Jenny's strafbrief beproeving gaat door

Jenny overhandigt de door haar moeder ondertekende strafbrief en krijgt een schok…

🕑 13 minuten minuten Spanking verhalen

Dit vervolgt het verhaal van de discipline van een moeder en dochter. Lees eerst het eerdere hoofdstuk, "Moeder en Dochter Strafbrief Beproeving", dat al is gepubliceerd: De volgende ochtend waren de 42-jarige Jenny en de 17-jarige Charlotte hersteld van het pak slaag dat oma hen de avond ervoor beide had gegeven, hoewel hun billen nog steeds pijnlijk waren en geen van beiden had zin om te gaan zitten. Ze gingen samen naar de Academie om hun strafbrieven in te leveren. Charlotte zat aan haar bureau toen Olivia en Jenny binnenkwamen en haar hun brieven overhandigden.

Charlotte opende Olivia's eerste, las het, knikte en legde het op het bureau. Toen opende ze de tweede brief, las hem, haar ogen vernauwden zich, ze keek op naar Jenny en drukte op de intercom. 'Mevrouw Denver, mevrouw Howe heeft haar brief binnengebracht, maar u moet hem zien.

Het is zeer onregelmatig.' Mevrouw Howe keek niet begrijpend naar haar dochter en toen naar Charlotte. Mevrouw Denver kwam haar kantoor uit, liep naar Charlottes bureau en las de brief. Mevrouw Denver knikte terwijl ze las, keek toen naar mevrouw Howe en toen naar Olivia.

Mevrouw Denver zei tegen mevrouw Howe: 'U kunt maar beter lezen wat hier staat,' en ze overhandigde mevrouw Howe de brief. Ze las en afschuw verspreidde zich over haar gezicht. 'Precies mevrouw Howe. Precies.' Mevrouw Howe keek op en stond op het punt te smeken. "Geen zin mevrouw.

hoezo. Je moeder heeft me gevraagd je nog zes slagen te geven voor liegen. Het is eigenlijk schandelijk dat je dat deed,' en dan nog krachtiger: 'Echt schandelijk.' 'Olivia, je mag naar de les.' Olivia wilde niet in discussie gaan met de directeur.

Ze wierp een blik op haar moeder, toen draaide zich om en ging weg. Ze zou haar moeder later noemen. Mevrouw Howe keek naar mevrouw Denver en slaakte een snik. Mevrouw Denver glimlachte in zichzelf toen ze zag dat mevrouw Howe vandaag volledig opgemaakt was met een heel mooie oogschaduw.

Ze zal er spijt van hebben dat ze het wist. "Volg me alsjeblieft," eiste mevrouw Denver, en ze liep naar haar studeerkamer, gevolgd door een erg droevig kijkende Jenny Howe. Mevrouw Denver liep naar de rieten stoel en trok hem een ​​beetje naar buiten. Ze draaide zich om en zag dat mevrouw Howe een veel strakkere rok aan had en zei: "Nou, die heb je voorlopig niet nodig, dus je kunt hem maar beter uitdoen, ook je slipje." Mevrouw Howe snuffelde, beet op haar tong, maar volgde de instructie gehoorzaam.

Ze ritste snel haar rok open, liet hem op de grond vallen en stapte eruit. "Buig voorover en pak de stoel." Mevrouw Howe een winst draaide zich om en boog zich voorover, terwijl ze haar handen op de zitting van de stoel legde. Ze jammerde toen ze zich herinnerde dat gisteren nog een stok geslagen had een lang gekoesterde fantasie was en hier stond ze op het punt om voor de tweede keer echt een stok te krijgen. 'Dus mevrouw Howe, u heeft toch gelogen?' vroeg ze scherp. "Ja, het spijt me mevrouw.

Denver,' zei mevrouw Howe snel, haar stem brak. Mevrouw Denver keek naar de blote billen die naar haar uitstak en zag de blauwe plekken waarvan ze wist dat die van de haarborstel kwamen. "Je moeder heeft me gevraagd je zes slagen te geven voor liegen, en dat zal ik doen." Mevrouw Howe bleef naar de zitting van de stoel staren en vroeg zich af hoe ze het hoofd zou bieden aan nog zes slagen. je hebt tegen me gelogen, mevrouw Howe.' Mevrouw Howe haalde diep adem.

Zeker niet. Ze zou er toch maar zes krijgen. voeg mijn eigen straf toe.' Mevrouw Howe snoof en beet op haar lip.

Ze wist dat ze geen ruzie mocht maken, niet in haar positie, naakt onder het middel, voorovergebogen en de stoel vastgrijpend met haar blote billen naar buiten, klaar om opnieuw te worden geslagen. Ze begon te beven toen ze besefte dat mevrouw Denver het meende. "Ik dwing de studenten om niet te liegen, maar als ze dat wel doen, is er een minimumtarief.

ff van zes slagen." Ze liet de opmerking bezinken en zag hoe de 42-jarige het ene been en het andere boog terwijl ze vocht om de enorme omvang van de opmerking te verwerken. Nog twaalf slagen met de stok, nadat ze gisteren twaalf slagen hadden gekregen, over haar moeders schoot gelegd en met de hand en met de haarborstel geslagen tot haar billen rood en gekneusd waren en ze vanmorgen niet eens kon gaan zitten, en hier werd haar verteld ze zou nog eens twaalf stokslagen krijgen. Ze begon te snikken, wat mevrouw Denver opvatte als haar aanvaarding van de straf.

'Ik hoop dat je hiervan leert, mevrouw Howe, echt waar,' terwijl ze naar de kast liep en er een oude wandelstok uithaalde. Ze zwaaide er een paar keer mee terwijl ze terugliep naar mevrouw Howe, nam haar positie in, benen uit elkaar, één arm achter haar rug voor evenwicht, zakelijk, wetende dat ze alleen stokken kan pijn doen, lesgeven, een les geven om te zijn herinnerde. Mevrouw Howe wachtte, luisterde naar de voetstappen van mevrouw Denver, terwijl ze zich tegelijkertijd realiseerde dat ze de strengheid van mevrouw Denver's stem opwindend vond, en opwindend om onder haar controle te zijn.

Een trilling tussen haar benen deed haar naar adem snakken en ze wist dat haar kutje nat was. Ze verheugde zich helemaal niet op de pijn, maar de gedachte alleen al aan de pijn maakte haar opgewonden. Ze kon niet uitleggen waarom, maar ze herinnerde zich wel dat ze zoveel orgasmes had gehad nadat ze de eerste keer een stok had gekregen. Mevrouw Denver tikte met de wandelstok op de naakte, met rood beklede onderkant, tilde het op en sneed het met een suizen en een dreun door de lucht en landde het vierkant op de rechteronderwang van mevrouw Howe, en hoorde de verwachte snik van de 42 jaar oud.

Het was een harde slag, en nog een even harde slag volgde, toen waren de volgende twee moeilijker, en de twee daarna nog moeilijker. Mevrouw Howe schudde met haar billen, boog haar benen, gilde, hijgde en deed in feite alles om de verschroeiende, verzengende, steeds groter wordende pijn te verdrijven. Mevrouw Denver stopte bij de zesde slag en liet een korte pauze terwijl ze luisterde naar het huilen van mevrouw Howe, maar erkende dat het haar verdienste was dat ze de stoel vasthield.

Ze keek naar haar billen en alle nieuwe rode lijnen waarvan ze wist dat ze vreselijk moesten steken, maar ze had geen medelijden met haar, ze was misschien 42 jaar oud, maar mevrouw Denver was gewend om volwassenen te stokslagen sinds de ouderdiscipline deelname Het plan werd ingevoerd en ze wist dat de ouders nog harder moesten worden geslagen en geslagen dan de leerlingen. Het was zelfs nog belangrijker dat ze leden, want alleen dan zullen ze de discipline van hun zonen en dochters serieus nemen. Dus keek mevrouw Denver onbewogen toe terwijl de 42-jarige mevrouw Howe halverwege haar straf huilde en schudde. Toen ze klaar was, tikte ze opnieuw met de stok op de billen van mevrouw Howe, waardoor ze onwillekeurig haar billen zo hard als ze kon aanspannen, in de overtuiging dat het de pijn zou verminderen, en sloot haar ogen toen ze het gesuis van de wandelstok hoorde terwijl het weer naar beneden ging.

snelheid door de lucht. Mevrouw Denver gebruikte zelfs meer kracht dan de zesde slag. De ongelukkige bodem die werd geslagen, was nu immers opgewarmd en kon dus gemakkelijk een nog hardere stoot aan, en terecht. Mevrouw Howe gilde deze keer, waardoor Charlotte opsprong toen ze het stokslagen door de gesloten deur hoorde.

Een student was met Charlotte in het buitenkantoor, daarheen gestuurd door een leraar voor zich misdragen in de klas, en had Charlotte een strafaanvraagformulier gegeven. De leraar vroeg mevrouw Denver om de student te straffen, een verzoek waar mevrouw Denver altijd mee instemde. De studente hoorde echter het geschreeuw uit de studeerkamer en begon zonder na te denken over haar eigen billen te wrijven.

Charlotte zag haar onderlip trillen. 'Maak je niet zo druk, Stephanie,' zei ze stilletjes terwijl ze naar het Strafverzoek keek, 'je krijgt een pak slaag en geen stok.' "Dank u juffrouw," kwam het antwoord van de enigszins gepacificeerde student. Binnen in de studeerkamer ging het geschreeuw door bij elke slag, en net als daarvoor waren de derde en vierde harder dan de eerste en tweede, en de vijfde en zesde de zwaarste van allemaal. De schreeuw van mevrouw Howe was het luidst na de laatste slag, maar opgelucht dat het voorbij was, was het stokslagen tenminste.

Ze schudde met haar billen en boog haar benen weer, maar bleef voorovergebogen totdat mevrouw Denver zei: 'Je kunt nu opstaan ​​en wrijven.' Mevrouw Howe schoot omhoog en haar handen vlogen naar haar billen en wreven. Ze kon niet goed door haar tranen heen kijken, maar was zich ervan bewust dat mevrouw Denver achter haar bureau ging zitten. Ze keek op naar de 42-jarige en zei: "Lieg alsjeblieft niet nog een keer mevrouw Howe. De volgende keer zal de straf zwaarder zijn als je dat doet. Kleed je nu aan en meld je bij Charlotte." Mevrouw Howe stapte snel in haar onderbroek, maar hijgde naar adem toen ze die op haar zeer zere billen probeerde te krijgen.

'Doe het,' zei mevrouw Denver streng en toen mevrouw Howe het elastiek losliet, hapte ze nog een keer naar adem. Ze sloot van de pijn haar ogen, stapte toen in haar rok en ritste die dicht. 'Goed. Je mag nu gaan.' Mevrouw Denver keek naar de papieren op haar bureau, maar was tevreden dat een zeer gekastijde mevrouw Howe zal proberen zich in de toekomst veel beter te gedragen. Zeker als ze zich realiseert dat haar tranen haar oogschaduw over haar gezicht hebben laten lopen.

Ze glimlachte weer in zichzelf. Mevrouw Howe stapte nog steeds huilend het buitenkantoor binnen en liep bijna tegen de zestienjarige Stephanie aan die ook bij Charlottes bureau stond. Stephanie hapte naar adem toen ze zich realiseerde dat het geschreeuw afkomstig was van mevrouw Howe, die met haar eigen ouders omging.

Jenny keek even geschokt toen ze zich realiseerde dat de dochter van een vriend wist dat ze stokslagen had gekregen. Stephanie schrok toen ze zag dat haar make-up over haar gezicht was gelopen. Hoe dom om het te hebben gedragen als ze de wandelstok zou krijgen, dacht de 16-jarige. Stephanie ging naar bed en stond op het punt gedag te zeggen toen de intercom klonk en mevrouw Denver aankondigde: 'Stuur Stephanie alsjeblieft.' Charlotte keek naar de student en wees naar de deur.

Al snel waren alleen Charlotte en mevrouw Howe in het buitenste kantoor. Charlotte opende het strafboek en vroeg: 'Wat was uw straf, mevrouw Howe?' 'Twaalf slagen,' antwoordde ze, haar stem nog steeds brak. Charlotte maakte de aantekening in het boek op de pagina van mevrouw Howe. Ze hield de brief omhoog en zei: 'Dit moet door je moeder worden ondertekend en teruggebracht.

Mevrouw Denver vertelde me dat het op elk van de volgende drie ochtenden kan zijn, aangezien je in twee dagen twee keer een stok hebt gekregen. " Mevrouw Howe stond op het punt iets te zeggen toen plotseling het onmiskenbare geluid van een billenkoek op blote billen uit de studeerkamer kwam. Beiden wisten dat Stephanie nu voorovergebogen over mevrouw Denver's schoot lag en haar blote billen kreeg. Mevrouw Howe realiseerde zich ook dat Stephanie een deel van de stokslagen die ze had gekregen zal hebben gehoord, en ongetwijfeld haar geschreeuw, en voelde zich nog meer vernederd toen ze het haar ouders moest vertellen. Charlotte zei: "Stephanie heeft haar gedrag veel verbeterd sinds ze hier is begonnen, maar ze valt af en toe uit, dus heeft ze een herinnering als deze nodig.

Het doet haar echter goed. Ik zal haar een hele tijd niet zien na deze straf, behalve dan als ze morgen haar brief terugbrengt." Jenny dacht na over de opmerking. Ze snoof, maar dacht dat ja discipline zo zijn voordelen kan hebben. Charlotte kreeg plotseling medelijden met de moeder.

'Misschien wilt u op de weg naar buiten mevrouw Howe even naar het toilet gaan om uw oogschaduw te verwijderen. Het is, eh, nou ja, rennen.' Mevrouw Howe wist meteen wat er zou zijn gebeurd. Ze keek naar haar spiegelbeeld in een glazen kast en hapte naar adem. Wat vreselijk, en sommige studenten zullen haar vast nog zien voordat ze naar de toiletten gaat.

Toch bedankte ze Charlotte dat ze haar erop had gewezen. Het zou veel erger zijn geweest als ze helemaal naar buiten was gelopen zonder het te weten. Mevrouw Howe nam haar brief aan en verliet het kantoor, dook binnen enkele seconden naar de toiletten, maar niet voordat drie studenten naar adem snakken naar de rommel op haar gezicht, wat haar ellendige vernedering nog versterkte.

Nadat ze zichzelf zo goed mogelijk had schoongemaakt, stond ze een seconde naar zichzelf in de spiegel te kijken en toen de pijn in haar zere billen overging in tintelingen, wist ze weer dat haar poesje nat was. Ze sloot haar ogen en stelde zich voor dat ze werd geslagen door de altijd zo assertieve mevrouw Denver en raakte haar kutje aan naarmate ze opgewondener raakte. Niet zo erg dan dacht ze eigenlijk. Gestoken zijn.

Zelfs de aanblik van haar gezicht bedekt met natte oogschaduw deed haar glimlachen en vroeg zich af of ze het lef zou hebben om weer zo gezien te worden. Iedereen zou weten dat ze stokslagen had gekregen en om de een of andere reden maakte die gedachte haar nog meer opgewonden. Ze vond de gedachte aan totale vernedering al boeiend, zelfs opwindend. Toen ze terugliep naar haar auto, herinnerde ze zich echter dat zelfs na nog twaalf slagen met de stok haar straf nog niet voorbij was omdat ze nog een pak slaag van haar moeder moest accepteren.

Op de een of andere manier was het verre van opwindend om door haar moeder te worden geslagen. Dat zou echt weer verschrikkelijk worden. Ze nam echter wat tijd om te herstellen en dus nadat ze naar huis was gereden, hoe ongemakkelijk dat ook was, smeerde ze crème op haar billen. Jenny kon het niet laten om haar vibrator weer te gebruiken. Haar billen tintelden terwijl ze op haar bed lag, kneep in haar tepels en streelde haar borsten, wreef toen over haar buik terwijl ze haar vingers naar haar natte kutje bracht, haar clit een tijdje masseerde voordat ze haar vibrator aanzette en zich overgaf aan de extase van orgasme.

Jenny genoot van de prachtige herinnering dat ze werd geslagen door de oh zo strenge mevrouw Denver. Zo'n strenge vrouw die wist hoe ze degenen die het nodig hadden in bedwang kon houden, of die persoon nu 17 of 42 jaar oud is. Zo meedogenloos, en terecht.

Zo hardhandig. Zo ernstig. Zo dominant.

Jenny masturbeerde opnieuw terwijl ze dacht aan de harde stokslagen die ze had gekregen, en vroeg zich af of ze ooit nog de opdracht zou krijgen om zich uit te kleden en voorover te buigen, om haar achterste uit te steken zodat de altijd meedogenloos autoritaire mevrouw Denver haar opnieuw kon straffen, gewoon wanneer ze moest zijn. Ze begon te hopen dat ze dat zou zijn. Toen ze daarna op haar bed lag, zwaar ademde en zich uitgeput voelde door haar inspanningen van zoveel orgasmen, herinnerde ze zich dat ze haar moeder moest bellen en bespreken hoe ze de strafbrief moest ondertekenen.

Een ander pak slaag doemde op, veronderstelde ze. Nog een trip over de schoot van haar moeder terwijl ze haar zo hard sloeg. Jenny voelde zich niet opgewonden door de gedachte. Ze deed het echter wel toen ze zich voorstelde dat ze werd geslagen door mevrouw Denver en nadat ze haar vinger over haar natte kutje had gelopen en haar clit had vingerend, pakte ze haar vibrator weer op en schakelde ze in. Dat was iets om opgewonden van te raken.

Het telefoontje naar haar moeder kan wachten en het pak slaag ook. Wordt vervolgd…..

Vergelijkbare verhalen