borsten

Van de eerste aanraking tot het verdrietige einde spelen borsten hun rol.…

🕑 8 minuten minuten waar verhalen

Misschien waren het de sterren of het geluid van de zee die die nacht speciaal maakten, maar ik denk het niet. Ik herinner me de Melkweg met zijn miljoenen glinsterende stippen verspreid over de zwarte nacht en elke minuut of twee was er de oogverblindende streep van een vallende ster, maar dat alles was slechts een achtergrond voor wat er gebeurde. Ik was nog in mijn late tienerjaren; we waren nog nooit samen op vakantie geweest, waren nog nooit zo lang zo close geweest, dus het was onvermijdelijk, ik denk dat iedereen het doet, maar er moet een eerste keer zijn.

We hadden de duisternis nodig, we moesten geloven dat niemand iets kon zien, hoewel ze dat wel geraden moesten hebben. Voor ons, voor mij in ieder geval, was het iets groots, iets wat niemand je vertelt hoe je het moet doen. Je kunt over seks lezen in boeken, met alle diagrammen die je maar wilt.

Ik had die waanzinnige lessen gehad van onze muffe, oude scheikundeleraar. Waarom zou een man die naar school reed op een duwfiets met een stuurmand en zijn broek over zijn shirt droeg zodat de tailleband zichtbaar was, enig idee hebben van seks? Hij was gênant en beschaamd, net als alle jongens in onze klas op een jongensschool. De hel met de mechanica, niemand heeft ons verteld hoe we voor de eerste keer een borst moeten aanraken. Niemand noemde zelfs de magie van de blote huid.

Misschien is het beter in het donker. In de zwartste nacht met niet meer dan een stukje maan weerspiegeld op de vlakke kalme zee, met adrenaline en testosteron die mijn aderen overspoelden, ging het allemaal om aanraking. Ik lag achter haar op het stevige zand, kuste haar schouders en nek, armen om haar heen, handen op haar buik en toen, en toen, en dan, knuffelend dicht, aarzelend, en zo heel zacht, mijn handen rijzend onder haar borsten, de aanraking veroorzaakte rillingen door mijn vingers, wie weet wat met mijn ademhaling deed, terwijl ik in spanning wachtte voor het geval mijn handen zouden worden weggeslagen. Wachten, nauwelijks ademen, zo licht als een veertje aanraken tegen de huid die zo zacht was dat het moeilijk te geloven was.

Waarom zijn borsten zo zacht? Zo zacht dat ik me verwonderde over het gevoel, alsof ik room met mijn vingers at. Ik streelde ze, durfde wat steviger te zijn zodat ik hun gewicht kon voelen en toch was er geen kreet van protest. Ze draaide. In het donker kon ik haar adem voelen toen ze me kuste en die zijden bollen raakten mijn naakte borst, naar beneden gedrukt, en wekten sensaties op die ik nooit had gekend. De vallende sterren gingen door met hemels vuurwerk speciaal voor ons.

Liggend op mijn rug waren haar lippen op de mijne en toen weer weg terwijl ze centimeters boven mij en haar tepels uitstak, stevig maar op de een of andere manier zacht en rechtopstaand tegelijk; verleidde mijn vlees op manieren die ik nooit zou weten. Borsten zijn een wonder. Ze laten hormonen los, de hartslag gaat sneller kloppen, en toch kunnen ze zoveel meer. Er zijn momenten waarop ze zich de beste rustplaats ter wereld voelen, en toch kunnen ze ook razende passies ontketenen. Natuurlijk ben ik in de loop der jaren aan ze gewend geraakt, hoewel ze hun magie nooit verloren.

Soms hadden ze hulp nodig, sexy bh's en korsetten hebben hun plaats, maar een andere magie kwam met de baby's. Een zonnige middag, geen vallende sterren dit keer, na uren van spanning was er een schreeuwend joch; rommelige vloeistoffen, ziekenhuisluchtjes, felle lichten, elk greintje romantiek weggefilterd door de airconditioning; en tussen dat alles nog een moment van magie. Ze brachten de baby naar haar toe, lieten haar hem vasthouden en legden hem aan dezelfde borst die ik jaren geleden in de nacht had gestreeld. Ik herinner me dat ik bij de deur stond en niemand tegenhield om binnen te komen, niet echt de ingang bewaakte, maar de ruimte een beetje meer privé maakte.

Ze ging rechtop in bed zitten, hield de baby tegen haar borst, liet hem zuigen en in plaats van romantiek en de tastende onzekerheid van seks was er sereniteit. Een stille diepe vreugde, waarvan de gedachte me nog steeds naar een betoverende plek brengt. Dat te zien, er deel van uitmaken, bracht een moment van vrede, net zo magisch als onder de sterren of dekens.

In veel opzichten meer de moeite waard en zeker even gedenkwaardig en net zo doordrenkt van liefde. Als ik ooit twijfelde of borsten een unieke magie hadden, dan wist ik het voor altijd. Moederschap en borstvoeding is prachtig maar het verandert ook alles. Het is geweldig om er deel van uit te maken, maar het doet ook andere dingen. Het plaatst iets tussen jullie twee dat nieuw en geweldig is, maar niet hetzelfde.

Drie en later vier en vijf van jullie in plaats van twee. Het is diep en bevredigend, maar anders, heel anders. Ze veranderde ook; veranderde haar kijk op zichzelf, zou zich niet hetzelfde kleden, zag zichzelf anders, werd niet immuun voor romantiek maar lachte het weg, maakte het minder relevant en zette zichzelf neer. 'Schapen verkleed als lam,' zei ze dan.

Ik haatte die uitdrukking. Ik had haar moeder hetzelfde horen zeggen en die ideeën zijn moeilijk van me af te schudden. Twee jaar en een hysterectomie na de laatste baby veranderde alles. Hebben de kinderen die gevoed werden de magie uit haar borsten gezogen? Heeft de chirurg haar vertrouwen genomen met haar baarmoeder? Ik had het nooit gedacht, maar zij wel. Ik kon haar er niet van overtuigen dat er nog steeds magie in die borsten, in haar lichaam, in haar zat.

Ik was te bekend denk ik, te gemakkelijk om te negeren, te bevooroordeeld, dacht ze. 'Dat zou je toch zeggen,' zou ze zeggen, ervan overtuigd dat ik uit liefde sprak in plaats van uit de realiteit. Haar nachtschoolleraar daarentegen; een overspelige rokkenjager die alleen in zichzelf geïnteresseerd was, en lichtvaardig beloften deed die hij niet kon waarmaken; hij kon haar overtuigen omdat zijn stem uit lust kwam, niet uit liefde. Hij kwam zijn beloften niet na, maar de schade die hij aanrichtte was verschrikkelijk.

Ze vertelde me later dat ze hem eerst had geweigerd, maar lust kan volharding stimuleren. Hij hield het vol en beschermde tegen de mogelijkheid van zwangerschap door haar hysterectomie, ze gaf toe en genoot ervan. Ik wist er niets van toen het begon en haar gebrek aan voorzorgsmaatregelen betekende dat ze een virus voor me mee naar huis nam. Gelukkig was het alleen mononucleosis; het had erger kunnen zijn, maar nadat ik vier maanden bedlegerig had gelegen met hoge koorts, werd haar affaire gestold in andere plannen.

Borsten waren net zo belangrijk in die moeilijke tijden, zo zichtbaar, hun rondingen een beetje minder pertant tegen die tijd en misschien was dat waarom ze in de verleiding kwam, maar ze elke dag zien was genoeg om me eraan te herinneren wat ik aan het verliezen was. Het brak me uit elkaar toen ze me vertelde dat ik een week nauwelijks in een rechte lijn kon lopen en een steen verloor in een maand. Er zijn geen woorden voor die pijn; waarom zou iemand een manier bedenken om iets te beschrijven dat zo vreselijk zou zijn om te lezen.

Het neemt wel af, maar het blijft daar, slapend wachtend om weer in het bewustzijn te worden geduwd, naar de oppervlakte gedwongen door een of andere trigger, vaak onbedoeld, soms gewaagd om een ​​reden, zoals dit schrijven. Hoe hij het deed weet ik niet, maar hij nam haar mee; nam haar een paar jaar mee tot ze zijn egoïstische bezitterigheid doorzag, en tegen die tijd bleef ik achter met de kinderen en een leeg bed. Kinderen opvoeden zonder borsten is moeilijk, vooral als ze klein zijn.

De troost die één persoon kan geven is zoveel minder dan twee; één schoot, één glimlach, één stem en geen borsten. Als ik het driejarige meisje 's avonds naar bed bracht, zei ze: "Het is niet leuk als je mama weggaat." Ze zei het niet elke avond, maar vaak genoeg dat het me dertig jaar later nog steeds achtervolgt. Ik kon tranen wegvegen, zachte woorden spreken en er zijn, constant zijn, doorgaan, maar ik had geen borsten. Ik deed mijn best, maar ik kon nooit knuffelen zoals zij kon.

Borsten geven troost als niets anders; ze hebben hun eigen magie. Zelfs de ergste pijn vervaagt met de tijd. Ik vocht tegen mijn verdriet, verborg mijn woede en dwong mezelf om beter te zijn dan ik me voelde om ervoor te zorgen dat de kinderen contact met hun moeder hielden. Toen mijn vrouw een andere man vond, een fatsoenlijke man deze keer, tekende ik de scheidingspapieren en overtuigde ik mezelf en de rechtbank ervan dat ik mijn kinderen kon opvoeden en een alleenstaande ouder kon zijn ondanks mijn gebrek aan borsten.

Later vond ik voor degenen die een happy end moeten hebben een andere liefde; een liefde met een andere aantrekkingskracht, een geest vol humor en verbeeldingskracht; minder tastbaar dan borsten maar toch magisch..

Vergelijkbare verhalen