Witte ruimte

Wat gebeurt er in de lege ruimtes van een pagina?…

🕑 19 minuten minuten Vluggertje seks verhalen

Hij zweeg: 'Je weet dat het vreemd is, maar ik kan me helemaal niets herinneren.' Robert stond gedesoriënteerd in de deuropening, niet zeker wat hij moest doen. "Is dat zo?" zei een stem vanuit de kamer. 'Ja,' zei Robert fronsend. 'Geloof het of niet, even kon ik mijn eigen naam niet eens herinneren!' Charlotte keek hem om de hoek aan. 'Ik hoop dat je de mijne niet bent vergeten.' 'Charlotte! Natuurlijk.' Robert lachte.

'Nu je het zegt, voelt het bijna alsof ik het eerst niet wist. En…' Hij keek om zich heen. 'Het ergste, maar ik kan me niet herinneren waar we zijn.' 'Mijn hotelkamer,' zei Charlotte, hem bij de pols leidend. Robert keek naar het crèmekleurige tapijt, het brede bed en de zware gordijnen die over grote ramen waren dichtgetrokken. 'Zo is het.

Vreemd dat ik het meteen nadat ik hier ben binnengekomen moet vergeten. Eigenlijk was het niet eens zoiets als vergeten, het was alsof ik het in de eerste plaats nooit wist. Stel je voor dat je jezelf plotseling ergens vindt en niet weten waar het is, of waarom je daar bent, of wie je bent. ' Charlotte haalde een fles wijn uit de minikoelkast.

'Het is traditioneel om een ​​verhaal te beginnen in media res.' 'Sorry, wat?' 'Midden in de actie, zodat de lezer wordt betrokken bij de dingen die ze in eerste instantie niet weten.' Ze gaf hem een ​​glas. 'Maar hoe kan de lezer erachter komen wat er is gebeurd voordat het verhaal begon?' Hij had geen idee waar ze het over had, maar hij luisterde graag naar haar keelachtige stem. 'Het moet via expositie worden gecommuniceerd', zei ze.

'Als ik bijvoorbeeld zou zeggen dat we elkaar een uur geleden net in de hotelbar hebben ontmoet, en dat ik je heb opgepikt, en dat het allemaal mijn idee was om hier naar mijn kamer te komen.' 'Ik denk dat dat de lege plekken een beetje vult.' Robert fronste zijn voorhoofd. Iets aan dit gesprek leek hem heel vreemd. 'Iets aan dit gesprek lijkt me heel vreemd', zei hij en knipperde met zijn ogen.

'Ik weet niet waarom ik dat net zei. Ik bedoel, het is waar, maar precies zoals ik het zei, voelt het… kunstmatig? Alsof het helemaal niet mijn woorden waren, maar die van iemand anders voor mij uitgekozen? Zo raar… 'Robert slikte de helft van zijn wijn tegelijk door en voelde zich bewusteloos. Charlotte glimlachte zonder haar tanden te laten zien. 'Ik weet zeker dat het gewoon mijn verbeelding is', zei hij. 'Zeker,' zei Charlotte, terwijl ze haar glas neerzette en naar het bed ging.

Ze was lang, met brede heupen, kleine borsten en lang donker haar. Haar rode jurk paste als een tweede huid. 'Is het je ooit opgevallen hoe een verhaal soms de secundaire personages beschrijft, maar niet de hoofdpersonage?' ze zei. 'Nee, dat had ik niet', antwoordde Robert. Charlotte schopte haar schoenen uit.

Robert zette zijn glas naast het hare en liep door de kamer naar het bed, terwijl hij zijn das losmaakte. 'Nou, ik denk dat dat betekent' stopte hij. 'Zou het gek klinken als ik zou zeggen dat ik niet eens merkte dat ik een stropdas droeg tot ik hem net losser had gemaakt?' 'Incidentele objecten gaan meestal pas een verhaal in als er een actie mee moet worden uitgevoerd. Je hebt je koffer bij de deur achtergelaten.' Robert keek achterom.

"Dus ik deed." 'Een ogenschijnlijk onbeduidend detail dat al vroeg wordt opgemerkt, kan later belangrijk worden.' 'Hoor je… hoor je iets?' "Zoals?" zei Charlotte. Ze stond nu met haar rug naar hem toe. 'Een soort klikgeluid?' 'Zoals een tikje?' "Ja!" 'Nee, dat doe ik niet', zei ze. Robert keek om zich heen.

'Ik hoor het de hele tijd, maar ik kan niet zeggen waar het vandaan komt. Nee, eigenlijk is het niet altijd, alleen als een van ons iets zegt of iets doet. Als we heel stil blijven en zeg geen woord ". 'Het stopt, totdat we weer iets doen.'.

"Zoals dat!" hij zei. 'Het is waarschijnlijk niet belangrijk. Zoals je koffertje. Neem je de hele nacht om me te kussen?' Ze pruilde op haar rode lippen.

Robert boog zich voorover, legde een hand op haar heup, streek zijn lippen een keer over de hare en leunde toen nog een beetje, terwijl hij dieper kuste. 'Mmm. Je weet dat een eerste kus het belangrijkste onderdeel kan zijn van een erotisch verhaal.' 'Maar waar hebben verhalen mee te maken?' Ze kuste hem opnieuw, met wijn besmeurde lippen, hijgende hete adem op zijn open mond. Charlotte draaide zich om en ritste de rode jurk open, liet hem over haar schouders en heupen vallen en stapte er vervolgens uit.

'Zwart is de meest voorkomende kleur voor damesondergoed in fictie', zei ze, zich omdraaiend om te pronken met haar zwarte beha en slipje. Ze pakte zijn das vast, trok hem ernaast naar het bed, trok hem daarna helemaal af en gooide hem door de kamer. Ze streek met haar handen over zijn borst en opende in één snelle beweging elk van de knopen op zijn overhemd.

Hij kust haar nek terwijl ze het shirt van zijn rug trekt en haar gelakte nagels over zijn schouders laat strijken. Ze duwde hem naar het bed, drukte hem vast, zwaaide een been over zijn lichaam en ging zitten om hem tussen haar dijen te strekken. 'Ik denk dat het de bedoeling is dat ik het dominante personage ben in dit scenario,' zei ze verveeld. 'Je zegt de vreemdste dingen.' 'Dat komt omdat ik de vierde muur breek', antwoordde ze. Charlotte maakte haar beha los en gooide hem opzij zonder op te letten waar hij terecht was gekomen.

Ze likte aan de uiteinden van haar vingers en draaide ze rond haar grote, gezwollen tepels, terwijl ze met de uiteinden rechtop stond en haar handen naar haar borsten voerde. Hij masseerde ze in een cirkel en genoot van het gevoel van het zachte, hete vlees. 'Alsjeblieft harder knijpen.

Mmm, goed. Harder.' Ze schudde haar haar uit en liet het in krullen over haar rug vallen, een paar verdwaalde lokken die over haar schouders morsten en de lijnen van haar sleutelbeen volgden. Ze kneep zijn lichaam tussen haar dijen totdat hij gromde en ontspande toen net genoeg om hem op adem te laten komen.

Haar glimlach was niet helemaal vriendelijk toen ze opnieuw druk uitoefende, haar kruis tegen de bult in zijn broek drukte, haar heupen in een gestage beweging heen en weer veegde tegen hem, naar beneden duwend, hem plagend met de zachte, natte, uitnodigende plek tussen haar in poten. Robert voelde een gevoel van zwemmen, vallen of vechten (hij wist niet zeker welke). Om de een of andere reden had hij het gevoel dat niets aan deze situatie logisch was. Hoe hij het ook deed, hij kon zich niets herinneren van de avond voordat hij naar deze kamer kwam, behalve wat Charlotte hem had verteld, en zelfs dan in termen niet specifieker dan wat ze had gezegd. Het was alsof een onzichtbare kracht hem naar voren duwde en hij had alleen de keuze om mee te gaan of verpletterd te worden door de golf.

Charlotte had ondertussen zijn broek uitgetrokken. Haar glimlach werd nog onvriendelijker toen ze de punt van een lange spijker tegen de bobbel drukte die nu duidelijk zichtbaar was onder zijn slip. Ze schuifelde over zijn lichaam, drukte haar knieën tegen het zijne, wreef over de bobbel en haar mondhoeken trilden toen zijn adem versnelde. Ze liet haar vingers tegen de tailleband glijden, en eronder, en gooide het laatste kledingstuk opzij. Ze omcirkelde twee vingers om de schacht van zijn pik, vormde een ring en streelde van de basis tot aan het hoofd.

"'Cock' is gemakkelijk het meest voorkomende eufemisme voor de geslachtsorganen van een man in fictie", zei ze. 'Het is een van de weinige echt vulgaire woorden die de stemming zelden bederft.' Charlotte kneep strakker, vingers wreef tegen de gladde huid en sloot reflexmatig de spieren van zijn erectie aan. Ze hief zichzelf voldoende op om zijn pik tussen haar dijen te leiden, duwde haar slipje opzij en zakte langzaam naar beneden terwijl haar natte lippen over zijn gezwollen schacht gleden.

Robert gromde, stak omhoog en knarste tegen de binnenkant van haar kut. 'Ging ik,' zei hij hijgend, 'heb ik me net opgestoken en tegen de binnenkant van je, euh, kut geslagen?' Ze trok een wenkbrauw op. 'Ik denk niet dat ik ooit iemand zoiets heb horen zeggen.' 'Ik denk niet dat het mijn woorden waren. Heb je ooit het gevoel dat je jezelf niet onder controle hebt?' 'O, ik hou van dat gevoel', zei ze, terwijl ze haar hoofd achterover gooide en op hem begon te rijden, op en neer stuiterde en vervolgens weer naar beneden viel naar de bevredigende klap van haar naakte dijen op de zijne.

'Dat bedoelde ik niet', antwoordde Robert. 'Shhh. Concentreer je hier voorlopig op,' zei ze terwijl ze over een van zijn wangen streek. Ze boog haar schouders en rugspieren om met meer kracht op hem neer te rijden, terwijl ze op haar lip beet. 'Werkwoorden hebben de neiging om bij elkaar te komen terwijl er een seksscène plaatsvindt', zei ze met gesloten ogen, het hoofd achterover gekanteld en het frame trilde met de inspanning van elke neerwaartse stoot.

'Veelvoorkomende woorden zijn,' hijgde ze, ze kon geen seconde praten, en toen kwam de lijst in een haast uit haar: '' kreunen ',' snakken ',' schreeuwen ',' hijgen ',' beven ',' schudden ',' ache ',' claw ',' writhe ',' thrust ', of zelfs, als het dat soort verhaal is, gewoon' fuck '.' 'Opeens viel ze bovenop hem en hield haar rug gebogen, de golfachtige bewegingen van haar lichaam gaan door. Haar gezicht en open, hijgende mond waren maar een paar centimeter van het zijne verwijderd. Robert had weer het gevoel dat hij vooruit moest. Het was niet alleen de agressieve stijl van Charlotte, het was een gevoel alsof aan de touwtjes werd getrokken, alsof elke beweging, elk woord, elke ademhaling die hij nam onafhankelijk van hem werd bepaald, en hij volgde gewoon richtlijnen.

Charlotte's lippen waren zo dicht bij de zijne dat ze elkaar in een geïmproviseerde kus met open mond aanraakten toen ze zei: 'Voel je het?' zei ze met een stuiptrekkend lichaam. 'Ja,' zei hij met open mond, hijgend. 'Weet je het zeker? Weet je zeker dat je voelt en dat je niet alleen wordt gemaakt om te voelen?' "Wat is het verschil?" zei hij, terwijl zijn handen over haar hete, bezwete vlees bewogen, maar terwijl hij het zei wist hij het verschil, wist het al die tijd, had er op dat moment al over nagedacht, maar er vormden zich nog andere woorden en verlieten schijnbaar zijn mond zonder zijn toestemming.

Ze reageerde zo hard op hem dat hij dacht dat hij zou breken, de sensatie die op dat moment zo intens was dat elke reactie voorlopig onmogelijk was. 'En tot slot', zei ze met gesloten ogen, wenkbrauw gebreid van concentratie, 'is het beschrijven van de climax het meest uitdagende van allemaal. Er zijn', zei ze met een stem die moe werd van inspanning, 'vele manieren om dat te doen. je zou bijvoorbeeld de volgorde ervan op puur fysieke manieren kunnen aarden… 'Charlotte's tempo versnelde in een hondsdolle waanzin, die steeds sneller heen en weer schommelde, waarbij de beddenveren onder haar inspanning spanden. Roberts handen gleden over de rondingen van haar middel, heupen en naakte dijen, allemaal glad van het zweet.

Haar borsten waren verpletterd tegen zijn borst, haar gezicht begraven tegen zijn nek, een hevig gekreun van ergens diep in haar keel dat geleidelijk luider en hoger werd terwijl haar nagels in zijn schouders beet. Haar kut werd met elke seconde warmer en natter "Of," mompelde ze, zo zacht dat hij haar nauwelijks kon horen, "je zou kunnen proberen het uit te drukken door buitenmaatse beschrijvingen van sensaties en gemoedstoestand." Charlotte kreunde toen het plezier in haar opwelde, naar buiten stroomde, overstroomde, haar zintuigen verzadigde, de hete, pijnlijke, elektrische kracht ervan die elke centimeter van haar van top tot teen stimuleerde. Ze voelde dat het haar vastgreep, haar naar achteren gooide, haar naar beneden duwde en uiteindelijk in haar barstte, zich uitstrekkend over de grenzen van haar lichaam, haar geest, haar gevoelens, haar zelf, en vervolgens weer naar binnen stortte om de leegte te vullen die het had achtergelaten, haar achterlatend, hulpeloos, gevoelloos, bedwelmd door de kracht ervan, Robert de hele tijd in haar kielzog meeslepend totdat ze allebei op waren. Ze bleven lang stil, het enige geluid dat hun bij elkaar passende hijgen en het wilde kloppen van hun hart hoorde. 'Natuurlijk,' zei ze, toen ze weer kon praten, 'is dat allemaal een kwestie van persoonlijke stijl.

Iedereen drukt de dingen op zijn eigen manier uit.' Hij kleedde zich in stilte terwijl ze op het bed lag te luieren en hem met halfgesloten ogen aankeek. 'Dat was geweldig', zei hij, 'maar vreemd. Ik kan me niet herinneren wat je zei, maar ik herinner me dat ik me daardoor erg verward voelde. En heel ongemakkelijk.' 'Dat komt omdat je geen zelfbewust personage bent,' zei ze weer verveeld.

'Ik wou dat ik wist wat dat verdomde geluid was,' zei Robert. 'Het is er nog steeds, dat klikken! Het is er altijd al geweest.' 'Het is een toetsenbord', zei Charlotte. Robert keek haar aan.

"Een toetsenbord?" 'Ja. Het is het geluid van onze woorden en daden die worden geschreven. Daarom hoor je het alleen als een van ons iets doet of zegt.' Robert stond met zijn riem in zijn hand en staarde ernaar zonder hem te zien. "Wat zij je net?" 'Ik weet het niet, lees het nog eens voor. Geef me mijn BH, wil je?' Robert vond het over de rugleuning van een stoel geslingerd en gaf het aan haar.

Hij voelde zich duizelig en zijn hoofd deed pijn. 'Ik voel me duizelig en mijn hoofd doet pijn', zei hij. 'En ik weet niet waarom ik dat net zei.

En ik weet zeker dat ik het pas echt voelde voordat ik het zei. En ik begrijp helemaal niet wat je zegt. '' Ik zeg dat je niet echt bent, Robert. En ik ook niet, evenmin deze kamer, noch dit gesprek.

We zijn maar fictie. Dit is een verhaal, Robert, "vervolgde ze." Je bent een gewone jongen en ik ben een vrouw die niet goed voor je is en we hebben een nacht van goedkope spanning, en dan krijg je een vreselijke openbaring. Dat is onze plot. 'Roberts mond werd droog en zijn handpalmen begonnen te zweten.' Dit wordt allemaal verzonnen, 'zei Charlotte.' Daarom kon je je niets herinneren toen je hier voor het eerst kwam, want dat was het begin van het verhaal en er was nog niets geschreven. Maar toen er werd geschreven wie je was en waar je was en wat je deed, was het alsof die dingen al die tijd waar waren geweest.

'Robert kleedde zich uit.' Kijk, ik weet niet echt waar je het over hebt., maar ik weet zeker dat het nergens op slaat. '' Je denkt dat je echt bent, hè? '' Natuurlijk wel! 'zei hij.' Heb je een achternaam, Robert? 'Hij verstijfde.' Je moet toch wel? ', Zei Charlotte.'Als je een echt mens was, zou je dat doen. Misschien moet je nagaan of het de naam op je koffer is? 'Hij voelde zich misselijk.' Maar als ik maar een karakter ben, moet jij dat ook zijn! ', Zei hij.' Natuurlijk ben ik dat, 'zei ze. 'Hoe weet je dit dan allemaal? Hoe komt het dat je alle dingen weet die ik niet weet? Ben je dit aan het schrijven?' 'Natuurlijk niet! Het is gewoon mijn dialoog. Ik heb alleen het gevoel dat ik alles weet, omdat de schrijver heeft besloten mij te gebruiken om een ​​uiteenzetting te geven.

In plaats daarvan kan dezelfde informatie door alwetende vertelling komen. Maar dialoog is interessanter om te lezen.' Terwijl ze praatte, bestudeerde ze haar nagels. 'Maar mensen in verhalen weten toch niet dat ze in verhalen zitten!' zei Robert.

'Normaal gesproken niet. Voel je je bang?' "Ja!" 'Goed. Je existentiële horror is belangrijk voor thematische doeleinden.' Robert veegde zijn zweterige handpalmen af ​​aan zijn broek. 'Hoe komt het dat je zo verdomd kalm bent over dit alles?' Charlotte lachte.

'Het is hoe ik ben geschreven. Maar ik kan heel anders reageren als ik op een andere manier schrijf. Ik ben een fantasiemeisje in een seksverhaal, ik kan van alles zijn. Wat als ik een bange, hysterische waif was die gered moest worden ? " Charlotte's ogen gingen wijd open en ze begon te trillen. Ze greep Robert bij de polsen en trok hem half gillend en half snikkend naar de deur.

'Robert, Robert, ik begrijp niet wat er aan de hand is!' ze zei. 'Ik weet niet waarom ik al die dingen heb gezegd of wat dat vreselijke geluid is of wat er met ons gebeurt! Robert, laten we hier weggaan, ik ben bang, ik ben zo bang, ik weet niet wat zal daarna gebeuren, maar ik weet dat ik dat niet wil, alsjeblieft Robert, help me, help me! " Robert trok zijn handen weg, geschokt, en Charlotte barstte weer in lachen uit. 'Zie je hoe gemakkelijk het is?' 'Dat was een zeer overtuigende daad', zei Robert terwijl hij over zijn polsen wreef. 'Het was geen daad. Ik meende het allemaal.

Maar nu doe ik het niet. Of misschien doe ik het nog steeds, maar ik moet doen alsof ik het niet doe? Misschien ben ik zelfs meer een gevangene van dit verhaal dan jij, en mag ik niet dezelfde vreselijke angst uiten waarvan ik weet dat we ze allebei voelen. Het doet er nauwelijks toe. 'Robert liep de kamer rond en streek met zijn handen door zijn haar.' Dit is het gekste wat ik ooit heb gehoord! Zijn we echt? Zijn we hier zelfs? '' Er is hier geen! Het zijn allemaal maar woorden, woorden, woorden.

Ik ben hier nu alleen omdat ik dialoog spreek. Aan de andere kant: 'Misschien ben ik hier helemaal niet. Misschien is gewoon mijn dialoog. Of misschien is er maar één woord tegelijk of misschien zelfs les.' Stop, stop ermee! 'Robert bedekte zijn hoofd.' Het is vreselijk! 'Het spijt me Robert, maar dat is het soort verhaal dat dit is,' zei Charlotte.

'Natuurlijk is het bijna voorbij.' Robert keek op. Even kon hij niet ademen. 'Is dat zo?' . "Oh ja.

Er zijn nog maar een paar pagina's. Het is een kort verhaal Robert, een heel kort verhaal. '' Maar ik wil niet dat mijn verhaal eindigt! Wat zal er met me gebeuren als dat gebeurt? 'Roberts stem kraakte.

'Weet je wat er met Ismaël is gebeurd na het einde van' Moby Dick '?' "Nee?" 'Niets! Er is geen Ismaël. Er is geen Moby Dick. Het zijn slechts verzamelingen van woorden, en als er geen woorden meer zijn, is er niets anders. Binnenkort zal dit verhaal voorbij zijn. En om je de waarheid te vertellen, ik denk niet dat je het helemaal zult halen.

' Charlotte stond op. 'Ik denk dat je dit verhaal misschien al verlaat voordat het eindigt.' Robert trok zich terug. 'Maar ik wil niet! Kan ik niet blijven? Kan ik niet meer doen?' 'Waarschijnlijk niet. Je bent niet erg interessant.' 'Ik kan me ontwikkelen!' 'Dat klinkt als veel werk.' Charlotte gaapte. 'Wat als de lezer iets niet van mij weet?' Miljoenen gedachten tuimelden door Robert's geest.

'Wat als ik de dood van mijn verloofde het hoofd bied? Of wat als mijn verloofde nog leeft en ik gewoon met je naar bed heb geslapen om haar eerst te bedriegen, maar nu voel ik me alleen maar erger, en ik zal merken en verzoening hebben? 'Of wat als' Hij naar een idee zocht. 'Wat als ik een bank heb beroofd en ik op de vlucht ben en ik je ga gijzelen? Ja, dat zou het verhaal gaande houden! "Hij keek naar zijn koffertje." Ik wed dat er een pistool in zit! "Zei hij." En stapels ongemarkeerde rekeningen. "Charlotte schudde haar hoofd." Ik betwijfel het. " kijk hoe vaak de koffer eerder werd genoemd, om er zeker van te zijn dat de lezers het opmerkten! Dat moet betekenen dat er iets belangrijks in zit, iets dat het verhaal gaande houdt! 'Roberts handen trilden terwijl hij aan de klink van het koffertje aan het zoeken was. neem je zeker mee.

Ik laat ons verhaal nu niet eindigen! '' Het zal Robert niet werken. Je begrijpt het nog steeds niet. '' Ja, ja dat doe ik! Zie je niet, de koffer is open! '' En wat zit erin, Robert? '' Waarom is het, het is… helemaal niets. Er zit niets in de koffer. Natuurlijk was het een rode haring… 'Robert's stem werd flauw en zijn ogen verloren de focus.' Het hele doel van de koffer was om het publiek te misleiden, om de verrassing hier op het hoogtepunt te vergroten.

Dit is het moment van de laatste dramatische openbaring, daarom is mijn stem zwak geworden en zijn mijn ogen de focus verloren, fysieke details die het emotionele trauma doorgeven dat ik doormaak. Het is allemaal logisch, als je erover nadenkt. 'Charlotte sloot de koffer en klopte op Robert's hand.' En nu is het tijd om weg te gaan.

Dat was je hele karakterboog. '' Maar kan ik niet wat langer blijven? Nog een pagina, nog een alinea, een paar extra regels? '' Ik loop je nu naar de deur, en nu open ik hem voor je en zeg goedenacht. 'Ze stonden in de deuropening.' is mij overkomen? ', zei Robert.' Is het alsof je doodgaat? '' Alleen echte mensen gaan dood. '' Maar ik zou bijna als een echt persoon kunnen zijn! Mensen zeggen dat over personages, nietwaar, dat het bijna voelt alsof ze echt zijn? 'Robert stopte.' Maar dat zal mij toch niet overkomen? Ik ga nu weg, hè? 'Charlotte knikte.' Als ik deze deur sluit, word je uit het verhaal geschreven en stop je voor altijd met bestaan.

Wil je nog iets zeggen voordat je gaat? 'Robert slikte en likte zijn lippen.' Nou, ik denk 'Charlotte sloeg de deur in zijn gezicht. Ze bleef een minuut staan ​​luisteren naar zijn stem of voetstappen. waren er niet, ze zuchtte. 'Dat was vreselijk gemeen. Er moet een mooiere manier zijn geweest om hem uit te schrijven.' Ze ging naar de tafel en schonk zichzelf een nieuw glas wijn in.

'Oh, natuurlijk, dat klopt, ik ben de trut, het mag me niet schelen,' zei ze. 'Over-sexed, toegeeflijke femme fatale die mannen gebruikt en ze vervolgens weggooit, dat is mijn profiel, toch? Ik wou dat ik niet zo'n saai, vrouwonvriendelijk stereotype was. Ach, arme Robert, hij heeft tenminste één goede lay voordat hij moest gaan.

' Ze nam een ​​slokje wijn en legde in gedachten een vinger op haar kin. 'Maar wacht, ik realiseerde me net dat er geen andere personages zijn', zei ze. "Nu hij weg is, heb ik niets te doen.

En dat moet betekenen dat mijn verhaal komt tot…"..

Vergelijkbare verhalen