De schrijver en de reiziger

Ze was een sterk persoon die wist wat ze wilde. Maar nogmaals, hij ook.…

🕑 11 minuten minuten tegenzin verhalen

'De voor de hand liggende vraag was waarom hij, met al zijn reizen, al zijn ego, nooit iets op papier had gezet.' Hij is te arrogant, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik denk dat hij doodsbang is voor een mislukking '', zei haar agent. Dat was óf behoorlijk sluw, óf zoiets uit het tijdschrift New York. Lisa kon niet beslissen welke.

Haar onderzoek voordat ze instemde met een ontmoeting met de man had tot andere conclusies geleid. Cherchez la femme, wat vrouwen van een man vinden, zal je veel over hem vertellen. In dit geval, tussen de regels van saaie openbare commentaren van ex-vrouwen en A-lijst minnaressen door, leken vrouwen hem te aanbidden en hem te haten tijdens de 'Begin te denken dat hij een uitdaging is, en denk uiteindelijk dat hij een egoïstische klootzak is,' mijmerde ze, starend naar de lovertjes van Manhattan aan de overkant van de haven. 'De slimme snappen snappen dat hij uiteindelijk een beetje een loser is ( maar vaak pas als het te laat is).

Hij kan geen duurzame relatie aangaan omdat hij niet echt denkt dat er iemand anders bestaat. '' Praten over jezelf? 'Mompelde ze terwijl ze zich weer omdraaide naar de wijnkar.' Wat ben je anders dan een eenzame wolf? 'De zoemer ging. Hier was hij. Ze legde haar glas neer en liep naar de spiegel. Niet slecht, want 3 Haar haar had nog steeds de natuurlijke, volle kastanjekleur, fijn tegen haar bleke huid.

Het zwarte rokpak had veel geld gekost, niet dat lang geleden, en… wiens zaak was het wat ze eronder droeg? Waarom dacht ze er zelfs aan? Lisa was een romanschrijver, een van de 'meest veelbelovende' schrijvers van na 11 september. Tegen de muur geduwd, was ze begonnen met een beetje ghosting "om het echte werk te financieren", maar dat heeft het pak gekocht, en het appartement waar het in hing. "Misschien ben ik toch maar een hacker.

Fuckit, nee dat ben ik niet. Ik ben zo goed als hij. Ik ben, ik ben, ik ben. 'Ze liep naar de deur en besefte dat ze hem boos aankeek. 'Kom, kom binnen,' zei ze plotseling, dom, zenuwachtig.

Goede start. Ze nam zijn jas aan, gaf hem wat te drinken, ging naar de john en hield zichzelf een lezing. "Dit is een zakendiner.

Ja, het is in mijn appartement. Ja, hij is een grote kerel met een geweldige, neuk-mij-glimlach. Gezien de tijd en de plaats, zou ik het kunnen.

Maar dat is het niet, oké? Weet je nog hoe het is? Uiteindelijk veranderen ze allemaal in jammerende, behoeftige kleine jongens. Eerst trekken ze je slipje aan en dan kruipen ze onder je voeten. " Ze had zijn nummer, oké.

Maar toen hij aan het praten was tijdens het eten, voelde ze zich aangetrokken door zijn ogen - blauw in een lang, gerimpeld, verweerd gezicht - en zijn mond. Ze merkte dat ze naar zijn lippen keek terwijl hij sprak. Wat de ogen betreft, ze keken naar haar, in haar, alsof ze het enige was dat er toe deed in de wereld.

Misschien is dat wat haar scherper heeft gemaakt dan nodig was. Ze had hem naar een restaurant moeten brengen, weg van de verleiding. Hij registreerde de strijdlust en een deel van wat erachter lag.

Ik wist dat haar slipje vochtig werd. Ik wist dat het een gevecht zou worden, maar het was het waard om te winnen. Verdomme, wie dacht ze eigenlijk dat hij was? Hij bood haar een baan aan, en een verdomd goede.

Fuck the job, hoe dan ook. De fles werd geleegd en een tweede volgde hem. Hij begon reizigersverhalen te vertellen en stopte.

Begon te vragen waarom ze niet getrouwd was en stopte ermee. Herinnerde me te vragen naar haar werk. Hij vroeg tenminste niet waarom ik niet getrouwd ben, dacht ze. Mijn slipje wordt klam. "Dus wat denk je ervan?" 'Over het boek, bedoel je?' 'Ja, over het boek.

Wil je het aannemen?' Waar dacht ze dat hij haar naar vroeg? Het knoopje tussen haar borsten waarmee ze de hele tijd had gespeeld? Dat was natuurlijk oneerlijk, maar zo nu en dan als ze spraken over zijn reizen en haar schrijfcarrière, was haar hand naar die knop afgedwaald. Er was niets verleidelijks aan haar eenvoudige colbert, behalve misschien dat ze geen blouse droeg en er een interessante diepte tussen de revers leek te zitten en dat haar manier van omgaan met hem behoorlijk bot was. Godzijdank, dacht hij.

Hij had genoeg van de vrouwen die met hem flirten, en meer dan genoeg van de vrouwen die zich tegenwoordig naar zijn hoofd of voeten of waar ze zich ook maar wierpen, wierpen. 'Je hebt zo'n interessant leven gehad,' bood ze aan. 'Precies wat ik op internet over je heb gelezen en wat je me tijdens het eten hebt verteld, zou een geweldig boek zijn.' Ze keek hem aan met die directe blik van haar, niet bepaald uitdagend, maar ook niet achteruit. Groenblauwe ogen, bleke huid, uitgesproken wenkbrauwen donkerder dan haar haar.

Een bleke keel kon hij naar beneden volgen, de melkachtige diepten in. "Dat is een gegeven." Geen arrogantie van de best bereisde man van zijn generatie, alleen de feiten. "De vraag is, kun je het aan?" Behandel me, dacht hij.

'Maak er iets van dat ik misschien heb geschreven. Als mijn naam erop staat…' 'Heb je iets van mij gelezen?' Geven zo goed als ze kreeg. 'Natuurlijk. Ik heb de stukken gelezen die uw agent mij heeft gestuurd.' "Maar niet mijn boeken." 'Nee.

Ik heb het nogal druk gehad.' "Reizend." 'Ja, in feite. Reizen.' Hij liep naar het raam en keek naar de glinsterende stad, haar eeuwige gebrul een stil gebaar in de warme kamer. Ze was naast hem voordat hij besefte dat ze was verhuisd, dichterbij dan ze de hele avond was geweest.

Hij kon haar ruiken, een oude leeuw die een lenige jonge hinde rook. Hij grijnsde plotseling bij het afgezaagde beeld. Een hinde met een trap, dacht hij. Geen gedoe, deze. "Waar lach je naar daarbuiten?" 'Daarbuiten? Nee.

Hierbinnen.' Hij draaide zich naar haar toe. Ze was tenslotte bijna net zo lang als hij. Verdomme, de vrouw bleef hem verrassen. Ze raakten elkaar praktisch aan, maar ze week niet terug.

Nou, dat zou ze niet doen, dacht hij. Laten we zien. Hij stak zijn hand uit en maakte de knop los, waarmee ze had gespeeld.

Dat deed haar een stap achteruit doen. "Wat…?" 'Je speelde er de hele avond mee. Ik dacht dat ik zou helpen.' Hij grijnsde naar haar, die beroemde grijns. 'Kijk… we moeten ergens duidelijk over zijn als we gaan samenwerken.' 'Slaap je niet met de baas?' 'De klant.

Nee.' Maar ze deed de knoop niet dicht. Haar ademhaling ging sneller, de opening tussen de revers was groter, de schaduw dieper. Hij voelde zich een beetje duizelig, uit zijn diepte onder haar grijsgroene blik. Helemaal niet zoals het onder ogen zien van enorme, harige Afghaanse stamleden, helemaal niet.

Ze waren lang, maar ze waren niet slank en bleek en ze stonken niet naar… Hij kwam dichterbij. 'Je lacht naar jezelf. Nogmaals.' 'Ik dacht net dat je niet naar een Afghaan rook.' "Hond?" "Stamlid." Haar beurt om te glimlachen. Het deed verrassende dingen, verbazingwekkende dingen, in haar gezicht. 'Nee, meestal niet…' Hij stak zijn hand uit terwijl ze sprak, maakte de volgende knop los en liet de andere arm achter haar rug glijden.

De arm hield haar tegen terwijl ze terugdeinsde. 'Ik zei…' 'Ik weet het. Maar we hebben geen contract, hè. Dus…' Nog een, laatste knop.

Haar huid was bijna net zo bleek als het kanten sliert dat haar borsten bijna verborg. Haar zeer volle en blijkbaar niet onverschillige borsten. Een vurige b verspreidde zich vanaf haar keel naar beneden.

Haar adem kwam met harde, oppervlakkige happen. Haar lippen waren heel dichtbij. Hij kuste ze.

Het kostte haar. God, ze gaat me aanklagen, dacht hij. Toen kuste hij plotseling een zachtheid die hij nauwelijks kon voelen. Hij was weer duizelig.

Haar borst was zacht in zijn hand, de tepel tegen zijn handpalm. Hoe kon… Ze werd verstijfd en duwde 'Nee' tegen zijn borst. Nu hijgde hij. Hij liet haar los, maar ze bleef waar ze was. Haar hoofd was naar beneden.

Rode glinstering, dacht hij. Langzaam hief ze haar handen naar de knoppen. Het was zijn beurt. "Nee!" Hij nam haar handen in de zijne, trok haar naar zich toe, haar zachtheid tegen de achterkant van zijn knokkels. Met haar hoofd naar beneden worstelde ze tegen hem, vocht tegen zijn hardheid, een sterke, vastberaden vrouw.

Ze boog haar hoofd en beet in zijn hand. Dat maakte hem woedend. Sue me dan, trut, was zijn laatste bewuste gedachte.

Met haar kracht meegaand, liet hij haar teruggaan, uit balans, en draaide haar toen om. Een hand kronkelde in haar dikke haar, trok haar hoofd naar achteren, de andere onder haar kont, hij rende haar naar de stoel waarin hij had gezeten en boog haar eroverheen. Ze hapte naar adem toen het haar in het middenrif nam, terugtrappend met een slechte naaldhak, vermist. Hij zat nu tussen haar benen, greep aan haar rok, die dure rok en scheurde hem over haar dijen.

Even stopte, hijgend naar de bleke perfectie van haar billen en dijen tegen het zwarte, stukjes crèmekleurig kant die in de obscene spleet verdwenen. Die hij met ruwe handen uitspreidde, harde vingers in haar plooien. Ze kreunde, Oh god Oh god, pakte een kussen en begroef haar gezicht erin. Nog steeds met zijn hand diep in haar, rommelde hij aan zijn broek. Plotseling kneep ze zijn vingers in haar natte kut, grijp en laat los, grijp en laat los, kreunend en trillend als ze klaarkomt.

Woedend sloeg hij haar ronde kont, elke bil, backhand, forehand, backhand, forehand. Hij hoorde zichzelf grommen: Fucking fucking fucking plagen. Ze huilde toen de slagen vielen, maar deed geen beweging om ze te ontwijken of zichzelf te bevrijden, zachtjes snikkend als hij stopte, of het nu pijn of lust was die hij niet wist. Gekalmeerd door zijn woede deed hij een stap naar achteren en keek naar haar, zwarte gescheurde kousen, kuiten gespannen door de hoge hakken, bleke, perfecte kont, nu gevlekt en vlammend waar zijn hand haar had geraakt. Toen, terwijl de lul dik en recht naar voren kwam, ramde hij zichzelf in de hete, natte diepten.

Ze was strak, god hoe strak, maar paste precies bij hem, kabbelde op en neer zijn pik, liet hem gemakkelijker verder binnen en kneep zo hard dat hij niets kon voelen. Hij greep haar heupen en neukte haar als een gek. Ze zette haar lange benen schrap, zwarte kousen tegen de zijde van de stoel, boog haar rug en holde haar rug uit om meer van hem te krijgen, totaal verdwenen, gezicht begraven in haar kussen. Hij reikte naar beneden, glipte rond haar lippen en omhelsde zijn pik, vond haar klit, kneep tot ze naar adem snakte, wreef toen eerst zachtjes en dan harder terwijl haar bleke rijpe billen tegen hem schoten.

Hij trok zijn hand terug en wreef met haar clitoris tegen de ruwe zijde van de stoel. Ze snikte en schreeuwde het uit en begon in golven te komen, huiverend en kreunend, haar kut overspoeld tot zijn pik er bijna uit gleed. Hij pakte haar heupen weer vast en sloeg tegen haar aan, neuken, neuken, totdat hij dacht dat hij dood zou gaan voordat hij kwam. Toen ze nog een keer kwam? hij overspoelde haar op zijn beurt, krampachtig tegen haar aan, machteloos in haar vloeibare greep, wanhopig proberend hard te blijven, in haar te blijven, te blijven… Hij viel op haar, hijgend.

'God,' zei ze, 'ga weg. Je vermoordt me.' Op de een of andere manier pakte hij zichzelf bij elkaar, tilde haar op, legde haar tegen zijn schouder en bracht haar naar de bank. Nu was ze kalm, kalmeerde hem, streelde zijn haar, mompelde terwijl hij op haar borsten hijgde, nog steeds onwaarschijnlijk in hun lichte bedekking, en hun uiteinden ontspanden zich geleidelijk en verspreidden zich. Hij kuste en streelde hun romigheid enige tijd, likte de verzachtende aureola, streek grote handen over haar buik en klemde zijn vingers in het dikke haar van haar mons. Toen stond eindelijk op een elleboog, keek haar aan.

Ze glimlachte nu, meer dan zelfvoldaan, een onuitsprekelijke glimlach. 'Heb je dat gepland?' Ze zag er net zo verontwaardigd uit als een goed geneukt vrouw die op een bank ligt. Hij dacht weer bijna aan advocaten; toen giechelde ze. "Niet precies." 'Hebben we een contract?' "Fuck het contract." "God, je hebt een vuile mond." 'Ik ga het vuiler maken.' Glijdt op de grond en neemt zijn glibberige pik eerst in haar handen en daarna langzaam in haar mond.

Het eruit halen, het tussen haar borsten laten glijden, ze samenknijpen en haar hoofd buigen om aan de punt te likken. Met grote ogen naar hem opkijkend. "Is dit de haan die duizend spleten heeft gevuld?" 'Slimme mond, onbenullige mond. Je bouwt een goede zaak op voor nog een pak slaag, mijn meisje.' 'Je zult me ​​de volgende keer niet zo gemakkelijk vangen, buster. Trouwens, ik heb je bij de…' Ze kneep er niet heel zachtjes in.

Kreunend moest hij erkennen dat ze daar was….

Vergelijkbare verhalen