In Pursuit Of Adonis: School's Out

Pas afgestudeerde Teri's toverstaf brengt haar niet-zo-onschuldige kant naar voren…

🕑 18 minuten minuten Toys verhalen

Ik kan niet geloven dat ik de finale van Mr. Kirby heb gehaald. Eigenlijk, ja, dat kan ik. Ik heb er keihard voor gestudeerd en daar maakte ik me zorgen over.

Vraag me af hoe het Roxanne-Doe-Eyes is vergaan; ze heeft waarschijnlijk hetzelfde cijfer gekregen, hoewel ze in de klas alleen haar nieuwste manicure bewondert. Het is zo duidelijk dat ze meneer Kirby om haar airbrush-roze vinger heeft gewikkeld, aan de manier waarop zijn gezicht oplicht alsof haar borsten op het punt staan ​​haar blouse te laten knappen elke keer dat ze haar hand opsteekt. Maakt niet uit.

Na deze week hoef ik geen van beide meer te zien. Zondag is het afstuderen en dan ben ik voor altijd verlost van Van Cortlandt High en zijn oneerlijke voordeelklasse. Mijn telefoon piept met een sms van Vonnie. Ze wil dat ik langskom om haar scriptie te bekijken. Ik sms haar terug en we spreken af ​​om Diandra daarna bij haar thuis te ontmoeten.

Er is ook een bericht van Bryn met een foto van een halfnaakt stel dat krols is. De junizon van mijn humeur deinst terug achter de zwarte adem van een onweerswolk. Als een masochist zie ik eruit. Marc en Vicki zijn helemaal over elkaar heen en strijden in een wederzijdse wedstrijd wie de meeste buit kan pakken. Moet van het zwembadfeest van Winslows afgelopen weekend zijn.

Vicki's bikinipatroon is Hideous Jungle, haar achterste is ongeveer acht maten te groot voor de stoel en haar profielhoek herinnert me eraan dat er ergens in cyberspace een zij-aan-zij montage van Vicki en een kalkoengier met het bijschrift moet zijn 'Gescheiden bij de geboorte.' Het gerucht gaat dat ze de koordirigent heeft opgeblazen om haar plaats in de sopraansectie te krijgen, een gerucht dat iedereen vrijwel gelooft omdat ze toondoof is. En nee, dat is geen praten over jaloezie. Geen van de meisjes om haar heen kan een optreden doorkomen zonder oordopjes te dragen. Geen van mijn vrienden kan geloven dat Marc me na zes maanden samen zou dumpen voor die koe van dag tot dag.

Maar Marc grijnst naar haar, niet naar de camera. Hij is verdwaald. Daar is geen remedie voor. Na het verwijderen van Bryn's slechte nieuws - en bijna de drager ervan - kan ik de telefoon nog niet wegleggen.

Vanuit mijn screensaver lacht de revitaliserende jetstream die orkaan Vicki de zee in slingert. Anton Sivrett's iconische Midori-meloen blik is mijn instant high. Ook al hebben we elkaar nooit ontmoet (en op zijn zevenentwintigste heeft hij negen jaar en vierentwintig dagen op me), zijn overheerlijke lippen wijken verwachtingsvol uit voor de mijne. Zijn eerste hit is mijn beltoon en het kaartjesstrookje van zijn White Plains-concert siert mijn dressoirspiegel.

Ik geef Anton een kus en stop hem teder in mijn rugzak. Jeetje, jammer dat ik volgende week mijn telefoon niet kan gebruiken als ik op vakantie ga. Het zomerhuisje van tante Denise staat in de buurt van Quonnicut Light in de haven van Moose Bridge, ongeveer zeshonderd kilometer van ons vandaan, maar technologisch op een andere planeet. Ik bedoel, er is geen internetprovider in de regio en de mobiele service is zo waardeloos dat je een halve dag naar Brunswick moet rijden voor een fatsoenlijk signaal.

De enige manier waarop ik contact kan houden met Vonnie of iemand anders thuis is via tante Denise's oude vaste lijn en telefoon met draaischijf. Oh vreugde. Voordat ik vertrek, moet ik voor Anton een andere manier vinden om me gezelschap te houden terwijl ik achterin het veld zit.

'Bryn kan zo'n bitch zijn,' verklaart Diandra, terwijl ze een schaal met peren op de veranda zet. "Vergeet ze. Chaz Stewart lijkt erg geïnteresseerd om je mee uit te vragen. Ik kan Duane een hint laten geven als je wilt.". Ik begin spijt te krijgen van deze stop tijdens de tour.

Vonnie rolt met haar ogen. Chaz is ontzettend slim - werd aangenomen voor pre-law bij Northwestern - maar saai, en als ik onvolwassen wil, is de 'Gong Show' leuker. "Geef het op, Dee," zucht ik geërgerd.

"Vorige week reed Chaz een groep van ons uit de koorpraktijk en wat doet hij als ik de voorlaatste ben die wordt afgezet? Begint heen en weer te gaan met Steve Frawley, bijnamen verzinnend voor meneer nadat ze hem betrapten op het plukken zijn neus tijdens 'Face The Wind'. Volkomen hysterisch. Ik ben liever vrijgezel, dank je.". Niet dat ik aanspraak maak op een MENSA-lidmaatschap of zo, maar mijn vizier is hoger dan voor iemand die vastzit op dat niveau van sociale grappenmakerij, een feit dat Diandra blijkbaar is vergeten sinds ze contact heeft met Duane.

In haar eigen gedachten is ze een expert geworden over het seksleven van iedereen of het gebrek daaraan. Hoe vaak moet ik haar vertellen dat ik degene ben die zal beslissen wanneer ik dat deel van mezelf zal delen, en met wie?. Vonnie komt me te hulp.

'Teri spaart zichzelf voor haar Adonis… gespeld als A-N-T-O-N,' reciteert ze met histrionische flair. We lachen allemaal, de spanning gebroken. Ze weten heel goed dat ik hem nooit persoonlijk wil ontmoeten.

Waarom het risico lopen de mystiek te verpesten?. De vermelding van zijn naam stuurt backstage-groupie rimpelingen van opwinding waar ik mezelf in tijden niet heb aangeraakt. Noch de tijd, noch de plaats.

Koel af, Teri. Het gesprek verschuift naar waar het hoort: zomerplannen. Vonnie moet nog twee cursussen afronden voordat hij aan Brookhaven College begint, en Diandra komt een maand bij Duane en zijn gezin in Dennisport wonen.

Wat mij betreft, ik kijk uit naar een zomer aan het strand, mijn laatste, voordat ik in de herfst aan mijn nieuwe baan begin. "Meisje, ik zal niet jaloers op je zijn." Vonnie geeft me een sympathieke draai van haar krullende hoofd. "In het midden van nergens, elanden ontwijken, water koud genoeg om je in een ijslolly te veranderen, geen streaming films of internetporno…". 'En tante Denise heeft nog steeds over-the-air tv, kun je dat geloven?' Ik stem vrolijk in en herinner me de schattige weerman op het station van Bangor die de voorspellingen van afgelopen zomer opvrolijkte. Diandra fronst.

"Ik zou zeggen dat dat een gevangenisstraf is, maar zelfs gevangenen krijgen een kabel." Ze poetst en bijt een rijpe Bartlett, en haar ogen sluiten tevreden. "Mmm, deze zijn zo lekker. Mijn zus haalt ze bij een kraampje op de terugweg uit Newport. Je moet er een proberen.".

"Oh, dat kan ik niet. Dat is te lang rijden. Geniet ervan," protesteer ik voordat ik verder ga, "ik hou van Quonnicut Beach. Het is op loopafstand van het huisje en het kost me niets om daar te blijven.

Dus ik kan een paar vergoedingen.". En ik zal ook weg zijn van Marc en Vicki's make-out selfies, maar Vonnie en Dee hebben daar al genoeg van gehoord. Vonnie pakt nog een peer van tafel.

'Dan neem ik de jouwe.' Ze snijdt en proeft een druipende plak. "Mm-mm-mmm.". 'Misschien ontmoet je daarboven iemand,' slurpt Diandra, weer in de matchmaking-modus. "Veel plezier voor de verandering. Je werkt te hard.

Experimenteer een beetje voordat je moet settelen.". Ik heb ook geen plannen om me te vestigen of te settelen. Het enige wat ik wil is het schilderachtige buitenleven verkennen, tijdens de regenachtige dagen in een paperback graven en een plek bij mijn bed zoeken voor Antons meest sudderende foto. Wat deze vakantie ook brengt, ik ben van plan er het beste van te maken. Terwijl Vonnie niet kijkt, gris ik een partje van haar bord, stop het in mijn mond en laat de sappige frisheid tussen tong en gehemelte smelten.

Over één ding heeft Dee gelijk: deze zijn de reis waard. Voor ons senioren is dit onze laatste dag en dat betekent vervroegd ontslag. Onderweg naar huis zeg ik tegen Vonnie dat ik haar later vanmiddag bel, en dan scheiden onze wegen op de gebruikelijke plek. Ik voer het tempo op en begin te rennen.

De stress van examens en koorprogramma's heeft me er bijna twee weken van weerhouden om aan bepaalde andere, eh, impulsen toe te geven. Nu stapelen die verwaarloosde verlangens zich op als de vrijdagavondvoeding bij een Thruway-tolpoort. De oprit is leeg en mijn binnenkant geeft een jubelende kick. Ik draai de sleutel in de achterdeur om en word begroet met een geluidloze vacature aan de andere kant - stilzwijgende toestemming om te doen wat ik moet doen aan deze gekke geilheid die mijn tienerlendenen blokkeert. Ik ga op weg naar mijn kamer, laat de rugzak vallen en spring praktisch uit de lichtblauwe capri, de hi-cuts op hun plaats latend.

Op de rand van het bed spreidde ik een dubbelgevouwen strandlaken uit om het dekbed in zijn onberispelijke staat te houden. Vervolgens jaag ik op de niet-zo-kleine helper om de geilheid te bedwingen. Ik trek de la van het dressoir open en inhaleer gekruide sinaasappel en balsem terwijl ik stapels opgevouwen, vervaagde t-shirts doorzocht. Binnen enkele seconden wordt het geheime wapen uit zijn witgewassen katoenen nest getild.

Het lijkt op een extra grote zangmicrofoon, een parodie op iets dat Anton op het podium in White Plains hanteerde toen zijn headset het begaf. Hij had geen slag gemist. Ik was zo trots op hem. Anton's microfoon.

Perfect. Ja, zo noem ik het. Mijn oudere neef, Sharyn, kreeg het voor mij als cadeau voor mijn achttiende verjaardag. Dit is pas de derde keer dat ik het gebruik.

De eerste keer kwam ik in minder dan een minuut en het voelde lang niet zo bevredigend als het gebruik van vingers. Het is echter zo opwindend om verschillende methoden te proberen. Misschien levert meer oefening betere resultaten op. Miniatuurhandveren lopen tuimelend tussen mijn benen terwijl ik de gladde, taps toelopende schacht in mijn hand vasthoud en herinner me dat hij tegen mijn…oooh drukte.

Deze belastende hormonen moeten van de lijn worden afgelaten, en wel snel. Met een druk op de knop zoemt de grote witte lamp die uit het dikke uiteinde steekt in een slagroomwaas. Ik ga op de rand van het badstofbed zitten, voeten op de grond, knieën een open uitnodiging. Het is een veilige gok dat de genegeerde dressoirspiegel mijn gezicht vangt terwijl ik met opzet naar beneden kijk, haar naar voren tuimelde, schouders gespannen van concentratie.

Voorzichtig richt ik het wapperende uitsteeksel over de strakke driehoek van wit katoen en breng het aan net boven waar het decolleté onder de riem zou beginnen. Wauw. Het voelt meteen… wauw. Elektrisch. Ik leun achterover op het bed en pluk onmiddellijk zintuiglijke voordelen.

Oooh. Wat een heerlijke uitvinding. Als het plafond ogen had, zou het een bijna naakt meisje met een oscillerende microfoon op haar slipje zien wijzen… en de vrolijk gebeten lip die het nieuwe speeltje inspireert. Na de natuurlijke dip schuif ik de bol een paar centimeter naar beneden.

Oeps, te veel. Ik huiver en sluit hem haastig weer aan zoals voorheen. Geen twee manieren over; mijn knop zal met veel meer subtiliteit moeten worden gestalkt dan de handmatige aanpak vereist. Badend in aangename rimpelingen van door batterijen gevoede golflengten, bedenk ik andere manieren om de krachtige stimulatienaalden van het apparaat opnieuw te focussen zonder een Game Over-moment te veroorzaken.

Beetje bij beetje sleep ik de toverstok naar rechts en naar beneden op het vanille-Milano kussen tussen mijn gleuf en de binnenkant van mijn dijbeen. Oh. Daar. Ja dat klopt.

Oh wow. Het voelt alsof ik draden verbonden ben met een eeuwigdurende opwindingsmachine die alle punten ten zuiden van de grens vermengt tot een enkele trillende sweet spot. Talloze kleine, plagerige, tintelende frequenties kronkelen door de zachte stof die mijn geslacht omhelst.

Zo ontzettend goed. Mijn tenen verstevigen hun omhelzing van de hardhouten vloer. Omigosj. Ik begin me stoelen voor te stellen met toverstokken in de klaslokalen van de senioren, in bioscopen, in treinen… en hun verbluffende effecten op alle inzittenden. Wat als meneer Kirby's stoel kan worden uitgerust om hem een ​​afwijkende verrassing te geven? Wat zou hij doen als de magische knop werd omgedraaid terwijl hij bezig was met het nakijken van papieren? Ik stel me voor dat zijn pen slippend tot stilstand komt in een moment van ongeloof, gevolgd door een discrete shuffle van poging tot ontwijking.

Hij kan echter niet opstaan; hij begint al uit te puilen. In deze fantasie is de vibrerende modificatie uitgerust met pikdetecterende sensoren die zich met een meedogenloos doel aanpassen en lokaliseren. Mijn voormalige leraar maakt geen schijn van kans.

Zijn toestemming wordt gemarkeerd door een veelbetekenende flap van zijn das terwijl hij zich verplaatst voor effectiever contact. Hoe zou het apparaat eruit zien voor de mannelijke anatomie? Een sleeve kan toch niet echt worden gebruikt als de gebruiker gekleed is? Maar een knop als deze…oh ja, dat zou prima werken…. De gestekelde knop verstijft hierbij en accepteert meer van de op afstand toegepaste resonantie.

Zou meneer Kirby stil kunnen blijven onder de meest acute invloed van de geheime spinner? Ik laat de betoverende marshmallow puff nog een beetje zakken. Oooh. De tintelingen trekken aan mijn binnenste lippen en tikken in hun wellustige kleine watervoerende laag.

Ohhh…hij probeert wanhopig om het niet te laten merken…zijn kaken op elkaar klemmen…zijn lippen opzuigend…het enige wat hij kan doen is hopen dat hij kan volhouden…vasthouden…totdat eindelijk de bel gaat en lanceert een uitgaande stormloop die zijn bedwelmende breuk en oncontroleerbare zuchten bedekt. Hij houdt Roxanne-Doe-Eyes na de les om uit het zicht te knielen. Violette nagels glinsteren langs zijn rits; starende achterkant steekt uit de vervaagde spijkerbroek die obsceen tussen zijn gepolijste, uit elkaar staande instappers is geplant. Ze pelt zijn slip af en likt het soppende bewijs weg voordat het helemaal door kan trekken.

Ze blijft doorgaan. Kitty-cat tong prikt oververhitte manicotti om Louisville Slugger helemaal opnieuw te laten lekken… wat weer een puinhoop veroorzaakt… Of ik kan het voor hem doen… Het idee is schandalig. Schandalig opwindend.

Mijn geplaagde huid smeekt me om de stoffen barrière te verwijderen. Het hunkert naar direct contact en het idee alleen al maakt me nog geiler. Blote lippen, grote bol… stel je voor hoe sexy dat duo eruit zou zien in de spiegel, behalve dat het veel te goed voelt om op te staan ​​en er een te bewegen. De beslissing is voor mij genomen: het slipje moet weg.

Ik ga rechtop zitten, wring ze naar beneden tot ze zachtjes over mijn voeten kronkelen en ga weer op het bed liggen. Ohh! Wat een verschil! Zoveel… ik weet het niet… stouter? Met niets (en ik bedoel niets - het landschap is glad) om de te gevoelige, smalle oase te beschermen tegen overstimulatie, moet ik de monstermarshmallow opzij houden, rijdend op de beschermende duin van de buitenste lip. Anton's microfoon moet misschien blijven waar hij is, maar ik kan hem niet afsluiten totdat zijn vuile kleine seismische missie is voltooid. Ik kan mijn knop voelen opduiken als een dadelpalm alsof hij nog meer aandacht probeert te krijgen dan hij al krijgt.

Mijn pols dwingt en kantelt de lamp, waardoor de druk toeneemt. Wauw. Hoge snelheid RPM's weerkaatsen dichter bij hun beoogde doel. Ik voel me gedurfd en wieg lichtjes met de toverstok.

Gek goed. Ik doe het opnieuw. De watervoerende laag kookt; zijn sappen beginnen zich een weg uit de ongerepte binnenlippen te likken. De eeuwige opwindingsmachine heeft zijn zin met mijn fluiten op meer manieren dan het voor de hand liggende.

Op een ongezien niveau is de bewuste, dichtgeknepen maagd gemaskeerd en verdoofd, en vrij om in haar plaats op te staan ​​is een wijd open slet die klaar staat om alle stijven aan te pakken die onmiddellijke bevrediging nodig hebben. Bind me vast in een glory hole en zet ze op een rij, smeekt de wijd openstaande slet. Een voor een, jongens. Wat is hier aan de hand? Wat doet dit ding met mij?. Geen vragen.

Hou gewoon je mond en laat je neuken. Wat?! Ik sluit mijn ogen. De kijkhoek wordt breder. Er staan ​​vreemde mannen te wachten. Ze hebben al stijve pikken losgemaakt van overlast zoals riemen en knopen en het kan ze niet schelen hoe absurd bloot ze eruit zien met een broek die om knieën of enkels hangt.

Ze strelen zichzelf terwijl ze kijken hoe de eerste zijn beurt neemt. Alfamannetje leunt naar voren, bilspieren brutaal gebogen en steekt zeven centimeter manhoorn diep uit het zicht tussen mijn vastgezette dijen en zwaaiende kuiten. Anton is nergens te vinden in deze wachtrij of binnen de werking van de eeuwigdurende opwindingsmachine. De heer Kirby ook niet. Dit gaat over iets anders, iets veel grovers.

Er zijn geen gezichten, alleen strategische naaktheid. Waar komt dit allemaal vandaan? Anton, waar ben je?! Een man met een broek uit springt over de lijn en vaart achter de muur van het gloriegat. Hij klimt over mijn gezicht en alles wat ik kan zien is de massieve, rossige spier van zijn korte maar superdikke stijve die hij langs mijn verbaasde lippen duwt.

Het voelt alsof ik de mond gesnoerd word met een tennisbal. Ik zei het je - geen vragen! In mijn huidige hachelijke situatie wil ik het. Moet het hebben. Ze kunnen doen wat ze willen.

De mannen die toekeken, streelden hun erecties met gulzige vingers, hun ongeduld markeerde glanzende kronen en stijve, gestreepte schachten. Het isometrische proberen om mijn benen te openen voor hun slechte hardheid is genoeg om de niet-gecentreerde bol zijn meest slinkse tentakels over mijn onbedekte, trillende spleet te laten ontvouwen. Gedaan met passiviteit, duw ik omhoog in de lamp. Ohhh…yesss…voelt…oh ja…doe het, doe het DOE HET…. Het lang sluimerende innerlijke vuurwerk staat op het punt te ontploffen.

Net als de eerste razende lul in me naar buiten komt en in met room bezaaide opluchting uitbarst, waardoor de volgende in de rij zijn lading over zijn eigen hand blaast, schieten ze in een verschroeiende flits weg. Ik onderdruk de geluiden die in mijn keel koken - de huizen staan ​​te dicht bij elkaar voor dodelijke vocale uitbarstingen - en in stilte schrijlings op de oververhitte raketten die door de Climax Zone brullen. Het is een te korte draai. Ik wacht tot de sterretjes fonkelen.

Deze keer voelt anders. Anton's Mic geeft me de opdracht om rustiger aan te doen in plaats van helemaal af te sluiten. Gedurende een stilte van ontelbare seconden suddert het verzachte verlangen, dan voel ik het weer opkomen en naar een kritieke massa stijgen.

Mijn pols gehoorzaamt en leidt de lamp naar waar mijn hartslagpunten schreeuwen. Ooohhh…ohhh…rrrhhh…het gebeurt weer…ohhh yesss…. Een andere anonieme stoot dringt door tot in het gevest; een rauwe bekentenis ontsnapt aan de dader dat hij me over zijn pik kan voelen komen. De aardsheid van die bekentenis breekt een andere man die kijkt en aftrekt. Het is te laat voor hem om zijn hand weg te trekken en zijn sperma spuit in krachtige stromen die de hemdstaarten en ontblote billen die voor hem wachten met Pollock-verf beschilderen.

Schrijlings op mijn schouders duwt de lijnspringer zijn dik gespierde gereedschap naar mijn keel totdat zijn ballen mijn kin prikkelen. De neukdrang overvalt, bestijgt en verleidt maagd-Teri-als-wijd-open-slet nog maar eens, en mijn onderbuik siddert door weer een mechanisch getande climax. Pas daarna worden de golven langer en worden ze vlakker. Ergens onder de geïmplodeerde dadelpalm registreert een zintuiglijke eetlust 'genoeg'.

Ik zet Antons microfoon uit en verbreek de vuile dominantie van de eeuwige opwindingsmachine. De vuiligheid van de hardcore wachtrij verdwijnt, de kamer keert terug naar gezuiverde, zonovergoten helderheid en de opgesloten maagd ontwaakt zonder herinnering aan haar schaamteloze alter-ego. Mijn benen vallen slap van het bed af. Alleen het ademhalen is te horen in de stilte van de voorsteden. Wauw… mijn eerste dubbele orgasme.

Ooit. Het concept was altijd niets meer dan overlevering en legende, gedrukte beloften die niet werden gerealiseerd, tot nu toe. Ik heb het gevoel dat ik lid ben geworden van een exclusieve erotische club waarvan ik heb geprobeerd uit te vinden hoe ik moet crashen… en ik heb niet alleen de sleutel gekregen, maar ook naar de bar in het water begeleid. Verdwaasd en opgetogen over mijn doorbraak, vergeet ik even dat Anton's microfoon het zoveelste elektronisch apparaat zal zijn dat ik in de zomer zal moeten missen. Een paar dagen en een glimmend diploma later brengt mama mij en mijn plunjezak naar de retraite van tante Denise.

Zeker met een beetje zakgeld gespaard van een naschoolse baan en met euforische verwachtingen van een zomer aan zee, heb ik niets meer nodig. We komen aan bij het huisje met zilveren dakspanen terwijl de noordelijke schemering overgaat in saffierdiepten. Tante Denise verwelkomt ons met stevige knuffels op de veranda en nog warme wilde frambozenschoenmaker rond de Formica-tafel.

Nadat kopjes rozenbottelthee zijn genuttigd, moedigt ze ons aan om ons te settelen, want mama zal overmorgen naar huis terugkeren. Parallelle eenpersoonsbedden staan ​​langs de kleine logeerkamer waar ik zal verblijven. Ik leg mijn plunjezak op degene waar ik niet in wil slapen en begin opgewonden uit te pakken. Het effen eiken dressoir en het compacte kledingrek gedijen al snel goed bij de kleuren van de bezetting.

Het beste van alles is dat Anton half glimlacht vanuit de perfecte hoek vanaf zijn digitale fotolijst op het nachtkastje. Ik ben blij dat ik de dunne deur heb gesloten tegen het geratel van de zitkamer terwijl ik mijn verkrampte ledematen op het zachte bed vouw, in de ogen van mijn favoriete kerel staar, het trekkoord van mijn katoenen korte broek losmaak en met geoefende handen, mijn nieuwe onderkomen inwijden op een manier die zo vaak als ik kan zal worden herhaald. Wordt vervolgd…..

Vergelijkbare verhalen