Verpleegkundige Anderson Dr

Het medisch onderzoek van een onwillige en bange jonge uitwisselingsstudent…

🕑 15 minuten minuten tegenzin verhalen

Als hoofdverpleegkundige van een prestigieuze privéschool heb ik het genoegen aanwezig te zijn tijdens alle fysieke sporten. Mijn favorieten zijn de jonge, viriele mannelijke 18-jarigen die komen voor hun eerste volledige fysieke. De geruchten die door de school gaan over wat het 'volledige fysieke' precies inhoudt, zijn een mengeling van mysterie en mythe. De meeste jonge mannen die de onderzoekskamers binnenkomen, durven anderen niet precies te vertellen wat daar gebeurt.

Velen van hen eindigen in tranen en willen niet dat die informatie over het speelveld wordt verspreid. Dit resulteert in een studentenlichaam vol angst en schroom. Precies mijn idee van plezier. Ik geniet ervan om te zien hoe de jonge mannen arriveren voor hun fysiek gekleed in hun sportshorts en t-shirts.

Ze hebben allemaal eerder de jaarlijkse fysieke training meegemaakt en denken dat ze weten wat ze kunnen verwachten. De basis blijft natuurlijk hetzelfde: gewicht, lengte, bloeddruk, reflexen, gewrichten, rug- en herniacontroles. Maar dan komt de volgende stap. Alle jongens van de universiteit gaan op dezelfde dag naar de medische keuring.

Ze worden in alfabetische volgorde genoemd en niet. Er wordt een 'transportband'-systeem geplaatst. Elke leerling krijgt een dossier. Elke groep heeft een ander gekleurd bestand.

18 jaar en ouder dragen een paarse vijl. Ze beginnen allemaal met wegen, dan laten ze hun lengte opmeten, en dan komt de doktersconsultatie voor jongeren onder de 18 jaar. Bloeddruk en algemene check-up inclusief hernia check. Ik kijk graag naar de gezichten van jongeren onder de 18 als de dokter zegt dat ze 'je korte broek en onderbroek moeten laten vallen'. Er is altijd een moment van aarzeling en verlegenheid.

Ze slagen er altijd in hun hoofd naar mij te draaien in de hoop dat ik me afwend. Dat doe ik nooit. Het gevoel dat door me heen gaat als ik ze recht in de ogen kijk en niet terugdeinzen, laat me altijd nat achter. Als ze gehoorzamen en hun korte broek en onderbroek laten vallen, krijg ik bijna ademloos van het gevoel van controle dat me overspoelt.

En dan is het allemaal voorbij. Net zo snel als het begon. De arts zegt tegen de patiënt dat hij het dossier naar de verpleegafdeling moet brengen waar hij een urinemonster moet afgeven en dat hij dan naar huis mag. De opluchting die hun gezichten overspoelt, maakt me altijd aan het lachen.

Het enige wat ik kan denken is 'Wacht maar tot je ouder bent, mijn jongen!'. De 18-jarigen komen voor het eerste consult waarbij ze de algemene check-up en bloeddruktest krijgen, maar ze worden dan gevraagd om hun dossier mee te nemen naar het verpleegstersstation, een urinemonster af te geven en terug te keren naar de wachtruimte voor de 2e raadplegen. De uitdrukking van totale ontsteltenis op hun gezichten is onbeschrijfelijk kostbaar. Ze zijn verward.

Angst verspreidt zich over hun gezichten. Als ze terugkomen, moeten ze wachten tot de jongere jongens klaar zijn. Meestal betekent dit ongeveer 2 uur voor hen.

Naarmate het gebied stiller en stiller wordt en er steeds minder jongens overblijven, trekken de 18-jarigen zich steeds meer terug. Er is een grote hoeveelheid lipkauwen en staren naar de grond. Ze schuifelen en kunnen nauwelijks stil zitten. De paarse vijlen dansen en draaien.

Er is nerveus hoesten en overvloedig staren naar het plafond. Ik kijk altijd uit naar degenen die het meest bang lijken en degenen die alle bravoure opbrengen die ze kunnen opbrengen. Zij zijn degenen die de beste prestaties leveren. De dokter roept dan de eerste jongen binnen. Als hij binnenkomt en de deur sluit, is het gevoel van angst op het gezicht van degenen die hij achterlaat bijna voelbaar.

Ik ben tijdens sommige examens af en toe in de wachtruimte gebleven terwijl een andere verpleegkundige assisteert. Dit is om te genieten van de ervaring van het kijken naar degenen die buiten zijn achtergelaten. Ik hou ervan om ze te observeren terwijl de geluiden aan de andere kant van de deur er doorheen filteren. Soms laten de jongere verpleegsters de deur maar een fractie openstaan ​​om de angst te verlichten.

Het komt regelmatig voor dat een jongen het uitschreeuwt. Meestal is het een kreet van pijn of angst. Wat er met hen gebeurt, is beangstigend en soms ongemakkelijk. Af en toe is het een kreet van plezier.

Als dat zo is, is het altijd de jock van het peloton. De blik van totale afschuw wanneer ze de onderzoekskamer verlaten is onbetaalbaar. Ik vind het leuk om de dienstdoende verpleegster over te nemen als we aan het einde van de rij komen.

Deze laatste paar wezens zijn buiten gelaten om te stoven. Afwachten wat precies alle geluiden van achter de (bijna) gesloten deur veroorzaakt. Een van de meest memorabele examens was de jonge Stefan van der Bijl. Een uitwisselingsstudent uit Holland, de jonge Stefan, was aan het begin van het jaar bij ons gekomen, dus hij had niet de ervaring die de andere jongens hadden met de examens. Vers bloed, zeg maar.

Ik stond voor de open deur van de onderzoekskamer. "Meneer van der Bijl? Stapt u alstublieft in.". Hij stond stil met zijn dossier in zijn hand en begon naar de deur te lopen. Er kwam al een b in zijn wangen. Hij was bijna 1,80 meter lang en had een middelmatige bouw.

Hij was bang. Het bleek. Dr is niet het type arts met tijd te verliezen. Hij is niet onbeleefd of abrupt. Hij is gewoon zakelijk.

Omdat hij veel patiënten moet doorstaan, doet hij dat met weinig tijdverspilling. Gezelligheid wordt tot een minimum beperkt. Hij gebruikt wel voortdurend 'Alsjeblieft' en 'Dank je'. Zijn beknopte instructies en gedetailleerde uitleg van bepaalde procedures zijn de enige woorden die het examen accentueren. Het gevoel van consternatie dat deze jonge jongens duidelijk in de greep houdt, is voelbaar.

'Dhr. van der Bijl, ik moet een hernia-controle doen. Ga voor de onderzoekstafel staan. Bedankt.'. Terwijl Stefan stond te wachten, draaide Dr zich naar het instrumentenblad, pakte een handschoen en trok die over zijn rechterhand.

Zoals altijd klikte hij het op zijn plaats. Stefan schrok van schrik, zijn ogen schoten open. Dr ging op de rollende kruk zitten en duwde naar Stefan toe.

'Dhr. van der Bijl, laat je broek en onderbroek op de grond vallen, zodat ik de hernia-controle kan uitvoeren.'. Stefan draaide zijn hoofd naar me toe met een smekende blik in zijn ogen. Ik voelde mijn kruis doorweekt worden. "Man oh man, mijn man wordt vanavond hard bereden"! Ik bedacht me.

'Alstublieft meneer van der Bijl. Ik heb niet de hele dag om op je te wachten.' Met een duidelijk gevoel van tegenzin liet Stefan zijn broek en onderbroek tot aan zijn enkels zakken. Zijn pik was vrij standaard. Zag er ongeveer uit als elke andere pik van 18-jarigen.

Niets om over naar huis te schrijven. Dr onderzocht elke testikel, het scrotum en de penis. Hij zei tegen Stefan dat hij zijn hoofd moest draaien en hoesten. Stefan begon zich steeds meer te schamen.

De kleur stijgt in zijn wangen. De tranen vormen zich in zijn ogen. Ik kreeg bijna medelijden met hem. Maar ik voelde me meer opgewonden voor mezelf. Deze zou speciaal worden.

Ik kon het gewoon vertellen. Toen Dr klaar was en de handschoen uittrok. Hij droeg Stefan op zijn broek en onderbroek uit te doen en op de bank te klimmen. 'Ga op uw rug liggen alstublieft meneer van der Bijl.

Ik zal nu je buik palperen.' Toen de dokter met zijn onderzoek begon, staarde Stefan met zijn armen langs zijn zij naar het plafond. Je kon zien dat hij alleen maar zijn kruis wilde bedekken. Toen de hand van dokter langs Stefans buik ging, was het duidelijke ongemak zichtbaar. Het is duidelijk dat de heer Van der Bijl er NIET van genoot dat een man hem betastte. Bijna net zo snel als het begon, was het ook weer voorbij.

'Dank u meneer van der Bijl. Ga alsjeblieft rechtop zitten.'. De opluchting spoelde over Stefans gezicht. Het was voorbij in zijn gedachten.

Het was allemaal niet zo erg. Waarom de anderen zo'n ophef hadden gemaakt, was hem een ​​raadsel. Ik glimlachte zachtjes en keek aandachtig naar zijn volgende reactie.

'Dhr. van der Bijl, ga ik nu een zogenaamde DRE doen. Een digitaal rectaal onderzoek. Dit is nodig als je volwassen wordt. We voeren dit onderzoek uit om een ​​basisbegrip van uw prostaat vast te stellen.

De prostaat van elke man is anders. Het is onwaarschijnlijk dat er op dit moment iets mis is met uw prostaat waardoor dit soort onderzoek zo belangrijk en waardevol is voor uw toekomstige gezondheidszorg.' Terwijl Dr sprak, liet de blik van verwarring eerst en afschuw me bijna hijgen. Het was Stefan duidelijk dat de anderen reden hadden om lawaai te maken.

Hij was klaar om te schreeuwen en weg te rennen. De tranen stonden op het punt te breken. Ik voelde mijn kutje kloppen en mijn clit verharden. Ik zou niet thuiskomen bij mijn man; Ik zou snel voor mezelf moeten zorgen! 'Dhr. van der Bijl draai je om en buig je over de onderzoeksbank.

Ik wil dat je over de lengte ervan leunt met je borst erop. Spreid je benen en pak de rand van de bank vast. De verpleegster hier gaat je helpen je te stabiliseren door je heupen vast te houden.'. Toen ik naast Stefan stapte en zijn heupen vastpakte terwijl ik naar dokter keek, hoorde ik het gejammer.

Het was genoeg om me te laten druipen. 'Dhr. van der Bijl. Stefan is het?'. 'Ye… Ye…….

Ja' stamelde het antwoord toen Dr zijn rubberen handschoenen aan deed. 'Stefan, ik ga nu de buitenkant van je anus onderzoeken. Je zult voelen dat ik je billen uit elkaar trek.

'Het is het beste als je niet balt. Dit maakt het des te ongemakkelijker voor je. Ontspan gewoon. Dit is allemaal binnen een paar minuten voorbij. Adem gewoon diep in en probeer je billen niet op elkaar te klemmen.' Terwijl dokter Stefans billen uit elkaar spreidde, voelde ik hem naar voren trekken en moest ik zijn heupen harder vastpakken om hem te stabiliseren.

'Blijf alsjeblieft stil Stefan. Dit gaat veel soepeler als je je niet verzet. 'Mooi zo! Ik zie hier geen teken van enige onregelmatigheid.' Toen dokter wegging, voelde ik Stefan ontspannen. "Oh mijn jongen! Als je eens WIST wat er ging komen!" dacht ik met boze vreugde! 'Juist meneer van der Bijl. Stefanus.

Ik ga nu mijn vinger in je rectum steken totdat ik je prostaat aanraak. Ik zal dan mijn vinger draaien en je rectale wanden en prostaat onderzoeken. Dit zal waarschijnlijk wat ongemak veroorzaken. Het is het beste als je gewoon diep blijft ademen en je concentreert op het ontspannen van je billen.' Ik voelde Stefan fysiek terugkrabbelen in een poging om op te staan. Doordat ik zijn heupen vasthield en mijn elleboog op zijn rug rustte, kon hij niet ver komen.

Toen begon het pleiten. 'Alsjeblieft dokter!!! Is dit ECHT nodig? Doe dit alsjeblieft niet. Ik beloof dat ik NIEMAND zal vertellen dat je het examen nog niet hebt afgemaakt. Doe dit alsjeblieft niet.

Alsjeblieft! Ik smeek u! DOE DIT ALSJEBLIEFT NIET!!!!!!!'. 'MEER van der Bijl! Graag rustig aan doen. Er is niets te vrezen.

Het is een eenvoudig onderzoek dat elke volwassen man zou moeten ondergaan. Het belangrijkste doel is het identificeren van kankers en andere ziekten. Vroege detectie is de god van velen geweest. Pak nu de rand van de onderzoeksbank vast en haal lekker diep adem!'. Stefan huiverde terwijl hij probeerde de tranen tegen te houden.

Hij greep de rand van de bank en draaide zijn gezicht naar beneden. Ik hield zijn heupen wat strakker vast. "Dit wordt een uitdaging!" dacht ik toen hij begon te huilen.

'Juist Stefan, ik ga nu je billen scheiden. Je voelt mijn vinger tegen je sluitspier. Dat koude gevoel is het glijmiddel. Denk eraan om je billen los te houden. Ok, op de telling van drie ga ik mijn vinger soepel inbrengen.

Als je het klemmen vermindert, helpt dat.'. Tegen die tijd was Stefan bijna ontroostbaar! "ALSJEBLIEFT Dr! DOE DIT ALSJEBLIEFT NIET!!!! PLEEEEEEEEASE!!!!!". Dr. negeerde de smeekbeden en hield zijn vinger bij de ingang van Stefans rectum. 'Op de telling van drie Stefan.'.

OH GOD! Ik vond het geweldig toen hij het op deze manier deed! Ik voelde mijn clitoris harder kloppen tegen mijn onderbroek die inmiddels helemaal doorweekt was. 'Daar gaan we. Een.

twee. drie.'. En toen deed hij niets. Hij hield gewoon zijn vinger tegen de ingang. Het duurde even voordat Stefan merkte dat er geen verandering in de sensatie was.

Zijn hoofd kwam in verwarring en de ontspanning in zijn lichaam was compleet. Zonder waarschuwing stak Dr zijn vinger erin. 'OOOOOOOOOOOWWWWW! NEE! NEE NEE NEE!!! OH GOD!!!! HOU OP!!!! ALSJEBLIEFT!!!!! ALSTUBLIEFT ALSTUBLIEFT ALSTUBLIEFT!!!!!'. 'Juist meneer van der Bijl, u voelt mijn vinger helemaal ingestoken. Ik ga nu de prostaat manipuleren.

Hoe meer je je vastklampt, hoe pijnlijker dit zal zijn. Ik ga je even laten wennen aan de sensatie en dan naar voren duwen.'. Stefan was buiten zichzelf.

De tranen stroomden over zijn wangen. 'Kunnen we alsjeblieft stoppen dokter!!! ALSJEBLIEFT!!! ALSJEBLIEFT OH GOD ALSJEBLIEFT!!! Het doet zeer! ALSJEBLIEFT. Het doet ECHT ECHT pijn!!!!'. 'Dhr.

van der Bijl, ik kan nu niet stoppen. Ik ga door totdat dit onderzoek is afgerond. Ik stel voor dat je je concentreert op het kalmeren en het ontspannen van je billen. Anders blijft dit pijnlijk.'.

Stefan was bijna hysterisch. Het visioen van deze opgewekte jonge man teruggebracht tot een jammerende massa jell-o liet me buiten adem en doorweekt. Ik wilde alleen maar weggaan en geneukt worden. MOEILIJK! Stefan begon nu hevig te bokken.

Ik worstelde om hem in bedwang te houden. Dokter verwijderde zijn vinger en riep om de andere verpleegster, verpleegster Stewardson, die ons onmiddellijk te hulp kwam. Het feit dat deze verpleegster een man was, hielp Stefans houding helemaal niet. 'Kunt u alstublieft verpleegster Anderson meebrengen? Ik geloof dat het examen van de heer Van der Bijl alleen met hem ingehouden zal worden afgerond.' 'NEOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!!!!' kwam de pijnlijke oproep. Zuster Stewardson ging naar voren en hield Stefans rug naar beneden terwijl ik de boeien ging halen.

Ik was duizelig en buiten adem. Dit was beter dan alles wat ik me had kunnen voorstellen! De boeien waren maar één keer eerder gebruikt. Ongeveer 10 jaar geleden. Inderdaad een zeldzame traktatie.

Ik keerde terug en maakte de boeien om Stefans polsen, bovenrug, dijen en knieën vast en maakte ze vervolgens vast aan de daarvoor bestemde sleuven op het frame van de onderzoekstafel. Hij was totaal terughoudend. 'Juist meneer van der Bijl, we gaan het nog een keer proberen. Zoals ik al eerder zei, concentreer je op het ontspannen van je billen en dit zal een stuk minder traumatisch voor je zijn. U moet begrijpen dat u hier vandaag niet weggaat zonder dat dit onderzoek is afgerond.

Hoe meer je vecht, hoe slechter voor jou. Laten we opnieuw beginnen.'. Ik stond achter Dr met het smeermiddel en nog een set rubberen handschoenen. Toen hij handschoenen verwisselde en zich omdraaide om het eerste paar weg te gooien, kreeg ik het meest verbluffende zicht op Stefans anus, ballen en lul.

Ik merkte dat de haan tekenen van opwinding vertoonde. Ik voelde mijn clit beginnen te huiveren tussen de plooien van mijn doorweekte kutje. 'Ik ga nu je rectum weer in.

Zuster Stewardson gaat je billen uit elkaar houden.' Toen de vinger van dokter helemaal naar binnen gleed tot aan de knokkel, schoot er een pijnlijke kreet uit Stefans mond. "AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAWWWWWWWWWWWWWWWWW!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! FUCK!". Rustig en zonder enig teken van angst ging Dr verder. 'Dhr. van der Bijl, zult u nu de behoefte voelen om te plassen.

Dit is als ik je prostaat manipuleer en palper.'. Er viel een plotselinge en oorverdovende stilte in de kamer. Het was onderbroken.

Stefans hoofd was opgedoken en de nieuwsgierigheid was duidelijk. Ik keek tussen zijn benen en zag zijn pik harder worden. "Ah!" Ik dacht: "een jongen die de geneugten van anaal spelen ontdekt. ​​Ik vraag me af hoe lang het een verslaving in zijn leven zal worden. Hier is iemand die de komende 60 jaar gaat proberen iemand zijn prostaat te laten melken!".

Dr vertoonde geen tekenen dat hij had opgemerkt, een volmaakte professional die hij is. 'Dhr. van der Bijl, je voelt nu dat ik mijn vinger iets naar achteren beweeg terwijl ik hem draai. Dit is een onderzoek van uw rectale wanden.' Een plotselinge ontsnapping van de adem tussen Stefans tanden liet in mijn geest geen twijfel bestaan ​​over wat er in zijn jonge geest gebeurde.

'Je zult nu voelen dat mijn vinger je weer binnengaat terwijl hij naar voren draait. Blijf alsjeblieft ademen en probeer te ontspannen.' Stefan greep de onderzoekstafel met witte knokkels vast. De stilte was oorverdovend.

Het werd uiteindelijk verbroken door de zucht van verlichting toen dokter zijn vinger verwijderde en de handschoenen uitdeed. (wordt vervolgd)..

Vergelijkbare verhalen