De horror van Afon Valley

Seb dwaalde de Afon-vallei in, maar wat erin gaat, komt er niet altijd uit!…

🕑 14 minuten minuten Verschrikking verhalen

Seb zuchtte. De hond stond er niet om bekend dat hij hem ongehoorzaam was, maar hier was hij, alleen ronddwalend in het donker wordende binnenland van de Afon-vallei. Bomen bogen zich over het pad terwijl de duisternis elke stap van hem leek te volgen. De hoge stengels zwaaiden in de wind en zogen elk foton van licht uit de steeds zwart wordende lucht.

Hij wist niet waar hij heen ging en zo nu en dan riep hij de naam van de hond; in de hoop dat het naar hem toe zou komen rennen. "Hertog. Hier jongen!".

Er was geen vlaag van haar, geen gekletter met poten, geen gehijg. Geen hond. Er was geen geluid.

Dat had er moeten zijn. De bovenste verdiepingen van de bomen zwaaiden in de wind; ze hadden op zijn minst een zwiepend geluid moeten maken. Seb bleef staan ​​om op te kijken. Hij stond daar, in volmaakte stilte, wachtend op een geluid.

Het was eng. Hij wilde zich omdraaien en het bos weer uitlopen, maar hij kon de hond niet achterlaten. Zijn vader zou hem vermoorden.

Hij was altijd de optimist terwijl hij naar voren liep. "Hertog Duke. Hier jongen!". Eindelijk hoorde hij een geluid, maar het was niet de hond. Een ruisend geluid raasde langs hem heen op een dringende missie ergens.

Hij keek snel achter zich en toen naar voren om te zien wie het had gehaald, maar hij was helemaal alleen. Seb wist niet echt hoe alleen hij was. Hij had gewoon helemaal geen idee. Hij liep verder, af en toe de naam van de hond roepend. In de verte ontsnapte een lichtstraal aan het bladerdak om op het einde van het pad neer te schijnen; het benadrukken van een vijf bar poort.

Seb liep naar de poort en deed zijn best om elke hoek om te kijken of er iets was. Hij was zo voorzichtig dat hij bang werd. De poort was een oud overblijfsel; waarschijnlijk leidend naar een verlaten boerenhuis. Het was dringend aan renovatie toe.

De bovenste balk was in tweeën gebroken; beide helften rustten op de volgende en de anderen spanden zich in om in één stuk te blijven. Het ene uiteinde van de poort rustte op de grond; half uit zijn scharnieren. Seb draaide zich om en keek naar de weide die zich voor hem begon te openen. Hij meende in de verte wat beweging te zien en riep nogmaals de naam van de hond. "Hertog.".

"Hallo.". Seb draaide zich snel om. Hij sprong zowat uit zijn vel terwijl hij dat deed. Zijn nek schokte en draaide van de inspanning. "Neuken!".

Het was het enige woord dat in hem opkwam toen hij een paar stappen achteruit sprong. 'Je hebt me bang gemaakt,' vervolgde hij. Een meisje, geen tiener nou ja, een vrouw stond aan de andere kant van de poort, gekleed in een witte vloeiende jurk uit één stuk. Geen schoenen. Ze was een dunne sliert van een meisje met lang blond en gevlochten haar en, zoals hij opmerkte, grote borsten voor haar slanke figuur.

Hij had niet gemerkt dat het hek waar ze op leunde weer heel was. Hij had niet gemerkt dat de poort vrij op zijn scharnieren zwaaide. In feite zag hij alleen haar ruime borsten en haar glimlach.

'Je hoort hier niet te zijn,' zei ze. "Waarom is dat?". "Het is geen tijd.". "Wat is geen tijd? Heb je mijn hond gezien?". "Er is al heel lang geen hond meer in dit bos.".

'Hij is hier ergens. Wat bedoel je met geen tijd?' Hij vroeg het nog een keer. De dame zwaaide het hek open en stapte naar Seb toe; haar glimlach, bedwelmend. Haar gestalte zwaaide mee met de takken van de bomen.

Haar bruine huid versterkte haar figuur tegen de witheid van haar jurk. Het licht dat de takken doorspekte, leek alleen op haar te schijnen. Seb kon door de jurk heen kijken en op de donkere plek tussen haar dijen. Hij kon haar donkere aureolen door de dunne stof zien sijpelen.

Hij probeerde niet naar al die dingen te kijken, hij kon er gewoon niets aan doen. Het was alsof de woorden borst, aureool en poesje in zijn hoofd opkwamen en hij keek in hun algemene richting. Opschrijven wat hij zag. Leuk wat hij zag. Zelfs verlangend naar wat hij zag.

'Ik ben de enige in dit bos,' deelde ze hem mee; een zachte glimlach kroop over haar gezicht en de zachte deining van haar figuur lokte hem. "Je woont hier?". "Niet echt live, nee. Ik kom hier vaak en vanavond, nou, vanavond is een van die avonden.". Seb keek om zich heen en zag het terugtrekkende zonlicht.

De schemering naderde en het enige deel van de dag scheen op de vrouw voor hem. "Waarom vanavond?". "Ik zou iemand ontmoeten, maar jij niet. Hij lijkt niet te zijn komen opdagen.".

"Jammer! Zal ik doen?" Seb grapte. 'Je zult wel moeten,' fluisterde ze tegen zichzelf en toen luider: 'Ja. Waarom niet!'. Seb wist niet precies wat ze bedoelde, niet totdat ze het koord uit haar middel liet glijden, aan de gekruiste touwtjes aan de bovenkant van haar jurk trok en het over haar elegante en sexy lichaam op de grond liet vallen. "Wil je neuken?" vroeg ze terwijl ze uit de jurk stapte.

Seb bleef stomverbaasd achter en knikte alleen maar. Haar huid was vrij van vlekken. Zacht.

Zijdezacht. Een klein beetje donker haar bedekte haar geslacht. Haar tepels werden hard in de koele bries. Haar ogen smeekten hem. Er vormde zich een pruillip op haar lippen in de verwachting dat ze gescheiden zouden worden door het puntje van haar tong.

Ze stapte naar Seb toe en elke stap zorgde ervoor dat er nog een centimeter aan zijn toch al verstijvende pik onder zijn broek werd toegevoegd. Broeken die niet meer aan hem vast zaten. Broek die op de grond was gevallen. Broeken die aan de kant van de baan lagen, samen met zijn onderbroek, hemd, schoenen en sokken.

"Wat verdomme!" flapte hij eruit toen hij zich bewust werd van zijn naaktheid. 'Indrukwekkend,' mompelde het meisje, terwijl ze zag hoe zijn rechtopstaande lengte naar haar staarde. "Heel leuk, zo mooi," voegde ze eraan toe, "precies wat ik vanavond nodig heb.". "Is het? Hoe de fuck ben ik naakt geworden?" vroeg hij zich af.

Ze knikte alleen maar. "Zoveel vragen. Kom, neuk me hier.".

Ze veegde een paar hopen aarde weg en maakte het gebied om haar heen plat. Seb deed mee, zich niet bewust van het ritueel en de voorbereiding die werd uitgevoerd. Toen elke hoop aarde was afgeplat, ging ze op de grond liggen, streelde even haar borsten, opende haar benen wijd en nodigde Seb uit om naar binnen te gaan. Zonder het te beseffen verbrak hij de band van het licht om haar heen. In haar ruimte was hij van haar.

Er was niets dat hij kon doen. Seb knielde neer en verzwolg haar lichaam. Zijn pik duwde tegen haar geslacht en hij drong haar volledig binnen.

Zijn trots en vreugde leken in omvang te verdubbelen toen hij zich tegen haar aan duwde. Elke slag was intens en hij pompte weg, haar langzaam neukend terwijl ze onder hem lag; genietend van elke voorwaartse beweging en elke terugkeer. Zijn pik tintelde als nooit tevoren.

Haar handen kwamen om zijn nek en ze bespeelde hem als een delicaat instrument. Haar benen wikkelden zich om zijn romp toen ze hem binnenliet; helemaal naar binnen. Haar zachte dijen streelden de zijne terwijl ze hem langzaam aanspoorde. Haar fluwelen schede masseerde zijn ontluikende pik. Onder de façade beet ze op haar tanden, sloot haar ogen en wachtte op het moment dat ze het heft in handen kon nemen.

Toen Seb even uit balans was, sloeg ze haar benen over hem heen als een getrainde ninja, ze draaide Seb op zijn rug en drukte hem op de grond. Haar hand ging naar zijn borst en ze duwde hem op de grond. Ze ging omhoog op zijn pik en begon hem te neuken. Ze had nu de touwtjes in handen.

Hij ging nergens heen, niet nu. Haar adem sijpelde door opeengeklemde tanden voordat ze eraan dacht te glimlachen. Haar lichaam bewoog sensueel over hem heen.

Haar borsten nodigden handen uit om ze te verscheuren, aan te raken en te misbruiken. Seb kreunde onder haar. Zijn handen vonden haar deinende borsten en hij kneep een paar tepels voor de goede orde.

Zijn pik drong herhaaldelijk in haar binnen terwijl ze haar billen erop duwde. Ze boog zich naar voren en fluisterde in zijn oor. "Neuk me. Neuk me hard.".

Terwijl zijn kont omhoogduwde om haar neerwaartse bewegingen te kunnen opvangen, drong Sebs pik zo ver mogelijk binnen. "Dat is het, neuk me zo," drong ze aan. Seb voldeed volledig aan haar wensen. Hij greep haar bij haar middel om haar vast te houden en probeerde haar op één plaats te houden terwijl zijn pik in een steeds hoger tempo in haar schoot.

Het meisje kreunde en kreunde bovenop hem terwijl hun vleselijke plezier zich afspeelde. De zonsondergang. De bomen groeiden zo stil als de stilte zelf.

De wind hield op. De grond werd koel. Haar huid rimpelde van de wind. Haar gekreun werd luider en luider.

Haar orgasme zou haar ziel zijn binnengestormd. Als ze er een had. Natuurlijk heeft Seb zich dit nooit gerealiseerd. Hij had het te druk met het neuken van deze schoonheid bovenop hem en concentreerde zich op zijn eigen plezier. Ja, hij wist dat ze op het punt stond een orgasme te krijgen, maar wat de andere dingen betreft, hij was zich er niet van bewust.

Helemaal vergeetachtig. Maar Seb was nog nooit eerder in de Afon-vallei geweest en zeker niet op een plek als deze. Het was een plek die mijlenver verwijderd was van zijn normale hondenuitlaatroutine. Het was een plek waar schoonheid, lust en erotiek samenkwamen met puur kwaad. Een plaats waar.

Net toen ze bovenop Seb sloeg, begon hij haar kut te vullen met zijn zaad. "Ja", riep ze, "Ja!". "Da mihi liberos meos.". Seb worstelde om de taal te plaatsen, maar het was niets dat hij wist.

De grond zonk. Seb begon te glijden en te glijden op de zacht wordende grond. Hij hield haar stevig vast aan haar middel. Duizenden mieren renden van de heuvels die eerder waren afgeplat. Losse aarde vloog de lucht in.

De plotselinge bries verspreidde het stof om hen heen. De grond werd vloeibaar. Ze lachte toen ze zijn pik in haar neukte en al zijn zaad diep naar binnen nam. Mieren verslonden Seb, ze omringden hem, verzwolgen hem. Ze leken hem de grond in te zuigen.

Hij begon te spartelen; haar van hem af duwen met wilde overdreven stoten van zijn lies, armen en benen. Seb probeerde te ontsnappen. De mieren trokken aan elk deel van hem toen zijn pik uit haar kut viel en hij het contact met haar verloor. Met al zijn moeite om boven de oppervlakte te blijven, zakte hij gewoon verder naar beneden. Zijn hoofd was bedekt met de bruine wezens en ze begonnen zijn mond binnen te dringen; kruipend naar binnen en langs zijn nek.

Zijn armen werden opzij getrokken toen hij in de grond zonk. Zijn voeten leken laag op laag van de chitineuze wezens gebonden te zijn. Hij voelde kleine onderkaken in zijn tong bijten toen hij het zwijgen werd opgelegd. Ze klommen zelfs uit zijn neus.

Zij werden, hij. Hij probeerde te praten. Hij probeerde om hulp te schreeuwen, maar zijn mond was vol. Hij vroeg zich af wat er met de vrouw gebeurde. Werd ze ook onderuit gehaald? Was zij net zo hulpeloos als hij? Was ze ontsnapt? Seb spartelde ongeveer net onder het oppervlak.

Hij zonk langzaam en stil in de grond totdat de stilte terugkeerde. Het meisje zag hoe hij haar verliet. Zag hem langzaam wegzakken in de aarde en meegenomen worden door haar familie. Ze zag zijn zwaaiende lichaam, bedekt met mieren, naar hun huis afdalen. Ze had haar taak volbracht.

Ze had zijn zaad genomen en nu wekte ze elk van hen opnieuw op. Haar benen zaten onder de mieren. Nieuwe. baby's. Ze had elke zaadcel die in haar binnenkwam, in seconden gemaakt.

Miljoenen baby's werden gemaakt, allemaal van haar weggezonken om op te gaan in de massa mieren die de grond vormden waarop ze stond. Toen de laatste mier op de grond dwaalde, hief de vrouw haar handen in de lucht en loste langzaam op. Ze werd de bries die het bos weer heel maakte.

De wind zuchtte, een zware zucht. De zon was eindelijk allemaal verdwenen. De stilte keerde terug in het bos.

Bomen werden weer bomen; wiegend in de wind. Zelfs een vogel keerde terug om op de oude en verwilderde poortpost te gaan zitten die uit zijn scharnieren hing. Een hand baande zich plotseling een weg door de grond, sloeg hard op het oppervlak en accentueerde de bijna aangename stilte. Het zonk net zo gemakkelijk als het was gekomen. Het sloeg omhoog en sloeg nog een keer; dit keer vergezeld van een tweede hand.

Armen klapperden, maar kwamen uiteindelijk uit de zachte, brokkelige grond en grepen vaste grond aan hun zijde. Er verscheen een hoofd. Het brulde en liet een luid raspend geluid los.

Een paar dode mieren vlogen eruit terwijl Seb naar adem snakte; hij zuigt de broodnodige lucht naar binnen om zijn longen te vullen. Hij beukte op de grond om wat hefboomwerking te krijgen; al die tijd hyperventilerend uit angst voor zijn leven. Eindelijk waren zijn armen vastgemaakt aan de vaste aarde en hij trok zichzelf omhoog. Het was een worsteling, maar hij trok en duwde op zijn armen.

Hij slikte grote hoeveelheden lucht in; steeds sneller worstelen om uit de grond te komen. Hij kwam eindelijk uit zijn privé-hel tevoorschijn nadat hij de resterende wezens van zijn naakte lichaam had geborsteld; Hij pakte zijn kleren bij elkaar en rende weg van de plek waar hij een paar minuten eerder het mooiste meisje ter wereld aan het neuken was. Seb hijgde hard en keek om zich heen, ze was nergens te bekennen. Zijn lippen trilden in de duisternis en zijn handen trilden hevig. Hij keek in de grond en overwoog zijn hand naar binnen te duwen om te proberen haar te grijpen en eruit te trekken.

Was ze daarbinnen? Is ze weggelopen? Wat is er met haar gebeurd?. Seb staarde naar de stille grond voor hem en trok langzaam zijn broek, sokken en schoenen aan, net toen hij zijn hoofd door zijn overhemd stak, dwarrelde het stof voor hem omhoog in de lucht. Het gezicht van een oude man bestudeerde hem aandachtig vanaf wat vijf meter hoog in de lucht moest zijn geweest. Twijgen van omringende bomen drongen het gezicht van de man binnen toen het zich voor hem vormde. "Neuken!" dacht Seb terwijl hij zich neerlegde bij de finaliteit.

Seb stond met de grond gelijk. Hij kon geen spier bewegen. Hij keek en zuchtte en wachtte tot zijn wereld om hem heen weer instortte. Een luide dreunende stem omringde hem en sloeg hem bijna tegen de grond.

"Het is niet jouw tijd. Ga!". Seb staarde naar het wervelende gezicht voor hem, draaide zich toen om en rende weg.

Hij rende zo snel als hij kon. Toen hij de top van de Afon-vallei bereikte, hoorde hij een hond blaffen. Hij struikelde over een paar losse boomwortels en viel op de grond.

Seb duwde zichzelf op handen en voeten omhoog tot de nattigheid van een bekende lik van de tong van een hond. Tranen verscheurden de gevoelloosheid van de koude pijn in zijn borst. Hij was in zijn hele leven nog nooit zo blij geweest. Uren gleden voorbij terwijl Seb rustig thuis zat.

Zijn vader had hem niet zo stil gekend. Hij vroeg zich af of hij iemand van zijn escapade moest vertellen. Hij zweeg. 's Nachts werd hij wakker en vroeg zich af wat er met het meisje was gebeurd.

Zweetdruppels druppelden van zijn voorhoofd terwijl hij hijgend rechtop ging zitten. Zou de politie komen? Zou hij gearresteerd worden? Wie was zij? Waar is ze?. De volgende dag overwoog hij om naar de politie te gaan om alles te melden. Hij deed het nooit.

Weken gingen voorbij en nog was er geen melding van een vermist meisje in de krant. Eindelijk brak zijn kalmte. Hij vertelde zijn vader dat hij erover dacht in de Afon-vallei te gaan wandelen om te zien wat hij zou zeggen. 'Je wilt daar niet naar binnen, zoon,' zei zijn vader tegen hem. 'Niet aan deze kant van Winter.

Daar gebeuren slechte dingen,' zei hij terwijl hij zijn hoofd heen en weer schudde. Seb stampte op een mier die onder de keukentafel was gekropen. Het was genoeg voor Seb om gewoon te knikken en acht te slaan op de woorden van zijn vader.

Hij vroeg zich af of het woorden van wijsheid waren of woorden van folklore. Hij slikte moeilijk. De Afon-vallei werd nooit meer genoemd. En jij, de lezer, moet oppassen. Als je ooit in de buurt van de Afon-vallei bent; denk wel twee keer na voordat je naar binnen gaat, vooral als het stil is..

Vergelijkbare verhalen