hippie meisje

datum verkrachting?…

🕑 13 minuten minuten Taboe verhalen

Soms wist ik niet welk boek ik moest stelen, dus nam ik ze gewoon allebei. Zoals mijn vriend John zei, het was geen hogere wiskunde. Het enige wat je nodig had was een stukje zilverpapier en de juiste look.

Helaas had ik de verkeerde uitstraling. Ik had crimineel haar en een gezicht dat zei dat je niet met me moet neuken omdat ik steel. Ik kon zien waarom Pablo Coehen zo populair was. Alles wat hij schreef was een sprookje.

En iedereen, behalve echte volwassenen, met respectabele banen, hield van sprookjes. De grote diefstal was Trattoria en Grabowski met kunstwerken die zo mooi waren dat Leonardo De Vinci uit frustratie zijn jichtige handen zou hebben verslagen. Dat was het soort persoon dat ik wilde zijn, het soort persoon dat dat soort boek las.

Ik was er natuurlijk aan begonnen en kwam op het podium dat iemands lichaam ronddraaide en in schuine vlakken sneed. Rond dat punt kreeg ik mentale kramp en moest stoppen en hoesten. Maar ik was vastbesloten om dat boek in dit leven af ​​te maken. Misschien zou het wat langer duren.

Ik moest weer hoesten. Ik moest eraan werken en de juiste hoestreflex krijgen. Een keer hoesten. Hoest twee keer en knijp in een extra hoest.

Dat bracht het slijm op gang en al snel zat het als een emmer vol kikkers in mijn keel. Ik kon toch niet meer lezen terwijl de bus me toch maar heen en weer schudde, dus ik oefende nog wat hoesten. Ze hadden uitgestippeld waar ik heen moest, een idiotengids, maar sommige idioten stapten toch in de verkeerde bus en moesten terug naar Edinburgh en opnieuw beginnen. Ik was al eerder in de kliniek geweest, dus ik had beter moeten weten, maar had mijn instinct gevolgd in plaats van de kaart. Het gaf me in ieder geval extra tijd om te hoesten.

Ze moesten zien dat mijn keel behoorlijk ontstoken was voordat ze me namen, maar het was twee mille. Een grand per week, wat niet slecht was. Ze mochten me omdat ik niet-roker was.

Alle anderen waren rokers. Als ze een cohort niet-rokers nodig hadden, hadden ze meer geld moeten betalen. Zelfs toen werden ze genaaid. Mensen uit de middenklasse laten farmaceutische bedrijven hun medicijnen niet op hen testen. Daar was de arbeidersklasse voor.

Daar kwam ik binnen. Niet-roker, arbeidersklasse. Makkelijk geld. Maar ik hield er niet van om opgesloten te worden.

De test ging zoals ik had verwacht. Hoesten. Hoesten.

Ja, je hebt een ontstoken keel. Kom morgen terug en we laten je toe voor de proeven. Kies vandaag nog uw uitgavengeld uit het raam. Daarvoor waren de meeste jongens hier. Er waren ook een paar vrouwen.

Het leek een beetje op het buroo, jongens die rondhingen om betaald te worden, zodat ze konden neuken en tot de volgende dag konden leven. Ik arriveerde de volgende dag op de campus, heldere ogen en een hevige hoest. Er waren vier eenheden en veel tests. Ik zou Grabowski opsluiten. Ik wilde niet weten wat de klootzakken met me deden.

Ik wilde een beetje licht lezen en gewoon om wat lucht te krijgen, rond te lopen, misschien wat te werken in de sportschool. De maaltijden waren goed, beter eten dan ik gewend was, wat een compensatie was, maar niet genoeg. Ik zou elk moment kunnen vertrekken, maar daar zou ik natuurlijk voor worden gestraft. Als vrijwilliger werd ik niet betaald, maar mijn 'kosten' zouden afnemen. Klootzakken.

Het Vreemdelingenlegioen voor jongens die niet kunnen worden bewapend. Ik had haar de eerste dag dat ik aankwam gezien. Rood hangend haar, lange truien, ondanks de hitte en petuala-olie. Ze was knap op een manier van Laura Ingelis, Little House on the Prairie. Soms droeg ze haar haar in dat soort knotjes, die aan de zijkant van haar hoofd plakten, zodat ze er meer Germaans uitzag.

Maar je kon van Laura Ingelis geen Duitse maken, de gedachte was belachelijk. Ik kon haar naam nooit herinneren. Ze vertelde het me tientallen keren, zodat ik altijd luisterde naar anderen die iets tegen haar zeiden in de hoop dat ze haar naam zouden zeggen. Ik dacht altijd aan haar als Laura of Hippy Girl. Ik wist dat ze me leuk vond.

Ik vond haar leuk. Wat was er niet leuk aan. Ze had grote tieten en was mooi. In een ander leven zouden we gelukkig getrouwd zijn geweest en twee respectabele mutanten hebben gehad.

Daarvoor waren we hier niet. Wat me verbaasde was dat ze niet echt begreep hoe dingen werkten. Ze probeerde te hard, zodat ze iedereen nerveus maakte, ook zijzelf.

Ze zou inmiddels geweten hebben dat knap populair betekent. Zo werkt het leven. Maar op de afdeling zagen mensen haar komen en verdwijnen om computerspelletjes te spelen of zich op het toilet te verstoppen. Dat was ze niet gewend. Ik heb me niet verstopt.

Ik gaf er echt geen zak om. Dat lukt altijd. Mensen houden altijd van mensen die er niets om geven. Het is het equivalent van mooi zijn in de buitenwereld. Ze maakte me echt aan het lachen.

Ze was waarschijnlijk het dichtst bij dat ik ooit van een Tory hield. Ze had een paar vreemde ideeën over werk dat goed voor je was en dat mensen werkschuw waren en dat het ons zoveel meer kostte dan we ons konden veroorloven. Ze legde het allemaal uit met peperpotten en plastic theekopjes. Ik denk dat ze op een gegeven moment een kopje thee heeft vermoord met haar enthousiasme.

Ik vond dat leuk. Wij en zij en ik was bij ons. Ze maakte me niet nerveus, maar één man wel. Gordon was een grote klootzak.

Hij had een dikke buik, wat goed was want dat betekende dat hij traag was en dat hij geen uithoudingsvermogen zou hebben. Maar hij had ook een zware, zware stem die door de kamer rolde, wat niet goed was, want het enige waar hij ooit over leek te praten was hoe graag hij Carol zou willen doen. Ja, zo heette hij, Carol. En hoe hij het graag in haar mond zou stoppen.

Tussen haar grote tieten en in haar koekjesdoos. Ik bedoel, kijk naar die kont. Zou je het niet leuk vinden om daar je pik in te steken. Dat gesprek wisselde nooit echt, zodat ik er veel over nadacht waar ik hem moest raken.

Maar het was gaaf. Daarvoor was ik hier niet. Op de een of andere manier had ik medelijden met haar. Ik kon de b zien uitspreiden als een kaart van haar borsten naar haar gezicht. Ze was waarschijnlijk niet meer naar bed geweest sinds de lagere school.

Ze zag eruit alsof ze ging huilen. Ik wilde naar haar toe gaan en haar hand vasthouden en haar vertellen dat alles goed zou komen. Maar alles was nooit goed en mensen leefden niet lang en gelukkig. In het echte leven waren er geen sprookjes. Ik stond op het punt om hem precies op de brug van zijn neus te slaan toen ze opstond, allemaal slordige hoeken, een kopje sap morsend, bijna de tafel omgooid in haar haast om eruit te komen.

Ik ging achter haar aan om me te verontschuldigen. Ze was in haar kamer aan het inpakken. Ze had een foto van Jezus in zijn kamer die zijn hand uitstak en Star Trek-stralen uitstraalde met een hart dat eigenlijk hartvormig was. Ik zou dat moeten navragen bij Tratoria en Grabowski. Het ding aan Jezus was dat hij altijd mooie ogen had.

Goede ogen. Geen astigmatisme. Meestal waren ze bruin, maar soms waren ze blauw.

Hij had altijd dikke wimpers om te benadrukken hoe goed zijn ogen waren en om je te volgen. Ze had dezelfde soort ogen. Niet degenen die je volgden, maar ze waren bruin. Misschien hebben ze je wel gevolgd.

Ik wist het niet. Ze had grote ogen. Grote ogen vol tranen.

Het licht van de wereld. Ik wist niet echt wat ik moest doen. Het had net zo goed een koe uit het veld ernaast kunnen zijn die haar kamer binnenkwam om te lummelen en te loeien en te poepen op de vloer voor al het gebruik dat ik was.

Ik merkte dat ik haar knuffelde, probeerde niet tegen haar tieten te borstelen, probeerde niet hard te worden. Het was me bijna gelukt, maar toen ze me kuste, kon ik niet anders dan hard worden, vooral toen haar tong in mijn mond prikte en me vragen stelde die ik niet kon beantwoorden. Verdomme. Ik was weg van die plek.

Ik ging met haar mee. Ik denk dat ze iets zei over het geld vergeten. Vergeet verdomme allemaal. Ik wilde elke pond waar mijn bloed voor had betaald. Van haar en van mij.

Edinburgh is bedoeld als een van de mooiste steden ter wereld. Maar het had te veel pubs. Je kon er niet gewoon in zitten en je concentreren op dronken worden. Er was altijd de volgende en de volgende tot ik er moe van werd, maar sjokte haar achterna in de hoop dat ze niet was vergeten dat ik bij haar was. Ze was weer mooi, bevrijd van de onverschilligheid van de zombieklinieken.

Ze lachte en maakte grapjes en sprintte van kroeg naar kroeg. Ik wilde mijn hoofd neerleggen op een koele donkergroene plek, maar ik ging door. Op de een of andere manier haalde ik de laatste trein naar huis en de spelonkachtige lucht paste bij mijn hoofd en maakte me wakker met de geur van petulia-olie. Ik ging naast haar zitten, eindelijk stil en bewoog mijn poot over haar schouder. Ze legde haar hoofd tegen mijn schouder, zodat als iemand een foto had gemaakt, we net als die ouderwetse mensen zouden zijn geweest die naar de bioscoop gingen om te snoepen.

Ze was weer Laura Ingilis, opgewekt en luchtig en onaantastbaar, zo vol stille plannen. Ze huiverde. Ik deed mijn jas uit en legde die over haar schouders.

Ze schonk me één kus, maar die belandde, haastig, niet op het doel, op mijn oor. Ze was dronken. Ik kon het nu zien, de manier waarop haar hoofd hing.

Ze probeerde wakker te blijven. Ik ontmoette een van haar geeuwen met mijn mond, zoog haar lucht en de smaak van haar op. Ze was niet zo'n kusser. Ze was te sloom.

Er was teveel speeksel. Ik dwong mijn hand onder haar bh-bandje en voelde voor haar tieten. Ik wilde ze allebei in mijn mond persen en hun perfectie voor eeuwig melken. Ik begon haar trui over haar spijkerbroek te trekken. Ik zag een paar jongens vanuit hun ooghoeken.

De trein kwam aan en ik trok haar zo dat haar voeten volgden en haar lichaam met een ruk naar achteren trok. Het is een soort wet. De laatste trein is altijd de drukste. We bevonden ons in de ruimte tussen twee compartimenten.

Ze hing naast me als een tomatenplant zonder water. Ik begon hetzelfde te voelen. We hadden allebei een stoel nodig, maar het was maar 40 minuten. Het belangrijkste was dat we terug zouden zijn in Glasgow. Huis.

Ik had een plas nodig. Maar de toiletten waren in het volgende rijtuig. Ik dacht niet dat ik kon wachten of dat ik haar alleen kon laten.

Ik pakte haar hand en ze pakte haar bagage op en volgde me als een kind. Het toilet was leeg en bijna schoon, wat een klein wonder was. Ik hield haar vast toen ik naar buiten kwam en vroeg haar of ze dat nodig had. Ze knikte. Ze kreeg de deur gewoon niet dicht.

Ik ging naar binnen en liet haar zien hoe ze hem op slot moest doen, maar zodra ik terug in de gang kwam, ging de deur open. Ik bracht onze beide spullen naar de wc en deed de deur op slot. Zodra ik dat deed, sloeg iemand erop en probeerde binnen te komen. Ik dacht dat het misschien de kaartjesverzamelaar was, dus de beste gok zou zijn om niets te doen en te zeggen.

Ze had haar spijkerbroek naar beneden getrokken. Ze had een rode broek aan die er kleiner uitzag dan een zakdoek. Ik probeerde niet te kijken, maar ik had nog nooit een volwassen vrouw met een kale spleet gezien. Ik vroeg me af of ze het had geschoren of dat ze een soort selectieve alopecia had. Ze plaste zeker alsof ze in orde was, terwijl haar hoofd op haar stengel hing.

Ik probeerde haar op te tillen, maar ze zakte weer naar beneden en viel bijna van de wc-bril. Ik dacht dat het misschien het beste zou zijn als ik haar daar gewoon achterliet. Ik zou de deur misschien van buitenaf kunnen vergrendelen met een schroevendraaier. Maar ik had natuurlijk geen schroevendraaier. Ik moest mezelf weer plassen.

Maar ik had geen zin om haar weer op en neer te trekken als een zitzak, dus plaste ik gewoon in de gootsteen, mijn arm steunde me tegen de bewegingen van de trein en keek hoe haar hoofd heen en weer deinde in de bochten van de treinrails in de gehavende metalen spiegel. Ik vroeg me af hoe ze sliep. Ik legde mijn nob tegen haar wang, de ene kant dan de andere.

Ze bewoog niet toen ik haar sloeg als een toneelschets met acteurs en gladde kippers, met mijn pik op haar glimlach gepositioneerd. 'Open je mond', zei ik zo zacht dat het bijna een streling was. Mijn pik was klaar om naar voren te springen om zichzelf in haar mond te voeden.

Ik zei het nog een keer, luider en feller, maar ze zei niets terwijl ze me wezenloos aankeek, met opgetrokken lippen. Ik tilde haar trui op en weer op en bleef hem aan haar rode beha haken. Ik tilde het voorzichtiger op en het pelde er als een ragfijn af.

Ze stak haar armen omhoog als een kind dat je hielp uitkleden om naar bed te gaan, terwijl mijn lul als een metronoom voor haar gezicht klopte. Ik moest mijn armen om haar heen slaan en haar ondersteunen bij de schommelende beweging van de trein, anders had ze haar hoofd misschien bezeerd aan de wastafel, terwijl ik probeerde haar bh los te maken, maar dat mislukte. Ik trok het ruw naar haar middenrif, ongeduldig voor de V van ongebruind wit vlees en ruw bruin aureool. Mijn kussen waren zoals de hare eerder, te vol met salvia zodat het begon te lopen.

Ik woog de ene op mijn tong en toen de andere, onbeslist wat de meest perfecte was. Ik klemde een vinger in haar kut. Toen ik zeker wist dat het zou duren, stopte ik er nog een in en toen nog een, totdat ik bijna een hand in haar had. Een tepel groeide als een kleine penis in mijn mond, toen de tweeling. Ik vond het moeilijk om in evenwicht te blijven en rechtop te blijven terwijl mijn benen verkrampten.

Ik duwde mezelf omhoog en tegen de muur, leunend, terwijl ik de zachtheid van haar twee tieten bij elkaar hield met mijn lul als een ouderwetse sandwich ertussen, terwijl de trein hen en mij heen en weer liet stuiteren. Het was mijn verjaardag en ik kwam naar Glasgow, wat kan ik nog meer vragen?..

Vergelijkbare verhalen