Wat dan ook

Wees niet dom. Het is het risico niet waard. Je kunt niet zomaar meisjes betasten. Niet deze dagen.…

🕑 24 minuten minuten Voyeur verhalen

"Dus waar ga je heen?". "Waar dan ook.". "Is dat een plan of een feit?".

"Wat dan ook.". Het meisje leunt achterover en begint op haar mobiel te tikken, helemaal in beslag genomen, zoals jonge mensen dat doen. ik zeg meisje; Ik neem aan dat ze een jonge vrouw is, maar ik schat haar leeftijd op begin tot midden twintig, en in mijn tijd van leven telt ze als een meisje.

Aan de andere kant ben ik waardeloos in het beoordelen van leeftijden. Normaal zou ik geen lifter nemen. Niet meer. In eerste instantie zou ik deze ook niet oppakken.

Ik weet niet waarom ik het deed. Ik bedoel, tegenwoordig weet je nooit wie je kunt vertrouwen en wie een mes in je gaat steken en je voor dood in een greppel achterlaat, nietwaar? Ik stel me voor dat het de manier was waarop ik haar schouders zag zakken in de achteruitkijkspiegel toen ik er eenmaal voorbij was, die het deed, berusting die schril contrasteerde met mijn eerste indruk, alsof ze het al heel lang probeerde en het niet kon verdragen om verder te lopen langs deze zijweg van nergens naar nergens. Of misschien komt het omdat ik een man ben en de aanblik van die ongelooflijk gebruinde benen mijn oordeel deed.

Als ik haar eerder had gezien, zou ik langzamer zijn gaan lopen om het langer te kunnen bekijken. In de achteruitkijkspiegel kon ik de benen van het meisje zien strekken tot strakke, spijkerbroeken die een perfect parmantig achterwerk omhelsden. Ik had medelijden met haar, maar het is gemakkelijker medelijden te hebben met een meisje met benen die je wilt likken dan met een kerel met een half afgekauwde hipsterbaard en een slappe joggingbroek, zoals degene die ik verderop had gepasseerd.

Ik maakte een back-up. Het raam was al naar beneden; de temperatuur liep aardig op. Het meisje haastte zich naar de auto. "Bedankt voor het stoppen.". Ik rukte mijn hoofd.

"Steek je koffer op de achterbank, als je wilt.". Ik deed mijn best om niet naar haar te lonken toen ze in de auto stapte. Ik hoopte dat er genoeg tijd zou zijn voor stiekeme blikken. "Ik ben Daan.". "Victoria.

Of Vicky als je dat liever hebt.". "Wat heb je liever?". Ze geeft de voorkeur aan Vicky.

Technologie vernietigt gesprekken terwijl ze snel achter elkaar sms-berichten verzendt en ontvangt. Doordat ze haar aandacht op de gadget richt, heb ik alle gelegenheid om de egale kleur op te nemen die in de eerste plaats mijn aandacht trok, vooral omdat de weg grotendeels recht en zonder verkeer is. Ze zijn zeker niet uniek, ik bedoel, er zijn genoeg meisjes met gebruinde benen en korte broeken die zo goed als klaar zijn met billen, maar de nabijheid is bedwelmend.

Normaal gesproken stel ik me tevreden met kijken, maar dit is verleiding, kans… Het is geen kans. Als je haar aanraakt, wordt ze hoogstwaarschijnlijk ballistisch. Ze kan gemakkelijk het nummer van de auto nemen en je komt terecht in het register van zedendelinquenten.

Hoe weet je dat ze niet positief zou reageren op een avances? Glad als zijde, die benen. Je probeert het niet, je zult er voor altijd spijt van hebben, niet aanraken, toen je de kans had. Je zult er spijt van krijgen als je het toch probeert. Het is niet meer zoals vroeger. Je kunt het je niet veroorloven om een ​​risico te nemen, niet zoals toen.

Vroeger. Een jaar of vijfentwintig geleden. Een weg zoals deze. Ze heette Jenny en ze had ook nog een paar geweldige benen.

Ze waren dikker, steviger, en het was niet de kleur die me toen aantrok, het was het doorzichtige, zwarte nylon dat eroverheen was gespannen. Waar ging ze heen? Braknell? Wokingham? Lezing? Ik kan het me niet herinneren. Maar ik herinner me dat ik haar aanraakte.

Nylon; puur, zwart nylon, onmogelijk te weerstaan. Een elektrische lading als vingertoppen met nylon. Mijn vingertoppen, een pad volgen, de adrenaline pompend, het bloed razendsnel; een onvermijdelijke en onmiddellijke, massieve, kloppende erectie. "Wat ben je aan het doen?".

"Ik breng je waar je heen wilt.". Jenny ademde in. 'Verwacht je dat ik…' Zwakke stem, wegstervend. "Verwacht je wat?". Het was duidelijk dat ze geen woorden wilde geven aan wat ze zich voorstelde, of ze in ieder geval niet wilde verwoorden.

Ik drukte mijn handpalm tegen haar dij. Ze had het warm, of misschien lag ik gewoon oververhit van de opwinding. "In ruil daarvoor… Doe dingen…". "Waarom? Bied je aan?". Ze verschoof een beetje.

Ik hield mijn hand stil en streek lichtjes met mijn vingertoppen over het nylon. Hoeveel minuten zijn er verstreken? Vijf? Drie? Zeven? Ik kan het me niet herinneren. Maar ik herinner me Jenny's stem die zei: "Aan de kant!" Ik verwijderde mijn hand, er zeker van dat ze eruit zou stappen en me zou vertellen waar ik uit moest stappen. In plaats daarvan, zei ze.

"Ik hoop dat je een rubber hebt.". Voorvocht besmeurde de binnenkant van mijn onderbroek. Zou ze echt…?. Zien.

Als een kerel geen risico neemt, hoe moet er dan iets gebeuren? Maar toen was het anders. Verschillend. Weet je dat zeker? Weet je zeker dat je je arm niet wilt riskeren? Kijk naar die benen? Hoe kun je het aanraken weerstaan, je hand langs de binnenkant van haar dij laten glijden? Stel je voor hoe geil… Vicky's telefoon brengt me weer bij zinnen. Ze steekt er een vinger naar en houdt het tegen haar oor.

"Ja?… Ja, dat klopt…. Fuck!… Kijk… Kijk, ik vind het niet erg… Ik slaap wel op de bank… OK… Nee, ik snap het… 'Natuurlijk niet… Later, Slet.' Vicky verbreekt het gesprek. "Probeer je een verblijfplaats te vinden?". Vicky haalt haar schouders op.

"Dus wat is het verhaal?". "Waarom denk je dat er een verhaal is?". "Ik vraag me gewoon af waarom je een ritje maakt in de middle of nowhere in ongepast schoeisel.". Vicky zuigt lucht naar binnen.

"Ik moet pissen.". 'Geef het een paar minuten. De hoofdweg komt eraan. Er is een tankstation.' "Wat dan ook.". Vicky keert terug naar haar manische sms'jes.

Ik vermijd haar aan te kijken, eerst over een kruising en dan een paar scherpe bochten die naar het tankstation leiden. Vicky opent het autoportier, zet een voet op het asfalt en draait zich om. "Waar ga je precies heen?".

Ik kan het voor de hand liggende antwoord niet weerstaan. "Waar dan ook.". Vicky trapt er niet in.

'Dat is voldoende. Maakt niet uit. Wacht hier.' Alsof ik haar chauffeur ben. "Zeker.".

Ik kijk hoe ze wegloopt van de auto, met gebruinde benen die schrijden, lang blond haar dat goed op weg is naar een meet & greet met in spijkerstof geknuffelde, prikkelende billen. Een groot, blauw busje vertroebelt plotseling mijn zicht op haar en ik draai mijn hoofd om. Ze vertrouwt.

Niets houdt me tegen om met haar zaak te klooien. Dat doe ik niet, maar er is een verleiding om het open te maken, om het mysterie minder mysterieus te maken. Dan zie ik dat ze ook nog iets vergeten is. Ongelooflijk, het is haar levensondersteuning dat is wat mobiele telefoons zijn voor jonge mensen, toch? Ik werp een blik op het steriel ogende gebouw.

De plaats ziet er druk uit. Ze is misschien een tijdje. De verleiding is gewoon te groot. Ik weet niet wat ik zoek of hoop te vinden. Sms-berichten vol slechte grammatica en cryptische afkortingen bevestigen dat ze op zoek is naar een onderkomen.

Dan blader ik op de een of andere manier door foto's en ontdek ik plotseling dat ik niet adem. Er is een foto van Vicky. Het lijkt alsof ze op een feestje is.

Ze houdt haar topje omhoog en laat haar borsten zien. Ze zijn niet enorm, maar ook niet klein, en haar tepelhof is zo perfect rond en symmetrisch dat het lijkt alsof ze met Gods eigen kompassen zijn gemaakt. Volgende foto, een groep meisjes, geen van hen Vicky, maar allemaal provocerend gekleed.

Volgende foto, Vicky boog zich voorover, een duidelijk zicht onder haar rok van gaasachtig wit onderbroekje. Stel je voor dat je van achteren tegen haar aan wrijft…. Snel verder swiped vind ik foto's door elkaar gegooid, van gebouwen, van andere mensen, van Vicky met andere mensen, van katten en honden en een taart met kaarsjes, maar ook van het soort selfies dat interesseren mij; Vicky in een kleedkamer die een nieuwe beha modelleert, Vicky volledig naakt voor een spiegel; een selfie waarbij ze duidelijk de camera tussen haar eigen benen houdt, met blauwe onderbroek en cameltoe, dan blauwe onderbroek opzij getrokken met Vicky die ingewikkelde bloemblaadjes en kortgeknipt schaamhaar blootlegt.

Hartkloppend en kloppend pik kijk ik naar het gebouw. Vicky is nergens te bekennen. Video's, misschien zijn er video's. De telefoon piept en kondigt een inkomend sms-bericht aan. Er zijn video's.

Ik kijk hoe lila vingernagel 15 seconden lang klit plaagt in close-up. Ik veeg en vind uitgerolde schaamlippen en een bewegend seksspeeltje. Er is geluid, veertig seconden wellustige ademhaling en ongelijkmatig naar adem snakken.

De volgende interessante clip moet iemand anders hebben gehad die de telefoon vasthield; Vicky buitenshuis, top opgetrokken, borsten strelend en tepels knijpend met één hand, terwijl ze met de andere hand een banaan vasthoudt waarop ze fellatio simuleert. Volgende clip, een wankele, zelf gemaakte clip, Vicky masturbeert weer, poesje van dichtbij, met twee vingers, drie vingers. Er is een obsceen gekletter als Vicky het uitschreeuwt, dan een vloedgolf van vloeistof. Ik hoor haar stem. "Wauw! Dat is nog nooit eerder gebeurd.".

Pieptonen kondigen nieuwe inkomende berichten aan. Ik begin te zweten. Vicky moet begrijpen dat ik aan het kijken was. En hier komt ze.

Ik swipe terug naar het hoofdmenu en leg de telefoon terug op de stoel waar ze hem heeft achtergelaten. Ze komt dichterbij, de ketting verschuift een beetje. Ze past haar zonnebril aan en trekt dan haar witte topje aan. Borsten worden even meer geprononceerd voordat het kledingstuk zijn vorm weer aanneemt en het stukje bruine kleur tussen topje en donkere riem terugkeert. Ik zie de bovenkant nauwelijks, de beelden spelen nog steeds in mijn hoofd, borsten bekroond met esthetische perfectie.

Er gaat een zware bons in mijn broek als Vicky de deur opent en instapt. Binnen de kortste keren zit ze weer met haar telefoon te prutsen. Als ze iets ongewoons heeft opgemerkt, zegt ze het niet.

Ze slaakt een diepe zucht als ik de hoofdweg oprijd. Met het ene oog op het verkeer gericht, zit het andere aan haar benen gekluisterd. Prachtige verdomde benen. Mijn derde oog, mijn geestesoog, veegt nog steeds door het materiaal op haar telefoon.

Kom op, je moet je arm op het spel zetten. Je hebt gezien hoe ze is. Het is niet alsof ze preuts is of zo. Een betere kans krijg je nooit.

Wees niet dom. Het is het risico niet waard. Je kunt niet zomaar meisjes betasten. Niet deze dagen. Maar wat als… Kijk eens naar die benen! Die tieten! Verdomde hel.

Je moet een zet doen. Denk er eens over na, je handen langs haar benen laten glijden, haar korte broek naar beneden trekken. Die kont! Stel je voor dat je achter haar staat….

Nee, nee, nee! Zo is het nu niet. Met Jenny was het anders. Met Jenny…. Jenny had ook een geweldige kont op haar.

Ze was een grote meid. Niet noodzakelijkerwijs te zwaar, maar lang en stevig, gebouwd om boven een menigte uit te torenen. Het was donker toen we uit de auto stapten. Zij met haar handen op het dak, voorovergebogen zodat ik haar rok kon optillen.

Het zou opwindend genoeg zijn geweest om te ontdekken dat ze overvallers droeg, maar dat was het minste. In het schemerige licht kon ik onderbroeken zonder kruis onderscheiden, waarop zwak maanlicht weerkaatste. Met trillende vingers voelde ik het kledingstuk. Rubber? Wie droeg er in vredesnaam andere rubberkleding dan dominatrices? "Waar wacht je op?" vroeg Jenny.

Franse brief met kloppende lul. Ik had wel een tijdje met haar dikke kutlippen kunnen spelen, maar als ze het snel wilde. Ik stak mijn handen onder haar topje. Fuck me als ze daar ook niet kinky was. Een kijkgaatje BH.

Een rubberen kijkgaatje bh. Ik greep naar haar borsten, duwde haar naar binnen, duwde me tegen haar grote kont en stuiterde terug. Jenny hapte naar adem. Ik greep me gewoon vast en neukte, niet in staat om te geloven wat ik voelde.

Er klonk orgastisch gekreun van Jenny, toen spoot ik in het condoom, mijn vingers om mijn harde tepels. Ik was niet gek, ik wist dat ze het deed alsof, maar dat kon me niet schelen. Ze had het gewild, en ik zou haar vrijwel zeker nooit meer zien. Ik had het fout. "Ik geef je mijn nummer als jij mij het jouwe geeft.".

Ik staarde alleen maar. We zaten weer in de auto. We hadden de plek bereikt waar ze wilde dat ik haar afzette. Jenny glimlachte.

"Deviants moeten bij elkaar blijven.". Ik was geen afwijkend persoon. Dat dacht ik tenminste niet, hoewel ik een vreemdeling had betast.

Niet dat ik het ooit eerder had gedaan. Het was ook een primeur voor Jenny; de eerste keer dat ze haar rubberen onderbroek buiten het huis durfde te dragen. En we ontmoetten elkaar opnieuw, en opnieuw, en opnieuw, en verkenden elke nuance van plezier die we ons konden voorstellen.

Waar wacht je op? Ik zeg je, dit is Jenny helemaal opnieuw. Deze is zo kinky als fuck, je hebt de foto's en video's gezien. Doe niet zo stom, niets kan nog een keer zijn zoals Jenny. Trouwens, selfies, dat is wat jonge mensen tegenwoordig doen. Het betekent niet dat ze zich door iedereen laat betasten.

Maar die benen. Hoe kun je het weerstaan… Vicky's telefoon brengt me weer bij zinnen. "Ja!… Wat is er gebeurd?… Ik ben gestopt, dat is wat er is gebeurd… Maak je geen zorgen, het komt wel goed… Ik had er gewoon genoeg van… Kijk, ik vind het niet erg om om de dag een pik te zuigen voor het ontbijt, maar de werkdruk was belachelijk… Serieus… Nee, serieus… Vuile klootzak… Nou, weet je… Nee, nee, allemaal Ik heb een plek nodig om een ​​paar dagen te blijven, om weer op de been te komen… Nee, ik verwacht niet dat je… Niet met de baby en zo… Ik wilde je alleen laten weten… Ja… Ja… Later. Wat dan ook.".

Hoor je dat? Denk je echt dat ze ophef gaat maken? Kijk naar die benen. Voel ze! Wie weet waar het toe leidt? Wat ben jij? Een idioot? Breng haar gewoon waar ze wil ga en laat dat het einde zijn. Weet je wat je zou kunnen proberen… Ik zucht. Tot mijn verbazing kijkt Vicky op van haar sms'jes.

"Penny for 'em?". "Wat?". "Jouw gedachten .. "Koffie.". "Koffie?".

Ik weet wat ze denkt. In deze hitte. Ik zet mijn voet neer terwijl Vicky een inkomende sms controleert. Ik zie dingen, beelden in mijn hoofd.

Jenny en ik leerden Ik zie gebruinde benen met geboeide enkels gescheiden door een spreidstang. Ik zie rechtopstaande tepels die worden samengedrukt door zwarte latexhandschoenen. Ik zie lang blond haar in de knoop samen met touw, waardoor beweging wordt voorkomen.

Ik zie polsen stevig vastgebonden, handen die niets kunnen doen aan andere handen die haar spijkerbroek naar beneden trekken, waardoor spanbare, prikkelende billen zichtbaar worden. Stop daarmee! Waarom?. Het voelt als een leeftijd, maar dan hier is een nieuw tankstation.

Ik heb een besluit genomen. 'Ik ga koffie halen. Wil je iets?" ik wil ook geen koffie. Als ik de auto weer nader, hoor ik Vicky's stem. Ik sta achter de auto en het is duidelijk dat ze me niet in de spiegel ziet.

Ze lacht, of giechelt meer zoals het is. niet doen… Niet nu… Niet hier… Ik zit in iemands auto… Ja, ik weet dat ik een stout meisje ben, maar… Kijk, zodra ik alleen zal ik… Oké… Oké… Verdomde viezerik… Wat wil je dat ik doe… Jij bent echt de limiet… Gelukkig voor jou doe ik het graag… Je zult zie… Spoedig genoeg…". Ik beweeg, Vicky draait haar hoofd. "Ik moet gaan… Wat dan ook.". Ik open de autodeur.

"Hier is je drankje.". "Hoeveel ben ik je schuldig ?". "Het is van het huis.".

"Dat hoeft niet. Ik heb geld.". Ik haal mijn schouders op. "Ik ben in een gulle bui.".

Ja, je zou haar er graag een geven, toch? Vicky neemt een slok uit de fles.Ik raak mijn koffie nauwelijks aan en probeer me op de weg te concentreren terwijl andere beelden mijn hoofd vullen. Vicky goot het water over zichzelf heen, het water doordrenkte haar topje, waardoor het doorschijnend werd. Vicky worstelde met haar korte broek naar beneden, daar op de passagiersstoel, plaagde haar knobbeltje met een speelse vinger, de fles een potentieel seksspeeltje. Je moet serieus grip krijgen! Het is te laat nu. Wielen zijn in beweging.

Toch hoef je haar nu niet aan te raken, toch? Nu nog niet in ieder geval. Het is niet te laat. Je kunt deze waanzin op elk moment stoppen. Er komt een afslag. Ik draai.

"Waar ga je heen?" Vicky klinkt niet paniekerig, eerder geïrriteerd. "Ik moet plassen. Ik had terug moeten gaan naar het tankstation.". Vicky knikt.

"Het zal niet veel oponthoud zijn. Strek gewoon mijn benen nog wat meer terwijl ik toch bezig ben.". "Wat dan ook.".

Ze keert terug naar haar onophoudelijke tikken. Na een scherpe bocht wordt de weg een onverharde weg. Ik stop zo goed als ik kan. "Vijf, tien minuten?". "Wat dan ook.".

Hier is tenminste voldoende schaduw; groene bladeren, ritselend in een onbestaande bries. Ik vind een smal pad tussen dikke stammen, mijn blaas legend tegen een ervan. Ik loog niet, althans niet dat ik een cent moest uitgeven. Over mijn benen strekken? Als sluipen door kreupelhout telt als benen strekken, dan doe ik dat. Ik vind een plek waar ik de auto kan bespioneren, en wat nog belangrijker is, bespioneer Vicky.

Mijn hart begint te bonzen. Mijn geluk is binnen; ze is zo goed als haar woord. "Zodra ik alleen ben…". Het meisje heeft geen tijd verspild.

Ze moet voor haar koffer zijn gegaan, want hoewel die gesloten is, staat de achterdeur open en houdt ze een heel bijzonder voorwerp in haar ene hand. Ze zit zijwaarts op de passagiersstoel, zonnebril afgezet, gebruinde benen voor zich uitgestrekt en het voorwerp dat ze vasthoudt zit in haar mond. Het is een dildo, best een lange dildo. De telefoon heeft ze in haar andere hand en ik neem aan dat ze een selfie maakt. Ze haalt de dildo uit haar mond en kijkt heimelijk om zich heen.

Alles is stil behalve het zachte geritsel van bladeren en kwetterende vogels. Er is geen spoor van verkeer, tot het punt waarop de zonovergoten scène vreemd griezelig lijkt. Vicky zit, alsof ze nadenkt, dan zit de hand die onlangs de dildo vasthield tussen haar dijen.

Gewoon een snel gevoel, maar het is genoeg om mijn pik gespannen te maken. Vicky stapt uit de auto en draait zich om. Ze buigt voorover, hoofd in de auto, balancerend op één hand, haar voeten ver uit elkaar op de grond.

Denim knijpt in haar exquise billen. Ze strekt haar andere arm zo ver mogelijk achter zich uit. Nog een selfie. Je zou daarheen moeten gaan, kijken of ze hulp wil, aanbieden om de foto's voor haar te maken. Doe niet zo stom, je wilt niet dat ze weet dat je haar bespioneert.

Goed punt. Jij niet. Nog niet.

Vicky staat weer rechtop. Ze draait zich alle kanten op, kijkt en lijkt gespannen; nerveus en ondeugend. Ze legt de mobiel op de stoel en begint aan haar riem te rommelen.

Plots hangen haar korte broek en onderbroek om haar enkels. Ik zie het echt, haar eigenwijze, prikkelende kont. Erg leuk! Kon je dat niet gewoon slaan? Ze buigt weer voorover, alleen deze keer, met haar voeten dicht bij elkaar, korte broek om haar enkels.

Nog een selfie. Ze draait zich om, leunt achterover op de passagiersstoel met haar gebruinde benen uit de auto gezwaaid. Vingers dartelen in het schaamhaar terwijl ze nerveus kijkt naar het punt waar ze me zag verdwijnen, en vermoedelijk verwacht dat ik weer tevoorschijn zal komen. Haar dijen gaan wat meer uit elkaar. Vingertoppen schampen haar vulva.

Er worden meer selfies gemaakt. Ze kijkt zenuwachtig om zich heen. Dan wringt ze haar schaamlippen uit elkaar. Ze houdt zich open voor de camera, dan verdwijnt er een vinger naar binnen.

Meer selfies, of is ze op bewegende beelden? Eén vinger, glijdend; twee vingers, drie vingers. Je moet er nu meteen heen! Denk je echt dat ze nee zou zeggen? Nee nog niet. Goede dingen komen naar hij die wacht.

Vicky haalt haar vingers eruit. Ze richt de telefoon op hen, dus ik neem aan dat ze plakkerig genoeg zijn om iets te zien, zelfs als ik het niet kan onderscheiden. Dan zuigt ze op haar cijfers, terwijl ze de telefoon op haar gezicht richt. Ze bijt op haar lip en laat de telefoon los voordat ze haar borsten door de bovenkant knijpt, nerveus en ondeugend starend naar het groen waar ik haar achterliet.

Dan heeft ze de dildo weer in de ene hand, haar telefoon in de andere. Deze keer zuigt ze de neplul goed af. Ik veronderstel dat er een video in de maak is, al weet ik dat niet zeker. Haar lippen glijden heen en weer, heen en weer.

Ik kan het speeksel bijna horen. Je moet het proberen maat! Stel je voor dat ze je dat aandoet! Alles op zijn tijd. Vicky kijkt nerveus, ondeugend om zich heen. Ze glijdt naar voren, de stof rond haar enkels maakt het haar ongemakkelijk. Dan balanceert ze op het puntje van de stoel, slaagt erin om op de een of andere manier achterover te leunen en haar dijen zo ver mogelijk uit elkaar te houden.

Ze wrijft met haar hand tussen haar dijen. Nog een ondeugende blik, dan voert de dildo een verdwijnact uit. Een lichte draai van haar lichaam, en dan richt Vicky de telefoon weer op zichzelf. Ze moet een video maken terwijl ze de dildo heen en weer duwt. Haar ogen gaan open en dicht, haar mond gaat open.

Ze draait haar lichaam. De telefoon belandt in de voetenruimte. Er is een nerveuze blik, vermoedelijk om er zeker van te zijn dat ik niet terugkom, maar het lijkt er nauwelijks op dat het haar iets kan schelen.

Alles is stil behalve het geritsel van bomen en vogelgezang. En nu verbeeld ik me dat ik Vicky zo ongeveer kan horen kreunen. Ga daar nu naar beneden! Een betere kans dan dit krijg je nooit. Geduld! Alles zal goed komen.

Weet je dat absoluut zeker? Er is clit wrijven terwijl Vicky de dildo heen en weer blijft duwen. Haar mond staat voortdurend open. Haar ogen gaan dicht en open. Ze stopt met haar handen te bewegen, haar hoofd te draaien en om zich heen te kijken. Dan staat ze op, draait zich om en buigt voorover.

In mijn koortsachtige verbeelding lijken haar billen te gloeien, alsof ze een klap hebben gekregen, maar het is waarschijnlijk slechts een toevalstreffer van zonlicht. Het meisje balanceert op haar ene hand, zoals ze eerder deed. De andere hand, die de dildo vasthoudt, reikt naar achteren. De lange dildo verdwijnt grotendeels.

Er is geen spoor van het gebruik van de camera nu, dit is strikt voor haarzelf, dit heen en weer rijden met de dildo, het in zichzelf werpen. Die benen, die kont! Als je haar niet doet, sla je jezelf voor je kop. Wees niet gehaast.

Houd je aan het plan! Heeft Vicky een plan? Ik hoor nu duidelijk gekreun, vermengd met ruisende bomen en vogelgezang. Ze plugt zichzelf meedogenloos in met de dildo en neemt niet de moeite om over haar schouder te kijken. Dan draait ze zich om en verwijdert ze de dildo.

Ze draait zich om, gaat zitten, ongetwijfeld met de sappige, gebruinde dijen uit elkaar, op het punt haar ondeugende actie te hervatten. Het plan! Laat haar de klus niet afmaken! Ik buk me en pak een stok. Ik breek het doormidden. De luide knal brengt de vogels tot zwijgen en zorgt ervoor dat Vicky schrikt.

In een oogwenk trekt ze haar korte broek en onderbroek omhoog. Ik baan me langzaam een ​​weg, zwaar kloppend dat langzaam afneemt. Tegen de tijd dat ik bij de auto ben, is er geen spoor meer van de dildo en Vicky ziet er precies zo uit als toen ik haar verliet, afgezien van een nauwelijks zichtbare vlek op de voorkant van haar korte broek. Ze tikt weer op haar telefoon. Ik draai de auto om.

We zijn snel weer op de openbare weg. Ik heb iets te zeggen, maar ik wil het niet duidelijk maken. Het moment moet goed zijn. Ik wacht en laat Vicky weg tikken.

Een diepe zucht vertelt me ​​dat ze geen geluk heeft. Toen heb ik het haar voorgelegd. "Als je nergens kunt verblijven, vind ik het niet erg om je een dag of twee onder te brengen.". Ze staart me alleen maar aan over de bovenkant van haar zonnebril heen. Dan: "Serieus?".

"Zeker.". "Wat is het addertje onder het gras?". "De vangst?". "Dus je verwacht geen gunsten of zoiets?". "Waarom? Bied je aan?".

Een inkomende oproep voorkomt dat ze hoeft op te nemen. Ze houdt de telefoon tegen haar oor en giechelt. "Ik wist dat je… Ja… Niet nu… Ik kan niet…" Ze zucht, giechelt. "Ik ben een stout meisje… Ben je nu gelukkig?" Ze zucht weer.

"Ik ben een heel ondeugend meisje…" Er valt een lange stilte. "Ik weet het niet zeker… Er zijn genoeg wegwijzers voor Reading… Ja… Hoe lang ben je weg voor… Ja… Ja… Ja… Wat dan ook… Nee, nee… Zodra je terug bent, ja?' Er valt weer een lange pauze. 'En jij bent een vuile klootzak… Wat dan ook.' . "Twee dagen? Vind je dat goed?". "Natuurlijk.".

"Hoeveel wil je?". "Ik wil je geld niet.". Je wilt haar gewoon… Ze heeft duidelijk een vriendje, idioot. gaat allemaal in de soep lopen.

Bollocks! Maar je moet het goed spelen. Stel haar op haar gemak. Zeg het.

Geen verplichtingen. Zeg geen dingen die je niet meent. Maar je meent het, nee touwtjes…. Geen touwtjes, maar touw, genoeg touw.

Ik zie het voor me terwijl ik rijd. Vicky's lange blonde haar vastgemaakt met touw, haar hoofd in de gewenste positie vastzettend. Polsen vastgebonden, armen verticaal gestrekt, haken in de plafond om ervoor te zorgen dat ze zo blijft. Enkels uit elkaar gehouden met een spreidstok. Geen enkele kans dat haar gladde, gebruinde benen overal naartoe rennen.

Gladde, gebruinde benen, met nauwelijks een andere reden van bestaan ​​dan aangeraakt, geperst, gevoeld, betast te worden Mijn vingertoppen kunnen haar bijna al voelen. Voor me zie ik haar met gebruinde benen gespreid, zwarte latexvingers die een pad volgen over de binnenkant van een dij. Zwarte latexhandschoenen die de fijne kneepjes van haar plooien, Vicky hijgend.

Haar kokhalzen of niet kokhalzen, dat is de vraag. Zwarte latexvingers banen zich een weg tussen haar bloemblaadjes. Ik heb haar vagina al gehoord, dankzij de video's. Ik hoor het weer in mijn hoofd, squising terwijl zwarte latexvingers haar vloeistoffen roeren en karnen. Vicky spant zich in, misschien te veel.

Haar vecht met touw, maar kan onmogelijk winnen. Vicky schreeuwt het uit, maar het is een ambivalente kreet; pijn en extase als vingers duwen en duwen en duwen; roeren, roeren. En werktuigen, zoveel werktuigen om uit te kiezen. Werktuigen om te gebruiken op haar onweerstaanbaar jonge lichaam, haar gebruinde benen, haar parmantige billen, haar borsten met hun perfect symmetrische tepelhof. Vicky vastgebonden, Vicky aan de ontvangende kant, Vicky kreunend terwijl ze kwijlt op een balknevel.

Ja, om haar de mond te snoeren, dat is het antwoord. Werktuigen die haar steeds dichterbij dwingen terwijl ze zich inspant en kreunt en kwijlt. Haren getrokken, armen vastgebonden, benen gespreid.

Werktuigen, die haar naar de rand brengen… "Bijna daar.". De auto heeft kilometers gemaakt en we rijden de bebouwde kom binnen. Vicky's aandacht verslapt niet. Ze tikt, tikt, tikt op de telefoon alsof het haar niets kan schelen waar we zijn. Niet lang meer.

Tijd voor het moment van de waarheid. Ik rijd de oprit op en stop. Vicky kijkt eindelijk op, stapt uit, steekt de telefoon in haar achterzak en pakt het hoesje van de achterbank. Ik ga voor naar de voordeur, stap opzij en laat de deur openzwaaien.

Vicky is overrompeld. Dit heeft ze niet verwacht. Er staat een vrouw op de stoep, een vrouw op hakken met een diamantslijper en een volledig latex bodysuit. "Welkom, jij moet Vicky zijn.".

Vicky draait haar hoofd, flitsende vraagtekens mijn kant op. "Vicky, laat me je voorstellen aan mijn vrouw, Jenny.". Jenny groet formeel, zwarte latexvingers grijpen Vicky's hand vast.

'Ik heb de benedenverdieping voor je verzonnen. Of de kerker zoals we het liefkozend noemen.' Jenny lacht. "Het is erg comfortabel, maar ik kan niet garanderen dat je veel zult slapen." Het meisje verstijft, staart me aan, maar een zonnebril verduistert haar reactie. Jij verdomde idioot. Ze is duidelijk verontwaardigd.

Elk moment en ze blaast haar topje op. Wat dacht je, jullie twee? Dit kan niet goed aflopen. Vicky staat daar maar, straalt spanning uit, besluiteloosheid. De seconden worden gemonteerd en rekken zich uit als elastiek. Dan, plotseling, ontspant haar lichaam.

Ze past haar houding aan, een gebruind been strijkt langs mijn hand terwijl ze teruglacht naar Jenny. "Cool. Wat dan ook."…

Vergelijkbare verhalen