Het pact van Millicent

Millicents liefde ligt op zijn sterfbed - en ze zal er alles aan doen om hem te redden.…

🕑 8 minuten minuten tegenzin verhalen

De gloeiende tapsheid raakte de pit van de zwarte kaars en een nieuwe vlam kwam tot leven. Millicent wreef boos in haar ogen en vervloekte de tranen die zich daar hadden gevormd. Ze kon zich geen zwakte veroorloven, niet nu. Het had het grootste deel van de nacht geduurd om haar voorbereidingen te treffen, en ze had maar een uur of twee voordat de bleke vingers van de dageraad deze donkere kapel opzochten.

Als de bewakers haar daar zouden vinden, zou ze voor haar vader worden gesleept en gedwongen worden haar daden uit te leggen en hoe streng haar straf ook zou zijn voor het zetten van een voet op deze smerige plek, de gedachte haar enige hoop te verliezen was veel bitterder. Bij het licht van de enkele zwarte kaars bekeek Millicent haar spiegelbeeld in de spiegel. Nog geen achttien jaar oud, bezat ze nog steeds de gratie en het evenwicht van een veel oudere vrouw. Ze had de grote groene ogen en golvende blonde lokken van haar moeder geërfd, samen met de genereuze, expressieve mond en het kleine gestalte dat sprak van het zuidelijke bloed van haar vader. Haar lichaam, iets meer dan zestien jaar oud, was pas onlangs tot de volheid van vrouwelijkheid gerijpt.

Ze had weinig nagedacht over de veranderingen die haar overkwamen tot de noodlottige dag dat ze een dappere jonge ridder, Edward genaamd, had ontmoet. Eduard. De gedachte aan zijn naam dreigde haar kalmte te breken, en ze duwde het haastig opzij en maakte het kleine bundeltje los dat ze bij zich had. Binnenin, gewikkeld in zwarte zijde, zat een dolk met een helder zilveren lemmet. Ze legde de zijde op het oude stenen altaar dat als tafel diende, greep het gevest van de dolk en plaatste het lemmet tegen het delicate vlees van haar pols.

Het oude boekdeel dat ze in de bibliotheek van haar vader had ontdekt, gaf heel duidelijke instructies, en ze was vastbesloten om ze precies op te volgen en te doen wat nodig was om haar geliefde te redden. Ze verzamelde haar moed, haalde diep adem en zette de eerste stap. Het heldere mes prikte in haar pols en een enkele druppel bloed, donker in het kaarslicht, viel op het altaar.

Het leek even te fonkelen in het schemerige licht en verdween toen in de steen. Plotseling barstte een grote golf zwarte mist los van het altaar, die in een duizelingwekkende maalstroom rond Millicent wervelde. Ergens in de grenzeloze duisternis klonk een enkele bel, rijk en resonerend. "Wie belt mij?" zei een stem in tonen die sprak van hitte en duisternis. 'Wie durft de morgenster op te roepen?' 'Dat doe ik,' antwoordde Millicent, terwijl ze al haar moed en waardigheid opriep en zichzelf dwong om standvastig te blijven.

'Ik probeer een deal met je te sluiten.' "Ik ben het beest, de duisternis, het vuur", was het antwoord. 'Als je durft, dien dan je verzoek in.' "Mijn ware liefde is gevallen op het zwaard van een moordenaar", zei Millicent. 'Edward, Ridder van de Doorn. Hij ligt op bed, en chirurgijns hebben alles gedaan wat ze konden.

Ik wou dat hij…' Ze aarzelde, maar zette zich schrap. 'Ik wens dat hij veilig is voor de aanraking van de dood. Ik wil hem terug.' 'Ik kan hem zijn leven teruggeven, deze Ridder van de Doorn. Jij moet de prijs dragen.' Millicent sloeg haar ogen op naar de spiegel en haar ogen werden groot.

Achter haar, half gezien in de duisternis, was een gedaante, een gestalte, gehuld in nachtelijk zwart. Kaarslicht glom op been dat nooit de omhelzing van vlees of pezen had gekend. "Welke prijs?" fluisterde Millicent. 'Jij,' antwoordde hij, en zijn stem droeg het geluid van verre vuren met zich mee. "Je moet je aan Mij overgeven, meisje." Iets kouds en onverzettelijks klemde zich om haar pols en ze besefte dat ze in Zijn greep was.

'Ik…' ze aarzelde en riep toen het beeld van Edwards gezicht voor de geest, zijn ogen ingevallen, zijn wangen bleek, net als het dodelijke visioen dat in de spiegel zweefde, maar zo anders… 'Ik ben het ermee eens ’ zei ze, de woorden met verdoofde lippen forceren. 'Wat je ook van me vraagt, je zult het krijgen.' 'Heel goed,' zei de stem tevreden, rijk en zwoel. 'Je komt vijf nachten naar deze kamer, meisje. Je komt graag en je geeft je aan mij over.' "Ik zal." zei Millicent. "Het pact is gesloten." Ergens diep in de wervelende schaduwen luidde de bel weer.

Iets streelde de binnenkant van haar pols, precies op het punt waar het zilveren mes haar vlees had doorboord. Ze keek verschrikt naar beneden, maar kon niets zien. Niettemin deed het gevoel van warm, vochtig vlees dat over haar pols bewoog een kreet van angst in haar keel opstijgen.

Ze dwong zichzelf aan Edward te denken, slikte en bleef staan. Alsof ze haar wilde uitdagen, voelde ze nog een aanraking van haar rechterarm, die zich om haar pols kronkelde en langzaam naar haar elleboog kroop. De verschuivende schaduwen leken hun snelheid te verhogen.

Millicent voelde geen beweging van de lucht, maar de kaarsvlam danste en goot terwijl de duisternis om haar heen raasde. Ze voelde nog een warme aanraking langs haar ruggengraat - onder haar jurk - terwijl er weer een andere om haar buik kronkelde. Ze voelde ze kloppen en trillen tegen haar delicate vlees, en de vochtige hitte ervan deed haar hoofd zwellen. Ze wist niet wat Hij deed, zelfs niet waartoe Hij in staat was, maar iets in deze weerzinwekkende vernedering raakte haar dieper dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Meer aanrakingen, sommige vluchtig, sommige stevig.

De duisternis wervelde om haar heen en Millicent snikte, half uit angst voor haar leven, half uit wanhoop om dit vreselijke, brandende verlangen los te laten. 'Alsjeblieft,' fluisterde ze, niet wetende waar ze om smeekte. Zijn greep op haar pols brandde als ijs, maar het vreemde, hete vlees ging door met het verkennen van haar lichaam, van haar armen en haar schouder, van haar buik en borsten, van haar dijen… huilen als de val van de hemel, Hij was bij haar, rond haar zoete goden, hij was in haar, haar lichaam verscheurend met een gewelddadige, heerlijke ingreep, een zoete schending van haar onschuldige lichaam.

De duisternis golfde en klopte in haar lichaam als een onweersbui en vulde haar met donker licht en een misselijkmakend verlangen naar meer. "Nee!" De kreet scheurde los van Millicents lippen en verdween in de chaos om haar heen, even later gevolgd door een felle kreet van vreugde. Het doffe gebrul van oneindige vuren was in de verte te horen; ze voelde hun helse hitte over haar hulpeloze lichaam spoelen. De duisternis leek dikker te worden, steeds sneller rond te dwarrelen en uiteen te gaan om glimpen van glad wit bot of glad wit vlees te onthullen.

Steeds sterker, steeds sneller, de duisternis overspoelde haar trillende lichaam, pijn en vernedering vermengd met vreugde en een zoete, bedwelmende stroom van kracht. De kaarsvlam flikkerde te midden van de zwarte storm, een onheilspellende rode vonk die in Zijn aanwezigheid spoot en vlamde. Haar ogen waren op de vlam gericht, hete tranen van schaamte en verlangen stroomden over haar wangen, ze spreidde haar lippen en schreeuwde de nacht in.

En ten slotte gaf Millicent zich vrijwillig aan Hem over. Hoe lang ze in de smeulende duisternis hing, haar lichaam bonzend van extase, kon ze zich achteraf niet herinneren. Haar ziel zong van Zijn zoete kwelling, badend in pijn en extase, en, ergens ver weg, de verschrikkelijke schoonheid van Zijn onheilig genot.

De duisternis wervelde. De vuren brandden. Het duurde even. Het duurde voor altijd… Plotseling was de duisternis verdwenen, en Millicent struikelde en viel tegen het altaar. Haar gezicht drukte tegen de koele steen, ze hapte naar adem, haar verraderlijke lichaam beefde bij de herinnering aan Zijn onterende aanraking.

Ze dwong zichzelf omhoog te kijken, in de spiegel, en zag de eerste zachte zonnestralen door het hoge getraliede raam van de kapel vallen. 'Dat was de eerste van de vijf,' fluisterde Zijn stem, diep in haar hoofd. "Als je wilt dat je liefde overleeft, keer dan naar me terug als de maan hoog is." De aanwezigheid in haar geest golfde en flikkerde, was toen weg, en Millicent was alleen, vergezeld door niets anders dan de echo van Zijn woorden. Keer terug naar mij… 'Ik zal het doen,' fluisterde ze, diep ademhalend.

De herinnering aan het donkere vuur ontstak diep in haar een nieuwe vonk. Ze had een genot geproefd dat slechts enkelen kenden, en het was naar haar zin geweest. Wat er met Edward, haar arme, zwakke ridder gebeurde, was niet langer belangrijk. Er was macht, macht en plezier in gelijke hoeveelheden, en Millicent was vastbesloten om haar volledige aandeel te hebben. Met trillende handen liet ze haar vingers langs de voorkant van haar jurk glijden, over haar deinende boezem, over haar platte buik, en liet ze ze tussen haar dijen glijden, het vocht voelend dat zich daar had verzameld, verrukkelijk in het zondige genoegen van haar overtreding.

Edward wees verdoemd, en alle liefde met hem. Millicent diende nu een nieuwe meester en zij diende Hem gretig. "Dat zal ik doen," herhaalde ze, en een boze glimlach raakte haar volle lippen toen het verre licht van een nieuwe dageraad de onheilige kapel vulde.

Vergelijkbare verhalen