Laatste testamenten en testamenten - twee

Kim's stokslagen worden herhaaldelijk onderbroken door de secretaris van de rector en telefoontjes…

🕑 17 minuten minuten Spanking verhalen

Preston en zijn vrouw Gail zaten te friemelen voor het enorme bureau van Janet Johnson, Advocaat. Zou de vrouw stoppen met het praatje en aan de slag gaan. Aan het lezen van de laatste wil en het testament van de inmiddels overleden vader van Preston, Irwin T. Lakehurst Jr.? Eindelijk kwam ze tot de kern. "Ik benoem mijn trouwe advocaat Janet Johnson, Esq.

Tot Executrix van deze mijn laatste wil en testament en trustee van de Irwin T. Lakehurst Jr. Testamentary Trust.".

Preston en Gail keken elkaar aan. "Jij? Waarom jij? Is dit normaal?". "Wie zegt wat normaal is, Preston.". "Ga maar door." "Ik laat honderdduizend dollar na aan de Greystone Academy." "Zoveel? Ik weet dat hij er zelf als tiener naartoe werd gestuurd, maar.".

"De Academie is waar je vader zijn moraal vormde en het licht door het leven leidde. Hij besprak dat uitvoerig met mij.". "En zijn strengheid.

Als die verrekte academie er niet was geweest, zou hij niet bij elke gelegenheid de riem om mijn achterwerk hebben gebruikt." "Nu schat. Laten we daar nu niet over beginnen.". "Omdat mijn zoon Preston niet de kracht noch de vastberadenheid had om de ontberingen van de academie aan te kunnen, en me te schande heeft gemaakt, kan ik alleen maar hopen en bidden dat zijn zoon en mijn kleinzoon Kim de academie bijwonen en zich inschrijven op de academie. is om alle collegegeldkosten en alle andere uitgaven voor Kim te betalen om de academie bij te wonen. Het is mijn vurig gebed dat mijn kleinkind Kim de familie-eer zal herstellen.

In het geval dat hij geschorst of geschorst wordt, heeft Preston een jaar om te zwepen hem in vorm en laat hem herstellen. ". "Mocht mijn kleinzoon niet afstuderen voordat hij twintig is, dan laat ik die honderdduizend dollar over aan mijn zoon Preston en het saldo van mijn nalatenschap aan de academie." Preston, de troonopvolger, keek stomverbaasd. Hij draaide zich om en keek zijn vrouw Gail aan om hulp. "Miss Johnson, wat als de academie niet meer bestaat?".

"Hoogst onwaarschijnlijk.". "Maar.". "Ja, Preston?". "Zal de academie niet de prikkel hebben om te zien dat Kim faalt, zodat ze mijn erfenis kan afnemen?". "Misschien als het de voorwaarden van het testament en het vertrouwen kende.

Maar er is nu geen reden voor hen om meer te weten dan dat alle collegegeld- en pensionkosten worden betaald. Betaald voor vier jaar, niet minder.". "Het is een heel strenge school.

Ze geloven in lichamelijke discipline. Tenminste toen ik daar was.". 'Preston hier was toen een watje, mevr. Johnson. Daarom stopte hij.

Geen ruggengraat. En dat heeft ons tot op de dag van vandaag gekost. "." Dat was toen.

Nu is het bij Kim. Is Kim ook een watje? ". De vrouwelijke advocaat had geen geuit antwoord nodig.

De blikken die de twee Lakehurst elkaar gaven, zeiden alles. Blijkbaar had Kim de trekje van zijn vader geërfd van slapheid. Of zijn ouders hadden het bijgebracht. "." Ja, Gail. "." Hij heeft wel een bijnaam. "." Dat wezen? "." Muis. "." Muis? "." Ja. Ik heb Preston duizend keer verteld dat hij met Kim's preutsheid moest omgaan. Om de riem te gebruiken. Maar nee. Geen ruggengraat, vrees ik. En nu betalen we de prijs. "." Ik geloof niet in kindermishandeling, mevrouw Johnson. "." Wie zei er iets over kindermishandeling? "." Ze gebruiken de riem bij Greystone. Wist je dat? "." Niet zo. "." Niet zo? Nou, dat is een opluchting. "." Ze gebruiken nu de stok. De rotanstok. "." Goed, "zei Gail." Goed verdriet, "zei Preston. - - - - - - - - - - Archibald Yorkstone keek naar de zestienjarige die voor zijn bureau stond. De kleine nerd was rondkijkend in het grote, fraai ingerichte kantoor van de rector, want het was de eerste keer dat hij daar was. Het is niet verwonderlijk dat de ogen van de jongen waren geland op het wandrek waarop zes rotanstokken van verschillende afmetingen en vormen en tinten stonden. De ogen van het kind daarachter zijn grote glazen met hoornen montuur werden samengeknepen om het beeld te blokkeren, maar zonder succes. "Welkom bij Greystone, Kim.". "Dank je wel, rector.". "Vond je je kamer bevredigend? Ik zie dat je hem deelt met drie anderen.". "Ja meneer.". "Is het je gelukt om een ​​lager bed te strikken?". "Nee meneer. Ze waren al bezet.". "Nou, je zult merken dat de bovenste kooien net zo goed slapen. Toch?". "Ik had een laag vel.". "Oh my. Hoe ging je daarmee om? Heb je de boefjes een stukje van je hoofd gegeven?". "Ze zijn allemaal groter dan ik, meneer.". "Hebben ze je andere laken verstopt toen je je stapelbed opnieuw ging opmaken? Dat doen ze vaak om hun lach te verlengen.". "Ik weet het niet.". "Weet je het niet?". "Ik heb het nog niet verzonnen." "Bedoel je te zeggen dat je de hele nacht met kortsluiting hebt geslapen? Geslapen in de opgerolde foetushouding?". "Foetushouding? Oh. Ik denk dat je het zo zou noemen. Gaat u ze met stokjes maken, meneer?". "Riet ze? Die kleine grap is nauwelijks een overtreding die de stok rechtvaardigt.". "Oh. Goed, want ze zouden weten dat ik aan het kletsen was. Ik hoop dat gekletst geen belediging is. Is het niet?". 'Praten is geen belediging, want we hebben informanten nodig. Maar nederig onderwerpen zoals jij deed is dat wel. Ik kan niet geloven dat je uit angst de hele nacht opgekruld in de foetushouding hebt geslapen. Dat toont een totaal als een ruggengraat. het is waar dat je kleiner bent dan de norm voor first-termers, dat is meer reden voor je om ruggengraat te ontwikkelen. Wimps duren niet lang hier bij Greystone. ". "Ja meneer. I. I. Ik begrijp het.". "Het doet me verdriet dat ik je bij je allereerste bezoek aan mijn kantoor aan de wandelstok moet voorstellen. Dit had een welkomsgesprek moeten zijn." "Het spijt me dat u om mij treurt, mijnheer. Mijn excuses.". "Geaccepteerd. Aangezien dit uw eerste bezoek aan mijn kantoor is, zal ik mildheid betonen.". "Geen stok vandaag?". "Clementie door je de kleinste stok daarginds uit het rek te laten halen. Die onderaan, die ik Baby Cane noem.". 'Ugh. Ugh. Dank je wel, Schoolhoofd. Dat is heel aardig van je.' Oh God. "Aangezien je een klein standbeeld bent, kun je die voetsteun daar ook halen. We zullen je achterwerk moeten ophalen.". Archibald keek toe terwijl de zestienjarige nerd naar het rek liep en de Baby Cane beetpakte alsof het een slang was. Hij keek toe hoe de nieuweling de kleine voetstandaard oppakte met een tien inch platform waarvan vier hoekpoten afhingen. "Waar blijft de tribune, Schoolhoofd?". "Voor het bureau, jongen.". Archibald voelde dat hij al opgewonden raakte toen hij toekeek hoe de jongen de voetstandaard neerzette en er prompt op stapte, nog steeds gekleed in zijn zondagse kleren met gesteven wit overhemd en vlinderdas en jasje terwijl hij de Baby Cane vasthield. 'Hier is je stok, meneer,' zei Kim terwijl hij hem aanbood aan de nog zittende Archibald Yorkstone, Schoolhoofd. "Dank je, Kim.". Er viel een stilte in het grote kantoor met houten lambrisering toen Kim een ​​stukje voor het massieve bureau stond. "Zal ik de achterkant van mijn jas voor u omhoog houden meneer? Weet u, zodat u.". "Ik weet het. In plaats daarvan wil ik dat je het daar aan het kledingrek hangt.". "Ja meneer.". Terwijl Archibald toekeek hoe het joch naar het rek liep terwijl hij zijn jas uittrok, sprak hij weer. "Samen met je broek en onderbroek, zoon.". De woorden prikten als een pijl die zijn rug had doorboord. Hij zweeg even en zocht naar woorden. Zijn zoektocht bleek vruchteloos. Hij vervolgde zijn wandeling. Toen de zestienjarige zijn broek losmaakte, voelde hij de eerste tranen ontstaan. Oh heer. Wat als de man dit zag? Hij zou zeker weten dat ik een mietje ben. Maar toen hij voelde dat de koele kamerlucht zijn benen omhulde terwijl hij zijn broek ophing, leek de angst een einde te maken aan het scheuren. Tenminste voor nu. Toch moest hij degenen wegvegen die zich hadden gevormd en die natuurlijk de aandacht hadden getrokken van de opgewonden rector. Caning was zo'n liefdeswerk voor de man. Kim kwam terug met zijn handen die zijn geslachtsdelen beschermden tegen de voetsteun. Opnieuw klom hij erop met zijn handen nog steeds over zijn geslacht. Hij keek naar beneden en zag het schoolhoofd met de Baby Cane friemelen terwijl zijn ogen de jongen van top tot teen keken. Omhoog en omlaag. 'Buig voorover, leg je onderarmen op het bureau en pak de rand van het bureau vast.' Net toen de jongen gehoorzaamde, klonk er een nieuwe stem achter hem. "Excuseer me mijnheer.". "Ja, mevrouw Thorne?". Kim draaide zijn hoofd achterover en zag de secretaris van de rector de kamer binnenkomen met wat papieren in zijn hand. "Sorry dat ik stoor, maar deze moeten echt worden ondertekend en naar de postbode worden gestuurd.". "Geen probleem.". Kim keek met verbazing toe hoe de vrouw de papieren op het bureau legde tussen zijn uitgestrekte armen alsof hij er niet eens was. Zo routine leek het. Het leek bijna alsof ze zich niet bewust was van zijn aanwezigheid. Met zijn onderarmen op het bureau schrijlings op de papieren bekeek Archibald ze een voor een voordat hij tekende waar aangegeven. Toen hij klaar was, bedankte hij de vrouw gewoon en gaf ze haar terug. Toen ze zich omdraaide om het kantoor te verlaten, liep ze langs Kim die nog steeds op het kleine voetenbankje stond gebogen met zijn onderarmen op het bureau. Ze bleef naast hem staan ​​en stopte de papieren onder haar arm, pakte de hemdstaarten van het kind vast en vouwde ze netjes over zijn rug. Ze drukte ze netjes op zijn schouders, waardoor zijn billen helemaal zichtbaar waren. Ze was een slaaf van netheid. "Daar zijn we.". Toen Kim zweeg, sprak de Directeur. "Ga je niet iets zeggen, Kim?". "Ik zeg iets? Oh. Oh ja. Dank u, mevrouw.". "Graag gedaan. Mooie kont heb je," zei ze terwijl ze elke kontwang een vriendelijk liefdesklopje gaf. "Dank u mevrouw.". Toen zijn secretaresse haar weg naar buiten hervatte, schoof de directeur zijn leren stoel naar achteren van het bureau en bleef staan ​​met de rotanstok onder een arm. Een luik liep langs de rug van de jongen toen Archibald met de Baby Cane door de kamerlucht begon te zwaaien. Maar toen voelde hij de hand van het Hoofd zacht en liefdevol over zijn kont glijden, wat het hoogste punt van zijn lichaam was. "Ze had gelijk. Je hebt een fijne jonge kont, mijn jongen.". "Dank u meneer.". "Goed voor een meisje tenminste. Vertellen mensen je dat je een nogal vrouwelijke knot hebt, Kim?". "Niet echt, meneer.". Swish. Thwick! Een lijn van pijn vormde zich over het midden van zijn verheven kont. Goede almachtige God. Er viel een stilte door het hele kantoor terwijl de zestienjarige worstelde om de pijn te absorberen. Dit was wat de Baby Cane deed? Stel je voor wat de anderen zouden doen. "Ik moet me verontschuldigen, Kim. Ik heb nagelaten u te vertellen wat u na elke snee moest zeggen. U moet dit krachtig en duidelijk zeggen. Dank u, meneer. Dat was er een.". Geen antwoord. "Goed?". "Oh. Dank u, meneer. Dat was er een.". "Erg goed.". Het joch voelde de lengte van de stok op zijn achterwerk, net onder de vuurlijn die vanaf de eerste snee groeide. Swish. Thwick! Kim's handen grepen de rand van het bureau zo hard dat zijn knokkel naar voren stak en een lichte kleur kreeg. Een vieze witte tint. Stilte. "Goed?". "Meneer. Ja, meneer. Dank u, meneer. Dat was er een.". "Een?". "Is dat niet wat je me zei te zeggen?". "Goed verdriet. Gebruik je hoofd. Denk na!". "Oh. Oh ik begrijp het. Dat waren er twee. Twee, meneer.". "Natuurlijk was het.". Kim voelde de stok langs een lijn net onder de nu twee etterende tramlijnstroken. Oh God. Oh God nee. Fout. Swish. Thwick! "Dank je." Zijn stem werd onderbroken. 'Meneer Yorkstone.' Het was weer de stem van die secretaris. De stem van mevr. Thorne. "Nogmaals excuses voor de onderbreking, maar je hebt niet gezegd of je de papieren mail wilde sturen. En er was er een die je over het hoofd had gezien en niet hebt ondertekend.". "Wacht de postbode nog?". "Ja meneer.". "Leg ze weer op het bureau." Terwijl de tranen opkwamen in de ogen van de jongen achter zijn te grote bril met zwarte hoorns, zag Kim de papieren die door de vrouw weer op het enorme bureau tussen zijn twee uitgestrekte onderarmen werden neergelegd. Hij keek toe terwijl de man de wandelstok voorzichtig naast een van zijn twee onderarmen op het bureau legde en weer op zijn leren stoel ging zitten. Mevrouw Thorne wachtte geduldig terwijl ze toekeek hoe haar baas de papieren opnieuw las. Toen sprak ze plotseling. "Oh my. Oh my.". Archibald keek op en zag dat ze haastig een tissue uit een doos tissues op het bureau pakte. Hij keek om te zien dat er zich een druppel tranen had gevormd op de onderkant van de hoornrand van een van de grote brillen van het kind. Gelukkig was ze in staat om het weg te deppen net voordat het op het punt stond op een van de papieren te vallen. "Goed verdriet dat de jongen huilt. Huilen na slechts drie milde inleidende bezuinigingen met Baby Cane. Je kunt zijn ogen maar beter grondig deppen, mevrouw Thorne.". "Besef je niet? Hoe heet het? Oh ja, Kim. Besef je niet dat je op het punt stond de documenten nat te maken en ze uit te smeren.". "Het spijt me mevrouw. Het is mijn eerste keer, weet u.". "Realiseer je je niet dat ik een vervangend vel had moeten afdrukken?". "Het spijt me mevrouw. Het spijt me, meneer Schoolhoofd.". "Dat weet ik zeker dat we het er allemaal over eens kunnen zijn. Hier zijn de papieren terug, mevrouw Thorne. Laten we hopen dat hij er niet zenuwachtig op gaat pissen. Hij-hij." Nadat ze de radeloze zestienjarige een paar afkeurende hoofdschudden had gegeven, pakte ze de papieren aan en begon het kantoor te verlaten. Maar iets viel haar meteen op. Het schattige kleine kontje van de slappe jongen met de drie tramlijnriemen in hun verspringende staat van vroege groei en etterend. "Als ik het zo mag zeggen, dit is uitstekend werk, Schoolhoofd.". Kim hoorde haar woorden toen hij haar vrouwelijke vingers liefdevol langs elk van de drie vurige striemen voelde glijden. 'Dank u wel, mevrouw Thorne. Wat genadig van je om dat te zeggen, "zei de man terwijl hij opstond en de stok weer opnam." Deze wordt nooit moe van aanvullingen. "." Nou, het is waar en de waarheid doet nooit pijn. "" Zo waar, zelfs als je proberen je baas op te slokken. Ben je het daar niet mee eens, Kim? "." Nooit. "Hij werd halverwege een zin afgesneden toen de vrouw zijn blaarende striemen met haar vrije hand milde klappen gaf." Dat doet pijn! "." Onzin, "zei hij. Archibald. 'Dat zijn maar kleine liefdesverdrietjes van haar.' 'Nou, ik moet terug naar de postbode. Excuseer me. "En daarmee was ze weg met de papieren in de hand, maar niet voordat ze stopte toen ze het zwiepende geluid van Baby Cane hoorde terwijl het door de kamerlucht sneed en met een Thwick! -Staking boy ass meat voor de vierde keer. Kim's rechterarm zakte in elkaar toen zijn rechterschouder op het bureau viel. Zijn rechterwang volgde. Archibald liep naar de achterkant van zijn bureau en leunde voorover tot zijn eigen cheque bijna op het bureau lag. Hij keek in de grote bril met zwarte rand. om te zien dat Kim's ogen gesloten waren toen hij snikte. "Kim?". "Meneer?". "Is er een probleem?". "Mijn kont. Het staat in brand. "." Oh, is dat alles? Je had me daar even zorgen over gemaakt. Nu dan, een back-up. We proberen uw ruggengraat te ontwikkelen. Om u ruggengraat en standvastigheid te geven. "." Ja meneer. Het spijt me meneer. "." Sorry dat u uw laatste oproep niet hebt afgemaakt? "." Oh dat. Ja, dank u wel meneer. Dat waren er vier. "." Hoe zit het met drie? "." Oh, ook bedankt voor nummer drie. "Archibald keek toe hoe de nerd aan de rand van het bureau trok en rechtop ging staan. zijn gezicht was op het bureaublad gevallen. Hij trok de vlinderdas van de jongen recht, die ook naar één kant was gespannen. Swish. Thwick! De knokkels van de zestienjarige werden bijna wit toen hij de achterkant van het massieve bureau doodgreep en hijgde voor lucht. "Oh God, ik dank je. Bedankt voor nummer vijf. "." Daar. Dat is beter. Ik geloof dat je het onder de knie hebt. Maar noem me alsjeblieft niet God. Ik ben slechts de trouwe dienaar van de Heer. ". Swish Thwick! De armen en schouders van de jongen sloten zich terwijl zijn hoofd heen en weer zwaaide. Toch slaagde hij erin zijn onderarmen op het bureau te houden en de rand van het bureau vast te pakken. u. ". Bellen. Bellen. Bellen. Bellen. Nu was het de telefoon op het bureau van de directeur." Pardon. Ga niet weg. Hij-hij. "." Hallo. Bob? Onderbreken? Nee helemaal niet. Ik was net een nieuwe jongen aan het verwelkomen. "." Wat? Geen probleem. Heb je een starttijd? Mooi zo. Zeven vijftig? Slecht. ". Kim kon dit niet geloven. Hier stond hij nog steeds voorovergebogen op het voetenbankje met zijn gesteven witte overhemd over zijn rug gedrapeerd en zijn kont in brand en de directeur was aan het kletsen over een golfspel. Toen hij er een pakte hand van de rand van het bureau om zijn ogen af ​​te vegen Archibald schoof terloops de doos tissues naar hem toe om te gebruiken. 'Dank u, meneer. Oh, en dat was nummer zes. Zes, denk ik. ". Terwijl het telefoongesprek voortduurde, draaide Archibald zijn stoel om en zette zijn voeten op het dressoir achter hem. Hij legde de stok op zijn schoot en leunde achterover terwijl Kim zijn tranen wegdeepte. verlangde ernaar zijn blaren te bereiken, maar durfde niet. 'Dat hilarische, Bob. Werkelijk? Je maakt een grapje. Daar in de zandbak? Ongelooflijk. Wat een vent. ". Kim hoorde de deur achter hem opengaan. Het was die mevrouw Thorne weer. Ze kwam binnen en negeerde de voorovergebogen nieuwe jongen die boven op het voetenbankje stond. Ze ging naast de zijne staan ​​en keek naar haar baas terwijl hij verder praatte met zijn voeten op het dressoir. Ten slotte hoestte ze even om zijn aandacht te trekken. "Wacht even, Bob. Ja?". "Meneer English kan geen vergadering van drie uur bijwonen. Kunnen we in plaats daarvan om vier uur komen?". "Vier uur zou goed zijn. Wat? Oh nee. Ik bedoelde jou niet, Bob. Ik was met mijn secretaresse aan het praten. Nee. De starttijd is een beetje vroeg voor mij, maar ik red het wel. Dag nu . Moet gaan.". "Wat?". "Ja; terug om onze nieuwe jongen hier te verwelkomen." Zonder zijn voeten van de cadens te halen, keek hij naar de nerd van een nieuwe jongen wiens hoofd met grimassen in het rond stuiterde. Mevrouw Thorne was weer even blijven staan ​​op de terugweg uit het kantoor om te zien hoe het met de reet van de jongen ging. Ze raakte er behoorlijk in geïnteresseerd toen ze haar vingers langs de striemen van de tramlijn liet glijden. Dat was de oorzaak van zijn grimassen. Ze joeg hem de stuipen op het lijf, want hij herinnerde zich haar kleine, vriendelijke pakjes de laatste keer dat ze zijn kont had bezocht nog goed. Dat was een aantal bezuinigingen. "Wat denk je?" vroeg het schoolhoofd terwijl hij de vrouw om een ​​ander compliment vroeg. "Er is nog ruimte.". "Ruimte? Ruimte voor verbetering?". "Oh nee. Er wacht nog een ongerepte kamer." "Nou, goede heer vrouw. Denk je niet dat ik dat weet?". De arme Kim voelde zich er kapot van. De man was nog niet klaar met hem. Oh God. De zestienjarige keek toe terwijl de man met de stok in de hand om hem heen liep. Nu waren twee volwassen hoofden voorovergebogen en zweefden over zijn omrande kont. "Zie je wel. Hier en hier laag." "Precies. Aangezien dit gebied het meest gevoelig is, wilde ik het voor het laatst bewaren om de jongen wat tijd te geven om zich aan te passen aan een stokslag." "Ik begrijp het. Natuurlijk. Dat is logisch. Mijn, jij doet zo goed werk. Ik zal ze zeggen dat vier uur goed komt." Sla. Spank..

Vergelijkbare verhalen