De Red Eye-vlucht naar New Orleans

Ik had een hekel aan zakenreizen in de vroege ochtend buiten de stad.…

🕑 9 minuten minuten Verleiding verhalen

Ik besloot om een ​​vroege ochtendvlucht met rode ogen naar New Orleans te nemen vanuit Dallas. Ik zat aan de gate, nippend aan een hete kop koffie toen de cockpitbemanning arriveerde om in te checken. Er waren drie erg aardig uitziende stewardessen voor de vlucht, waar ik blij van werd. Ik had een hekel aan zakelijke afspraken in de vroege ochtend buiten de stad, maar soms konden ze niet worden vermeden. Bij de gate was het niet erg druk en tegen de tijd dat we allemaal klaar waren om aan boord te gaan, merkte ik dat we nog maar met een stuk of twintig waren.

Het vliegtuig bood plaats aan iets meer dan honderd mensen en de zitplaatsen waren op basis van wie het eerst komt. Een paar mensen hadden al stoelen gereserveerd via het online instapproces, maar de rest van ons mocht elke vrije stoel kiezen die beschikbaar was. Ik hield van de open zithoek. Soms had ik geluk en kreeg ik een stoel naast een mooie jongedame, in tegenstelling tot de zwaargebouwde jonge studente die sandalen droeg en zijn haar in een knot of paardenstaart had vastgebonden.

Op deze specifieke vlucht merkte ik dat ik een stoel bij het raam innam op de achterste rij van het vliegtuig. Normaal gesproken zit ik graag over de vleugel, maar die stoelen waren al bezet. Terwijl ik op mijn stoel ging zitten, controleerde ik mijn e-mails op mijn telefoon, terwijl ik door het smalle middenpad keek terwijl het vliegtuig volstroomde. Een van de stewardessen liep naar de achterkant van het vliegtuig, terwijl iedereen plaatsnam en de veiligheidsaankondigingen begonnen.

Ze was een jonge stewardess, waarschijnlijk begin twintig, met lang golvend blond haar en een modellenachtig figuur. Ze wierp een blik in mijn richting en glimlachte. Ik denk dat ze knipoogde, maar ik weet het niet zeker. Misschien was het mijn wilde fantasie. Ik keek ijverig toe hoe de veiligheidsinstructies werden aangekondigd en mijn stewardess hield de veiligheidsgordel omhoog om ons te laten zien hoe we hem op zijn plaats moesten klikken en hoe we hem los moesten maken.

Ze deed een opblaasbare reddingsboei om en liet ons zien hoe we in de buis moesten blazen om hem op te blazen. Vuile gedachten overspoelden mijn geest. Ze keek me recht aan terwijl ze deed alsof ze in het buisje aan het blazen was. Opnieuw glimlachte ze. Ze vouwde de reddingsboei op en drapeerde hem over de rugleuning naast haar.

"Uw stewardess zal langskomen om uw heupgordels te controleren, dus berg alstublieft uw elektronische apparaten op dit moment op terwijl we terugduwen van de poort." Ze stopte recht voor me en wierp een blik op mijn schoot. "Als je iets nodig hebt, mijn naam is Kelly," zei ze, "druk gewoon op de belknop." Verdomd. Een persoonlijke kennismaking. Ik zag hoe ze zich omdraaide en door het gangpad liep om andere passagiers te controleren.

Haar witte overhemd was netjes in haar beigekleurige pantalon gestopt. Geen pantylijnen. Wauw! Ze liep langs me terug en ik zag hoe ze zich vastmaakte op een stoel in de kombuis aan de achterkant van het vliegtuig.

Ze keek in mijn richting en ik wendde snel mijn ogen af ​​zodat ik niet betrapt zou worden op staren. De motoren begonnen sneller te draaien en binnen enkele seconden klommen we Dallas uit, richting Oklahoma City. De bekende toon waarschuwde ons toen we 3.000 voet hadden bereikt en het veilig was om de heupgordel af te doen. De stewardess aan de voorkant van het vliegtuig deed de verplichte aankondiging dat hoewel we vrij waren om door de cabine te dwalen, we werden aangemoedigd om onze veiligheidsgordels om te houden in het geval van luchtturbulentie.

Ik voelde een hand op mijn schouder. "Wil je iets drinken?" vroeg mijn stewardess. "Koffie zou lekker zijn," antwoordde ik.

Ze liep door het gangpad en stelde verschillende andere passagiers dezelfde vraag. Opnieuw had ik de gelegenheid om haar achterste te bestuderen terwijl ze zich een weg naar boven baande door het gangpad. Ze liep langs me heen, wierp een blik in mijn richting en knipoogde opnieuw terwijl ze glimlachte. Oké, nu was ze met me aan het flirten. Dat was geen terloopse glimlach en de knipoog zo uitgesproken.

Even later stond ze naast me. 'Je koffie,' zei ze terwijl ze haar arm uitstak met het kopje in de hand. Geen trouwring.

Ik glimlachte. "Wat voor soort zoetstof wil je?" zij vroeg. "Steek je vinger er maar in," plaagde ik. "Suiker of kunstmatig?" ze antwoordde.

"Suiker is prima," antwoordde ik. Ze stak haar hand in haar schort, haalde er twee pakjes suiker uit en gaf ze aan mij. Ik rook de lichte geur van haar frisse parfum.

"Wil je een crème?" zij vroeg. Ik struikelde een "ja" uit en ze gaf me twee pakjes poederachtige creamer. 'Als je nog iets nodig hebt, laat het me weten,' fluisterde ze terwijl ze de kombuis weer instapte. Ik keek toe terwijl ze de herinnering aan de offers uitdeelde aan de passagiers die voor me zaten.

Toen ze terugliep naar de kombuis, wierp ze nog eens een blik in mijn richting en glimlachte. Ik zat nu in een stoel aan het gangpad en stak mijn hand uit met mijn lege koffiebeker erin. "Wil je een vulling?" zij vroeg.

"Nee bedankt," antwoordde ik beleefd. Ze nam de piepschuimbeker uit mijn hand en gooide hem in een prullenbak in de kombuis. Vanuit mijn ooghoeken kon ik haar zien opruimen in de kombuis.

Ik reikte naar voren en liet het gordijn voor het raam zakken. Ze verscheen naast me en keek door het gangpad van het vliegtuig. 'Ga zitten,' zei ik, opkijkend in haar richting.

"Bedankt," antwoordde ze, "maar dat mag ik niet." Ik besloot wat over koetjes en kalfjes te praten, gewoon om te zien waar het toe zou leiden. 'Bent u gevestigd in Dallas of New Orleans?' Ik heb gevraagd. 'New Orleans,' antwoordde ze. Ik was vaak in de Crescent City geweest, dus ik vroeg of ze uit Kenner of Chalmette kwam of uit een van de andere nabijgelegen steden. Ze kwam eigenlijk uit New Orleans.

Ik kwam er ook achter dat ze net stewardess was geworden en dat ze nog een proeftijd had. Voordat ze stewardess werd, was ze serveerster geweest. "Geen stripper?" ik plaagde. "Geen stripper," antwoordde ze. "Waarom? Hou je van strippers?" "Meestal niet," antwoordde ik.

'Uh huh,' antwoordde ze, zakelijk alsof ze twijfelde aan wat ik had gezegd. 'Ik wed dat je het leuk vindt om rond te hangen bij mevrouw Moselle in de wijk.' Ik was betrapt. Ja, ik hou van strippers.

Ik moest het toegeven. Ze lachte. 'Wat weet u over Madam Moselle's?' Ik heb gevraagd. 'Ik was serveerster,' antwoordde ze.

Ik wist dat ze loog. Mevrouw Moselle had gastvrouwen, maar geen serveersters. Als een meisje bij Madam Moselle werkte, was ze zeker geen serveerster. Het was een smakeloze plek, een plek waar voor $ 150 een man alles kon krijgen wat hij wilde als hij zijn kaarten goed speelde.

Ik wierp een blik op mijn raamschaduw. 'Het zit vast,' zei ik. "Wat zit er vast?" Zij vroeg. "De schaduw," antwoordde ik.

"Het gaat niet omhoog." Ik kon aan de grijns op het gezicht van mijn stewardess zien dat ze wist dat ze in een no win-positie zat. Ik trok mijn voeten naar achteren en glimlachte toen ze probeerde voor me langs te lopen, terwijl ze me aankeek. Ze boog zich voorover en trok het gordijn open.

Ze had een been tussen het mijne en een been links van mij. Ik kneep mijn knieën samen en klemde haar vast. Ze keek op me neer. 'Gedraag je,' fluisterde ze. "Ik kan niet," antwoordde ik.

'Ik word ontslagen,' fluisterde ze terug. "Nee, dat doe je niet," protesteerde ik terwijl ik mijn hand naar mijn kruis liet glijden. Ze strekte haar beide armen uit op de rugleuningen tussen haarzelf en waar ik zat en keek me recht aan.

Ze had diepblauwe ogen. 'Gedraag je,' schold ze een tweede keer uit. Hoewel ze zei dat ik me moest gedragen, deed ze geen poging om uit een duidelijk compromitterende positie te komen.

Ik glimlachte. 'Mevrouw Moselle,' fluisterde ik, 'zou dit een geweldige kans noemen.' 'Ik weet niet waar je het over hebt,' antwoordde ze terwijl ze haar lange blonde haar over haar schouder zwaaide. Ik was genoeg bij mevrouw Moselle geweest om te weten hoe het spel werkte. Ik liet de armleuning zakken die de plaats waar ik zat van de middelste stoel scheidde.

"Ga zitten," zei ik. Ze ging naast me zitten. 'Zeg alsjeblieft niets,' fluisterde ze.

"Niemand weet." "Dat is goed," antwoordde ik. "Je geheim is veilig." Ik voelde meteen de opluchting uit haar stromen toen ze haar hand naar mijn bovenbeen liet glijden en ik mijn hand naar de hare. 'We moeten discreet zijn,' fluisterde ze terwijl ze voorover leunde en ik door het gangpad tuurde. De andere twee stewardessen waren in de voorste kombuis aan het kletsen.

Ze liet snel de rits van mijn broek zakken en boog zich toen voorover om de eikel van mijn pik te kussen, terwijl ik naar rechts leunde en de wacht hield door het gangpad. Ze trok mijn mannelijkheid eruit en begon het te likken en te kussen. Er was niet veel voor nodig om mijn zaad recht in haar mond en in haar keel te blazen terwijl ze mijn mannelijkheid met haar kleine handen vastgreep. Ik kon het niet geloven.

Ze had geweldige mondelinge vaardigheden en ze was goed. Ze stapte over me heen en gaf me wat servetten die ze uit de kombuis had gehaald. Er viel niet veel op te ruimen, want ze had alles gepakt wat ik te bieden had en het ingeslikt. Ik herschikte mezelf terwijl ze naast me stond en toekeek. 'Hoe lang blijf je in New Orleans?' zij vroeg.

"Ik kom net binnen voor een snelle zakelijke bijeenkomst," antwoordde ik. "Wanneer vlieg je terug?" zij vroeg. Mijn plan was om die middag rond 16.30 uur terug te vliegen naar Dallas. "Zijn je plannen in steen gebeiteld?" zij vroeg. "Vrijwel," antwoordde ik.

Ze was een paar seconden stil en legde toen haar hand op mijn schouder. 'Ik kan je vlucht kosteloos laten wijzigen,' zei ze terwijl ze haar hand op mijn schouder legde, 'als je wilt overstappen op een latere vlucht of morgenochtend terug wilt vliegen.' "Ik heb geen hotel gereserveerd," antwoordde ik. "Je hebt er geen nodig," antwoordde ze. "Mijn bed is comfortabel." En dat…zo ben ik mijn vroege ochtendvlucht naar New Orleans gaan waarderen..

Vergelijkbare verhalen