Drie zegeningen

Sir Rickhelm krijgt meer dan hij had verwacht als hij de tovenares van de Zwarte Toren confronteert.…

🕑 15 minuten minuten Trans verhalen

Drie Boonen. De zware deuren gingen met één aanraking open en ze stapte door de nauwe opening, haar blote voeten maakten zachte geluiden in de verder stille ruimte. Haar lichaam, onbezwaard, zwaaide uitdagend. Dat deed ze ook al had ze het niet van plan, simpelweg door de manier waarop haar gewrichten en spieren bewogen. 'My Lady Sorceress,' zei ze, en ze boog gracieus voor de figuur die voor haar op de troon zat.

'Weet je waarom ik je heb geroepen?' De tovenares zat met een bloot been over de armleuning van haar troon gegooid, terwijl ze terloops een beker in haar hand ronddraaide. Een zwarte jurk onthulde net zoveel aan haar lichaam als door de diepe spleten in de zoom en de halslijn. "Ja, my lady tovenares.

Vandaag was de laatste dag van mijn dienst aan u. Ik heb een jaar en een dag gediend, en volgens de voorwaarden van onze overeenkomst, mag ik van u drie gunsten vragen.". 'Dat klopt. Je mag beginnen. Vraag het je gunsten.' Ze zette de beker neer en stond op uit haar stoel.

"Ten eerste wil ik dat je me terugbrengt naar de staat waarin ik aankwam.". "Inderdaad! Dat is ongebruikelijk. De meeste mensen komen hier op zoek naar een of andere perfectie of verandering van het lichaam.

Om terug te vragen naar de exacte vorm die je eerder had… Ik kan dit alleen maar interpreteren als een opmerking over mijn vaardigheid. Zijn mijn transformaties zo afschuwelijk?". "Het doet geen afbreuk aan uw vaardigheid, my lady tovenares.

De lichamen die u uw bedienden oplegt, zijn echte kunstwerken. Deze vorm is niet alleen mooi om te zien, maar heeft me momenten van voortreffelijk plezier gebracht. Toch vraag ik u om breng mijn lichaam terug in de staat waarin het zich bevond toen ik aankwam.". "Heel goed.

Laat het zo zijn.". Een knarsend geluid vulde de zaal en een dichte regen van stof viel over het lichaam van de dienaar. Toen het opklaarde, stond er een gespierde man op haar plaats. "Daar ben je," zei de tovenares, "Je lichaam, zoals het was toen je aankwam.". Hij rekte zich uit en spande zich in, genietend van de terugkeer van het lichaam dat hem zo lang was onthouden.

"Dat is beter. Dank je, tovenares.". 'Feh. Gespierd, maar je bent te kort en je neus is misvormd.

En wat je mannelijkheid betreft…' mompelde ze. "Ik heb katers gezien met grotere gaven.". "Het is misschien niet perfect, maar het is van mij. Mijn neus is gebroken in een gevecht met de donkere ridder van Chelten Downs.

Dit litteken is van de slag bij de Dun Witch's Glen. Het zijn herinneringen aan de overwinning. Wat betreft mijn mannelijkheid.. … nou… je mening kan veranderen.".

De tovenares wuifde minachtend met haar hand. "Vraag je tweede zegen.". Rickhelms mondhoek stond scheef, maar hij hield zijn stem zo kalm als hij kon.

"Mijn tweede verzoek is dat u mij als uw gast ontvangt, in uw kamers, alleen en ononderbroken, vanaf nu tot het ochtendgloren.". De tovenares blafte een korte lach. "Ben je serieus?". "Volledig. Wil je mijn verzoek honoreren?".

Ze lachte hartelijk. "Oh, je bent grappiger dan ik dacht, meneer ridder. Hoe komt het dat ik dit gevoel voor humor het afgelopen jaar nooit heb opgemerkt? Bedoel je me dan te verleiden? Je zou de nacht niet overleven!".

"Ik heb veel geleerd in mijn diensttijd, mevrouw. Zolang ik een gast blijf, in plaats van een dienaar, kunt u mij geen kwaad doen of uw magie op mij richten op een manier die ik niet toesta. Dit zou een einde betekenen aan je macht.

Je kunt me niet bedreigen.". De tovenares wierp een ijzige blik op Rickhelm. "Als je iets doet om de gastband te verbreken, als je van me steelt of misbruik van me maakt, zul je boeten voor deze brutaliteit, Rickhelm.".

"Ik denk dat u de perfecte heer voor mij zult vinden, mevrouw. Ik vraag u een tweede keer, wilt u mijn verzoek honoreren?". "O, heel goed. Laat het zo zijn.".

Stof wervelde om hen heen en hulde hen in een mantel van houtskoolgrijs. Het ging al snel voorbij, vervoerd naar de ruime appartementen van Lady Sorceress. Een vrolijk vuur knetterde in de open haard en wierp warm licht over het brede hemelbed en de luxe gestoffeerde meubels.

'Hier zijn we,' zei de tovenares. 'De deuren zijn verzegeld. Niemand zal ons tot morgen onderbreken.' Ze zat in een hoge fauteuil en nam een ​​dik, in leer gebonden boekdeel op haar schoot. "Ik hoop dat je het niet erg vindt als ik ga zitten en lezen voor het slapengaan? Het helpt me te slapen.".

"Daar is het een beetje voorbarig voor, mevrouw. Ik heb nog een gunst te vragen.". Ze rolde met haar ogen en blies gefrustreerd adem. "Ja, laten we dit in ieder geval voor elkaar krijgen.". "Spreek dezelfde betovering over jezelf uit die je vanmorgen op mij hebt uitgeoefend, en laat hem op zijn plaats tot het ochtendgloren.".

"Wat?". "Je kent die wel. Ik vraag je een tweede keer, wil je mijn zegen eren?".

"Vraag iets anders. Dat zou vernederend zijn. Onder mijn waardigheid. Vraag om iets anders.". 'U mag niet weigeren, mevrouw.

Als u dat doet, verbreekt u het contract en zal de magie die u uitoefent zich tegen u keren. Ik vraag u voor de derde keer: wilt u dit toestaan?' De tovenares beet op haar tanden. 'Heel goed.

Laat het zo zijn.' Ze zette zich schrap, maar toch deed de stofstoot die haar neus en mond binnendrong haar hoofd achterover tegen de rugleuning van de stoel wankelen. Toen het klaar was, hoestte ze een keer en spuugde. "Daar.

Ben je tevreden?". Hij grinnikte. "Nee, maar dat is mijn laatste zegen. Zolang we vanavond niet worden onderbroken en de betovering blijft bestaan, is ons contract rond.". 'Goed.

Als je me nu wilt excuseren, ik ga even lezen. Doe wat je wilt.' Haar stem werd strak, de woorden tussen haar tanden gedrongen. "Je bent mijn gast.". Ze richtte haar aandacht weer op het boek en sloeg doelloos de pagina's om.

Rickhelm ging naast haar zitten en keek toe. "Ah, Pulatto's verhandeling over transfiguratie. Ik vind hem een ​​beetje overspannen, vind je niet? Zijn bezweringen lijken altijd zo bombastisch.". De tovenares keek naar hem op.

"Hoe weet een gewone ridder als jij iets over Pulatto?". "Ik ging een jaar in de leer bij Meester Winterthorpe voordat mijn broer stierf en ik werd gedwongen naar huis terug te keren en de rol van de troonopvolger op mij te nemen. Ik heb een beetje geleerd.'.

'Echt.' Ze kronkelde in haar stoel en sloeg nog een paar pagina's om. 'Is er iets mis, mevrouw?' op dat. Je betovering heeft je in de lente de seksuele begeerte van een konijn gegeven. Heb je gelachen toen ik vanmorgen om verlichting smeekte, toen je me de diensten van de stalknecht aanbood om me te verzadigen?". "Mijn wil is sterker dan de jouwe." lijn van haar kaak.

Ze onderdrukte een scherpe adem. "Ik ben onbreekbaar.". Zijn hand bewoog naar de lijn van haar nek, en hij gleed naast haar stoel om kussen in het spoor van zijn vingertoppen te sporen. "Ik ben de terreur van de zwarte toren.' Haar stem trilde op een manier die hij nog nooit eerder had gehoord. Hij duwde het satijn van haar japon over haar schouders en het kledingstuk sloot zich om haar middel.

Harde tepels trokken zijn aandacht. 'Grote mannen… beef… in mijn aanwezigheid.' De zelfverzekerde toon verdween uit haar stem. Hij leunde verder voorover en streek met zijn lippen over haar roze knoppen.

Een zacht gekreun ontsnapte aan haar lippen. Ze streek met haar vingers over zijn hoofdhuid. 'Als je… dwing jezelf aan mij… je verbreekt de gastband. Ik zal… Ooh… je… veranderen in… een geit…" Met zachte stem erkende hij haar uitdaging.

"Zeg me dat ik moet stoppen, en ik stop." borst, zijn hand gleed naar beneden, gleed onder de dunne stof van haar japon, haar dijen uit elkaar halend om hem toegang te geven tot haar meest intieme plekken. Ze sloot haar ogen en greep de leuningen van de stoel stevig vast. "Nee.". "Wat is er dat?' Hij streek met zijn vingers tegen de plooien van haar geslacht.

'Stop! Oh, bij de krachten… Neem… uw… handen… van… mij…". "Ja, mevrouw." Onder de indruk trok Rickhelm zich terug en nam plaats op een nabijgelegen poef. De tovenares sloot haar ogen en worstelde om "Je… kent mijn geheim.". "Ja, mevrouw, dat weet ik. Elke tovenaar heeft er een.

Ik heb een jaar lang gewacht en gekeken, elke vernedering ondergaand, om te leren wat je opgaf in ruil voor je krachten, maar ik weet nu wat het is; het enige genot dat je jezelf de seksuele geneugten van mannen ontzegt. Je zult bezwijken voor de gevoelens die je betovering heeft gewekt, en smeek me om je te nemen. Als je dat doet, zal de tovenares van de zwarte toren eindelijk worden verslagen.' Ik ken die spreuk uit de eerste hand, mevrouw.

Je verlangen zal blijven groeien. Je zult me ​​lang voor de ochtend om vrijlating smeken. Ik kan het me veroorloven om te wachten.'. 'Dwaas.' Ze strompelde overeind en liep door de kamer naar een kleine ladekast. Ze friemelde in de lades.

'Mmmh… oh, krachten… waar is het…' "Het zal niet werken. Je hebt een lul nodig om die betovering te sussen, en daar is er maar één van in de kamer.' laat dat je niet tegenhouden.". Ze viel op het bed, duwde de witte wasvervanging diep in haar geslacht en wreef woedend over haar spleet. Haar lichaam schokte en schudde, waardoor ze kreunen van genot uit haar keel dwong. De aanblik veroorzaakte opwinding ook naar Rickhelms lichaam.

Hij streelde zijn pik doelloos, maar net genoeg om zijn erectie te behouden. Hij zou het later nodig hebben. Na slechts een paar minuten gilde de Tovenares en kromde haar rug, zich volledig latend door de spasmen van de climax. Toen ze stil werd, ging Rickhelm naast haar liggen.

"Dat onderdrukt het verlangen alleen maar even. Het zal weer terugkeren, zelfs sterker. Zie het onder ogen… je zit gevangen. Het is slechts een kwestie van tijd.". "Ja, maar het liet me een paar momenten van coherent denken.".

"Ja, en wat heb je daaraan?". "Het gaf me de tijd om je iets te vertellen wat je moet weten.". "Echt waar?". "Ik ben niet de eerste tovenares van de zwarte toren. Ik heb de baan van de vorige huurder overgenomen, ongeveer zoals jij nu bent… hoewel misschien met minder subtiliteit.".

Hij fronste. "Je liegt.". 'Ik wou dat ik dat was. Morgenochtend zal ik deze toren verlaten, maar jij niet.

Als jij en ik ons ​​eindelijk bij onze lichamen voegen, zullen mijn krachten de jouwe worden en word jij de nieuwe tovenares van de zwarte toren.' . "Tovenares?". Haar stem kreeg een meer verleidelijke toon. "Inderdaad, want mijn magie is niet de mijne. Het is een vloek die van de toren zelf komt.

Je zult gebonden zijn aan dezelfde eden die mij binden. De gastbinding. De eis dat je een gevangene de mogelijkheid biedt om je te dienen voor een jaar en een dag, en dan aan het einde van hun dienst drie gunsten geven.

Je zult het niet kunnen opgeven, of zelfs de toren verlaten, totdat een man je maagdelijke hoofd afpakt. ". Hij knipperde met zijn ogen en ging rechtop zitten, de volledige implicaties van haar woorden drong tot hem door. Zijn familie zou aannemen dat hij door de tovenares was verslagen.

Hij zou alles verliezen. "Nee….". 'Het is de waarheid.

Ik zal er niet van genieten mijn plaats aan jou te verliezen, maar ik zal troost putten uit het feit dat je het over jezelf hebt gebracht. Niet alleen dat, je zult gedwongen worden om alle dingen te doen die ik heb gedaan, alleen maar om te overleven.'. 'Laat me eruit.'. 'Ik kan het niet.

Een eenmaal verleende gunst kan niet worden ingetrokken. Evenzo kan ik de betovering niet verwijderen.' Ze stak haar hand uit en raakte zijn borst aan, terwijl ze haar vingers langs de harde spieren rond zijn tepel trok. 'Als je me met geweld pakt,' hijgde hij, 'verbreek je de gastband.' Haar hand gleed naar beneden en schoof dichter naar zijn kruis. 'Oké… oké… wacht.

Ik heb hem.". Ze sloeg haar vingers om zijn pik. "Ik denk dat ik degene ben die hem heeft.". "Wacht, nee… wacht even.".

"Inderdaad." zijn hart. "Mmh. Je kunt pas helder denken als je weer een climax hebt gehad. Oké… ga maar liggen, mevrouw.' Hij draaide haar op haar rug en schoof toen van het bed. Hij plaatste een tedere kus op de top van haar geslacht en trok toen langzaam met zijn tong over haar lippen.

de steeds koortsiger toonhoogte van haar kreten, hij klom met haar naar de toppen van het orgasme en zweefde toen met haar naar beneden tot ze stil was. Hij klom terug op het bed en ging naast haar zitten, zachtjes over haar buik strelend. "Ben je terug weer voor jezelf?".

"Mm. Ja. Voor een beetje.

Deze keer niet zo lang, denk ik.'. 'Ik heb een oplossing voor ons dilemma.'. 'Vertel het me. Snel.'. 'Eerst moet je beloven dat je geen slaven meer koopt van de trollen van het roodbladige bos.'.

'Dat kan ik niet! Ik heb bedienden nodig. Ik zou verhongeren!'. 'Je krijgt je bedienden. Ik beloof. Ik ken een leprakolonie, een paar dagen reizen langs het bos.

Ze zouden opgetogen zijn om u slechts een jaar van dienst te kunnen zijn, om van hun ziekte genezen te zijn.'. 'Mmmh… Je laat me geen keus. Akkoord; Ik zweer bij de kracht van… ooh… de zwarte toren, dat ik niemand met geweld in mijn dienst zal nemen.".

"Het is een afspraak. Oké, voordat je je weer laat meeslepen… verander me weer in een vrouw.'. 'Wat! Dan krijg ik nooit hulp.

De spreuk zal me gek maken!". "Vertrouw me.". "Maar…". "Vertrouw me." Hij legde een hand op zijn hart. "Ik bedoel je geen kwaad.".

"Heel goed. Mmh… Laat het zo zijn.". Het stof dwarrelde op en liet Rickhelm achter in dezelfde vorm die hij nog maar kort daarvoor had gedragen, met uitzondering van ongeveer vijf extra cupmaten.

Rickhelm stond op en tilde haar borsten op met te kleine handen "Heilige moeder!". De tovenares giechelde. "Sorry daarvoor. Ik denk dat ik… mmh… meegesleept heb.'. 'Nou, daar hoef je je geen zorgen over te maken.

Nu je nog steeds je magie kunt doen… geef me een lul.' Rickhelm stond op. 'Mmm, dat klinkt leuk. Laat het zo zijn!'. Het stof dwarrelde weer op, dit keer in een korte, meer geconcentreerde cycloon, waardoor een indrukwekkende lul bleef staan ​​waar een clitoris had gezeten. 'Perfect.

Ik ben geen man, dus ik zal de vloek niet uitlokken…' Rickhelm gromde toen de tovenares haar naar zich toe trok. 'Ja, ja… ik heb je een harde gegeven met een doel. Stop met praten en neuk me.". Ze grinnikte en verplichtte. De tovenares zuchtte toen het orgel naar binnen gleed en de zelf toegebrachte pijn verzachtte.

"Mmmh. Oh, eindelijk.". Rickhelm sloot haar ogen en genoot van de sensaties terwijl ze met een smachtend ritme stuwde. Nadat hij het hele jaar daarvoor als een vrouw met meer gemiddelde gaven had doorgebracht, miste hij het hebben van een lul. De gigantische borsten die op haar stuiterden en zwaaiden borst droeg bij aan haar stijgende passie.

Een sterke drang om sneller en harder te pompen kwam in haar op, maar ze verzette zich. Ze wilde dat de tovenares elke slag voelde. De tovenares greep het beddengoed in haar vuisten en trok ze strak onder haar lichaam. Ze boog haar rug en drukte haar heupen tegen Rickhelms pik.

Elke slag veroorzaakte weer een kleine kreet of kreun. Voorovergebogen, bracht Rickhelm haar enorme borsten in contact met het lichaam van de tovenares. Haar tepels wreven tegen de zachte, bleke huid, verdikking en steeds gevoeliger. "Raak me aan," hijgde ze, "leg je handen op me.".

De handen van de tovenares gleden zachtjes over het verdringende vlees. Diep van binnen voelde Rickhelm de pulserende zaadjes van een orgasme groeien. "Ik ga… e…".

"Ja! Ja, kom voor mij, ik wil het voelen." De tovenares kruiste haar enkels achter Rickhelms rug en verstevigde de omhelzing. Pulsen van genot straalden van haar pik, stroomden door haar kutje en langs haar ruggengraat. Ze gromde los toen haar pik bonsde in de tovenares, die even later het uitschreeuwde in de extase van haar eigen orgasme.

Rickhelm zweeg even om op adem te komen. "Jij stopte!" zei de tovenares. "Het lijkt alleen maar op een haan, Rickhelm. Ga zo door!". De tovenares sprak de waarheid.

Er was geen plakkerige puinhoop tussen hen. "Mm. Het lijkt erop dat we een lange nacht tegemoet gaan.". 's Morgens lagen ze naast elkaar, lakens tegen de bodem van het bed geschopt, ledematen verstrikt in ongedwongen intimiteit. Rickhelm zag de ochtendzon geleidelijk over het gezicht van de tovenares verschuiven.

Ze had de minnares van de zwarte toren op haar kwetsbaarst gezien, en ze wist dat de vrouw diep van binnen gewoon bang was en vasthield aan het enige leven dat ze kende. Rickhelm hoopte, omwille van de vonk die in haar hart was ontstoken, dat het mogelijk zou zijn om de tovenares een nieuwe manier van leven te leren. Ten goede of ten kwade, de enige kans om de tovenares ten val te brengen was voorbij. Ze bad dat het de juiste keuze was geweest.

Vergelijkbare verhalen