Mevr. Denver spant moeder en dochter - deel twee.

🕑 16 minuten minuten Spanking verhalen

Leest u alstublieft eerst deel één: mevrouw Denver sprak heel duidelijk en vastberaden: "Mevrouw Howe, u zult nu de eerste zijn, de slagen zullen meer gespreid zijn, en ik herhaal dat ze wat moeilijker zullen zijn dan de eerste zes." Mevrouw Denver glimlachte toen ze zich herinnerde dat ze beide dames natuurlijk zeven slagen had gegeven, waarvan de zevende de straf was die ze allebei moesten betalen omdat mevrouw Howe na de eerste slag was opgestaan, een duidelijk nee nee, en een daad waarvan iedereen wist dat het nooit getolereerd door de directeur. Olivia had aan haar moeder uitgelegd dat deze zes ook erger zouden zijn omdat mevrouw Denver zal uitkijken wanneer ze niet gespannen zijn en de wandelstok dus veel dieper in hun onderwangen zal bijten. Jenny was vastbesloten om de slagen te nemen en niet in tranen uit te barsten. Heel vastberaden. 'Buitenuit alstublieft,' herhaalde mevrouw Denver, en ze glimlachte terwijl de twee blote billen gehoorzaam rechtop gingen zitten, alsof ze mevrouw Denver wenkte om ze te rieten, en natuurlijk was ze meer dan blij om te verplichten.

Ze tikte op de twee wachtende blote billen om aan te geven dat de laatste zes slagen zouden worden gegeven. De laatste zes alleen als geen van beide dames na een van de slagen besloot op te staan. Charlotte keek nog steeds door de opening en had nog steeds haar hand in haar onderbroek en masseerde zachtjes haar natte kutje terwijl ze toekeek hoe moeder en dochter zich door hun straf heen worstelen. Ze wist hoe ze zich voelden, omdat ze zelf zo vaak stokslagen had gekregen, dus op 25-jarige leeftijd kon ze meer dan de meesten begrijpen van de impact die dit had op de 42-jarige moeder die gedisciplineerd was met haar 17-jarige dochter, die allebei worstelden om het hoofd te bieden, beiden voelden de pijn, beiden wilden dat het voorbij was, maar beiden wisten dat er nog een aantal slagen zouden volgen voordat ze zouden mogen opstaan. Mevrouw Denver deed elke slag even krachtig, ze herkende de pijn die moeder en dochter voelden, maar was vastbesloten hun de dwaling van hun wegen te leren.

Ze nemen de verantwoordelijkheid voor hun daden en mevrouw Denver was van plan ervoor te zorgen dat het een les was die ze niet zouden willen herhalen. Mevrouw Denver liet slechts een seconde tussen het slaan van mevrouw Howe en vervolgens Olivia, maar wachtte tien of twintig seconden tussen de slagen. Ze wist dat het tijdsverschil eindeloos zou lijken voor moeder en dochter, maar de ervaring leerde haar dat ze allebei hun billen zouden laten ontspannen en als ze dat deden, zou ze snel de volgende reeks slagen toepassen en beloond worden met twee hijgen die luider en langer werden na elke hartinfarct.

Na de achtste slag begon Olivia weer te huilen, omdat de stokslagen veel zwaarder waren dan ze eerder had gekregen, en omdat elke slag alleen landde toen mevrouw Denver had gezien dat haar billen ontspannen waren, nam de pijn toe, en zelfs het buigen van haar benen en wiebelen met haar billen deed weinig om de pijn te verminderen, haar schouders huiverden, haar borst zwoegde, ze huilde vrijuit, wanhopig verlangend dat de straf zou eindigen. De tiende en elfde slag droegen bij aan haar ellende en aan haar tranen en kloppende billen. Mevr. Howe werd zich niet bewust van het lijden van haar dochter terwijl ze zelf leed, betreurde haar fout, durfde er niet eens aan te denken hoe ze tegen mevrouw Denver had gelogen, hoe ze haar dochter niet bij de poort had afgezet, hoe in feite de twee van hen was opzettelijk naar het winkelcentrum gegaan, dus ze stonden als eerste in de rij voor het enorme plasma-tv-scherm dat voor £ 1 te koop was aan de eerste persoon daar.

Ze hadden verwacht de aankoop te hebben gedaan en toch op tijd bij de Academie te zijn. Olivia had niet willen gaan vanwege de test, maar haar moeder stond erop en zei hoe leuk het zou zijn, eigenlijk wilde ze gewoon het gezelschap. Ze betaalde er nu voor, en dat waren ze allebei. Jenny werd tot het uiterste gebracht van wat de 42-jarige moeder kon verdragen.

Haar billen prikte zo erg en ze verloor bijna de controle en stond op het punt weer op te staan, maar herstelde zich net op tijd en greep de stoel zo hard als ze kon vast terwijl de tranen stroomden en het enige wat ze kon doen was huilen en wachten op de nachtmerrie om over te zijn, niet beseffend dat haar billen nu doorkruist waren met scherpe rode lijnen, maar toch slaagde ze er net in om in positie te blijven. Ze wachtte op de volgende slag, zwaar ademend, luisterend naar het snikken van haar dochters, zich schuldig voelend, en beschouwde deze stokslagen als volledig gerechtvaardigd, gegeven aan een moeder die zichzelf op de eerste plaats zette. Dit was echter een les, een zeer pijnlijke les. Ze kon zich niet voorstellen dat ze opgewonden zou raken na zo'n stokslagen.

Alle gevoelens van seksuele opwinding zullen zeker voor eeuwen verdwijnen. Zeker. Olivia wist dat dit een veel zwaardere klap was geweest dan alle andere die ze eerder had gekregen, maar omdat ze naast haar moeder was, luisterend naar het ruisen dat door de lucht vloog, wetende dat het op haar moeder was gericht en niet op haar, hoorde ze haar moeder naar adem snakken pijn, dat was ook zo anders. Ze was nog nooit eerder met iemand anders geslagen. Ze had gezien hoe vrienden werden geslagen in de wetenschap dat ze werd bekeken als het haar beurt was, maar dit was anders.

Dat vond ze best leuk. Luisteren naar haar moeder die stokslagen krijgt. Het windt haar op eigenlijk. Het was natuurlijk niet zo grappig toen ze aan de beurt was.

Op dat moment hoorde Olivia de wandelstok zwiepen, hoorde ze de wandelstok naar huis slaan en haar moeder naar adem snakken, besefte wat er met haar ging gebeuren, probeerde haar toch al pijnlijke en prikkende billen te spannen, maar was niet snel genoeg, en hapte naar adem toen de stok beet. pijnlijk weer in haar achterste en barstte weer in tranen uit. Mevrouw Denver feliciteerde zichzelf met haar timing, net toen beide billen ontspannen waren. Ongetwijfeld zouden de dames, wanneer ze herstelden van hun eerste uitbarsting van pijn, tegen zichzelf zeggen dat ze zich moesten concentreren en hun billen gespannen moesten houden tot het stokslagen voorbij was, maar ze wist dat zovelen keer op keer faalden.

Toen die laatste slag in haar blote billen beet, was mevrouw Howe zo dankbaar dat de straf voorbij was. Ze ontspande zich, maar de pijn verspreidde zich over haar billen en terwijl ze de stoel vasthield, trilde haar billen, en ze kon niet stoppen met huilen, snikken galmden door de kamer, maar ze wist dat ze eigenlijk dezelfde diepe snikken op de borst maakte als Olivia. Ze wist ook dat haar dochter sneller herstelde dan zij, omdat ze niet in staat was haar eigen gesnik te stoppen tot lang nadat haar dochters klaar waren. Mevrouw Denver en Charlotte keken allebei naar de twee goed gestreepte billen en terwijl ze toekeken, bleven zowel moeder als dochter elk been om de beurt buigen, in een poging hun gedachten af ​​te leiden van de zich uitbreidende pijn, maar beiden konden ze niet. Het huilen ging door en mevrouw Denver dacht dat het goed voor hen zou zijn om ze te laten huilen, nog steeds voorovergebogen, klaar om verdere slagen te ontvangen als mevrouw Denver dat wilde.

Mevrouw Denver liep stilletjes naar de deur en deed hem dicht, knipoogde naar Charlotte die terug glimlachte, beiden wetend dat er in de studeerkamer twee zeer stevige rieten broekjes waren. 'Je mag gaan staan,' instrueerde mevrouw Denver uiteindelijk, en langzaam richtten moeder en dochter zich op en keken recht voor zich uit. De tranen vulden hun ogen, de een durfde de ander niet aan te kijken, wachtend op instructies. "Heb je je lessen geleerd?" vroeg mevrouw Denver kort.

Moeder en dochter zeiden: 'Ja mevrouw Denver,' in koor, beiden nog steeds snikkend. 'Je mag wrijven,' zei mevrouw Denver kortaf en glimlachte bij de bijna komische aanblik van de twee paar handen die over hun respectievelijke billen wrijven en terwijl ze wreven sprongen ze van voet tot voet. Mevrouw Denver besloot te wachten tot vooral mevrouw Howe wat meer hersteld was, zich goed bewust van de vernedering die ze moest voelen, wetende dat haar dochter veel sneller hersteld was. Mevrouw Howe bleef vrijuit snikken, de tranen stroomden over haar wangen, haar gezicht vertrok van pijn en streelde nog steeds over haar billen. Langzaam herstelde ze echter ook, maar haar ademhaling was nog steeds zwaarder dan die van Olivia.

Mevrouw Denver gunde hen nog een paar ogenblikken om zich te wrijven voordat ze ging zitten en opkeek naar de twee erg ongelukkige natte gezichten. 'We moeten je strafenveloppen bespreken als je er klaar voor bent.' Langzaam stopte het wrijven en moeder en dochter stonden naar mevrouw Denver te kijken met een hand op elke onderwang, zich niet bewust van het feit dat hun naakte kutje terug naar mevrouw Denver staarde. Denver. 'Oké, Olivia, ik denk dat je heel eerlijk bent. Je moeder hier zal je brief zoals gewoonlijk behandelen.' Mevrouw Denver keek naar mevrouw Howe en vroeg: 'Vermoedelijk zult u vanavond gepast met uw dochter omgaan, mevrouw Howe.' Mevrouw Howe snikte opnieuw voordat ze zei: 'Ja, mevrouw Denver, zoals gewoonlijk.' Weer een leugen natuurlijk, maar ze kon nooit stoppen met liegen.

'Precies,' zei mevrouw Denver, met haar hoofd knikkend, zich er totaal niet van bewust dat mevrouw Howe een van de moeders was die hun zoon of dochter niet echt sloeg zoals gevraagd, niet omdat ze niet in pak slaag geloofden, maar gewoon dat het hun niet kon schelen. Olivia wist dit, maar liet het niet op haar gezicht zien. 'En u mevrouw Howe?' Mevrouw Howe snikte nog steeds af en toe van haar stokslagen, maar ze wist dat ze mevrouw Denver moest antwoorden die op een antwoord wachtte.

De ouders konden kiezen uit een lijst met mensen die mevrouw Denver had goedgekeurd en die bereid waren volwassenen te straffen. 'Ik heb mevrouw Fox gekozen,' zei mevrouw. zei Howe.

'Ik weet dat je dat hebt gedaan en ik ben er zeker van dat ze je een lang en verdiend pak slaag zou geven,' antwoordde mevrouw Denver koeltjes, 'maar ik wil dat je een andere keuze maakt.' Mevrouw Howe wist wat mevrouw Denver dacht, maar had zich verzet om haar eigen moeder te kiezen om haar een pak slaag te geven. De gedachte om 42 jaar oud te zijn en nog steeds op haar moeders schoot te liggen, dacht ze, zou eigenlijk meer vernederend zijn dan geslagen te worden door mevrouw Fox, bijna een vreemde. Mevrouw Denver had er echter niets van en zei: 'Ik heb besloten dat uw moeder uw brief zal ondertekenen.' Mevrouw Denver staarde naar de nog steeds snikkende mevrouw Howe die bezwaar wilde maken maar plotseling bang was voor de starre blik die mevrouw Denver toewierp.

kunnen we het na, laten we zeggen, zes van de beste bespreken?" Mevrouw Howe slaakte nog een snik en zei: "Nee mevrouw Denver, dat is niet nodig. Mijn moeder zal het doen." 'Goede keuze mevrouw Howe,' zei ze sarcastisch. Mevrouw Denver was overal tevreden en zei: "Oké, Charlotte zal de procedure afronden, dus kleed u alstublieft aan en ga naar haar toe." Moeder en dochter trokken snel hun slipje en rokken weer aan en vooral mevrouw Howe voelde zich beter als haar goed afgedroogde billen bedekt waren. De twee vrouwen met natte gezichten draaiden zich om, gingen naar de deur en lieten zichzelf eruit.

Mevrouw Denver had ze kunnen vragen om haar te bedanken, maar omdat ze allebei nog steeds af en toe moesten snikken, besloot ze dat het onbeleefd zou zijn. Mevrouw Howe en Olivia stonden bij Charlotte's bureau en wreven nog steeds over hun billen en veegden nog steeds de hardnekkige tranen van hun gezicht terwijl ze de details van hun straf in het Strafboek invoerde, en overhandigde hun elk hun envelop. Charlotte keek naar mevrouw Howe en zei: "U weet toch dat u morgenochtend allebei uw brief moet inleveren en als een van beide niet is ondertekend, zal mevrouw Denver u meteen weer dezelfde straf geven, nou ja, plus een paar van strafslagen natuurlijk." Mevrouw Howe knikte, nog steeds niet in staat om goed te praten toen ze haar envelop aannam.

Ze zag er nu al tegen op om vanavond met de brief naar haar moeder te gaan. De 42-jarige wist dat er vanavond weer een boete zou komen voor de tv. Het was vooral vervelend omdat ze de tv niet eens kon kopen. Ze was de eerste in de rij, maar een man stormde langs haar heen en ging als eerste naar de balie, en ze kwamen te laat terug op de Academie omdat ze probeerden de winkel te overtuigen een uitzondering te maken en hen ook een tv te geven. Het ging allemaal zo mis en belandden ze met de stokslagen die ze net hadden gekregen en de enveloppen in hun handen.

Een paar minuten later verlieten mevrouw Howe en Olivia Charlottes kantoor en liepen naar de auto voor een pijnlijke rit naar huis. Terug op de Academie vroeg mevrouw Denver Charlotte om binnen te komen en de deur achter zich te sluiten. Er was niemand meer op school behalve de conciërge en hij kwam nooit naar de studeerkamer van mevrouw Denver totdat hij haar het gebouw zag verlaten. 'Nou?' vroeg ze aan Charlotte met een brede grijns.

"Dat was zo cool. Je was zo sterk met hen." Mevrouw Denver klopte op haar schoot en Charlotte ging graag op haar baas zitten, sloeg haar armen om haar nek en leende haar een kus op de lippen. Mevrouw Denver kuste de kus terug, duwde haar tong in Charlotte's mond, hun tongen verstrengeld, en haar vrije hand streelde Charlotte's been, bewoog onder haar rok, haar benen gingen uit elkaar zodat mevrouw Denver haar binnenkant van haar dijbeen kon strelen en haar vinger langs haar kutje eerst over haar slipje en dan haar hand naar binnen en met haar vinger op en neer door haar kletsnatte, met haar bedekte spleet. Mevrouw Denver zette haar geërgerde gezicht op en vroeg: 'Heb je jezelf aangeraakt toen je zag hoe ik die twee stokte?' Charlotte ging naar bed, keek naar beneden en antwoordde: "Ja, sorry." 'Nou, je weet dat dat een pak slaag voor je betekent, nietwaar, en de wandelstok, als ik je terug naar mijn huis breng?' 'Ja,' zei Charlotte gedwee, maar ze keek uit naar de beproeving waarvan ze wist dat ze zou worden gevolgd door haar naar bed te brengen. Mevrouw Denver pakte Charlottes hand en leidde haar naar de bank, en terwijl ze voor de bank stond, maakte ze snel de knopen van haar blouse los en haakte haar beha los voordat ze zowel van haar schouders als van haar armen gleed.

'Ik heb liever dat je hier eerst bent, schat?' zei mevrouw Denver lachend. Charlotte glimlachte en begon zich meteen uit te kleden. De twee naakte vrouwen vielen in elkaars armen op de bank en hielden elkaar vast terwijl ze elkaar kusten en streelden, elk zachtjes over het andere kutje wrijvend en genietend van het gekreun en gekreun van de ander, totdat elk de ander tot een orgasme had gebracht. Daarna lagen ze samen, terwijl ze de ander streelden, nog steeds kusten, nog steeds zo opgewonden door de manier waarop de een een volwassen vrouw een stok had gegeven, en de ander had haar het zien doen. 'Laten we nu teruggaan naar de mijne, zodat we dit goed kunnen doen?' 'Liefst,' antwoordde Charlotte.

Ze praatten terwijl ze zich aankleedden. Charlotte vroeg: 'Zal de moeder van mevrouw Howe haar op de juiste manier een pak slaag geven?' Mevr. Deventer lachte. "Ja, dat zal ze doen. Ze vertelde me een tijdje geleden dat ze dacht dat haar kleindochter met veel te veel weg had mogen komen en ze gaf haar mevrouw Howe de schuld.

Ze wacht al eeuwen op deze kans om haar dochter te straffen. Mevrouw Howe zou kunnen proberen zich een weg te banen uit een nieuwe pak slaag, maar ze staat voor een schok. Mevrouw Howe en Olivia waren ondertussen thuisgekomen en waren min of meer hersteld. Ze gingen naar Jenny's slaapkamer en keken allebei volledig naar hun billen lengtespiegels.Jenny vroeg haar dochter: "Hoe voel je je?" "Prima mam, en jij?" "Nou, mijn billen tintelen nu echt. Het is echt heel leuk,' antwoordde ze glimlachend, voorzichtig voelend de weal's, de opwinding keerde terug, haar kutje werd behoorlijk nat, en ze kwam er bijna en toen haar dochter zei: 'Het gerucht gaat dat mevrouw Denver een vibrator gebruikt nadat ze iemand een pak slaag heeft gegeven.

Maar mam.' 'Misschien,' zei Jenny zacht, nog steeds fijntjes met haar vingers langs de rode striemen en voegde eraan toe: 'Zullen we het dan proberen?' Ze lachten allebei toen Olivia naar haar slaapkamer ging. Jenny stond op een tijdje voor haar spiegel en verwonderde zich over haar rode en gelijnde billen. Ze hapte weer naar adem bij het stekende gevoel en terwijl ze de harde rode lijnen licht bleef aanraken, voelde ze een tinteling in haar kutje en toen ze voelde dat ze nat was Overwonnen ging ze naar haar nachtkastje en haalde haar vibrator tevoorschijn.

Even later lag ze op haar bed, volledig naakt, haar borsten strelend en in haar tepels knijpen, gewoon het zoemende geluid opvangend dat uit de slaapkamer van haar dochter kwam, voordat ze zich overgaf aan haar meest geweldige orgasme wetende dat haar dochter verloren zal gaan in haar eigen climax.Na verschillende heerlijke orgasmen te hebben bereikt, ging Jenny naar de badkamer en vond wat crème en ging op het bed liggen, op haar buik, de koele verzachtende crème in haar brandende billen wrijvend, dan met haar ander haar hand wreef weer sneller en sneller over haar klitje totdat haar zuchten van verrukking de kamer vulden en ze weer kwam. Ze lag op haar bed en dacht na over wat er was gebeurd. Ze voelde zich net zo levend als ze zich herinnerde dat ze werd uitgescholden door mevrouw Denver en zich moest uitkleden en vervolgens naast haar dochter moest buigen terwijl ze allebei met een stok werden geslagen. Ze raakte weer opgewonden door alleen maar te denken aan het tintelen van haar billen en het gevoel van haar natte kutje. Ze fonkelde terwijl ze de vloedgolf van gevoelens keer op keer bespeelde.

Opwinding bij het realiseren van de lang gekoesterde fantasie van stokslagen zou vandaag gebeuren. De ondraaglijk ongelooflijke pijn en de onbedwingbare tranen toen ze een stok kreeg. Het sexy prikkelende gevoel van haar billen daarna en de opwindende aanraking van de geribbelde striemen. Eindelijk de extatische reeks glorieuze orgasmen die ze zichzelf gaf terwijl ze de stokslagen in haar gedachten speelde. Ze huiverde bij de gedachte aan de stokslagen zelf, omdat ze dacht dat het te pijnlijk was om te herhalen.

Nou, de fantasie is uitgekomen en ze hoeft niet nog een keer te worden geslagen. Ze zal de herinneringen van vandaag hebben voor wanneer ze weer een orgasme nodig heeft. In het ergste geval krijgt ze vanavond een pak slaag door haar moeder.

Daarna hoeft er niet meer gestraft te worden. Ooit. Haar fantasie moest een eenmalige ervaring zijn. Jenny zou haar moeder bellen en vragen of ze die avond langs mocht komen, maar ze zou zoals gewoonlijk gewoon de brief van haar dochter ondertekenen. Ze zag geen reden om het anders te doen.

Ze vroeg zich nog steeds af hoe het kwam dat ze zo opgewonden was door het slaan, maar opgewonden was ze zeker. Had ze hetzelfde gevoel bij het vooruitzicht door haar moeder een pak slaag te krijgen, vroeg ze zich af? De tijd zou het leren. Ze beefde bij de gedachte dat ze op haar moeders schoot werd gelegd en geslagen, maar ze wist dat haar poesje ook nat was.

Haar geest was in rep en roer, niet wetend of ze door haar moeder een pak slaag wilde krijgen of niet, toen haar vingers haar klit weer vonden en ze opging in haar volgende orgasme.

Vergelijkbare verhalen