Memoires van een gewone huisvlieg

Hoe het is om een ​​vlieg op de muur te zijn.…

🕑 10 minuten minuten Voyeur verhalen

Heb je je ooit afgevraagd hoe het is om een ​​vlieg op de muur te zijn? Veel mensen vragen dat. Als u niet een van hen bent, lees dan niet verder. Als je dat wel hebt, dan heb ik een verhaal voor je. Zie je, ik weet al hoe het is. Sta me toe mezelf voor te stellen.

Mijn naam is Richie (artiestennaam Wingo, daarover later meer) maar mijn naam doet er eigenlijk niet toe. Wie ik ben doet. Ik ben wat bekend staat als een gewone huisvlieg. Ik weet zeker dat je mijn vele broeders en zusters hebt zien rondvliegen in jullie buurten. Wat gewone huisvliegen betreft, ik ben wat je ongebruikelijk zou noemen.

Ik denk dat je zou kunnen zeggen dat ik een ongewone huisvlieg ben. In tegenstelling tot de vliegen van mijn broer en zus, hield ik niet van de gewone dingen die gewone huisvliegen doen. Bijvoorbeeld hondenstapels. Ik bedoel, wat is de aantrekkingskracht? Ik neem daar elke dag een geglazuurde donut over. En het was een geglazuurde donut die me samenbracht met enkele andere ongewone gewone huisvliegen die zouden veranderen in een levenslange vriendschap.

Net als ik hadden Johnnie, Paulie en Georgie niets aan hondenstapels. We deelden gemeenschappelijke interesses, waaronder muziek (nee, jullie mensen zijn niet de enigen) en uiteindelijk vormden we onze eigen band, "The Peeples". In de insectenwereld worden mensen beschouwd als volksvijand nummer één, dus zelfs onze bandnaam was ongewoon. Toch waren we een groot succes met nummers als "I Want To Hold Your Wing", "She Bugs You(Yeah, Yeah, Yeah)", en onze grootste hit, "I Spell Love DDT".

Dat laatste nummer was Johnnie na een bijzonder slechte breuk met een monarchvlinder. Je hebt me goed gehoord, een monarchvlinder. Omdat we ongebruikelijk waren, waren we niet tegen interinsectuele datering, wat een grote nee-nee was in de insectenwereld. Sterker nog, dat deden we alle vier.

Hoe leuk het ook was, het leidde ook tot het uiteenvallen van de band op de meest tragische manieren. Kort na zijn uiteenvallen pleegde Johnnie zelfmoord. Hetzelfde voor Paulie nadat de sprinkhaan op wie hij verliefd was hem verliet.

Georgie ontmoette een ander lot nadat ze verliefd was geworden op een bidsprinkhaan die helaas voor Georgie alleen maar honger had. Ik zal je de gruwelijke details besparen. Wat mij betreft, hun dood, hoewel verwoestend, heeft me bevrijd om nog ongebruikelijker te zijn dan ik was. Mijn bandleden hadden, net als gewone huisvliegen, een hekel aan mensen. Ik daarentegen was door hen gefascineerd en hield dit geheim voor de anderen.

Vooral de menselijke vrouwtjes leken nooit uit mijn gedachten te gaan. Er was gewoon iets aan de manier waarop menselijke vrouwen eruit zagen dat me aantrok. Hun lange haar en de manier waarop het zou bewegen als er een licht briesje opstak. Door hun kleding en de manier waarop ze zouden passen, vooral met een fit lichaam, vroeg ik me altijd af hoe hun lichaam eruitzag zonder de kleding die in de weg zat.

Hun ogen en de manier waarop ze schitterden als het licht hen op een bepaalde manier raakte. Al deze dingen zorgden ervoor dat ik terugkwam voor meer. En toen, op een zonnige dag, zag ik haar. Ze was in haar achtertuin de tuin aan het besproeien.

Haar lange blonde haar bedekte haar korte haltertopje en liep helemaal door tot halverwege haar licht gebruinde rug. Haar afgeknipte korte broek bedekte nauwelijks iets met haar perfect gevormde achterkant die eronderuit gluurde. Hoe aantrekkelijk ze ook was, er was gevaar om te dichtbij te komen. Ik wist dat.

Maar toch, dit was een kans die ik gewoon niet kon laten liggen. Dus ik vloog naar binnen en landde op een van de achterzakken van haar korte broek en bleef stil staan. Mijn hart ging tekeer, zowel van het gevaar als van de spanning. Ik was nog nooit zo dicht bij een vrouw geweest en mijn gedachten gingen uit naar "Wat nu? Ga ik hierheen of ga ik daarheen?" Voordat ik er achter kwam, hurkte ze neer in het water onder een paar planten en zonder na te denken bewoog ik me naar de tailleband van haar korte broek die zo los zat dat hij geen contact maakte met haar huid.

Nadat ik naar de top was geklommen, keek ik naar beneden en was verbaasd hoe ver ik in haar korte broek kon kijken. Het was duidelijk dat ze er niets onder droeg en al snel was het alsof ik gehypnotiseerd was. Ik lette niet meer op iets anders en toen stond ze op, waardoor haar korte broek naar haar achterwerk trok en me tegen de binnenkant van haar korte broek klemde. Eén verkeerde beweging van ons en ik kan worden verpletterd als… nou ja, als een insect.

Ik probeerde niet in paniek te raken, in de hoop op een kans om daar weg te komen en toen voelde ik haar bewegen. Hoe donker het ook was, ik kon aan haar bewegingen zien waar ik was (precies in haar bilspleet) en het was duidelijk dat ze liep, maar waarheen? Ik probeerde te luisteren en kon het water niet meer horen stromen. Waar gingen we heen? En toen stopte ze en toen hoorde ik haar een deuntje neuriën. Ze zag er niet alleen uit als een engel, ze klonk ook zo. Ik luisterde en toen was er ineens licht.

Ik worstelde om mijn zicht te focussen en wist eerst niet zeker waar ik naar keek en toen werd het maar al te duidelijk toen ik mezelf voelde vallen samen met de korte broek waar ik me nog steeds aan vastklampte. Ik kon heel haar vrouwelijkheid zien met slechts een heel kort haarlokje. Nogmaals, ik raakte gehypnotiseerd, stopte met opletten en was verdomd bijna betrapt toen ze uit haar korte broek stapte.

Pas toen besefte ik dat we in haar huis waren, in haar slaapkamer. Ik bekeek elke centimeter van haar (op veilige afstand) terwijl zij hetzelfde deed terwijl ze naar haar spiegelbeeld in haar spiegelkast keek. Ze liep toen naakt naar haar badkamer voordat ze het water in haar badkuip liet stromen.

Nadat ze het had gevuld, bond ze haar haar naar achteren en stapte in. Wat mij betreft, ik vond een mooi plekje aan de muur waar ik haar veilig kon bekijken. Hoe vreemd het ook mag klinken, ik verveelde me eigenlijk terwijl ik haar daar gewoon zag liggen. Ik dacht er zelfs aan om weg te vliegen en de rest van het huis te controleren.

Wie weet? Misschien had ze wat geglazuurde donuts die ik kon proeven. En toen merkte ik dat ze een hand naar een van haar borsten bracht. Ze sloot haar ogen terwijl ze kleine ronddraaiende bewegingen maakte met haar vingertoppen. Wat was ze aan het doen? Wat het ook was, ze moet ervan hebben genoten, want ze deed het al geruime tijd. En toen merkte ik dat haar andere hand "daar beneden" dezelfde cirkelvormige bewegingen maakte.

Daar leek ze echt van te genieten. Ik zag het aan haar constant wisselende gezichtsuitdrukkingen, een combinatie van vreugde en wanhoop. Een grote behoefte die hunkerde naar bevrediging… en een nadere beschouwing door mij.

Ik vloog met lage snelheid naar binnen, aanvankelijk voorzichtig, maar de behoefte om meer te zien deed me iets doen waar ik zelfs in mijn stoutste fantasieën niet van durfde te dromen. Ik landde op haar knie. Dus in wat ze aan het doen was, merkte ze het niet eens op.

Ik bleef daar en controleerde regelmatig of haar ogen nog gesloten waren. Nogmaals, ik voelde mezelf gehypnotiseerd raken en eruit springen, alleen om op te kijken en haar recht naar me te zien staren. Mijn gezonde verstand van de huisvlieg zei dat ik daar weg moest, maar om de een of andere reden kon ik niet bewegen. Ik bleef maar denken, elk moment kon mijn leven voorbij zijn. "Vlieg Richie, vlieg!" mijn geest bleef maar zeggen, maar mijn lichaam luisterde niet.

Op dat moment voelde ik haar bewegen. Ze hief haar heup net boven het wateroppervlak en ging door met wrijven terwijl ze me recht aankeek. Ik voelde de angst uit me wegvloeien en plaatsmaken voor een zelfvertrouwen dat me ertoe aanzette een nog groter risico te nemen. Ik begon dichter naar de actie toe te kruipen, terwijl ze naar me keek terwijl ik deed. Ik baande me een weg naar haar binnenkant van de dij en was slechts een paar centimeter verwijderd toen ik haar luid hoorde kreunen, gevolgd door haar lichaam dat zo hevig trilde dat het me eraf wierp.

Ik weet niet zeker wat er gebeurde, maar wat het ook was, ik vond het leuk. Dat deed zij ook toen ik haar na een korte herstelperiode in de spiegel haar haar en make-up zag doen. Onze ogen ontmoetten elkaar en ze schonk me een glimlach. Ik keek naar haar terwijl ze zich aankleedde in een zeer sexy nauwsluitende jurk (het soort dat ik leuk vind) voordat ik haar volgde naar de woonkamer. Ik dacht dat ik verliefd was.

En toen ging de deurbel. Ik keek vanaf het plafond toe terwijl ze de deur opendeed. Het was een andere vrouw, net zo mooi. Ze kenden elkaar duidelijk terwijl ze elkaar omhelsden en vervolgens, verrassend genoeg, op de lippen kusten. Waar ging dat over? Het duurde niet lang om het antwoord te vinden.

Ze waren helemaal over elkaar heen, met handen, vingers, lippen en tongen die naar plaatsen gingen die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Dit vergde natuurlijk een nadere blik. Ik vloog erin met het vertrouwen dat er niets ergs zou gebeuren. Waarom zou ik niet? Ik ben er eerder mee weggekomen, nietwaar? Ze waren zo identiek dat ik niet zeker wist wie wie was toen het ene lichaam op het andere werd gedrukt.

Vanaf mijn uitkijkpunt kon ik beide vrouwen van achteren zien. Ze maalden hun mof heel hard tegen elkaar. Durf ik op een van hen te landen om ze van dichterbij te bekijken? Natuurlijk moest ik wel en natuurlijk was het de verkeerde vrouw.

En toen stortte mijn wereld in. Blijkbaar had haar vriendin net zo'n hekel aan insecten als insecten aan mensen en had ze er niets van. Ze achtervolgde me door het hele huis en probeerde me te slaan met een opgerolde krant.

Al die tijd bleef ik me afvragen waarom mijn nieuwe liefde geen moeite deed om haar tegen te houden. Het lukte me om door een open raam te ontsnappen, maar toen ik achterom keek, zag ik de liefde van mijn leven de vrouw kussen alsof ze haar bedankte dat ze van me af was. Ze maakte haar keuze en ik was het niet. Ik was niet alleen niet de juiste soort, ik had niet eens het juiste geslacht. Nu kende ik het verdriet dat mijn bandleden voelden.

Een verpletterend gevoel dat je wil om te leven wegneemt. En dus, nu, in mijn laatste act, gooi ik mijn ongebruikelijke huisvliegmanieren opzij en leef ik zoals gewone huisvliegen dat doen… door herhaaldelijk met mijn hoofd naar voren tegen een gesloten raam te vliegen. (Ik weet zeker dat je het eerder hebt gezien) Oké, hier gaat het…Auw! Weet je, dat doet best pijn. Dit kan even duren, dus misschien wilt u iets anders gaan lezen. Oh, en bedankt voor het lezen…Auw…Auw…Au!..

Vergelijkbare verhalen