Slaan is het beste medicijn.

Een zorgzame heer neemt de leiding over zijn zieke ondergeschikte.…

🕑 10 minuten minuten Spanking verhalen

Ik word wakker met mijn keel als schuurpapier en mijn hoofd als suikerspin. Je bent al wakker en ik hoor je in de keuken rondscharrelen terwijl de geuren van koffie en toast de trap op komen. Ik lag daar, nestelde me in mijn dekbed en vroeg me af hoe ik toast zou doorslikken als ik alleen maar ijs wil. Ik draai me om en kijk uit het raam. Het sneeuwt weer.

Vlokken die langs het raam strijken terwijl ze vallen als feeën die wervelen en dansen in de wind. Ik hou niet van sneeuw. Het is koud en nat.

Natuurlijk ziet het er mooi uit als ik er vanuit mijn lekker warme bed naar kijk, maar ik ben niet van plan om me erin te wagen. Ik weet dat ik moet opstaan. Je laat me nooit in bed eten. Grogglig duw ik het dekbed van mijn lichaam en schuif mijn voeten onder de dekens vandaan. Ik ga zitten en wacht tot mijn hoofd stopt met tollen voordat ik mijn bril opzet en opsta.

Mijn voeten glijden automatisch in mijn pantoffels terwijl ik sta. Ik loop de slaapkamer uit zonder kamerjas, ik heb het toch te warm. Boven aan de trap pauzeer ik als een golf van duizeligheid me overvalt, is het mijn lengteprobleem of ben ik zieker dan ik dacht? Langzaam navigeer ik de trap op, zwaar leunend op de leuning en slaak een zucht van verlichting als ik de bodem bereik zonder te vallen. De puppy weet dat ik ziek ben, ze springt niet op me zoals ze normaal doet, kwispelt alleen maar met haar staart als begroeting en volgt me de keuken in.

De keukendeur maakt een hoorbare klik als ik hem achter me sluit en jij je omdraait, marmelade in de hand, en naar me glimlacht op de manier waar ik van hou. 'Morgen, subbie,' zeg je terwijl je me op mijn wang wilt kussen. Dat doe je altijd 's ochtends en daar hou ik van. Ik beantwoord het gebaar met een krakende rasp en je gezicht rimpelt bezorgd.

Terwijl je de marmelade neerlegt en naar me toe komt, stap ik opzij en loop naar de tafel. Zittend op mijn plaats laat ik een elleboog op de tafel rusten en laat mijn pijnlijke hoofd op mijn handpalm vallen. 'Het is niets,' zeg ik, 'gewoon een zere keel en een wazig hoofd.' Je koopt het geen seconde. Je neemt de toast van de grill, loopt naar me toe en legt een koele hand op mijn voorhoofd. Ik huiver bij de aanraking en duw je hand weg.

"Niet doen!" Ik breek. Ik haat het om ziek te zijn, ik haat het om aangeraakt te worden als ik ziek ben, maar dit weet je. Je zweeft een paar seconden boven me voordat je naar het medicijnkastje gaat. Ik kan niet zien wat je nu doet, maar ik hoor je de deur openen en het verklikkerlichtje van het paracetamoldoosje horen. Ik spring op als je een kopje koffie voor me zet, heb ik dan een paar minuten verloren? Ik zie de paracetamol bij mijn kopje en ga op weg om ze op te rapen.

Je hand landt stevig op de mijne en ik kijk op en zie je fronsend naar me kijken. 'Zei ik nadat je iets gegeten hebt. Wacht nu.' Je toon is laag maar waarschuwend. Ik ben in de war, wanneer zei je dat? Ik haal mijn hand weg en wikkel hem in plaats daarvan om mijn koffiekopje.

Ik kijk toe terwijl je teruggaat naar de keuken. Ik zou nu de pillen kunnen nemen, wat maakt het uit? Mijn hand gaat weer uit en ik begin de pillen met één vinger rond te draaien. Ik neem ze nog niet. Ik pak mijn koffie en neem een ​​slok, huiverend terwijl ik iets doorslik dat aanvoelt als een appel. Ik hoor je terugkomen en kijk verdoofd toe terwijl je een kom voor me neerzet.

Yoghurt, dat kan ik wel. Terwijl ik mijn hand beweeg om de lepel op te tillen, merk ik dat de pillen op zijn. Oh Oh.

Domme ik til mijn kom op om te zien of ze eronder zijn, nee. Ze moeten hier ergens zijn. Ik begin rond het tafelblad te kijken en til het servies op alsof de pillen onder een van die pillen komen. Je komt terug naar de tafel en ik voel dat je naar me kijkt. Ik verstijf en draai mijn hoofd om naar je op te kijken.

Je ziet er niet gelukkig uit. Ik slik en huiver. 'Ik kan de pillen niet vinden,' kras ik.

Je kijkt me fronsend aan. Ik haat het als je fronst. ‘Dat komt omdat ik ze heb opgeraapt toen ik je je yoghurt gaf.

Gewoon een zere keel, denk ik dat je zei.' Uh oh. Daar is die toon, die alarmbellen in mijn hoofd doen rinkelen. 'En een wazig hoofd.

Het is niets, ik ben in orde. Stop met me te baby'n!" Nu gaan er verschillende alarmbellen af ​​in mijn hoofd. Degenen die schreeuwen en zeggen dat ik moet rennen. Ik kijk naar je terwijl je naar me fronst, ik denk dat je aan het twijfelen bent of je me de les leest of me een pak slaag geeft.

Ik wil ook niet, mijn hoofd doet pijn en je irriteert me nu. Je gaat zitten en trommelt met je vingers op het tafelblad. Dat is anders. Ik kijk naar mijn yoghurt en pak voorzichtig mijn lepel en begin te eten. De koelte kalmeert mijn keel, maar het raakt mijn maag als lood.

"Het spijt me," mompel ik door mijn mond vol. Het verbaast me nooit hoe ik het ene moment een totale snotaap kan zijn en het andere moment een berouwvolle onderdaan. Waarschijnlijk omdat het een deel is van wie Ik ben. Ik weet echter niet waarom je ervoor staat. Het moet soms erg verwarrend zijn.

Het lukt me maar de helft van mijn yoghurt op te eten voordat ik mijn lepel neerleg en naar mijn tabaksblik grijp. "Nee!" Ik kijk op naar jou. Ik heb altijd een flikker na het ontbijt. Ik blijf het blikje naar me toe trekken.

"Ik wil een flikker", jammer ik. Ik haat zeuren, maar het gebeurt altijd als ik me niet lekker voel. Je staart me aan.

Het soort dat zegt 'doe het en je billen zullen betalen'. Ik doe het. Ik wil een flikker. Als ik het blik openmaak, trek ik de papieren eruit en rol snel op voordat je me weer kunt tegenhouden. Ik stopte de afgewerkte rolly tussen mijn lippen en reik naar de aansteker.

Je houdt me niet tegen. Ik weet dat ik je ongehoorzaam ben, je weet dat ik het weet. Ik steek de sigaret aan, adem in en huiver terwijl mijn keel uit protest schreeuwt. Maar ik ga het niet uitbrengen, ik ben te koppig.

Het duurt niet lang voordat ik bij de laatste trek ben, ik rol alleen maar dun. Terwijl ik de rolly uitdoof, draai ik me naar je toe en zonder te weten waarom ik de rook in je gezicht blaas. Je sluit je ogen en hoest.

Ik sta snel op, ik weet dat ik te ver ben gegaan. Je staat net zo snel op en pakt mijn elleboog stevig vast. Ik probeer me los te wurmen terwijl je me stevig de keuken uitleidt en naar de trap leidt. "Omhoog!" Je gromt terwijl je me zachtjes duwt. Ik draai me naar je toe en duw harder terug.

Ik had niet verbaasd moeten zijn toen je me terugdraaide naar de trap en een stevige klap op mijn met pyjama bedekte billen landde, maar dat was ik wel. Slechts een klein gilletje en tranen prikten in mijn ooghoeken toen ik voor je uit de trap op strompelde. Boven aan de trap draai ik me naar de slaapkamer, zonder de moeite te nemen om te zien of je volgt, want ik weet dat je dat doet. In de slaapkamer sta ik bij het bed en begin zachtjes te huilen als je op het bed gaat zitten. Ik weet wat er daarna komt, maar ik kan het niet, ik trek mijn pyjamabroek niet naar beneden.

Dat weet je echter, daarom pak je mijn pols en begeleid je me. Als je handen naar mijn middel gaan om mijn billen naar beneden te trekken, jammer ik en probeer je te stoppen. Het werkt echter niet, je veegt gewoon mijn handen weg en met één ruk worden mijn billen om mijn enkels gepoold.

Naakt vanaf mijn middel trek je me snel over je knieën. Ik leg automatisch een hand op de grond en de andere grijpt je enkel. Op de eerste klap hoef ik niet lang te wachten. Mijn lichaam schokt en ik schreeuw het uit van de pijn terwijl je hand stevig in contact komt met mijn rechterwang. Net zo snel land je een even stevige klap naar links, afwisselend tussen de wangen.

Je praat tegen me terwijl je tegen mijn billen slaat, maar ik huil te veel om me op je woorden te concentreren. Het is duidelijk dat ik moet antwoorden, maar als ik dat niet doe, pauzeer je en roep je mijn naam om mijn aandacht te trekken. "Ik vroeg waarom je dit pak slaag krijgt?" Je wrijft over mijn wangen terwijl je wacht tot ik antwoord.

Ik hoef niet na te denken, ik weet waarom. 'Omdat ik rook in je gezicht heb geblazen.' ik snik. Je begint weer op mijn billen te slaan en deze keer luister ik naar je woorden. "Je blaast geen rook naar me. Je zult leren om te doen wat ik zeg.

Ik wilde niet dat je rookte omdat je zei dat je keel pijnlijk was. Ik liet je roken en je respecteerde mijn vriendelijkheid in mijn gezicht. " Je bent meer verdrietig dan boos; Dat herken ik aan je toon. Ik moet er harder van huilen, ik haat het om je verdrietig te maken. Je blijft me slaan en me nog 5 minuten de les lezen voordat je stopt en weer over mijn wangen wrijft.

'Je zei dat je een zere keel en een pluizig hoofd had. Het is mijn taak als je heer voor je te zorgen, maar je bent zo koppig dat je dat niet toelaat.' Ik luister door mijn tranen en pijn heen en voel me van binnen verschrikkelijk. Je probeerde alleen te helpen en ik gedroeg me als een snotaap. Ik kan me niet herinneren dat iemand voor me zorgde toen ik ziek was, maar je deed het zonder twijfel en ik gooide het terug in je gezicht.

Voordat ik kan zeggen dat het me spijt dat je een knie laat vallen en mijn bovenlichaam naar beneden en mijn billen duwt, zodat je op dat zachte deel kunt slaan waar dijbeen en billen elkaar raken. Deze klappen zijn harder omdat je wilt dat ik me dit pak slaag voor een tijdje onthoud. Ik snik als je een vuur op mijn billen aansteekt. Ik kan het niet helpen dat ik schop, net zoals jij het niet kunt helpen om op mijn dijen te slaan als ik schop. Ik snik nog steeds, dus ik merk niet wanneer je stopt.

Je wrijft gewoon rondjes over mijn rug en wacht tot ik gekalmeerd ben. Ik voel dat je naar beneden reikt en mijn pyjamabroek van mijn enkels haalt. Ik weet dat ik die vandaag niet meer zal zien. Ik laat je enkel los en je helpt me op te staan. Maar ik sta maar een paar ogenblikken terwijl jij opstaat en me terug in bed helpt.

Ik schuif naar binnen en rol me op mijn buik en steek een arm uit naar het dekbed dat je me tegenhoudt. Ik weet niet waarom je dat deed, maar nu wil ik alleen maar weer gaan slapen. 'Ga nog niet slapen. Ik ben zo terug met je paracetamol.' Ik kijk met slaperige ogen als je de kamer verlaat. Ik zal nooit wakker zijn als je terugkomt..

Vergelijkbare verhalen