Mevr. Denver spant moeder en dochter - deel één.

Mevrouw Denver disciplineert een studente en haar moeder samen.…

🕑 15 minuten minuten Spanking verhalen

Jenny Howe vreesde vandaag. De 42-jarige moeder zou twaalf stokslagen krijgen en dat besef deed haar huiveren van paniek. Ze keek nog een keer naar de ouderdiscipline en de instructie om mevrouw Denver op de Academie te zien, samen met haar 17-jarige dochter Olivia die de week ervoor was weggelopen toen ze een test had. Nadat ze was betrapt, moest Olivia de boete betalen, uitgesloten voor 2 dagen.

Dat was in ieder geval het makkelijke van de penalty. Olivia's terugkeer naar de Academie betekende een bezoek aan mevrouw Denver, en omdat men dacht dat haar moeder evenzeer verantwoordelijk was voor de afwezigheid van haar dochter, betekenden de regels van de Academie dat zowel moeder als dochter samen het hoofd moesten bieden aan de directeur. Mevrouw Howe kende de regels. Jenny Howe zit in het ouderschapsplan en geen enkele ouder heeft het recht om gedisciplineerd te zijn met hun zoon of dochter.

Mevrouw Denver eist eenvoudig hun aanwezigheid op de Academie en ofwel de ouder gaat naar de Academie of de leerling wordt verwijderd. In de regels staat heel duidelijk dat mevrouw Denver discipline niet bespreekt met een leerling of ouder, ze legt het op. De normale straf voor uitgeslotenen is twaalf stokslagen, en dus zou mevrouw Howe dezelfde straf moeten ondergaan. Twaalf stokslagen op haar blote billen.

Niet gemakkelijk voor een 42-jarige vrouw, maar ze had geen keus. Als ze weigerde, zou ze gedwongen worden Olivia van de Academie te verwijderen en dat was niet iets wat ze wilde doen. Mevrouw Howe en Olivia reden naar de Academie. Beiden voelden zich ongemakkelijk toen ze Charlotte's kantoor binnengingen, terwijl ze naar de deur van de studeerkamer keken, in de wetenschap dat ze, zodra die openging, mevr. Denver en het riet.

Charlotte zat aan haar bureau toen mevrouw Howe en haar dochter binnenkwamen. Beiden waren gekleed zoals vereist, dat wil zeggen een shirt met korte mouwen, bh, rok, slip en blote benen. Beiden wisten dat ze over een paar minuten voorovergebogen zouden zijn en hun blote billen zouden laten stokken.

Charlotte keek zoals gewoonlijk sympathiek, maar wist dat ze elk twaalf slagen zouden krijgen en zoals altijd zou ze graag luisteren naar het ruisen van de wandelstok en het gekreun, gegrom en geschreeuw van degenen aan de ontvangende kant, aangezien de geluidsisolatie tussen mevrouw Denver's studeerkamer en haar kantoor slecht was op zijn zachtst gezegd. Charlotte werd behoorlijk opgewonden bij de gedachte aan de moeder die haar stok sloeg toen ze op de intercom drukte en hun komst aan mevrouw Denver aankondigde. 'Dank je,' dreunde ze terug en een paar seconden later opende ze de studeerdeur. 'Kom alsjeblieft binnen,' kondigde mevrouw Denver aan zonder ceremonieel, noch enige beleefdheid jegens mevrouw Howe, die op 42-jarige leeftijd zeker niet gewend was om naar mevrouw Denver te gaan om gestraft te worden.

Mevrouw Denver wees naar de twee stoelen die al op hun plaats stonden, weg van het bureau, en gaf de instructie: 'Ga voor de stoelen staan, alstublieft.' Mevrouw Denver knikte naar Charlotte en ze glimlachte toen ze zag dat mevrouw Denver de deur op een kiertje zette, zodat Charlotte elk woord duidelijk zou horen en de twee stoelen zou kunnen zien, zodat ze een perfect, zij het smal zicht op de caning heeft. Charlotte was al opgewonden bij de gedachte aan moeder en dochter die samen een stok kregen om te zien hoe haar gevoelens van opwinding toenam. Moeder en dochter stonden voor elke stoel en wachtten geduldig, durfden niet om zich heen te kijken en realiseerden zich dus ook niet dat de deur op een kier stond. 'Dus mevrouw Howe, Olivia werd uitgesloten omdat ze spijbelde.

Dat weet je natuurlijk wel.' "Ja mevrouw Denver, daar ben ik me van bewust.' 'Het is natuurlijk jouw verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat ze naar de Academie gaat, dus je hebt gefaald in die plicht. Ik begrijp mevrouw Howe dat u Olivia bij de poort afzette, maar haar niet zag binnenkomen. U reed gewoon weg en zag Olivia niet wegrennen.

Juist? Bent u het ermee eens?" Mevrouw Howe haalde diep adem en fluisterde: "Ja mevrouw Denver." "Spreekt u alstublieft alstublieft", snauwde mevrouw Denver. "Ja mevrouw Denver," herhaalde mevrouw Howe, veel duidelijker, niet blij om behandeld te worden als een student, maar wil de vrouw niet van streek maken over de stok haar."Juist en de straf voor uitsluiting zijn twaalf stokslagen, weet u?" "Ja mevrouw Denver," zei mevrouw Howe opnieuw luid genoeg, maar haar stem brak merkbaar. "Ja ja mevrouw Howe, ik weet dat u hier niet naar uitkijkt, maar het is belangrijk. U stemde ermee in om deel te nemen aan het ouderleerlingdisciplineprogramma en dat betekent dat u dezelfde straf moet ondergaan als de leerling als u de schuld deelt, wat in dit geval volgens mij niet ter discussie staat, toch?" "Nee mevrouw Denver, ' zei mevrouw Howe wat rustiger, maar deze keer wist mevrouw Denver dat het betekende dat haar boodschap bij deze specifieke ouder doorkwam. Mevrouw Howe dacht aan al die jaren geleden toen ze een tiener op school was.

tot schrammen, en hoewel ze vaak de pantoffel of liniaal kreeg, was er nooit een stok geslagen. Ze had het gevoel dat ze altijd met grofheid en slecht gedrag was weggekomen, maar door de jaren heen had ze zich vaak afgevraagd hoe het zou zijn geweest om stokslagen te krijgen. Ze nam deel aan het disciplineprogramma voor ouderstudenten en vroeg zich half af of dat zou leiden tot haar stokslagen. Nu het moment was aangebroken was ze daar op zijn zachtst gezegd niet zo zeker van.

Olivia was ook een stoute jongen geweest, maar sinds ze naar de Academie kwam en de juiste discipline had ondergaan, was haar gedrag aanzienlijk verbeterd, hoewel vaak met horten en stoten, soms ging ze een maand zonder gedisciplineerd te worden door mevrouw Denver en moest ze haar dan twee keer zien in een week. Ze was bijzonder ondeugend als ze door haar moeder op een dwaalspoor werd gebracht. Nu stonden ze allebei voor het bureau van de rector en wisten dat ze op het punt stonden samen te worden geslagen. Op een bepaalde manier poëtisch.

Olivia was veel meer gewend aan discipline. Ze had deze studie maar liefst veertien keer bijgewoond en kreeg een hele reeks straffen, variërend van over de schoot van mevrouw Denver leggen voor een pak slaag op blote billen, tot pak slaag met de haarborstel, en vervolgens tot verschillende gelegenheden voor het ontvangen van de senior stok. Elke keer dat ze een envelop mee naar huis nam en elke keer dat haar moeder het ondertekende, verklaarde ze dat ze haar dochter thuis opnieuw had geslagen, ook al was er geen pak slaag gegeven.

Olivia vond het cool dat ze ermee wegkwam dat haar moeder haar niet sloeg. Ze voelde zich nu echter niet cool, nu ze weer niet met de stok werd geconfronteerd. Mevrouw Denver wendde zich tot Olivia. 'Dus Olivia, je spijbelde en wist dat je deze straf zou ondergaan?' "Ja mevrouw Denver." "Nou, het is niet nodig om dit te verlengen, dus we gaan verder." Mevrouw Howe en Olivia keken elkaar aan, maar bleven stil. Mevrouw Denver keek vooral naar mevrouw Howe, omdat ze haar nooit eerder had gedisciplineerd.

Tal van andere ouders waren door haar studeerkamer gegaan, met rode ogen, vaak een nat gezicht en zeker een pijnlijke en gerimpelde billen. "Ok, doe alsjeblieft je rokken en slipje uit." Mevrouw Denver keek somber toe terwijl ze allebei hun rokken lieten zakken en eruit stapten. Olivia deed haar blauwe schoolslipje uit terwijl mevrouw Denver uit dunne kanten slipjes stapte. Charlotte keek verrukt hoe snel mevrouw Howe de instructies opvolgde, wetende dat dit veel pijnlijker zou zijn dan de moeder zich had voorgesteld. Charlotte herinnerde zich de eerste keer dat ze stokslagen kreeg, en hoewel het nu veel gemakkelijker is om te nemen, is het altijd pijnlijk als ze daadwerkelijk wordt gestraft.

Mevrouw Denver knikte in zichzelf toen beide vrouwen hun rokken en slipje hadden uitgedaan en beval toen: "Buig voorover", en zag hoe ze allebei de zittingen van de twee stoelen vastpakten die slechts enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. Toen ze eenmaal blij was dat ze goed waren gepositioneerd, liep ze naar de kast en pakte een seniorenstok. Het hoofd van mevrouw Howe was gebogen terwijl ze wachtte, terwijl Olivia haar hoofd hoger hield, luisterend naar waar mevrouw Denver was, en zich ervan bewust was dat ze nu achter hen en links van hen stond.

Mevrouw Denver tikte een paar keer op mevrouw Howe's billen, en toen op Olivia's billen en beide verstrakten. Mevrouw Denver had hun volle aandacht, wist ze. "Ik zal jullie allebei tegelijk stokslagen geven. De eerste zes slagen zal ik Olivia eerst stoken, onmiddellijk gevolgd door u mevrouw Howe.

Ik zal me omkleden voor de laatste zes. Ik moet ook benadrukken dat je de stoel. Als je dat doet, telt die slag niet, maar onthoud dat je allebei hetzelfde aantal slagen krijgt, dus als een van jullie opstaat, krijgen jullie allebei de extra slag. Begrepen?' 'Ja mevrouw Denver,' zeiden ze allebei samen.

Mevrouw Denver tikte opnieuw met de stok op Olivia's billen en vervolgens op mevrouw Howe's billen, trok haar arm terug en met een suizen deed ze de eerste slag op Olivia's wachtende billen., gevolgd een korte seconde later met een even harde slag op de billen van mevrouw Howe.Olivia hapte naar adem, maar wetende hoeveel pijn het zou doen uit eerdere ervaringen, kon ze zich aan de stoel vasthouden en haar billen wiebelen om te proberen de pijn te verbergen. Mevrouw Howe had echter niet zo'n eerdere ervaring en toen de wandelstok in haar achterste beet, schreeuwde ze het uit, stond op, wreef hevig over haar billen en sprong van voet tot voet.Nooit in haar wildste dromen had ze verwacht dat de wandelstok zoveel pijn zou doen Mevrouw Denver stond haar toe zich weg te wrijven, glimlachend toen Olivia luid zei: 'Mam, ik heb je gezegd dat het pijn zou doen, maar je moet niet opstaan. Nu telt die slag niet meer.' Mevrouw Howe opende haar ogen wijd van afschuw, keek naar haar dochter, toen naar mevrouw Denver en zei verontschuldigend: 'Het spijt me mevrouw Denver, het is gewoon dat het zo'n pijn deed., laat me alsjeblieft een foutje maken, dat wil je toch zeker?" Mevrouw Denver schudde haar hoofd en zei: "Regels zijn regels mevrouw Howe, en niet alleen wist u heel goed wat er van u verwacht werd, ik herhaalde het zelfs een beetje enkele ogenblikken geleden. Je zult voorover buigen, je aan de stoel vasthouden en niet opstaan ​​voordat ik het je zeg. Begrepen mevrouw Howe deze keer?' De 42-jarige mevrouw Howe in bed snoof en zei met tegenzin: 'Ja mevrouw Howe.

Denver." Ze draaide zich weer om naar de stoel en boog zich weer voorover. Mevrouw Howe voelde zich leeggelopen en geïrriteerd tegelijkertijd. Olivia had haar gezegd niet op te staan ​​en toch was dat precies wat ze deed, en op wat een prijs, voor hen beiden.

Ze stak gehoorzaam haar achterste uit. Dit had ze niet verwacht toen ze over caned fantaseerde. "Zo, de eerste slag weer," zei mevrouw Denver, starend naar de mooie rode lijn over elk van de twee blote billen, en besloot toen toe te voegen: "Zodat u mevrouw Howe kent, bij een gelegenheid werden twaalf slagen negentien slagen omdat de ouder zo vaak opstond, maar geloof me alsjeblieft dat je deze studie niet verlaat voordat je twaalf slagen hebt genomen. slagen goed.

Steek nu je achterste voor me uit.' Niemand hoorde Charlotte naar adem snakken bij het zien van mevrouw Howe's kutje terwijl ze haar achterste recht omhoog stak. Olivia's kutje was bijna aan het zicht onttrokken. Mevrouw Denver tikte nogmaals op de twee billen, trok haar arm terug, en gaf Olivia en haar moeder opnieuw een harde slag, snel achter elkaar. Deze keer, terwijl Olivia opnieuw een korte gil gaf, snakte haar moeder naar adem en maakte een veel luider geluid, maar slaagde erin de stoel vast te houden.

De pijn verspreidde zich over haar billen en ze herinnerde zich wat Olivia haar had gezegd te doen en wiebelde met haar billen en boog haar knieën om de pijn weg te nemen. Ze realiseerde zich al snel dat het niet hielp tegen de pijn, behalve dat de beweging genoeg was om haar in staat te stellen de stoel vast te houden. Ze begreep nu dat dit precies was waar de beweging voor was en was dankbaar dat haar dochter zo ervaren was met stokslagen. Ze was er zeker van dat ze zou hebben gelachen om die gedachte als ze nu niet stokslagen had gehad. Mevrouw Denver zag de twee rechte rode lijnen over elk van de blote billen Met een opening van meer dan een paar seconden trok ze haar arm terug en gaf ze opnieuw twee harde slagen, eerst aan Olivia en een halve seconde later aan haar moeder, die opnieuw werden opgevangen door twee luide snikken.

Mevr. How hield zich weer aan de stoel vast. Er werden snel nog twee slagen gegeven, gevolgd door nog twee, een iets luidere zucht van Olivia en een meer beheerste van mevrouw Howe, die er nu veel beter mee omging dan eerst.

Een paar seconden later gaf mevrouw Denver de vijfde slag op elke blote billen en nu gilde Olivia luider dan haar moeder. De zesde slag volgde al snel en misschien omdat ze wist dat er een opening zou zijn als de slag eenmaal was gegeven, liet mevrouw Howe haar hoofd zakken, boog haar benen en slaakte een lange kreun. Mevrouw Denver was tevreden dat mevrouw Howe het goed genoeg deed, zij het met zeven rechte rode lijnen over haar billen, waarvan er nu drie opstaande, geribbelde striemen hadden gevormd. De rector keek naar de twee blote billen die ze zo veel liet lijden en grijnsde met een gemene grijns. Ze genoot van haar positie van onbetwist gezag.

Er waren steeds minder plaatsen waar ze zo'n pijnlijke reeks straffen kon uitdelen, maar ze genoot van de disciplinaire, en met Charlotte had ze de perfecte assistent, iemand die haar discipline accepteerde, er bijna om smeekte en het vrijen daarna verwelkomde. Mevrouw Denver hield de 42-jarige nauwlettend in de gaten. Ze wist dat Olivia zichzelf onder controle zou houden. De 17-jarige snikte en hijgde net als zoveel andere studenten die werden gestraft met de stok, maar wisten dat ze voorovergebogen zou blijven wachten tot elke slag thuis zou bijten, ze telde in haar gedachten, niet denkend dat het vernederend was om te hebben haar blote billen stokten maar gewoon een feit van het leven van de Academie. Een weliswaar pijnlijk feit.

Ze was echter minder zeker van mevrouw Howe. Ze was slecht genoeg begonnen en had de directeur het extra genoegen gegeven om elk van de dames een extra stokje te kunnen geven. Misschien zou de moeder ze allebei meer extra slagen opleveren.

Mevr. Denver hoopte het toen ze de stok ophief en zorgvuldig mikte. Olivia keek naar haar moeder en door haar tranen heen zag ze dat het goed met haar ging. Godzijdank dacht ze, want ze wilde in ieder geval niet dat er nog meer slagen zouden zijn. Toen ze die eerste extra beroerte kreeg, rekende ze erop dat ze er nog een paar zou krijgen als haar moeder uit elkaar zou vallen, maar nu de zaken waren gekalmeerd, wilde ze gewoon dat het voorbij was, naar huis gaan en over haar billen wrijven.

Ze wist dat ze veel telefoontjes zou krijgen van haar vrienden die wisten dat zij en haar moeder samen stokken zouden krijgen. Ze was er van tevoren nogal brutaal over geweest, hoewel iedereen wist dat vrijmoedigheid al snel verdween als ze daadwerkelijk stokslagen. Olivia's constant wiebelende billen waren daar inderdaad het bewijs van. Jenny deed zo haar best om niet te huilen. Ze kon haar dochter horen snikken en keek opzij om te zien hoe tranen over haar gezicht stroomden terwijl ze van voet tot voet stapte in wat iedereen op de Academie kende als de dans van de wandelstok.

Ze had medelijden met haar dochter, wetende dat dit echt haar schuld was, want in plaats van haar dochter bij de ingang van school achter te laten, dwong ze haar in feite om met haar mee te gaan naar het winkelcentrum. Toegegeven, Olivia had niet veel dwang nodig, maar ze had volledig verwacht dat ze gewoon naar de Academie zou gaan en haar examen zou doen. In plaats daarvan stonden zowel moeder als dochter naast elkaar, goed voorovergebogen en elk een stoel grijpend, hun blote billen gepresenteerd, stak recht uit wanneer mevrouw Denver zei dat ze moesten zijn, en wachtten op nog zes harde, bijna ondraaglijke, slagen van de stok. Dit stond ver af van de fantasie die Jenny al die jaren had meegedragen, tijdens haar tienerjaren, twintiger en dertiger jaren. Haar fantasie was gecancelled, maar ze kon gemakkelijk omgaan met de pijn, in feite smekend om steeds hardere slagen terwijl ze haar kutje streelde en orgasme na orgasme kreeg bij elke slag.

Dit was zo anders. Pijn die ze zich niet had kunnen voorstellen. Haar dochter bleef snikken terwijl ze wachtten tot mevrouw Denver zou besluiten dat de volgende slagen gegeven zouden worden.

Langzaam verstomde Olivia's snikken, en bijna daarom sprak mevrouw Denver de woorden uit waar alle leerlingen en sommige ouders bang voor waren geworden. "Steek je billen er weer uit, en deze zullen moeilijker zijn dan de eerste zes." Olivia snikte, Jenny kreunde, mevrouw Denver glimlachte terwijl ze zich klaarmaakte om de twee dames een goede harde les te leren, terwijl Charlotte in het buitenkantoor naar de twee blote billen lonkte, met kriskras rode lijnen over beide billen, hun poesje duidelijk op bekijken, mevr. How's netjes getrimd merkte ze op. Ze had haar eigen hand diep in haar slipje en streelde haar eigen kutje, haar vingers steeds sneller strelend en haar clit vangend, hijgend van genot, en toen ze de strenge stem van mevrouw Denver hoorde die beide dames vertelde dat ze zich moesten voorbereiden op de volgende slag, kwam ze binnen in wat ze wist dat dit pas het eerste orgasme van de dag zou zijn. Als je het verhaal leuk vond, lees dan nu deel twee..

Vergelijkbare verhalen