Last Stop Bubbles: A Lost Blondie-Verse Tale, deel drie

herinneringen die het heden van de as kantelen…

🕑 22 minuten minuten Verleiding verhalen

Ik Jitterbug. Houd afstand, deuren sluiten. "Denk je dat Sting ooit echt heeft nagedacht over alle onuitgesproken bewegingen achter Every Breath You Take?". Ik kijk niet op. Ik probeer me te concentreren op het precies goed krijgen van deze snelle schets.

Schaduw. Licht. Mengen.

Maar jij bent net die eenzame vlieg die binnenkomt als je de schuifdeur te lang open laat staan. Zoom! En het verbergt zich als een vlek die je niet eens opmerkt totdat je het doet. En als je dat doet, prikt het als een ernstig geval van OCS.

En deze vlieg zoemt op de meest ongelegen momenten rond je hoofd, zeurend en zeurend, elke moorddadige mep ontwijkend met looprollen en duikbommen en zigzaggityfuckingzags. "Begrijp me niet verkeerd", vervolgt ze. "The Police zijn klassiekers. Het aantal slipjes dat verpest is met die soepele zang loopt proly in de duizenden, maar dat nummer… # 1 op de Billboards of niet, denk je dat hij rekening hield met stoelgang toen hij het schreef? Hoe zit het met de bewegingen een meisje maakt als ze kramp heeft van haar menstruatie en bloedige moord schreeuwt? Kijkt hij echt naar elke beweging? Lief liedje voor ziekelijk lieve stelletjes die neuken op de achterbank, denk ik, maar het heeft die stalkery-sfeer, weet je?" .

Je knipoogt en blaast een kauwgomballon op, deze keer suikerspinblauw, als ik eindelijk opkijk. Het breidt uit en breidt zich uit tot, pop! Het breekt over echt glanzende, neukbare lippen. Ik heb het over Halle Berry in Monster's Ball. Niet zozeer kussen als wel blauwe plekken. Vloeibare seks met monden en vloeistofuitwisseling en veel tong om zelfs oma Teague's spookfan te maken.

"Zeg me dat ik ongelijk heb?" Haar groene ogen twinkelen en ze draait een limoengroen oordopje rond een vinger. Ze heeft haar lijn gelegd en wil dolgraag een uitdaging van mij aanhaken. "Fucking blanke mensen," mompel ik en ga door met schetsen.

"Geen fan van The Police hè?" grapt ze, zich niet bewust van mijn mislukte pogingen om haar te negeren. 'Ik ook niet, eerlijk gezegd. Meer een Wham!-meisje als we eerlijk zijn.' Een ademende zucht.

"Wie hield er niet van George?". 'Minstens één,' mompel ik. "Oh, wees geen ezel, kleine jitterbug.". "Stop," kreun ik. "Alsjeblieft.

Deze shit is erger dan de gevangenis.". "Maak me wakker", plaag je, terwijl je stem overgaat in een lied. "Fucking disco-pop is marteling.

Blanke mensen hebben muziek vermoord terwijl ik verdween.". "Je weet dat je ervan houdt, stoere vent. Kom op. Ik weet dat je de tekst kent.

Zing het met mij. Trah-lah-lah." Je trekt jezelf heel rechtop, als een keurige blanke dame uit Julliard of zoiets, en het ziet er belachelijk uit met je tomboy-vorm en snoepgoedhaar. En ik kan niet wegkijken.

Maar. "Nee. Nee.

N.O. Hell nee, als dat begrijpelijker is, meid.". "Oh kom op, J-baby. Ik zou er geld op zetten dat je een schattige kleine koorknaap bent met een fro. Hippe kerkgewaden.

Gouden pijpen. Breng het huis naar beneden. Prijs de heer en wat al." Je grijns is een en al Cheshire-tanden en sarcastische vrolijkheid. Ik kijk vlindermessen naar je aan, maar kan het niet helpen dat ik een ruk voel van… iets… dat de vloeibare melancholie doet verdampen tot zoiets als lachgas, heliumballonnen, iets diep van binnen wakker makend.

Dat betekent echter niet dat ik niet probeer je kauwgomprinses mee te zingen met je telefoon. Het liedje schalt uit de piepkleine luidsprekers en je danst tussen de stoelen door. Allemaal dunne armen en witte benen en de grootste kont van Oaktown. II. Eerste botsingen met het verleden.

"Houd afstand, deuren gaan open.". Kauwgombel knalt. 'Je bent meer aanhankelijk dan mijn reclasseringsambtenaar,' zeg ik, zonder op te kijken van mijn schetsboek. "Maar je reclasseringsambtenaar kan het niet afschudden zoals ik, jitterbug.".

"Nooit eerder een blank meisje het op de beat zien schudden en er niet uitzien als een spastische natte noedel. Drugs of geen drugs.". 'Want je hebt je ogen op kleine meisjes gericht, niet op vrouwen. En je hebt me nog nooit eerder zien dansen.' Je wiebelt met dunne donkere wenkbrauwen, draait je kont een paar keer rond in je stoel. Ik lach terwijl ik teken.

"Zelfs een dwerg kan niet fatsoenlijk uit die pingpongtieten knijpen. Wat voor vrouw ben jij?". Je geeft me de vinger. "Meer dan een slappe jongen als jij aankan.". "De hele nacht vrij voor proefritten, bubbels.".

Ik verwacht geen gebogen wenkbrauw, strakke frons en de afwezigheid van een snarky comeback. Ik heb er een punt van gemaakt om je nooit te bellen, blondie. Erken het niet eens.

Het is een naam die teveel aan haar gebonden is en ik denk dat je dat beseft, maar ik kan zien dat het je teleurstelt. Je kruipt op een stoel tegenover me, tussen een kleine oude dame en een zenuwachtige tiener die me de laatste vijf haltes aan het aankijken is geweest. Zijn been trilt op en neer als een pojo-stick en hij ziet eruit alsof hij op het punt staat zichzelf te pissen. Waarschijnlijk een uitdaging: de onhandige klasnerd die een uur lang op de BART rijdt met de drugsdealende boeman.

Krijg een kus van de cheerleader-vriendin van de quarterback als hij het overleeft. Ik herinner me die dagen, ook al stopte ik vroeg. Zelfs als ik degene was die die lege weddenschappen uitdeelde aan andere wanhopige onzichtbare wezens zoals ik. Je hebt niets meer gezegd sinds onze laatste dans van ripostes, wat een primeur is.

Het maakt me ongerust. Je bent meestal veel levendiger en vult dit bewegende sigarenblik met regenboogbellen en sarcasme en muziek waarvan je weet dat ik die haat. Ik ben vreemd genoeg teleurgesteld. Jij en ik, we doen al een paar weken wat dit ook is.

Beledigingen verhandelen. Handelsverhalen. Nou, dat heb je tenminste. Maar meestal hebben we comfortabele stilte en een bad met dubbele bubbels gedeeld. De rare connectie van een gestoorde, sombere misdadiger en het vreemde blanke meisje uit de buurt dat hem doet denken aan het meisje dat hij heeft vermoord.

Een meisje wiens lippen je ook proefde op de avond dat ze stierf. Is dit niet gewoon een verknipte wereld van toeval en die zes graden spek? Ik kan je niet ontsnappen. En ik weet niet zeker of ik dat wel wil.

In dat opzicht denk ik dat de verhalen die in C-Block worden verteld waar zijn: verslavender dan seks op Slim's magische cola. Ik voel me nu al een paar dagen zo opgewonden als jij in de buurt bent en we hebben niet eens geneukt. 'Toch,' fluistert een stem die mijn maag diep vanbinnen omdraait. "Let op, naderend platform.".

Violet metallic oogschaduw kleurt de hoeken van je ogen, waardoor je groene bollen helder schijnen. ik stop met tekenen; wou dat ik mijn kleuren bij me had. Maar nee, dat is een slecht ontwikkelde gedachte. Ik ben de herinnering aan een meisje genaamd Ana al aan het vervagen met welk deuntje dan ook waarop we hebben gedanst, dat gaat nergens anders heen dan naar beneden.

'Weer een blanke duivel die weg is en je aan de haak heeft geslagen,' galmt de stem van oma Teague in mijn hoofd. 'Ik ga je verdomde dwaze ziel opeten, jongen.'. Nou, een man kan niet aan al zijn ondeugden ontsnappen, oma. Ik wil niet. "Sta uit de buurt, deuren gaan open.".

De nerveuze jongen schiet de trein uit als ik "Boe!" grom. De kleine oude dame volgt hem langzaam achterna, met een houten stok die tegen de vloer klikt, iets mompelend over blanke jongens op de been Ik heb een grotere set ballen nodig. Nu zijn we alleen nog.

Een meisje dat bellen blaast, een blut man die zich een weg probeert te banen uit de hel die hij heeft gecreëerd. "Hoe was ze?". Dit is de dertiende keer dat je het vraagt, elk zorgvuldig getimed en geformuleerd om me te overrompelen, zodat ik iets zal onthullen. Iets. "Wat maakt het uit?".

"Gewoon nieuwsgierig." Je houdt je hoofd schuin, roze haarlokken steken uit een grijze gebreide muts met een Winnie de Poeh-patch op de voorkant. Ondanks alle verhalen over jou, klein blank meisje met verdorven seksuele begeerten, heb je nog steeds die kinderlijke gloed die ik niet had weggegooid met naalden en poeders en arrogantie. De trein schokt plotseling en je verschuift, plat middenrif strakker onder een dun, geknoopt geruit hemd.

Je navel knipoogt verleidelijk terwijl hij samenknijpt en ontspant onder de invloed van je evenwichtsoefening. "Nieuwsgierigheid verpestte de kat. Maar het maakt toch niet uit.

Ze was gewoon weer een lijk in de Dubs. Gewoon duurder dan de meeste.". "Dat is koud. Zelfs voor Oaktown.".

Ik negeer je, ook al brandt de stem in mij van woede en leegte. "Laat het me dan zien", daag je uit. Geen vraag.

"Jou wat tonen.". Wit handengebaar. "Wat je aan het schetsen bent.". "Je hoeft je geen stront te laten zien, meid.". Jij snuift.

"Ja, ja. En ze is gewoon weer een dood lichaam," boots je na, met een lage stem. "Gewoon weer een teef om van de vloer te schrapen nadat de Twomps haar hebben meegenomen, toch? Je bent helemaal in de war, J-baby. Laat het me zien.". Het potlood knapt tussen mijn vingers.

"Ik ben je niets verschuldigd." De woorden klinken hol en je staart uitdagend terug met pistoologen. "Laat het me zien." Je stem is deze keer zachter en vervaagt. Laat het me zien. 'Laat me de goederen zien, jochie.'. 'Ik ben geen kind, teef.'.

De man aan de deur lacht. 'Hé, Quinton. Hoor je deze kleine punkkont?'.

'Grotere ballen dan jij als kind, Rashawn. Je was een nerveuze kleine teef.'. 'Fuck you, Q.

We weten allebei dat je ze de eerste keer hebt gepist.'. 'Ik heb Camila tenminste kunnen proeven na het schoolbal. Ook in de Lexus van haar vader.

Die zoete en pittige Mexicaanse kut van haar was klasse A benauwdheid. Wie heb je geneukt? Die strandbal, Lanny? Hoor dat ze schreeuwde als een banshee toen je haar probeerde te steken omdat je puistige lul haar bang maakte.'. 'Fuck you, uitslag.'.

'Mag ik deze zooi al afgeven,' zeg ik. 'Fuckin' cold out here and I'm a black kid with a backpack full dope in the middle of the night.'. 'Ja, ja', zegt Rashawn, een getatoeëerde portier met een achterstevoren plunderaarspet en een oversized tanktop. Hij maakt de tas open, kijkt lang en knikt.

'Wij koelen af. Rechtdoor naar achteren. Raak onderweg geen stront aan.

Open geen deuren en het kan me geen fuck schelen wat je hoort. Volg de regels, krijg betaald. Misschien krijg je zelfs een klein mondje van de prinses met zo'n druppel.'. De kolossale puistige lul in de hoek, Quinton, lijkt daar echt om te lachen. "Je weet dat geen enkele eerste timer nooit een lik van haar zal krijgen, Rash.

Zelfs met een druppel als deze. Niemand krijgt het. Jij niet.

Ik niet. Zelfs CK niet. Ze is van, Jez.

Nu, blondje daarentegen.' Hij loert heel hard alsof hij een vuile herinnering oproept. "Ze kan een golfbal door een slang zuigen en ze is gemakkelijk genoeg voor de ogen. En meer dan bereid om op een zwarte slang te suppen." Rashawn lacht mee. Ik kan haar echter niet aan. Maar verdomme.

Nu laat je me dromen over die fijne vanille-kont van haar. Het is te verdomd lang geleden.' Onthoud wat ik zei, kleine teef,' roept Rashawn. 'Steek dat lelijke gezicht niet op de jouwe waar het niet thuishoort.' kamer ergens in de gang.

Een duur klinkende basis bonkt hard, waardoor de muren trillen en trillen als het frame van de Eldorado toen Ray zijn aanwezigheid aan de Dubs wilde laten weten. Ik ben bijna aan het einde aan het einde van de rij als ik stop, bevroren. Ik zei het je.

Ik hield nooit van het einde van plaatsen. Gevangen in een hoek. Een halfdronken vaderfiguur met een riem en geen uitweg. Dit is echter een ander soort bevroren. Knie verzwakt ng.

Er komt licht uit een gebarsten deuropening en een golf van cannabisrook en iets zoeter scherps knalt me ​​in het gezicht. 'Verdomme, schatje. Ik zal nooit weten waarom een ​​rijke kleine prinses als jij hier altijd drugs komt halen. Je hebt waarschijnlijk bedienden of een of andere rotzooi kan je een beetje groen maken.

Serveer het zelfs op een zilveren schaal met een kristallen schaal. Maar verdorie, ik zal nooit klagen, vooral niet over de manier waarop je graag betaalt. CK houdt van die fijne kleine eersteklas kont.

Ik heb nog nooit een klein blank meisje zo gezegend gezien. Rechtop Helen van verdomde Troy.'. Ik duw de deur een klein stukje open, mijn nieuwsgierigheid trekt hevig aan.

Het duurt even voordat mijn ogen zich hebben aangepast, maar wat ik zie, is een stapel Hustler-magazines die ik een paar weken geleden heb gestolen. Het is meer bijbels zondig dan om het even wat oma Teague zich kon voorstellen over Gods schepping. Damn wist dat iedereen Christoph Alexeev kende. En nog meer kende zijn dochter, Anastasia, een lelieblanke tiener met goudblond haar en een lichaam dat al geschikt was voor de Victoria Secret-catwalk. Maar met echt vlees op haar botten.

Overheerlijke kont. Ik en de andere klootzakken van de Twomps maakten altijd grapjes wie meer kogels zou nemen om de kans te krijgen om dat gouden prinsessenpoesje maar één keer te neuken. Kijk of dat tapijt bij de gordijnen past. En daar zat ze, geknield achter een gebogen ezel die zo donker was dat hij blauw glansde in het schemerige licht. Er klinkt een luid gesnuif, waarschijnlijk uit een colalijn, gevolgd door een diepe zucht.

'Laat me die tieten zien, babydoll,' vervolgt de stem in een beschaduwde hoek. 'Je weet dat ik van ze hou.'. Anastasia's grijns is gemeen, het soort dat niemand ooit echt vergeet. Ze maakt er een show van door wit kasjmier af te pellen om de mooiste sneeuwbollen bloot te leggen die ik ooit in mijn leven heb gezien. 'Ik herinner het me, viezerik,' zegt ze tegen de stem en geeft haar een pak slaag op de ronde kont voor haar.

'Nietwaar, Izebel?' Dan bukt ze zich, spreidt de ronde wangen uit elkaar en sleept een lange rode tong over de gladde, blauw getinte onyxhuid. Ik zuig een beetje lucht in en ik vroeg me af of ik een deel van het product dat in de lucht zweefde, had ingeademd. Izebel was de zwarte diamant van de Dubs: getatoeëerd met ingewikkelde witte inkt, vele malen doorboord, met een hoofd vol gladde, zilverkleurige dreds. Ze was net zo gek als sexy en verdomd, bijna iedereen wilde dat hete, smerige stuk kont neuken, zelfs als het haar handen om hun nek betekende terwijl ze het leven eruit wurgde terwijl hun lullen diep naar binnen schoten. Ze was een verdomde jaguar die graag met zijn eten speelde.

En Anastasia Alexeev liet haar piepen en smeken als een krolse kat met slechts een paar klappen en likken. 'Steek die prinsesstong in dat sletterige kontje,' roept Jezebel terwijl ze haar lichaam heen en weer wiebelt. 'Lekker diep, pop. Ik ben die talentloze fuucc beu…'.

De jonge dope-koningin kan het zelf niet eens afmaken. Ze is een bezwete, grommende hoop vlees terwijl Anastasia luidruchtig slurpt. Het is net als marshmallows en chocolade.

Het heeft me stijver gemaakt dan de verrassingsflits van Phoebe Cates. 'Fuck,' gromt de beschaduwde stem. Een straal dikke vloeistof komt tevoorschijn en spettert langs Anastasia's gladde, witte rug.

'Rusland weet zeker hoe ze vies moeten fokken. Weet je zeker dat je geen zwarte lul in dat kleine witte poesje wilt, Ana? Strek je uit zoals je nog nooit eerder bent uitgerekt. Ik kan je meenemen naar een hel waar je alleen maar over hebt gelezen, schat.' Haar antwoord is gedempt, de deur wordt dichtgetrokken. 'Ik heb het je regelrecht gezegd, kleine klootzak,' gromt Rashawn, terwijl hij me naar achteren trekt en me tegen de tegenoverliggende muur slaat.

'Die kamer zal nooit iets voor jou zijn.'. Een gepofte kauwgombel brengt me terug. "Waar ga je heen?" vraag je, nieuwsgierig opgetrokken wenkbrauwen. "Soms verdwijn je gewoon. Zoals, ik weet het niet, loskomen van de realiteit.

Dacht dat ik dat gevoel kende, maar…". Ik schud de herinnering van me af. "Waar ga je verdomme heen?" herhaal je, stem getint van fascinatie en angst. Ik kijk naar beneden, verward. En daar is het.

Ik kan niet echt beschrijven wat ik heb getekend. Ze is daarbinnen, ergens. Dat is Ana altijd. Izebel misschien ook.

Marshmallows en chocolade. Verdraaide dromen van een geseksualiseerde s'more. Maar de rest? Je kunt niet echt beschrijven wat niet echt bestaat, dat heeft geen naam.

Kan niet worden gedefinieerd met de beperkingen van de menselijke taal. Ik haal mijn schouders op. Ana wilde weten hoe het voelde.

Wilde dichterbij komen, zichzelf in me vouwen om het te begrijpen. Maak me de gelukkigste punk ter wereld. Stomme meid hield te veel van.

Hield van de verkeerde man, nee jongen, te veel. Niemand hoefde te weten waar ik heen ging en hoe ver ik stortte. Liefde is echter als vergif.

Oma Teague zou me hebben overspoeld met een litanie van wat deze tekening voorstelde. Dat wat dit ook was, een product was van de witte kleine duivels waarmee ik mezelf het liefst omringde. Eet mijn ziel weg met hun giftige kleine kutjes. Een zacht gewicht drukt in mijn schoot en de geur van pixie-sticks en kauwgom vult mijn neusgaten.

Je bent op me geklommen zonder dat ik het besefte, met je handen op mijn tonvormige schouders. Ik deins terug van de onverwachte aanraking en probeer je op de grond te dumpen, net zoals de eerste keer dat we elkaar ontmoetten. "Fuck you doing, bubbels?" ik sis. Je antwoordt niet, hou je stevig vast, nagels graven in, ogen boren in de mijne.

Ik vecht niet veel, staar gewoon terug en probeer je af te schrikken met mijn beste poging tot de grijns van de moordenaar. Je bent echter een kleine witte kaprat. Niet snel bang. Je schudt het allemaal van je af met een opgeblazen kauwgombel.

Dan doe je iets wat ik niet verwacht, zelfs niet gezien je reputatie. Je graaft de kauwgom eruit, plakt hem tegen het raam achter me en trekt me naar binnen voor een vulkanische kus die me verlamt. Ik verlies mezelf voor een fractie van een seconde die een eeuwigheid duurt, vijf jaar lang niet vertrouwd met de smaak van warme vrouwelijke lippen en het gevoel van een zachte kont die langzaam tegen mijn kruis ronddraait… maar alleen voor die fractie van een seconde. Als je lippen mijn nek bereiken, trek ik je hoofd naar achteren, waardoor je muts wegvliegt en het monster in mij huilt van ontevreden woede.

Maar ik heb geen geduld meer voor onzin of haar hoekige trekken die me door jou heen aanstaren. "Ik heb geen goedkope vanille slet nodig die me geen medelijden geeft," grom ik. Je kijkt verbijsterd, handpalmen rustend tegen mijn borstspieren, heupen nog steeds knarsend.

"Ik handel niet in medelijden, J. Niet mijn stijl.". "Dat toch?". "Verdomd goed, schat," sneer je spottend. "Ellendige shit alsof je toch niet weet wat je ermee moet doen.".

"Fuck jou.". Je tikt op mijn slapen, donker giechelend. "Is dat het beste wat je hebt, jitterbug? Geen bedreigingen om deze gekke blanke teef te verknoeien? Strek mijn kleine poesje uit? Laat me schreeuwen en smeken. Heb je me een beetje pijn gedaan?". "Stop met me zo te noemen," grom ik.

Je knarst harder tegen mijn opstandige, zwellende pik. "Jitterbug, jitterbug, jitterbug. Misschien hou ik wel van ruig.

Misschien wil ik uitgestrekt worden. Voel je in me stromen.". Alleen ben jij het niet meer die praat, zij is het en… En ik zweer dat je lichaam bubbelt en versmelt tot roze klodder, tot ze daar is waar je zou moeten zijn, rubberen slang om haar arm gewikkeld, zilveren vloeistof druppelend in haar mondhoek zoals dodelijk kwik.

Ik ruk jou, haar, terug in mij, lippen brandend van een miljoen spijt tegen je mond, je kin, je nek, in een wanhopige poging om haar deze keer hier te houden. Het monster huilt van verrukking als ik je dunne knoopje uit elkaar ruk en kusjes langs je borst sleep, ruw in je kleine, verharde roze tepels bijt. Krijsen van genot vallen van haar lippen en je kleine handen klauwen naar mijn schedel, ze drukken me hard tegen je kleine borst, alsof je wilt dat ik me naar binnen trek tot ik verdwijn. Ze trekt ongeduldig aan mijn shirt; wanhopig en falend in haar taak, neemt ze er genoegen mee om het rond mijn borstspieren te bundelen. Een gesnuifde zucht vult mijn oren.

Ze staart naar het tapijt van donkere chocolade met littekens, vlekken die ze niet herkent. Zout schuldgevoel brandt in hemelsblauwe ogen. Het is omdat deze kenmerken niet van toen ze mij kende. Ze zijn van het overleven van de hel waarin ik Peter Pan belandde. Je doet wat je moet doen om de gevangenis te overleven.

Neem wat je moet nemen. Geef op wat je moet opgeven. En ja, je snijdt jezelf in stukken met gekartelde lijnen zodat de echte monsters je niet zien als de poesjesstraatartiest die je werkelijk bent.

Denk twee keer na voordat je hun teef maakt. En dan begin je te vechten alsof de wereld uit elkaar barst en wil je uitgaan met bloed aan je vuisten en angst in hun ogen. Want een duivel zijn is alles wat je nog over hebt.

Je drukt je lippen tegen elk litteken en je tong danst over de langere, diepere littekens. En ik? Ik pers je zachte kont door katoenen korte broeken die al vochtig zijn van de bedwelmende, romige opwinding waar ik stiekem meer naar verlangde dan naar de coke en de heldin en de kunst, omdat ze in zekere zin een Monet was, of een gestoorde Picasso. Bijzonder. Ondefinieerbaar. Jij bent de excentriekeling, de moderne zonderling, zoals Warhol.

Wanneer we samenkwamen, was zij altijd het enige canvas dat er ooit toe deed. Ze liet me haar beschilderen met chocoladesaus en karamel met slierten drop. En ze nam mijn spuitende lul in de hand en creëerde abstract expressionisme van haar dijen tot haar gemene mondje. De herinneringen versplinteren de werkelijkheid in fragmenten en ik grijp je harder vast. Je tanden grijpen met aangename pijn op mijn schouder en ik voel je kutje stuiptrekken onder de drassige puinhoop van je korte broek.

"Hoe wil je me?" ze kreunt met je stem. Ik trek me terug, in vervoering. Overal. Hier en daar, over de goedkope plastic stoelen. Op de vloer.

Aangedrukt tegen de glazen deuren, gedefinieerd exhibitionisme. Je veranderen in slordige natte klodder voor de ogen van met afschuw vervulde menigten en opgewonden perverselingen. Overal neuken. Fuck als ik niet de meest decadente kunst wil maken over je bleke kont en platte buik. Pomp je vol zaad totdat ik de soort gezichtsuitdrukking ontdek die een miljard erecties de ruimte in zou sturen.

'Op je knieën, blondje,' gromt het monster in mij, terwijl hij omhoog glijdt, erop gebrand om elke laatste seconde protesten van een van ons te vermijden, ziek van alle sappige, zelfmedelijdende onzin. "Ja schat?" je giechelt terwijl je van mijn schoot naar de treinvloer glijdt. "Nutsvoorzieningen!" Ik pak een vuist vol roze haar en trek je hoofd naar mijn kruis. Ze tilt mijn shirt op en tongt mijn onderbuikspieren terwijl je losmaakt en openritst, hebzuchtig naar donkere, vergeten, maar toch geheel nieuwe smaken. Het monster is echter ongeduldig en duwt je plagerige lippen en vingers weg om een ​​vlezige zwarte monoliet eruit te vissen.

Het boze paarse hoofd slaat tegen je voorhoofd en je verspilt geen tijd met proberen het op te slokken, ogen tranen als het je keel raakt. Ik palm je hoofd van roze lokken als een basketbal, dribbel je op en neer over mijn pik terwijl je kokhalst en kwijlt, ogen rollend in hun kassen. Je mond is nat en heet en getalenteerd en het is een eeuwigheid geleden dat ik zoiets voelde. Het is een zoet hels paradijs op aarde en ondanks oma Teague's waarschuwingen en leringen en zweepslagen, zal ik elke keer haar gehate witte duivel kiezen, want de hemel kan op geen enkele manier zo goed voelen. Alleen zondaars weten hoe dit allemaal werkt.

Ik trek me een beetje terug, laat haar handen, lang en elegant, meedoen aan het plezier, kurkentrekker met willekeurig ritme, afwisselend zachte, langzame slagen met strakke, snelle slagen, terwijl mijn tong rond mijn paarse kruin dwarrelt alsof het een met coke bestrooide tootsie pop is. Mijn buikspieren spannen zich aan en je trekt eraf, waardoor ik de ervaring beroof van het vullen van je vuile mond met heet zaad. "Teef.".

Je veegt je mond af en grijnst. "Wangst.". Ik til je op, licht als een veertje. Trek je kruis naar mijn neus. Adem diep in.

Het is zoete snoep en smerige opwinding, kauwgom en seks. Ik knijp in je kont, lik naar je over de katoenen korte broek tot je tegen mijn tong wiebelt en danst als een stripper op snelheid. Ik trek de korte broek naar beneden, grijns om de slordige, nauwelijks zichtbare string, en ruk je weer naar beneden, over mijn kloppende lul, kreunend terwijl het warme kleverige slipje over mijn schacht sleept.

'Klaar om weer bij de levenden te komen?' zegt ze met je mond. "Of, ik denk dat het nu de doden zijn, is het niet mijn trieste graffiti-jongen?". Uitzinnig, knik ik. "Let op, naderend platform.".

"Negeer het," spin je. "Wie er ook instapt, misschien laten we ze meedoen aan de rituele wedergeboorte.". De trein schokt op een bekende manier. Mijn innerlijke alarm gaat af.

Ik ken deze halte. De een na laatste halte. Ik heb het lang in mijn geheugen gegrift. Zelfs het monster weet het en schreeuwt van woede.

De ware realiteit vervormt zich met meedogenloze helderheid, net als je je vochtige, in slipjes geklede kut tegen mijn stijve erectie laat ronddraaien. Net als een van je kauwgombellen, springt ze eruit en laat alleen jij eronder. Je heft je heupen op en kijkt op me neer met zinderende intensiteit, groene ogen die knetteren van het leven. Ik ken de blik. En tegenstrijdige emoties komen voort uit dat feit.

Ik heb een knokkelwitte greep op je perzikkleurige perfecte kont en het zou zo gemakkelijk zijn om die felroze driehoek opzij te trekken en mezelf in je te begraven. Schreeuw. Neuken alsof de wereld in brand staat. Fuck alsof we stikken. Op gloeiend hete as; Tot we het uitschreeuwen; levend gemummificeerd; Onze weg naar neuken.

Dood… of een orgasme. Dat zal ons verbranden. Maar je bent haar niet meer. Je bent gewoon jij.

En… neuken. Ik wil wanhopig dat dat genoeg is. "Houd afstand, deuren gaan open."…

Vergelijkbare verhalen