van Laura naar Pete en opnieuw trok alle kleur uit haar gezicht. Ze stond op en liep naar Pete's zijde en ook zij liet haar broek zakken. Ze droeg een doorschijnend wit katoenen slipje in jongensstijl. Ze liet zich over Pete's knie zakken, pakte resoluut de poten van de stoel vast en kneep haar ogen dicht.

Pete vroeg haar of ze er klaar voor was en ze zei: "Ja." Hij sloeg haar op precies dezelfde manier als hij Laura sloeg - hij deed zijn best om een ​​absoluut gelijke behandeling te verzekeren. Lana probeerde duidelijk het stoere meisje te zijn. Ze gromde diep bij de eerste paar klappen, maar ze kon het niet veel langer volhouden dan Laura voordat ze ook losliet met een gejank dat al snel veranderde in snikken. Toen Pete klaar was met haar 20 slagen, gaf hij haar opnieuw even de tijd om tot rust te komen, hielp haar overeind en bood haar de tissuedoos aan. Ook zij haalde een tissue uit de doos en depte daarmee de tranen uit haar ogen en snoof.

Ze trok haar broek omhoog en liep terug naar haar stoel. Linda keek naar Lana's pak slaag op dezelfde manier als die van Laura. Laura keek echter alleen maar naar de grond en snoof zachtjes in zichzelf. Pete zei weer: 'Oké, Linda. Het is jouw beurt.' Linda stond op en keek naar Laura en Lana en keek weer naar Pete en haar ogen begonnen te glinsteren van tranen.

Ze liep naar haar toe, net als Laura en Lana, en liet haar broek vallen, waardoor een lichtblauwe satijnen string zichtbaar werd. Ze positioneerde zichzelf zoals haar kamergenoten vóór haar hadden gedaan. Pete vroeg of ze er klaar voor was, en snik zei ze: 'Ja.' Linda huilde vanaf de allereerste klap. Toch sloeg Pete haar resoluut op precies dezelfde manier als hij de twee andere meisjes had geslagen.

Toen hij klaar was, kon hij zien dat haar billen een uniforme roze tint hadden. Ze stond snel op en trok meteen haar broek omhoog. Ze pakte een zakdoekje uit de doos zoals Pete ze aanbood en liep terug naar haar stoel.

Pete liet de meisjes even kalmeren voordat hij weer sprak. "Jullie meiden hebben dat heel goed opgevangen. Jullie zijn allemaal heel goede meiden, en ik hoop dat deze nieuwe kleine regeling jullie zal helpen vreedzaam samen te leven. Onthoud: u hoeft geen ruzie tussen elkaar te maken. Als je een meningsverschil hebt met een van je huisgenoten, laat de ander dan beslissen over de vraag.

U rekent allemaal op elkaar en u weet nu allemaal precies waarom u strafpunten wilt vermijden. Ik zie jullie drieën hier aanstaande zondagavond terug en we zullen 'het grootboek leegmaken', om zo te zeggen. Oké? 'Alle drie de meisjes knikten.

Pete stond op, en de meisjes stonden achter hem op. Hij gaf ze allemaal een groepsomhelzing en wenste ze goedenacht terwijl ze door zijn voordeur naar hun eigen huis liepen.

Vergelijkbare verhalen