Jennifer's schaamte

Jennifer keert terug naar haar oude school om te zien hoe die is veranderd…

🕑 11 minuten minuten Spanking verhalen

Op 37-jarige leeftijd had Jennifer Carson het nog steeds. Haar gezicht was niet gerimpeld en ze was fitter dan ze ooit in haar leven was geweest. Terwijl ze haar naakte lichaam in de spiegel bekeek, stond ze zichzelf een tevreden glimlachje toe.

Haar borsten waren nog steeds stevig en haar billen waren rond en glad. Op deze zonnige maandagochtend zou ze haar oude middelbare school bezoeken om de huidige normen te beoordelen en te beslissen of ze haar eigen dochter daarheen zou sturen. 20 jaar geleden was het een geweldige plek geweest en Jennifer had het daar erg naar haar zin. Al haar leraren waren slim en enthousiast en het schoolhoofd regeerde de school met stevige maar eerlijke discipline. Lijfstraffen werden in die tijd nog gebruikt en mocht je de regels overtreden, dan zou je zeker kennis maken met Mr Carter's Strap of Cane.

Jennifer was erin geslaagd straf te ontlopen, niet door goed gedrag, maar door niet gepakt te worden. Haar beste vriendin Katherine had niet zoveel geluk gehad. Terugkijkend ging er een rilling van schuld door Jennifer heen toen ze zich haar laatste jaar herinnerde, toen zij en Katherine een wiet hadden gerookt die haar broer haar had gegeven en met elkaar 'experimenteerden'. Ze waren in de opslagruimte van de sportuitrusting toen plotseling de deur openging en een van de gymleraren binnenkwam op zoek naar matten.

De twee meisjes verschuilen zich achter de opgevouwen tafeltennistafels, maar de lerares zag Katherines voet naar buiten steken. 'Wie er ook achter de tafeltennistafel zit, je kunt maar beter nu naar buiten komen.' De twee meisjes keken elkaar aan, berustend in hun lot. Katherine stopte haar blouse weer in, trok haar das recht en stapte achter de tafel vandaan. "Ik ben het alleen hier meneer." 'Nou juffrouw Grey, wat hebt u zelf te zeggen?' "Sorry meneer." 'Je bent er tegen de tijd dat meneer Carter klaar met je is.' Jennifer, nog steeds verborgen achter de tafel, vocht met haar geweten.

Ze kon Katherine toch niet zelf de straf laten dragen? Jennifer had de wandelstok in het kantoor van meneer Carter gezien en probeerde zich voor te stellen hoe het zou voelen. Ze had andere meisjes terug zien komen van een bezoek aan het schoolhoofd met betraande gezichten, en ze had gezien hoe moeilijk het was om op de harde klasstoelen te zitten. Toch was Katherine haar vriendin. Ze wilde net achter de tafel vandaan komen toen ze de deur hoorde opengaan en Katherine en de lerares de voorraadkamer verlieten, Jennifer alleen achterlatend.

Een paar minuten later ging de bel en Jennifer ging naar haar volgende les. Ze wachtte angstig tot Katherine terug zou komen. De les was bijna afgelopen toen de deur openging en Katherine binnenkwam en een briefje aan de leraar overhandigde. Het was duidelijk dat ze had gehuild, maar ze schonk Jennifer een stralende glimlach toen ze naar voren kwam om te gaan zitten. 'Het spijt me Kath, ik had ook naar buiten moeten komen.' "Het is oké Jen, het was eigenlijk niet zo erg.

Mijn kont doet pijn als een hel en ik zal een paar dagen niet goed zitten, maar de slechte wiet hielp de dingen een beetje te verdoezelen." Het was vele jaren geleden dat ze haar vriend had gezien of gehoord. Na school kwam de universiteit en toen ontmoette Jennifer Mark. Het huwelijk, het kind en de verhuizing naar Zuid-Afrika volgden, daarna de echtscheiding en de verhuizing naar het Verenigd Koninkrijk, dit alles spande samen om haar Katherine uit het oog te verliezen.

Jennifer opende haar ladekast en koos een eenvoudige witte kanten bh en slipje uit en deed ze aan. Vervolgens koos ze een lichte zomerjurk uit haar inloopkast. Ze bond haar haar in een paardenstaart en maakte het af met kleine gouden oorbellen. Toen ze zichzelf weer in de spiegel bekeek, glimlachte ze in zichzelf.

Toen ze door de poorten van de school liep, herinnerde ze zich haar tijd hier en ze bracht een paar minuten door door de gangen en keek in klaslokalen. Hoewel het een maandag was, was de school gesloten vanwege een externe lerarenopleiding. Jennifer liep naar het kantoor van het schoolhoofd en klopte slim aan. "Kom binnen." Jennifer stond in de deur te staren, niet gelovend wat haar ogen zagen. 'Meneer Carter?' "Ja, u moet mevrouw Carson zijn, bent u in orde?" 'Maar dit kan niet waar zijn.

Je bent geen dag ouder geworden.' Julian Carter barstte in lachen uit. 'Je ziet me vast voor mijn vader aan.' "Jouw vader?" 'Meneer Carter senior.' "Goh, jij bent zijn spiegelbeeld." Jennifer lachte. Ik dacht dat ik een geest zag. 'Dat heb ik van een paar ouders. Goede genen komen eruit, denk ik.' 'Hoe gaat het met meneer Carter?' "Hij stierf ongeveer 6 jaar geleden, kanker." 'O, het spijt me zo.

Ik heb altijd van hem gehouden.' 'Bedankt. Wat kan ik vandaag voor u doen, mevrouw Carson?' "Noem me alsjeblieft Jennifer. Ik denk erover om mijn dochter hier in te schrijven en was geïnteresseerd in hoe de school in de afgelopen 20 jaar was veranderd." 'Nou, laten we een rondje door de school lopen en dan zal ik je er alles over vertellen.' "Geweldig, bedankt." Julian Carter hield de deur open voor Jennifer en maakte van de gelegenheid gebruik om zijn gast te waarderen. Ze was net zo mooi als zijn vrouw hem had verteld dat ze was en er zat duidelijk een mooie kont onder die jurk waarvan hij hoopte dat hij de kans zou krijgen om ze van dichterbij te bekijken. Julian liep met haar langs de buitenkant van de school en wees op alle verbeteringen aan zowel de gebouwen als de nieuwbouw.

Ze gingen naar binnen, toerden door de nieuwe klaslokalen en kwamen terecht bij de prijzenkast voor sport op school, die toevallig naast een deur stond die Jennifer zich nog goed herinnerde. 'Gaat het, Jennifer? Je ziet er een beetje bezorgd uit.' 'Het gaat goed, ik dacht net aan de laatste keer dat ik in die kamer was.' 'O, dat is nog steeds de opslagruimte voor sportuitrusting. Heb je meegeholpen met het uitpakken van de uitrusting?' "Nee, niet precies. Een vriend en ik waren daarbinnen dingen aan het doen die we niet hadden moeten doen en een leraar kwam binnen.

Mijn vriendin nam de rap en 12 stokslagen, maar ze heeft je vader nooit verteld dat ik daar ook was. Ik heb me er altijd schuldig over gevoeld." 'Dus je was toen niet de engel die op je rapport stond.' "Hoe?" 'Ik ben zo vrij geweest je op te zoeken in de gegevens van mijn vader. Hij was dol op je.' Jennifer bed bij de aanvulling. "Ik mocht hem ook; hij leek echt om de leerlingen te geven. Ik zou me zo hebben geschaamd als ik gepakt was." 'Nou, het is nooit te laat om voor je zonden te boeten.' Julian glimlachte.

Ze gingen terug naar het kantoor van het schoolhoofd en Julian gaf Jennifer een exemplaar van de schoolgids om mee naar huis te nemen. Jennifer had buiten de opslagruimte nagedacht over Julians laatste opmerking. 'Wat bedoelde je eerder over boetedoening voor mijn zonden?' Julian opende de lange bovenste la van zijn bureau en haalde er een stok met een kromme handgreep en een zwart gebonden boek uit. "Is dat?" 'Ja. Mijn vader heeft het aan mij nagelaten, samen met al zijn papieren en het schoolstrafboek.' Julian opende het boek en las een bericht voor.

"12 juni. Katherine Grey, 12 stokslagen op de blote billen. Belediging, roken. Hij overhandigde Jennifer het boek en wees naar Katherine's handtekening naast haar straf.

Jennifer staarde naar de pagina, een misselijk gevoel in haar maag. Katherine had de stok gepakt en was als een lafaard verborgen gebleven. Katherine had haar later die dag de schade laten zien en Jennifer had gehuild en haar vriendin omhelsd. Ze keek naar Julian op en zei: 'Suggereer je wat ik denk dat je bent?' 'Ik denk dat u mevrouw Carson moet opstaan.' Jennifer stond met droge mond naar de wandelstok op Julian Carters bureau te staren.

Zou hij haar echt een stok geven? Zou ze hem laten gaan? Toen ze naar Julian keek en hoeveel hij op zijn vader leek, kon ze het niet helpen om terug naar haar schooltijd te worden getransporteerd. 'Ben je met Katherine in de opslagruimte geweest?' "Ja meneer." antwoordde Jennifer met een zacht stemmetje. 'Je rookte marihuana en gedroeg je je op een ongepaste manier?' "Ja meneer." 'Je kent de schoolregels net zo goed als elke andere leerling en de straf voor dergelijk gedrag?' "Ja meneer, maar alstublieft, het was maar voor één keer." 'Het spijt me Jennifer, maar er zijn geen uitzonderingen. Katherine heeft haar straf ondergaan en ik verwacht dat jij hetzelfde doet.' Jennifer's hoofd tolt, zou ze dit echt kunnen laten gebeuren? Ze was tenslotte een volwassen vrouw, en wat was dat allemaal voor meneer? Opeens trof het haar.

Ze verdiende het om een ​​stok te krijgen. Ze had haar beste vriendin laten vallen voor iets wat ze allebei hadden gedaan. Julian in de ogen kijkend, antwoordde ze; 'Ja, meneer, het spijt me meneer. U heeft gelijk. Ik ken de regels en mag niet verwachten dat u mild bent tegenover mij.' 'Ik ben blij dat je het ermee eens bent; nu zou ik willen dat je je stoel opzij schuift, over het bureau buigt en de andere kant vastpakt.' Julian pakte de wandelstok van het bureau en spande hem een ​​paar keer terwijl Jennifer deed wat haar werd gezegd.

Hij tilde Jennifers jurk op, legde de stof opzij en pauzeerde even om de welgevormde onderkant te bewonderen die prachtig was verpakt in een effen wit katoenen slipje. Hij stak zijn vingers in de tailleband, trok ze langzaam naar beneden en liet ze in een plas aan haar voeten vallen. Jennifer greep het bureau vast en sloot haar ogen toen ze de koele vinger van de wandelstok tegen haar opstaande billen voelde rusten.

God, ze voelde zich zo blootgesteld. Dit was waanzin, wat dacht ze. 'Nou dan, Jennifer, ik ga je een dozijn slagen geven, en ik verwacht dat je ze met een minimum aan poespas neemt. Je bent een ouderejaars meisje hier op school, dus ik verwacht dat je je zo gedraagt.' "Ik zal het proberen meneer." Julian tikte een paar keer op de stok op haar billen om te controleren of hij goed kon mikken en om van het moment te genieten.

Hij hief zijn arm op en bracht de wandelstok naar beneden met een scherpe spleet midden op Jennifers billen. Heilige shit. Jennifer had in haar leven nog nooit zo'n pijn gevoeld. Ze greep het bureau vast en knarste haar tanden om te voorkomen dat ze het uitschreeuwde.

Dit kon ze vast niet aan. Ze voelde de stok naar haar billen terugkeren en er wordt zachtjes getikt terwijl Julian weer mikte. Het tikken stopte om even later te worden vervangen door een andere verschroeiende vuurlinie, precies in de plooi waar haar benen haar billen raakten.

Een kreun ontsnapte aan haar lippen en ze wiebelde met haar billen, in een poging de pijn te verzachten toen de stok weer begon te tikken. Keer op keer tikte de stok en sloeg toen tegen haar arme, weerloze billen. Haar hoofd begon te zwemmen terwijl haar geest en lichaam de pijn absorbeerden. Haar gevoel van eigenwaarde was teruggebracht tot het bestaan ​​in het moment, terwijl ze bij elke slag kronkelde en het uitschreeuwde, terwijl de tranen over haar wangen stroomden terwijl twintig jaar van opgekropte schuld uit haar stroomde.

Na wat een eeuwigheid leek, realiseerde ze zich dat de wandelstok niet meer viel en dat koele handen over haar billen wreven en kalmeerden. Een warm gevoel begon haar seks te doordringen en Jennifer realiseerde zich dat ze opgewonden raakte toen de handen haar brandende billen streelden. "Gaat het, Jennifer?" Jennifer worstelde om haar stem te vinden.

'Ja, dat denk ik wel. God, dat deed echt pijn.' "Het was bedoeld voor een jongedame. Dat heb je al twintig jaar, sta nu op en trek je kickers omhoog.

Er is een kleine badkamer door die deur waar je je gezicht kunt wassen en jezelf een beetje kunt opruimen. " Jennifer worstelde om op te staan, maar slaagde er uiteindelijk in en trok voorzichtig haar slipje over zijn gekneusde en kloppende billen. Tegen de tijd dat ze terug was van de badkamer; Julian had de stoel weer op het bureau gezet en de wandelstok opgeborgen. Hij schreef een aantekening in het achterboek. "Kom alsjeblieft hierheen en onderteken je inzending." Jennifer liep naar het bureau en ging naast Julian staan, bukte zich om het boek te signeren.

Terwijl ze aan het tekenen was, zag ze dat de berichten erboven van vorige week waren. 10 mei; Catharina Carter. Bare Bottom Spanking voor brutaal zijn. 12 mei; Catharina Carter. 12 slagen van de riem om niet op te ruimen.

Op dat moment zag Jennifer een fotolijst op het bureau en op de foto stond Julian Carter met een prachtige donkerharige vrouw die Jennifer onmiddellijk herkende als Katherine. Ze keek naar Julian, die naar haar glimlachte. "Ben ik vergeten te vermelden dat ik met je beste vriendin Katherine getrouwd ben? Ze vroeg me je te vertellen dat ze graag af zou spreken, nu je weer thuis bent."…

Vergelijkbare verhalen