Mijn weg naar travestie (deel 2)

Een meer diepgaand vervolg op mijn oorspronkelijke verhaal over hoe ik begon met travestie.…

🕑 8 minuten minuten Travestie verhalen

Ik verkleedde me al sinds mijn tienerjaren, maar dat gebeurde slechts af en toe. Meestal was het alleen maar lingerie en het was altijd voor mij en alleen voor masturbatie. Het was ongeveer tien jaar geleden dat ik besloot dat ik verder wilde gaan en make-up, borstprothesen en pruiken enzovoort wilde gaan gebruiken. Heel toevallig belde ik op een dag een oude vriend, gewoon voor een praatje. Ik kwam erachter dat hij zijn huis had verhuurd terwijl hij op reis was.

De persoon aan de andere kant van de lijn was een vrouw, althans dat dacht ik. We raakten aan de praat en ik ontdekte dat het een andere oude vriend was die een volledige geslachtsverandering had ondergaan. Ik had helemaal geen idee dat hij dit had gedaan, aangezien het privé was gehouden. Ze had zichzelf omgedoopt tot Sarah. Ze vroeg me of ik nog steeds met haar wilde praten nu ik het wist.

Ik zei ja, natuurlijk zou ik dat doen en dat ik er geen probleem mee had. Stiekem had ik een ander motief. Ik herinner me dat ik er de daaropvolgende dagen onophoudelijk aan dacht. Het geheime, eenzame leven dat ik had was leuk, maar nog steeds frustrerend.

Hier was iemand die dezelfde problemen en verlangens had. de grootste angst die ik destijds had, was dat iemand erachter zou komen, het zou afkeuren en het aan iedereen zou vertellen. Ik voelde me beschaamd vanwege de manier waarop de maatschappij naar travestieten en travestieten keek. Er waren ook veel gevolgen, aangezien dit algemeen bekend was, mijn zaken, mijn kinderen en gewelddadige dwepers enzovoort. Was het maar mogelijk om openlijk over zo’n levensstijl te praten.

Ik wilde geen geslachtsverandering, maar ik hou ervan om me te verkleden. Ik besefte dat dit de eerste keer was dat ik daadwerkelijk met een transpersoon sprak en ik wilde haar graag mijn geheim en de frustratie die ik ervoer vertellen. Van binnen had ik een brandend verlangen om iemand erover te vertellen.

Dit leek mijn kans te zijn, wetende dat ze het zou begrijpen. Ik benaderde het onderwerp zenuwachtig en vroeg of ze met travestie was begonnen. Ze had. Het gesprek duurde een tijdje en ik probeerde te doen alsof ik gewoon nieuwsgierig was. Sarah vertelde me dat ik het erg accepteerde en dat het verfrissend was iemand te vinden die haar niet veroordeelde of berispte omdat ze was wat ze wilde zijn.

Dit was het moment waarop ik wist dat ik het haar kon vertellen, maar toch verzette ik me. Ze was zich er duidelijk van bewust dat er iets niet klopte, maar ze onthield zich van commentaar. Naarmate ik verder ging, kwam ik tot het feit dat het moeilijk moet zijn om toe te geven dat je een travestiet bent en om het aan iemand te vertellen. Sarah verzekerde mij dat als een dergelijke openbaring zou worden toegegeven, het beter was om met iemand te praten die dezelfde ervaringen had meegemaakt.

Knal! dit was mijn kans. Een paar seconden bleef ik stil terwijl mijn geest in paniek raakte. Allerlei emoties sijpelden door elke cel van mijn hoofd, 'zeg het haar, geef het toe, geef het toe, zeg dat je travestiet bent en dat al jaren doet en je vindt het geweldig, en probeer niet te emotioneel te worden en te huilen, maar doe het, doe het' doe het!'.

Nou, dat deed ik. "Sarah. Ik ben een travestiet. Ik doe het al jaren en niemand weet het.

Het is mijn eenzame geheim geweest. Kunnen we erover praten?". Sarah was geweldig en erg begripvol.

Ze vertelde me dat ze het wel vermoedde, omdat het gesprek erg onthullend was. Ze wist hoe moeilijk het was om naar buiten te komen en het te zeggen. 'Wees er trots op dat je je niet alleen kleedt, maar dat je het ook aan mij hebt toegegeven,' zei Sarah ondersteunend. "Het is oké, echt waar.

Je bent niet de enige. Er zijn veel mensen die hetzelfde doen.". Ze vertelde me dat ik een meisjesnaam moest kiezen, want dat is wat 'wij' doen. Ik begon erover na te denken en besloot toen dat ik de naam 'Lucy Lou' leuk vond.

We spraken ook over bepaalde aspecten van het hele travestie-gedoe. Hoe en wanneer ik begon, wat ik droeg en of er ooit een seksueel element in zat. Het was opbeurend en ik voelde me zo opgelucht. We besloten dat we over ongeveer een dag zouden praten nadat ik besefte dat ik niet langer alleen was. Ik legde de telefoon neer en bleef daar ongeveer vijf minuten versuft zitten.

Ik voelde me echt opgewonden dat mijn dressing een stap verder was gegaan. Ik ging onmiddellijk naar mijn slaapkamer, opende mijn koffer met mijn kleren erin en begon me aan te kleden. Het enige dat ik op dat moment had, was een baskische wetlook, een slipje en visnetkousen, maar het voelde nog steeds verkwikkend.

Sarah vertelde me dat er websites waren voor travestieten en transgenders en dat ik naar een van hen moest gaan en een account moest aanmaken. De eerste waar ik naar toe ging, was een site met de naam Ik logde in en startte het proces. Ik bleef niet zo lang op de site omdat het alleen maar over seks en masturberen bleek te gaan, wat op dat moment niet echt was wat ik nodig had. Ik was vastbesloten en begon op internet te zoeken naar iets dat serieuzer was en waar ik over mijn problemen kon praten. Ik heb een site gevonden die is gebeld en heb me ingeschreven.

Het was veel beter en het was een openbaring toen ik besefte dat ik niet alleen leed en dat er duizenden jongens/meisjes waren zoals ik. Het ging niet over seks of daten, maar over een plek waar forums waren waar verstandige, intelligente discussies plaatsvonden. Dit was echt wat ik zo wanhopig verlangde. Het hielp enorm omdat ik vrijwel onmiddellijk een aantal belangrijke punten op een rijtje had.

Het belangrijkste punt was dat van iets dat zuivering heet, dat wil zeggen al mijn kleren weggooien en tegen mezelf zeggen dat het verkeerd was om dit te doen en dat ik nooit meer terug zou gaan. Maar na een paar maanden voelde ik het verlangen en de behoefte om me weer aan te kleden. Dus zou ik opnieuw beginnen, omdat ik me zo verdrietig voelde dat ik zoveel mooie dingen had verloren.

Ik kwam erachter dat dit ook normaal was voor travestieten. Elke keer dat ik had gezuiverd, had ik er spijt van. Een paar hele aardige en begripvolle meisjes hielpen me ermee om te gaan en vertelden me dat als dat mijn gedachtegang was, ik alles in een koffer moest stoppen en het op zolder of in de garage of ergens anders moest opbergen. Toen het verlangen terugkwam, kon ik gewoon verdergaan waar ik was gebleven, zonder dat ik de deur uit moest om een ​​hele hoop nieuwe spullen te kopen.

Ze lieten me ook beseffen dat dit een deel van mij was dat nooit zou verdwijnen, dus ik moest het gewoon accepteren, omarmen en er vooral van genieten. Ik voelde me enigszins bevrijd. Twee dagen later belde ik Sarah terug en vertelde haar alles over mijn bevindingen. Ze was erg bemoedigend en we bespraken wat ik nog meer nodig had.

Ik had geen foto op de site, maar het zou veel beter zijn als ik dat wel had. De reis begon met nieuwe kracht en het verlangen om er vrouwelijk uit te zien stond voorop. Ik heb online plekken gevonden waar ik pruiken en jurken kon krijgen. Ik had al een plek gevonden om lingerie te kopen, maar had nog zoveel meer nodig als ik het goed wilde doen.

Schoenen waren een probleem omdat ik naaldhakken wilde, maar geen enkele winkel wilde ze in mijn maat op voorraad hebben. Ik heb wel een zaak in Spanje gevonden waar alle soorten hakken en damesschoenen in alle maten verkrijgbaar waren, zelfs de mijne. Elke keer dat ik iets bestelde, was ik opgewonden en kon ik niet wachten tot ze arriveerden.

Het was een spannende tijd. Ik vond ook een plek waar ik borstprothesen kon krijgen en besloot dat dit de juiste keuze voor mij zou zijn. Dan was er nog de hele kwestie van make-up. Wat zou ik nodig hebben? Foundation, ber, poeder, oogschaduw, mascara, oogpotlood, lippenstift en parfum (wat alleen voor mij zou zijn omdat er geen foto te ruiken was).

Daarna moest ik wat sieraden kopen. Oorbellen, kettingen, ringen en armbanden. Naarmate dit proces vorderde, besefte ik dat het behoorlijk duur was om mezelf op een vrouw te laten lijken. Heel duur. Honderden en honderden euro's, maar ik was toegewijd en heb het gewoon laten gebeuren.

Het andere aspect was dat ik moest leren hoe ik mijn make-up moest aanbrengen en hoe vaker ik het deed, hoe beter het werd. Ik maakte foto's van mezelf en oefende. Ik accepteerde het feit dat ik me moest verbeteren, maar vond een look die ik leuk vond en plaatste een paar foto's op mijn profielpagina, vond een avatar-gezichtsfoto en toen drong het plotseling tot me door dat ik het had gedaan.

Er waren een aantal hele mooie, gratis opmerkingen van andere dressoirs en dit gaf me een goed gevoel over mezelf. Ik zou een travestiet kunnen zijn en foto's van mezelf kunnen laten zien, met gelijkgestemde meisjes kunnen praten en gewoon de hele ervaring kunnen omarmen. Deze hele prachtige ervaring zorgde er ook voor dat mijn zelfstimulatie zoveel meer vulde. Het feit dat ik gekleed was, windde me op en het zien van mezelf gekleed als een vrouw heeft het beter gemaakt dan ik me had kunnen voorstellen. Ik heb zo'n bal gehad en vind het heerlijk om Lucy Lou te zijn..

Vergelijkbare verhalen