Lange arm van discipline - deel 2

Kaitlyn krijgt meer dan ze had verwacht.…

🕑 9 minuten minuten Spanking verhalen

Ik verliet het politiebureau woedend over wat die agent me aandeed. Ik was zo kwaad; Ik voelde mijn bloed opwarmen. Ik zwoer dat ik wraak zou nemen op de klootzak. Ik zal de Southern City Police Department aanklagen als het moet.

Hij heeft nog niet het laatste van mij gehoord. Mijn geest draaide uit de hand en ik had onder andere iets nodig om mijn hersenen te kalmeren. Dus stop ik bij de slijterij en haal wat "spiritus". Ik toon mijn nep-ID aan de winkelbediende en hij knikt als hij het leest en de verkoop doet. Ik heb weer gewonnen.

Mensen zijn zo goedgelovig, zo erg goedgelovig. Ik stop de tas in mijn tas en ben op weg naar huis. Als ik daar aankom, ga ik deze "detective Chang" opzoeken en uitzoeken waar hij precies woont.

Het kan een tijdje duren, maar wanneer hij het het minst verwacht; er gaat iets "gebeuren". Ik weet niet precies wat, ik heb er te weinig over nagedacht. Hij gaat boeten voor wat hij op de een of andere manier heeft gedaan. Let op mijn woorden. Ik kom eindelijk thuis als mijn moeder meteen een toon met me opneemt.

"Kait, ben jij dat?" zij vraagt. Ik kan zien dat iets haar kwaad maakte, maar ik doe alsof ik het niet merk. 'Kait, ik heb net gebeld met een rechercheur uit Southern City,' voegde ze eraan toe.

'Ja, het was, eh, een misverstand. Het is opgelost. Ik ga nu naar mijn kamer.' "Niet zo snel!" zei mijn vader terwijl hij de trap afliep. 'De officier zei dat je erg onbeleefd was en niet meewerkte,' begon mijn vader. 'Ik neem aan dat je hem gelooft, pap,' antwoordde ik.

'Je gelooft tenslotte iemand voordat je mij gelooft.' 'Nou, als je de waarheid zou vertellen, zou ik je misschien kunnen geloven!' riep mijn vader uit. "Ik kwam net binnen en jullie vallen me nu al allebei aan!" 'Daar gaat ze weer met haar overdrijvingen!' zei mijn moeder tegen mijn vader. "Kait, je bent 19 jaar oud, we zijn niet meer verantwoordelijk voor je.

Als je denkt dat je zo slim bent, ga dan weg. Niemand dwingt je om hier te blijven.' 'Geloof me, pa, als ik kon, zou ik dat doen. Ik wil niet langer in dit hellegat blijven dan nodig is!" Het geschreeuw ging door tot het een punt bereikte waarop niemand wist waar ze over schreeuwden of tegen wie ze schreeuwden. Het was weer een typische dag Mijn vaders gezicht was rood van woede toen hij me vastpakte en riep: "Hoe ben je zo geworden? Wat is er in godsnaam met jou aan de hand?!" "IK HAAT JE!!!" schreeuwde ik naar hen beiden.

Ik stormde naar boven naar mijn kamer en deed de deur op slot. Mijn vader rende achter me aan de trap op, maar hij was ook laat en ik was eindelijk veilig. Ik pakte mijn mobiele telefoon en belde mijn vriend om me op te halen. Ik kreeg zijn voicemail en liet hem een ​​bericht achter.

"Het kan me niet schelen waar we heen gaan, haal me verdomme hier weg " Ik zette mijn iPod op om het lawaai van het drama beneden te overstemmen. Terwijl ik op het bed lag, dacht ik aan mijn volgende stappen: een plek om te wonen en wraak te nemen op de agent. Ongeveer een uur later hoor ik een auto rijd mijn oprit op.

Ik pak snel wat spullen en ga naar beneden. Mijn vader kijkt me boos aan, maar ik negeer hem. De deurbel gaat. "Ik haal het wel!" zeg ik terwijl ik naar de deur ren, maar mijn moeder kreeg daar eerst.

Ze deed de deur open. "Hallo rechercheur Chang", zei ze. Mijn mond en maag vielen tegelijk open en ik rende snel naar het heiligdom van mijn kamer.

Ik was amper halverwege de trap toen ik mijn naam hoorde . "KAITLYN, KOM HIER!!" schreeuwde rechercheur Chang. Ik draaide me om en keek hem aan. Mijn benen begonnen aan te voelen als lood.

Ik liep zenuwachtig naar hem toe. Ik keek naar mijn moeder, maar ze beantwoordde mijn blik niet. Er viel een moment van ongemakkelijke stilte die snel werd verbroken. 'Goedenavond, meneer en mevrouw Baker.

Ik ben blij u persoonlijk te ontmoeten,' zei hij. 'Hier ook, rechercheur,' zei mijn vader terwijl de twee mannen elkaar de hand schudden. 'Je kunt me bellen, Liu,' zei de officier. "Liu, ik weet niet wat we met Kait gaan doen. Ze luistert niet, ze is grof en onaangenaam en ze heeft overal een antwoord op.

We dachten dat het gewoon de normale groeipijnen waren, maar het wordt erger met de dag," legde mijn moeder uit. "Oh mijn god mama, wat is er met je aan de hand? Je blijft maar zeggen…" "Kaitlyn, je spreekt niet tenzij je wordt gevraagd. Begrijp je dat?" zei de agent.

Gefrustreerd rolde ik met mijn ogen. 'Ja, Liu, ik begrijp het.' 'Je moet me 'detective' of 'meneer' noemen. Heb ik mezelf duidelijk gemaakt?' 'Ja, rechercheur,' zei ik, in een poging hem te sussen. 'Gaat u alstublieft verder, mevrouw Baker…' zei Chang.

Ze praatten met z'n drieën over mij alsof ik er niet was. Mijn ouders hebben waarschijnlijk alle slechte dingen die ik ooit heb gedaan sinds ik 13 jaar oud was, naar boven gehaald. Ik zag dat Chang gestoord werd door wat hij hoorde. Terwijl mijn vader doorging met zijn standpunt hierover, pakt mijn moeder mijn draagtas die ik op het aanrecht heb laten liggen.

Ze haalt de bruine papieren zak met mijn "spirits" tevoorschijn. "Wat is dit?!" zij vraagt. "Shit!!" Ik bedacht me.

'Mijn vriend heeft hem gekocht, hij is van haar,' zei ik terwijl ik een excuus probeerde te bedenken. Chang haalt de drankfles uit de zak. Hij reikt in de tas en bekijkt het bonnetje.

'Dit is met een creditcard gekocht. Van wie is de kaart?' hij vroeg. 'Het was de creditcard van mijn vriend.' Mijn vader nam het bonnetje en las het. 'Nee, dit is Kaits creditcard. Die hebben we haar gegeven voor noodgevallen.' Hij keek de rechercheur aan.

'Kaitlyn, je bent onder de wettelijke minimumleeftijd voor alcoholconsumptie. Hoe ben je aan deze drank gekomen?' vroeg Chang. "Ik heb een valse identiteitskaart." De agent ademde gefrustreerd uit. 'Draai het identiteitsbewijs om,' zei hij streng.

Met tegenzin stak ik mijn hand in mijn zak en gaf die aan hem. "Het identiteitsbewijs is niet het enige dat vanavond wordt overgedragen", zei hij. Chang keek naar mijn ouders. 'Weet je nog wat we aan de telefoon hebben besproken? Over het pak slaag?' hij vroeg.

Ze knikten allebei. "Ik denk dat het tijd is om het te doen." "Nee, nee, wacht!" smeekte ik zenuwachtig. 'Je gaat me toch niet terug naar het bureau brengen en me dat nog een keer aandoen?' 'Ik ga je niet terugbrengen naar het station,' antwoordde hij. Ik slaakte een kleine zucht van verlichting. "Ik ga je hier een pak slaag geven," verklaarde hij.

Ik keek naar mijn ouders voor hulp, maar ze waren het met Chang eens. Ik smeekte hen om me nog een kans te geven om te bewijzen dat ik een beter mens zal zijn, maar mijn vader zei dat ik "alle kansen" had. Ik voelde een beklemming in mijn keel toen ik Chang zijn mouwen zag opstropen.

"Alsjeblieft, doe dit alsjeblieft niet!!" Ik smeekte hem zenuwachtig. 'Je hebt je vader gehoord, je hebt geen kansen meer,' antwoordde hij uitdrukkingsloos. "Papa, laat hem me dit niet aandoen!" Ik huilde, hopend op vergeving.

'Ze is nu in uw handen, rechercheur,' zei mijn moeder kalm. 'Dit wordt niet mooi, maar het is wel nodig,' zei Chang tegen mijn ouders terwijl hij naar de bank liep. 'Kaitlyn, herinner je je de pak slaag die ik je eerder vandaag gaf?' hij vroeg. 'Ja, meneer,' zei ik gedwee. 'Nou,' glimlachte hij sarcastisch.

"Deze onthoud je nog beter". Hij wees naar de bank en beval me over de armleuning te buigen, maar niet voordat hij me mijn spijkerbroek en slipje naar beneden liet trekken. Van binnen stierf ik van de schaamte, maar ik vergat snel mijn bescheidenheid toen hij mijn toch al pijnlijke kont sloeg.

Ik keek naar het kussen van de bank terwijl de tranen van mijn gezicht vielen. Zijn aanvallen waren meedogenloos. Ik reikte achter me om zijn hand te blokkeren, maar hij maakte het alleen maar erger. Ik kon het niet verdragen om naar mijn ouders te kijken en ze deden niets om in te grijpen. Ten slotte pauzeerde Chang en de kamer was stil, afgezien van mijn zachte gehuil.

Ik bad dat het voorbij was, maar mijn gebeden werden niet verhoord. Hij begon me weer een pak slaag te geven, deze keer nog harder. Mijn zachte kreten werden vervangen door gejammer van pijn omdat ik hem dringend nodig had om te stoppen. Ik schreeuwde "I'M SORRY!! I'M SORRY!!" maar hij ging door met het uitvoeren van de straf.

Ik kromp ineen na elke klap van zijn hand. Mijn lichaam werd stijf van gereedheid voor elke genadeloze slag. Hij was vastbesloten ervoor te zorgen dat ik mijn les leerde en hij was een zeer overtuigende leraar. Mijn tranen konden me geen sympathie kopen omdat Chang geen seconde in intensiteit ophield. Eindelijk hield het slaan op.

Ik keek naar het plafond terwijl ik in een kwetsbare en gênante positie bleef. Hij liep naar me toe en ging voor me staan. 'Alstublieft, niet meer, rechercheur.

Het spijt me, meneer,' zei ik terwijl ik hem door mijn tranen aankeek. 'Ben ik degene aan wie je je excuses moet aanbieden?' hij vroeg. 'Ja. Ik-ik-ik had u niet zo moeten behandelen.

Het spijt me, meneer.' 'Je kunt nu opstaan, Kaitlyn,' zei Chang. Ik stond langzaam op en legde mijn handen op mijn zeer pijnlijke achterkant. Ik liep zo snel als ik kon naar mijn ouders toe en omhelsde hen. Ik kon alleen maar zeggen dat het me speet hoe ik ze behandelde. Ik kon ze niet genoeg vertellen hoeveel ik echt van ze hou.

Chang keek toe en knikte goedkeurend. 'Je kunt nu gaan, Kaitlyn,' zei hij. Met een grimas van de pijn liep ik behoedzaam naar boven en terug naar mijn kamer. Ik lag op mijn buik, nog steeds met blote kont, en voelde hoe de lucht de aanhoudende brandwond van mijn straf verzachtte.

Beneden hoorde ik mijn ouders met Chang praten. Ik verstond niet alles wat ze zeiden, maar het gesprek leek een prettige toon te hebben. Misschien zagen ze hem als een nieuwe familievriend? Naarmate de nacht vorderde, dacht ik ook aan hem, maar als iets veel, veel meer..

Vergelijkbare verhalen