mevrouw Deventer.

Mevrouw Denver, de directeur van de Academie, gebruikt discipline als een educatief hulpmiddel.…

🕑 21 minuten minuten Spanking verhalen

Charlotte, 25 jaar oud, is de secretaresse van de directeur en hijgde terwijl ze vol ontzag toekeek hoe de stok de bodem van de ongelukkige student raakte. Haar kutje huiverde ook en haar slipje werd zo nat bij het regelmatige geluid van het suizen van de wandelstok. De stokslagen werden gegeven door haar baas, de dame op wie ze zo verliefd was, de directeur, mevrouw Denver. Stern geconfronteerd Mevrouw Denver is directeur van wat plaatselijk bekend staat als de Crammer's Academy voor 16 tot 19-jarige meisjes en jongens die school nooit serieus hadden genomen, maar nu examen moesten doen om de baan te krijgen die hun ouders wilden dat ze hadden.

Charlotte was zeker niet een van de betere studenten van haar tijd, maar gelukkig voor Charlotte had haar eigen moeder haar de secretaressebaan gegeven omdat ze mevrouw Denver kende van de plaatselijke Women's Club. Zeker een oude strijdbijl, maar gerespecteerd in de gemeenschap. Charlotte was in haar kantoor geweest toen Robert op haar deur klopte, en ze wist dat hij gestraft moest worden omdat hij onbeleefd was. In feite was hij de derde van vier studenten die die middag gedisciplineerd werden.

Ze zag hem de studeerkamer van het schoolhoofd binnengaan, met een peinzende blik, hoewel hij al verschillende keren gedisciplineerd was geweest, dus hij wist wat hij kon verwachten. Charlotte hoorde door de deur het suizen van de wandelstok, zes keer telde ze, hoorde toen mevrouw Denver een strenge waarschuwing geven, voordat Robert, een 19-jarige student, terugkwam uit het kantoor van de directeur en zijn billen wreef terwijl Charlotte vulde de details van de straf in op zijn pagina van het Strafboek. Ze hield de envelop in haar hand met de brief die aan zijn ouders moest worden gegeven om hen te vertellen dat hij gedisciplineerd was en stelde sterk voor om ook hun straf toe te voegen, in dit geval misschien met een riem of een peddel. Het was de standaardpraktijk en de meeste ouders deden wat de brief suggereerde. Charlotte wist dat Roberts dat zeker wist.

De studenten hadden natuurlijk een hekel aan het systeem. Het betekende dat elke straf op school tot een volgende straf leidde als ze thuiskwamen. De tweede straf gegeven op een toch al pijnlijke billen doet altijd pijn. Altijd.

Toen Charlotte in de 6 slagen had geschreven die Robert had ontvangen, wendde ze zich tot de jonge man, zag hem nog steeds over zijn billen wrijven, dat zijn ogen rood waren en dat er een traan uit elk oog liep, maar ze was nog steeds zo opgewonden door wat ze had gehoord dat ze kon het niet laten om te vragen: 'Dus Robert, deed het veel pijn?' Robert keek op en snoof: "Nee juffrouw, echt een stuk pis, ik voelde niets." Op dat moment ging de deur van het kantoor van de directeur open en bulderde mevrouw Denver naar buiten: 'In dat geval Robert, kun je maar beter weer naar binnen komen, dan probeer ik het opnieuw.' Robert keek op, geschrokken en angstig tegelijk en smeekte: "Nee juffrouw, het was een grap, het was echt juffrouw." Mevrouw Denver keek totaal onsympathiek en antwoordde: 'Nu terug naar mijn kantoor of ik verdubbel de straf.' Robert kreunde maar sjokte terug naar het kantoor van mevrouw Denver en volgde mevrouw Denver's puntige vinger en liep regelrecht naar de stokstoel. Hij fronste zijn gezicht toen hij mevrouw Denver hoorde zeggen: 'Breng het strafboek bij juffrouw Johnson. Charlotte was enthousiast geweest.

Ze zou eindelijk naar een caning kijken. Ze pakte het strafboek en nog steeds met de brief liep ze snel naar het kantoor. Mevrouw Denver deed de deur dicht en zei met vaste stem: 'Broek weer aan Robert.' Robert deed langzaam zijn broek uit en duwde hem naar beneden tot aan zijn enkels, en greep toen de stoel. Charlotte keek geboeid toe. Ze wist dat de jongens en meisjes hun onderbroek en onderbroek omhoog mochten houden, maar ze zag in ieder geval rode lijnen op zijn blote huid.

Ze maakte zichzelf bijna nat toen Mrs. Denver nam haar positie in, zei een stevige, "zes dan jongen", tikte een paar keer op zijn achterste en gaf toen een zeer stevige slag die een snik naar adem deed de ongelukkige 19-jarige. Charlottes mond viel open van verbazing en ze legde haar hand voor haar mond om haar eigen zucht te stoppen. Mevrouw Denver deed snel de resterende vijf slagen, waarbij Robert zijn knieën moest buigen of met zijn billen moest wiebelen om te proberen de angel te verdrijven die door elke slag met de stok werd achtergelaten, allemaal tevergeefs.

Hij bleef in positie na de zesde slag, wetende dat hij alleen kan opstaan ​​als hem dat wordt gezegd. Robert hoorde de strenge vraag: "Heeft het deze keer pijn gedaan Robert?" "Ja juffrouw," antwoordde hij zijn stem brekend terwijl hij worstelde met de pijn. 'Vul het strafboek nog eens in, juffrouw Johnson,' beval mevrouw Denver.

Nadat Charlotte de informatie in het Strafboek had ingevoerd, haalde ze de brief uit de envelop, veranderde met de hand de 6 in 12 om de extra slagen weer te geven, en overhandigde de brief aan Robert. Hij nam de envelop aan in de wetenschap dat hij thuis opnieuw gestraft zou worden. Charlotte wist dat hij er niet naar uitzag de brief mee naar huis te nemen, maar hij had geen keus. Als een student de volgende dag terugkwam en de brief was niet ondertekend, kregen ze de straf opnieuw.

Een student werd vier keer gestraft voordat de brief werd ondertekend. Weinigen maakten die fout. Mevrouw Denver zag dat de procedure was voltooid en zei: "Goed, kleed je dan Robert aan en ga weg, probeer in de toekomst braaf te zijn." Een verklaring waarvan mevrouw Denver en Charlotte wisten dat het onwaarschijnlijk was dat ze zou worden uitgevoerd. Robert komt terug en het zal ook niet lang meer duren. Robert trok zijn broek omhoog, wendde zich tot de directeur en zei: "Ja mevrouw, dank u mevrouw," voordat hij zich omdraaide en snel wegliep.

Charlotte stond op het punt mevrouw Denver te bedanken dat ze haar had laten kijken, maar stopte even toen ze zei: 'Nu mevrouw Johnson, ik moet even praten.' "Ja mevrouw Denver?" antwoordde ze verbaasd. 'Ik moet je werk bespreken. Het is de laatste tijd slordig geweest en we moeten ervoor zorgen dat je beter wordt.' Het enige wat een nu geschokte Charlotte kon zeggen was: 'Slordig?' "Ja juffrouw Johnson, slordig." Ze liet de opmerking bezinken voordat ze verder ging: 'En ik weet precies welke stimulans je nodig hebt.' Charlotte slikte moeilijk omdat ze geen idee had wat ze moest zeggen. Ze keek met open ogen naar haar baas, die zei: "De secretaresse in een van onze zusterscholen leek veel op u, nieuw in de baan, niet bijzonder efficiënt, en de directeur daar bereikte een overeenkomst met haar.

Ze kon ofwel vertrekken zonder een verwijzing, of in ieder geval geen goede, of besloot dat ze beter wilde worden en bereid was er moeite voor te doen. Ze besloot dat ze wilde blijven, moest blijven en zou doen wat nodig was. Is dat hoe jij je voelt Charlotte?' Charlotte zei heel snel: 'O ja, mevrouw Denver, zeker wel.' 'Goed, ik wil dat je blijft, ook in het belang van je moeder.' Charlotte dacht aan haar moeder en hoe ze zou reageren als ze zou worden ontslagen. Geen prettige gedachte, maar werd teruggebracht naar de orde van de dag toen mevrouw Denver ernstig zei: "De directeur zei dat ze verwachtte dat de secretaresse hard zou werken en geen fouten zou maken, en als ze dat deed, zou ze worden behandeld zoals de studenten waren als ze slordig waren." Charlotte staarde haar baas aan, want ze wist precies wat dat betekende.

De meeste vermeldingen in het strafboek waren voor slordig of onafgemaakt werk en voor huiswerk dat niet op tijd was ingeleverd. Mevrouw Denver zag het besef op het gezicht van haar jonge assistenten en zei: "Nu weet je wat ik bedoel, je kunt beslissen. Ik weet dat jullie allemaal opgewonden waren om te zien hoe de jonge Robert stokslagen kreeg, zelfs seksueel vermoed ik te oordelen naar je ademhaling, maar het was handig voor je om te kijken, zodat je begreep waar je mee instemt, of niet natuurlijk als je besluit te vertrekken." Charlotte's ogen werden wazig en ja, ze was seksueel opgewonden door de stokslagen, maar niet om de reden die haar baas dacht.

Ze werd seksueel opgewonden door haar baas en de macht die ze heeft. Haar sterke persoonlijkheid, en ja, ze had al geruime tijd de wens om een ​​persoonlijke ervaring, heel persoonlijk, met haar te delen en stelde zich zelfs voor dat ze zelf door haar baas zou worden geslagen. Dat had ze tenminste gefantaseerd, maar nu ze heeft gezien wat het is om met een stok te worden geslagen, was ze daar niet zo zeker van.

Ze wilde nog steeds persoonlijk zijn, maar misschien niet met stokslagen. Mevrouw Denver kon de stille discussie zien die haar secretaresse met zichzelf voerde, hoewel ze geen idee had dat ze zich tot haar aangetrokken voelde. Ze dacht gewoon dat ze aan het beslissen was of ze zou gaan of blijven en de consequenties zou accepteren van al het slechte werk dat ze doet. Natuurlijk realiseerde Charlotte zich al snel dat er maar één beslissing mogelijk was, en die nam ze. "Ik blijf mevrouw Denver," zei ze en keek naar de vloer.

"Goed, dan zullen we samen aan de slag gaan. Natuurlijk is er de kwestie van dit rapport," zei mevrouw Denver, terwijl ze een vel papier van haar bureau pakte en vervolgde: "Er zijn negen spelfouten. Negen.

Dus dat zal je eerste ervaring met gedisciplineerd zijn vereist. Begrepen meisje?' Charlotte kon zien hoe geïrriteerd haar baas was. Ze had vaak aan de ontvangende kant van een van haar tongstrelingen willen zijn, zolang ze daarna iets heel persoonlijks deden, zoals elkaar likken tot een orgasme. Charlotte stelde zich zelfs voor dat ze door haar baas zou worden geslagen, vooral als dat de enige realistische manier was om van een privé- en persoonlijk moment met haar te genieten.

Ze fantaseerde erover. Hoewel ze geschokt was omdat ze nauwelijks verwachtte dat ze vandaag door haar zou worden gestraft, was ze het er toch mee eens dat ze moest zijn. Nog steeds onzeker, maar nu de realiteit overwegende dat ze zal worden gestraft zoals de studenten, snoof ze en antwoordde: "Ja juffrouw." Mevrouw Denver wist dat ze nog een student te straffen had en zei tegen Charlotte dat ze zal worden geroepen nadat de laatste student is afgehandeld. Ze zullen een discussie hebben en dan krijgt ze stokslagen.

Charlotte ging aan haar bureau zitten en wist dat haar kutje drijfnat was. Ze was zo gegrepen door de scherpe toon die mevrouw Denver gebruikte als ze het over haar slechte werk had, en Charlotte kon er alleen maar aan denken haar rok uit te doen en gedisciplineerd te worden door haar baas. Het meest persoonlijke dat mevrouw Denver met haar zal hebben gedaan, was volgens haar een nadere beschrijving. Misschien wrijft mevrouw Denver over haar billen als ze haar stokslagen geeft. Dat hoopte ze.

Haar vroege opgetogenheid sloeg om in bezorgdheid toen ze in haar hoofd speelde hoe Robert had gehuild. Ze wist dat ze haar moeder nooit had kunnen vertellen dat ze ontslag nam, dus had ze eigenlijk geen andere keuze dan in te stemmen met de eisen van mevrouw Denver. Toch zou het pijnlijk zijn. Te pijnlijk misschien? Haar gedachten werden onderbroken door een klop op de deur.

Hayley kwam binnen, mevr. Denver's 19-jarige dochter die ook een student was aan de Academie. Charlotte wierp nog een blik op het Strafboek en zag de reden van de afspraak, het niet op tijd inleveren van haar huiswerk. Hayley stond gehoorzaam te wachten om te worden ontboden.

Ze glimlachte met Charlotte, hoewel ze allebei wisten dat als Hayley later terug zou komen, er tranen over haar wangen zouden lopen. De intercom ging af, Hayley haalde diep adem en draaide zich om naar de deur, kloppend, en toen haar werd gezegd binnen te komen, deed ze dat. Hayley liep naar haar moeders kantoor, deed de deur dicht en liep naar haar bureau. Ze wist dat haar moeder haar een pak slaag zou geven en wachtte respectvol tot ze opkeek. Ze had al vaker een stok gekregen in deze kamer, en hoewel ze wist dat ze zou huilen en haar billen pijn zouden doen, wist ze ook dat het niet dezelfde angst voor haar inhield als de andere studenten.

Het deed pijn, ja, het prikte waanzinnig, maar ze verwelkomde de pijn en keek uit naar de kloppende pijn die minstens tot de nacht aanhield toen ze alleen in bed lag en ze tussen haar benen van de seks kon genieten. Natuurlijk zou het slaan thuis voor het slapengaan haar opwinding vergroten, en hoewel ze diep snikken zal huilen lang voordat ze van haar moeders schoot mag opstaan, zullen die tranen veranderen in hijgen en gekreun van een orgasme als ze in haar bed ligt. Zich niet bewust van de gretigheid van haar dochter voor discipline, behandelde mevrouw Denver haar dochter zoals de anderen, die zo vastbesloten waren haar de stokslagen te geven die ze verdiende. "Dus Hayley, we moeten nu bespreken waarom je hier bent." "Ja mam, ik weet het." snauwde mevrouw Denver: 'Hayley!' Hayley wist dat ze weer de stoute studente moest worden die op het punt stond te worden gestraft door de directeur.

"Sorry, ja mevrouw." In feite werd het verval van respect allemaal opgelegd om ervoor te zorgen dat haar moeder haar alleen maar streng strafte. Ze vond de eis om gehoorzaam te zijn, het verlies van elke controle, de verplichting om de instructies die haar moeder haar gaf gewoon onmiddellijk uit te voeren, onderdeel was van haar seksuele drang en gaf haar een kick toen haar moeder zo streng tegen haar sprak. Mevrouw Denver dacht dat haar dochter plotseling respectvol was vanwege haar gesnapte commando, en zei dus: "Dat is beter mijn meisje." Toch zou ze het feit dat Hayley haar dochter is zeker negeren als het tijd is om haar te straffen. "Juist mijn meisje, je weet wat er nu gebeurt." Hayley wist het wel. Ze wist precies waarom ze hier was.

Ze was een student, een stoute die vergat haar huiswerk te maken, of eigenlijk, zoals ze zelf moest toegeven, naar een feestje ging in plaats van te denken dat ze het zou doen als ze thuiskwam, te veel gedronken had en niet, en was hier om gestraft te worden voor wat altijd als een ernstig misdrijf werd beschouwd. Eentje die resulteerde in het ontvangen van de wandelstok en omdat Hayley haar huiswerk had gemist voordat ze een bijzonder zware les zou krijgen. "Maak je klaar om te worden geslagen," werd ze bevolen. Het was Hayley's beurt om te snuffelen terwijl ze haar rok openritste en op de grond liet vallen, pakte het op, vouwde het op en legde het op het bureau, en liep toen naar de disciplinestoel en greep het terwijl ze zich voorover boog.

Haar moeder had echter besloten dat Hayley iets extra's nodig had om een ​​herhaalde ongehoorzaamheid af te dwingen. Ze zei: "Eigenlijk Hayley, aangezien je je huiswerk al zo vaak niet hebt gedaan voordat ik denk dat je nu een extra speciale les nodig hebt. probeer niet eens ruzie te maken." Hayley stond op, draaide zich om om naar haar moeder te kijken, beet op haar lip voordat ze haar slipje naar beneden trok en eruit stapte. Ze legde haar slipje op tafel voordat ze zich weer naar de stoel wendde en zich weer voorover boog. Ze voelde zich kwetsbaarder dan normaal, naakt onder haar middel, haar blote billen staken de kamer in, alleen haar shirt met korte mouwen en bh gaven haar enige schijn van bescheidenheid.

Natuurlijk wist ze wat een stokslagen was. Ze was al vaker geslagen. Na het slaan van warming-ups en koude, en koude waren verschrikkelijk. Ze wist dat het meer pijn zal doen om op blote voeten te worden geslagen.

Haar moeder stond achter haar en zwiepte met de wandelstok, en Hayley spande haar billen. Haar moeder keek naar de billen van haar dochter, romig, glad, ongemarkeerd, maar zich er goed van bewust dat deze billen gedisciplineerd moesten worden, moest Hayley leren haar huiswerk op tijd te maken, en dat is precies wat ze zal doen. Een koude harde discipline stokslagen om haar te leren. Mevrouw Denver was zich ervan bewust dat ze haar dochter niet had verteld hoeveel beroertes ze zou krijgen, en ze was zich er ook van bewust dat haar dochter er niet om had gevraagd.

Nou, ze zou niet teleurstellen. Laat haar dochter zich maar zorgen maken. Ze ging rechtop zitten, tikte drie keer met de stok op de billen van haar dochter, tilde de stok op en liet hem scherp op haar billen zakken.

Hayley hapte naar adem, ja het deed meer pijn met een blote billen, dat voelde tenminste zo, veel meer, maar ze wist dat ze het zou moeten nemen. Hoeveel slagen vroeg ze zich af? Ze vroeg het haar moeder echter niet. Het niet weten was opwindend voor haar, stimulerend zelfs.

Ze stak haar billen naar voren net toen ze het gesuis van de wandelstok hoorde die voor de tweede keer door de lucht ging. Het deed meer pijn en ze kon een nog luidere zucht niet stoppen. Ze boog haar benen een beetje terwijl de pijn zich over beide onderwangen verspreidde voordat ze ze weer rechtte, terwijl ze de stoel nog steeds vasthield, en stak haar billen er weer uit. Mevrouw Denver glimlachte toen ze haar dochter zag worstelen, maar de pijn overwon en zich klaarmaakte voor haar volgende beroerte. Ze besloot dat ze het erg leuk vond om de rode striemen op haar billen te zien.

Haar dochter verdiende ongetwijfeld de stokslagen, en extra voldoening krijgen door de resultaten na elke slag te zien, gaf haar nog meer voldoening. Ze vroeg zich af of ze dit ook voor de studenten de norm moest maken. Laat ze hun billen blootleggen voor een stokslagen.

Ze hebben een blote bodem als ze over haar knie worden gelegd als ze een pak slaag krijgen. Misschien moeten ze nu gewoon zo blijven als ze worden geslagen. Ze zal erover nadenken.

Mevrouw Denver hief de wandelstok op voor de vierde slag en zag haar dochter haar billen aanspannen terwijl ze hem uitstak. Het leek bijna alsof ze de wandelstok verwelkomde toen deze in haar onderwangen beet, waardoor ze stuiterden en wiebelden terwijl ze reageerden op de beet van de wandelstok en toen weer wegstuiterend toen de stok werd opgetild. Haar dochter slaakte een snik toen de pijn heviger werd, maar stak opnieuw haar billen naar buiten, wachtend op de volgende slag. Haar moeder glimlachte opnieuw en besloot dat dit misschien een uitdaging was, tikte een paar keer op de billen van haar dochter, tilde de wandelstok op en klapte hem met meer kracht terug, en luisterde naar de luidere zucht van haar dochter, gevolgd door een snik, en zag de traan over haar gezicht lopen.

Met nog meer vastberadenheid hief ze de stok weer op voor de zesde slag. Mevrouw Denver zag dat haar dochter worstelde om haar straf te ondergaan, terwijl mevrouw Denver net zo vastbesloten was om een ​​beroerte te krijgen waarvan Hayley zou weten dat het een straf was en niet te snel opnieuw zou willen nemen. Terwijl de straf voortduurde en slag na slag werd gegeven, duurde het tot de tiende slag voordat de tranen vrijelijk over haar dochters gezicht rolden, het snikken werd open en huilend en de benen begaven het.

Hayley ging rechtop staan ​​en probeerde haar achterste weer naar buiten te steken, maar een snik ving haar op en ze was niet zo recht. Bij de twaalfde slag voelde Hayley de tranen over haar wang naar de stoel lopen. Ze snuffelde en wiebelde met haar achterste terwijl haar moeder toekeek wat ze zag als een ondeugend meisje dat alleen maar toetjes voor haar kreeg. Misschien, heel misschien, was haar dochter aan het leren.

Mevrouw Denver besloot dat achttien slagen de juiste straf was en ging door met haar gebruikelijke vastberadenheid, en zoals altijd was de laatste slag, de achttiende, de zwaarste, kreeg ze de luidste kreet, de meeste tranen. Mevr. Denver wist dat haar dochter geen idee had of er nog slagen moesten worden gegeven en dus strekte ze opnieuw haar benen en haar moeder keek toe terwijl ze haar achterste uitstak, anticiperend op de volgende slag.

In plaats daarvan zei mevrouw Denver: "Oké Hayley, ik ben klaar met je straf, voor nu, dus je mag opstaan." Hayley bleef snikken terwijl ze voor haar moeder stond, haar handen voor haar, en pas toen haar moeder zei: "Je kunt wrijven", vlogen haar handen naar haar billen en ze wreef zo ​​snel als ze kon, nog steeds kreunend met de pijn. 'Je mag je aankleden en opruimen,' instrueerde mevrouw Denver. 'Dank u mevrouw,' zei een gelouterde Hayley. Ze keek nog een laatste keer naar haar moeder die al papieren op haar bureau aan het bestuderen was nadat ze haar dochter had weggestuurd, zich niet realiserend dat het kutje van haar dochter behoorlijk nat was.

Charlotte had vanuit haar kantoor meegeluisterd. De strenge woorden van mevrouw Denver deden haar gedachten tollen en maakten haar onderbroek vochtig. Het geluid van elke slag en de daaruit voortvloeiende snik van Hayley deed haar eerst zwaarder ademen, wetende dat ze binnenkort zo zou lijden, maar om de een of andere reden werden haar onderbroek nog natter.

Charlotte voelde nog steeds haar slipje toen de deur openging en ze snel haar hand tussen haar benen vandaan haalde en haar rok gladstreek. Een heel andere Hayley kwam Charlotte's kantoor weer binnen. Hayley wreef over haar billen en veegde haar ogen af, nog steeds snuivend en snikkend.

Ze keek toe terwijl Charlotte het strafboek invulde en geduldig wachtte en een grimas trok toen haar de envelop werd overhandigd, maar ze zou niet zonder zijn gegaan. Ze nam de envelop aan in de wetenschap dat ze, als haar moeder thuiskwam, die aan haar zou overhandigen, toekijken hoe de envelop werd geopend en de snelheid van de brief werd gelezen, en wist dat ze dan te horen zou krijgen dat er nog een pak slaag zou worden gegeven zodat de brief kan worden ondertekend ter bevestiging van de extra de thuisdiscipline was volledig verdwenen. Die brief zou bij alle andere in haar dossier blijven. Hayley snoof opnieuw terwijl ze tegen Charlotte zei: 'Dank u mevrouw', voordat ze zich omdraaide en de kamer verliet. De verwachting van dat pak slaag dat zou komen deed haar klitje tintelen, zelfs zonder haar vingers.

Hayley liep naar de toiletten, ging voor de spiegel staan, liet haar slipje zakken en trok haar rok omhoog zodat ze naar de striemen kon kijken, wreef over haar billen en bracht haar andere hand naar haar kutje en liet haar vinger langzaam in zichzelf glijden. dan zichzelf sneller tot een orgasme brengend, nog steeds over de striemen op haar billen wrijvend, wetend dat ze helemaal geen moeite had gedaan om haar huiswerk te maken, wetende dat het zou leiden tot het krijgen van een stok, en dan tot nog een pak slaag vanavond. Natuurlijk was het feest erg leuk en toen ze naar bed ging des te slechter voor de drank, maar omdat ze een geweldige tijd had gehad met feesten, keek ze toen al uit naar het onvermijdelijke stokslagen, net zoals ze nu uitkeek naar het pak slaag dat ze zeker zal krijgen als haar moeder later thuiskomt. Terwijl ze masturbeerde, stelde ze zich al voor dat ze vanavond werd geslagen. Ze hield van de pijn en het gevoel van hopeloosheid, het verlies van kracht omdat ze zich moest onderwerpen aan de straf, de vernedering om over haar moeders schoot gebogen te zijn, haar billen bloot, haar benen te zien bungelen aan de andere kant van de spanking stoel, haar moeders hand voelen wrijven over haar billen en dan het lange harde pak slaag door haar moeders open hand en dan de dikke houten peddelborstel die daarop volgde, dat alles wind haar op.

Hayley wist dat hij geluk had. Haar moeder gebruikte discipline als een instrument van haar werk. Ze was dankbaar dat ze niet echt hoefde te vragen om gedisciplineerd te worden. Op een dag hoopte ze dat ze gedisciplineerd zou zijn, zo verbeeldde ze zich, dat ze verliefd zou worden op een persoon die zo voor haar voelde, zodat ze daarna niet meer hoeft te masturberen, maar in plaats daarvan zal haar partner haar graag domineren, haar disciplineren, haar geven de pijn waar ze zo naar verlangde, streel haar dan en ze zullen daarna de heerlijkste seks hebben.

In de tussentijd zal ze genoegen nemen met haar moeder die haar straft en daarna masturbeert. Ze keek zo uit naar haar pak slaag vanavond. Ondertussen zat Charlotte zenuwachtig in haar kantoor, wachtend op de haakjes tot de intercom zou klinken. Heeft mevrouw Denver haar expres laten wachten? Ze schrok toen de stem streng beval: 'Kom binnen Johnson,' zei mevrouw Denver. Charlotte wist dat zij over een paar minuten in tranen zou zijn met een prikkende billen.

Hopelijk een billen die door haar baas zachtjes wordt ingewreven. Het moment was aangebroken en haar onderbroek was al nat van haar eigen seksnectar, maar ze ademde ook zwaar vanwege de pijn die ze binnenkort zal moeten dragen, en wist dat het de meest pijnlijke ervaring van haar leven zou zijn..

Vergelijkbare verhalen