Rogues Story Part Three-Reflection

Rebecca bedroog haar man voor het eerst, maar wat gaat ze nu doen?…

🕑 16 minuten minuten tegenzin verhalen

Ze staat bij de gootsteen, de bellen van het afwasmiddel bedekken haar handen. Ze staart uit het raam naar de achtertuin, maar haar ogen zijn glazig, opgesloten in een andere tijd en ruimte, haar handen werken alsof ze op de automatische piloot staan, maar haar hoofd is zich er niet van bewust dat ze de afgelopen tien minuten hetzelfde bord heeft schoongemaakt. Ze sluit haar ogen terwijl het gevoel van het loden gewicht in de put van haar maag toeneemt, de gal stijgt in haar keel langs de brok tranen die weigert te stromen. Haar ziel voelt leeg aan. De gevoelens die hij haar die nacht bezorgde, putten haar volledig uit, waardoor alleen haar schuld overblijft.

Ze herinnert zich de aanblik van het gelukzalige onbewuste gezicht van haar man toen hij haar de volgende ochtend na haar nacht met Travis begroette, vol opwinding bij het vooruitzicht hoeveel mensen hij zou kunnen helpen op zijn volgende reis naar India vanwege de onverwachte donatie, en hoe het gevoel van de zachte kus van haar man op haar lippen maakte de schuld vrij als een waterstroom, die haar trof en de adem uit haar lichaam nam. 'Rebecca lieverd, gaat het? Je ziet eruit alsof je net een geest hebt gezien.' Charles sloeg zijn arm om zijn vrouw om haar te ondersteunen. Terwijl de volle omvang van haar bedrog als een voorhamer op de borst sloeg, kon ze alleen maar een gemompel 'sorry' zeggen terwijl ze de kamer uit rende. Het sprankelende schone bord glijdt uit Rebecca's hand en slaat kapot als het de gootsteen raakt, waarbij bellen en water door de hele keuken spetteren, waardoor ze abrupt terugkomt uit haar herinneringen.

Ze draait zich om en kijkt de keuken in, leeg los van zichzelf en haar schuldgevoel. Ze glijdt naar beneden, kan niet staan, als een verfrommelde puinhoop op de keukenvloer. De vloedpoort gaat open en uiteindelijk vallen de tranen. Wat had ze gedaan? Welke onbekende duistere en losbandige kant van haar had hij losgelaten? Als een kleine barst in een dammuur die bezwijkt, als de tranen eenmaal beginnen te stromen, kan ze ze niet meer stoppen.

Ze huilt om haar arme, geliefde, vertrouwende en zorgzame echtgenoot, wiens hart gevuld is met genoeg liefde voor alle kinderen van de wereld. Ze huilt om de onschuldige en naïeve vrouw die ze ooit was geweest voordat ze zichzelf aan Travis gaf. En ze huilt van schaamte om de vrouw die daaronder bewoog, zeurend in haar oor; "Je vond het leuk!" Met haar lichaam uitgeput van alle tranen, trekt ze zichzelf overeind en loopt vermoeid de woonkamer in, waar ze in de spiegel boven de open haard de verloren vrouw ziet met mascara die over haar gezicht loopt.

'Hoe kom ik hier ooit overheen?' denkt ze, want ze kan het niet langer verdragen om naar haar spiegelbeeld te kijken. Ze laat zich op de bank zakken, grijpt een kussen en houdt het tegen haar gezicht, probeert de wereld buiten te sluiten, en met een uitgeput lichaam en geest valt ze in slaap. Ze rent door een straat die ze niet herkent, het is donker en de straten om haar heen zijn leeg. Er is een griezelige stilte en stilte in de nachtlucht, alleen onderbroken door de harde kraspen van Rebecca's ademhaling, terwijl ze vlucht uit een onbekende duisternis.

Ze slaat een hoek om en wordt geconfronteerd met een gang met aan weerszijden een hoge bakstenen muur. Ze kijkt omhoog naar de muren die schijnbaar omhoog gaan zo ver als haar ogen kunnen zien, er is bijna geen licht en de donkere schaduwen maken het onmogelijk om het einde van de gang te zien. Met de angst voor wat er achter zit door haar aderen raast, rent ze zo snel als haar benen haar kunnen nemen de duisternis in. Terwijl ze verder de duisternis in rent, wordt haar zicht nutteloos met alleen het gevoel van het harde pad onder haar voeten en haar hart bonst hard.

Met haar zicht nutteloos in de duisternis worden de geuren om haar heen versterkt, en ze twijfelt over het feit dat ze de zoete geur van lavendel in de lucht kan ruiken, maar ze blijft rennen. Ze struikelt en valt op de grond, terwijl ze de lichte stof van haar zomerjurk scheurt en langs haar knie strijkt, maar ze staat op en gaat door alsof haar leven ervan afhing. Ze wrijft het zweet dat in haar ogen is terechtgekomen in een poging haar zicht helder te maken, terwijl ze voor haar de licht flikkerende paarse gloed van een licht ziet, een klein straaltje hoop. Ze rent wanhopig harder om het licht te bereiken, het wordt steeds groter naarmate ze dichterbij komt, maar de doorgang is veel langer dan ze aanvankelijk dacht. Ze stopt als ze het einde van de gang bereikt.

Het loopt dood. Ze draait zich in paniek rond op zoek naar de bron van het zachte paarse licht, maar kan het niet vinden. Ze klautert verwoed tegen de gladde, natte groene stenen in een vergeefse poging om te ontsnappen aan deze hel waarin ze zich bevindt. Plotseling stopt ze, bevroren als steen, een kilte wervelt om haar lichaam, haar hart bonst maar haar lichaam roerloos. Ze voelt de duisternis achter zich dichterbij komen, maar ze zit vast en kan nergens heen.

"Waarom vecht je tegen mij?" Zijn stem galmt om haar hoofd. Haar ogen worden groot van afgrijzen. Die stem sneed als glas door haar heen.

Ze sluit haar ogen stijf, haar lichaam vol angst. Hij staat vlak achter haar, zijn warme adem streelt haar nek. Hij duwt haar hard tegen de ruwe muur, haar wang schraapt tegen de grove stenen, het gevoel van zijn gewicht drukt hard tegen haar aan.

"Alstublieft!" Ze huilt. 'Ik kan die vrouw niet zijn.' "Welke vrouw is dat?" Zijn handen komen om haar heen en grijpen ruw haar borsten vast. "De smerige kleine slet die toegaf aan haar verlangen en mij haar getrouwde poesje liet neuken?" Zijn hand scheurt gretig haar jurk open, waardoor haar beha bloot komt te liggen en zijn hand onder de stof dwingt, hij vindt haar stijve tepel en trekt er hard aan.

'Je weet toch dat je je weer zo wilt voelen, nietwaar?' fluistert hij in haar oor. "Vertel het me!" eist hij, waardoor ze opspringt met de plotselinge verandering in volume. Ze kan zijn erectie hard in haar rug voelen drukken en, terwijl hij harder aan haar tepels trekt, moet haar geest vechten met haar lichaam om te voorkomen dat het op zijn aanraking reageert. "Nee!" huilt ze uitdagend. "Je hield van het gevoel van mijn pik diep in je strakke kut, nietwaar?" Zegt hij, terwijl hij zijn pik harder in haar duwt.

Ze slaakt een verstikte adem als het gevoel van zijn pik hard tegen haar drukt, haar kutje nat maakt. Hoe kon ze zich zo bang voelen voor deze man en tegelijkertijd zo opgewonden zijn? "Ik kan dit niet nog een keer laten gebeuren, ik kan die vrouw niet zijn." Ze schreeuwt terwijl de woede van binnen opstijgt, haar ademhaling hapert. Hij brengt zijn hand naar beneden, tilt haar jurk op en legt zijn hand stevig over haar kutje, trekt haar harder in zich, langzaam met zijn middelvinger over het materiaal van haar slipje, over de volle lengte van haar lippen. 'Als je die vrouw niet wilt zijn, waarom ben je dan zo nat voor mij?' Zijn stem is diep en uitnodigend en ze voelt zijn woorden door haar heen gaan en aan de wulpse vrouw binnenin trekken.

Haar geweten duwt naar achteren en probeert die kant van haar terug naar de donkere diepten waar het vandaan kwam, maar terwijl hij aan haar slipje trekt, waardoor ze hard in haar kutje graven, worstelt ze met de balans tussen goed en slecht. Het conflict woedt diep in haar, haar geest verscheurt. Ze voelt de pijn van het materiaal van haar slipje diep in haar kutje graven, de muur schraapt tegen haar gezicht, de schrammen op haar knie en zijn erectie die woest in haar rug drukt. De brave schreeuwt woest van binnenuit dat ze dit niet kan, maar de pijn en zijn aanraking wekt het duistere wellustige deel van haar op, waardoor haar emoties verstrengeld raken en de grens tussen plezier en pijn verdoezelen, haar geest in ontkenning, maar haar lichaam meedogenloos gedwongen om haar donkere kant toe te staan ​​haar tot slaaf te maken. 'Ik kan niet meer aan je toegeven!' gilt ze.

Plots realiserend dat haar handen niet in bedwang gehouden worden, begint ze wild met haar armen te slaan terwijl ze probeert los te komen van zijn greep. Hij grijpt moeiteloos haar armen en draait haar om naar hem toe, haar rug tegen de muur gedrukt. Voor het eerst kan ze zijn gezicht zien, of in ieder geval de omtrek van zijn gezicht in de gedempte paarse gloed, hoewel vreemd genoeg zijn donkere hazelnootkleurige ogen duidelijk zichtbaar zijn en zijn blik diep in haar doordringt.

'Kan het niet? Of wil je het niet, Rebecca?' hij vraagt. Als hij haar naam verleidelijk over zijn lippen hoort komen, huivert een rilling van opwinding door haar lichaam, verweven met de gevoelens van onwil en onwil, waardoor de gloed van het verlangen dat haar nu verdrinkt, toeneemt. Genadeloos kust hij haar hartstochtelijk, neemt haar onderlip tussen zijn tanden en beet erop, ze sluit haar ogen en kreunt, hardop verradend wat haar lichaam voelde. De geur van lavendel dringt in haar neus.

De zoete geur verjongt het goede in haar. Zo snel als de lust in haar opkwam, lijkt ze het te hebben onderdrukt en beheerst. Ze kijkt hem kalm aan, haar lichaam ontspant bij zijn aanraking. 'Wat ik deed, was een vergissing.

Ik hou van mijn man en hoewel je denkt dat je me kent, weet je dat niet.' "Waarom lieg je tegen jezelf Rebecca? Zeg me dat je niet aan die avond hebt gedacht? Zeg me dat je niets voelt als we elkaar aanraken? Je weet toch zeker dat ik nooit iets zou doen wat je niet wilde. Ik kan het zien het in jou, en ik denk dat jij het ook ziet. Je bent gewoon te bang om het toe te geven.

" Zijn ogen zijn zachter geworden en ze kan dezelfde bezorgde blik zien die hij haar de nacht op het terras gaf. 'Kijk eens rond Rebecca, er is niemand hier behalve jij en ik. Waarom geef je niet gewoon aan jezelf toe dat je ervan genoten hebt.' Als om een ​​punt te bewijzen, grijpt hij haar stevig bij de keel en kust haar opnieuw. Een eenzame traan loopt uit haar oog terwijl ze voelt dat al het gevecht in haar lichaam verdampt. Hoe kan ze het ontkennen? Ze voelde het.

Het was er altijd net onder de oppervlakte en ze wilde zich niet meer slecht voelen voor haar vieze kant. Ze voelt zich bevrijd en met een diepe inademing duikt ze in de diepten van zichzelf en laat ze voelen. Ze opent haar ogen, maar dit zijn de ogen van een andere vrouw, als een spiegel die weerkaatst wat ze in zijn ogen kan zien.

Ze is bezeten door een duister wild en dierlijk verlangen, een behoefte om zichzelf aan hem over te geven en zijn passie te voelen. "Daar is mijn vieze kleine slet." Zegt hij met een tevreden glimlach op zijn gezicht. "Vertel me wat je wilt?" Een ondeugende glimlach verspreidt zich over haar gezicht terwijl ze het puntje van haar tong over haar lippen strijkt en hard op de hoek bijt terwijl haar geest de eindeloze mogelijkheden bedenkt. "Ik wil mezelf aan jou geven." Haar focus was stevig op zijn ogen gericht. Hij veegt met zijn vinger over haar kaaklijn en over haar lippen.

Ze schokt hem door zijn vinger tussen haar tanden te klemmen. Ze draait haar tong om de punt, zuigt en laat hem dan los. Met een stralende twinkeling in haar ogen slaat ze fel uit, vecht met haar armen vrij en begint hem aan te vallen.

Precies zoals ze had gehoopt, pakt hij haar armen en drukt ze boven haar hoofd, ze blijft worstelen, maar de glinstering in haar ogen en de glimlach op haar lippen vertelt hem dat ze het gevecht wilde. Zijn hand cirkelt gemakkelijk om haar kleine pols, hij grijpt het harder vast en knijpt haar zachte huid in zijn ruwe handen. Een klein gil van plezier stroomt over haar lippen, het geluid precies het drijfgas dat hij nodig had. Hij brengt zijn hoofd naar haar borst en bijt op haar tepel, slaat dan met zijn tong eromheen terwijl het onder zijn tong hard wordt, en gaat verder naar de andere borst, waardoor haar lichaam tot haar plezier danst.

Hij bevrijdt haar van zijn dwang en trekt zijn broek uit, zodat hij en zijn boxershort overeind vallen. Haar ogen nemen gretig haar schat in zich op. Hij scheurt de rest van haar jurk open en trekt haar slipje uit. Hun dwang om los te laten en toe te geven aan de krachtige vleselijke hartstocht die in hen brandt, kan niet langer worden ingeperkt.

Hij tilt haar op in zijn sterke armen terwijl ze haar benen om hem heen slaat en zijn hoofd naar beneden trekt, haar rug kromt en zijn gezicht weer in haar borsten dwingt. Opnieuw wordt ze gewelddadig tegen de muur geduwd, terwijl hij zijn pik hard in haar druipnatte kut ramt, haar kreten van extase weerklinken langs de muren, het gevoel van haar kutje dat hard om zijn pik klemt, waardoor hij kreunt van genot en hun klanken vermengen zich en drijven de nacht in. Het gevoel van volheid van zijn pik diep in haar stuurt schokgolven door haar lichaam.

"Oh fuck ja." Ze hijgt, terwijl haar ademhaling versnelt en haar lichaamstemperatuur snel stijgt. Hij begint in haar heen en weer te bewegen. Hij kan zijn verlangen niet bedwingen en neukt haar hard. Er is geen ander gevoel bij betrokken, behalve hun pure passie en verlangen, geen gedachten die door hun hoofd gaan.

Met hun lichamen als één klimmen ze steeds hoger. "Zeg me wat ik ben!" gromt ze tussen het grommen van plezier door. "Je bent mijn smerige sletje, en je houdt er toch van?" "Ja." Ze huilt, terwijl haar lichaam begint te verstijven, het gevoel uit haar kern kruipt en tintelingen van haar hoofd tot aan haar tenen veroorzaakt. "Ja, ik ben je smerige sletje." Haar ogen rollen terug in haar hoofd omdat ze niet langer kan focussen. Hij blijft dieper en harder rijden.

"Kom voor me klaar, Rebecca." Hij beveelt, zijn woorden drijven haar steeds dichter naar de rand en duwen haar intens verder en verder. Ze slaakt een dierlijke schreeuw terwijl haar lichaam trilt en haar geest uit de hand loopt. Terwijl elke zenuw die in haar lichaam eindigt als een enorme golf door haar heen schiet, trekt haar kut zich hard om zijn pik.

Als een kettingreactie ontploft zijn pik en vult haar kutje met zijn zaad. Haar sappen spoelen over hem heen en verlengen hun beide orgasmes. Hij trekt zich langzaam uit haar en laat een van haar benen zakken terwijl het wankel de grond vindt, waardoor het mengsel van haar sappen en zijn sperma aan haar lippen kan ontsnappen en langs haar been kan stromen. Niet langer ondersteund door zijn gewicht, zakt ze tegen de muur. Haar hoofd tolt als ze opkijkt.

Proberen haar zicht te focussen, vervaagt, haar ogen helder genoeg om hem boven haar te zien opdoemen, maar ze kan haar ogen niet openhouden. De grond onder haar voeten smelt weg en ze valt. Ze schreeuwt, maar ze raast zo snel naar beneden dat er geen geluid uit komt. Draaien en draaien in de duisternis, tot ze met een schok de grond raakt.

Ze zit kaarsrecht. Haar hart klopt snel in haar borst, haar huid bedekt met zweet, alle haren op haar lichaam staan ​​in de aandacht. Ze voelt nog steeds de strakke bal van angst in haar buik. Ze kijkt rond en probeert uit te vinden waar ze is. Haar ogen passen zich aan de zachtpaarse gloed van de kamer aan.

Ze kijkt weer om zich heen, terwijl de angst langzaam zakt en haar hart ontspant als ze beseft dat ze in haar woonkamer is. Haar ogen staren recht voor zich uit terwijl ze de Marokkaanse kaarslantaarn op de salontafel voor haar ziet, het zachtpaarse glas reflecteert patronen door de kamer, binnenin brandt een kleine lavendelkaars. Haar bedekt is een dikke deken. Ze beseft dat haar man naar huis moet zijn gekomen en haar slapend op de bank heeft aangetroffen.

Hij stak altijd een lavendelkaarsje aan als ze nachtmerries had, in een poging haar te kalmeren. Haar geest stortte onmiddellijk terug in de duisternis waar ze zojuist vandaan kwam. Het was maar een droom, stelt haar geest gerust, maar ze kan de knoop in haar maag niet laten zakken. Ze schuift de deken van haar hete, doorweekte lichaam, zwaait met haar benen rond en legt ze op de grond.

Ze voelt een vochtige plek tussen haar benen en al bewegend ziet ze de vlek op het lichte materiaal van de bank waaruit haar sappen uit haar kutje zijn ontsnapt. Opnieuw verzekert ze zichzelf ervan dat het maar een droom was, maar haar geest is in rep en roer. De gevoelens voelden zo echt. Ze kijkt naar haar been in de verwachting het schrapen te zien.

Haar zachte vingers strijken over haar knie, maar er is niets. Zelfs in haar dromen kon ze hem niet ontsnappen. Ze zit en speelt de gebeurtenissen van haar droom keer op keer in haar hoofd, proberend alles te begrijpen, terwijl hun woorden om haar hoofd rennen; "Waarom lieg je tegen jezelf Rebecca? Zeg me dat je niet aan die avond hebt gedacht…" "Geef maar aan jezelf toe dat je ervan genoten hebt…" "Ik kan het in je zien, en ik denk dat je het ziet ook, je bent gewoon te bang om het toe te geven… "" Ik wil mezelf aan jou geven… "" Ja, ik ben je smerige sletje. " De laatste herinnering bezorgt haar rillingen. Ze is verbijsterd door de gevoelens, het besef dat het deel van haar dat ze zo lang heeft begraven niet kan worden ingesloten.

Ze hield zichzelf voor de gek dat ze het kan beheersen, dat haar goede opwegen tegen het slechte. Diep van binnen wist ze dat ze had gedacht dat ze in evenwicht was, maar die kant van haar was ze niet. Ze kon niet ontkennen wat er in haar bestond.

Ze denkt aan haar man die boven in hun bed lag te slapen, ze hield van hem en zou nooit zonder hem zijn, maar ze wist dat hij nooit de man zou kunnen zijn die ze nodig had om haar te zijn, om haar te behandelen zoals ze moest worden behandeld. Ze moest een manier vinden om met haar schuldgevoel om te gaan. Haar man vliegt over minder dan een week terug naar India, en ze weet dat Travis haar verwacht; het was tenslotte zijn geld om de reis van haar man te betalen.

Ze leunt voorover en opent de kleine glazen deur naar de lantaarn, waardoor meer van de lavendelgeur zich door de kamer kan verspreiden, en met een ondeugende glinstering in haar ogen blaast ze de kaars uit. Wordt vervolgd…..

Vergelijkbare verhalen