Darkness Within (Hoofdstuk 2:)

Een verboden liefdesverhaal van een engel en een vampier, in een meester / slaaf-relatie.…

🕑 5 minuten minuten Bovennatuurlijk verhalen

Mijn ogen werden op dat ene moment pikzwart, het leven leek stil te staan ​​en niets leek te bewegen, en niets leek er meer toe te doen. Dit was mijn leven, dit was wat ik werkelijk was, een monster, om alleen 's nachts te wandelen en te slapen. Ik kon mezelf niet beheersen om hem heen, het gebrek aan zijn bloed… nee, het gebrek aan hem. Te weten dat ik niet alleen was in deze barre wereld, te weten dat hij er bij elke stap was, te weten dat ik hem niet kon afschrikken met wat ik moest doen om te leven, als je dat leven zou noemen.

Ik voelde mijn hoektanden langer worden, alleen al door zijn geur, dat bloed dat me zo vaak had verleid. Het maakte hem niet uit, hij wenste alleen mijn veiligheid en welzijn, ik verdiende hem niet, en toch was hij er nog. Ik slikte weer, alsof ik probeerde de drang om te bijten te weerstaan, alleen om een ​​hand achter in mijn nek te krijgen die me dichter bij zijn pols dwong. Ik wist toen, dat ik niet kon stoppen, dat hij me zou dwingen het te doen, alleen opdat ik zou leven om zijn gezicht weer te zien.

Als ik kon huilen, zouden de tranen over mijn wangen zijn gestroomd en ik zou hebben geprobeerd hem te laten stoppen, maar omdat ik was wat ik ben, werden mijn tranen bij mijn eeuwige geboorte van me afgenomen, de… ik was voor altijd veranderd. "Alsjeblieft kleintje, je hebt dit nodig" alleen een zacht gefluister in mijn oor. Dat… was alles wat nodig was, ik sloot mijn ogen voor wat ik ging doen. Ik wenste hem geen pijn te doen, hem dit niet aan te hoeven doen, degene die ik mijn vriend noemde… nee… hij was het. Ik voelde een warm gevoel bij hem, hoewel het me in de war bracht en ik het niet helemaal begreep.

Voordat ik mezelf ervan kon weerhouden er langer over na te denken, beet de tanden op het vlees, een warme koperkleurige smaak stroomde mijn mond binnen. Maar ik blijf in mijn gedachten, om alleen te nemen wat ik nodig had, dat ik later een mens zou kunnen vinden om mijn dorst te stillen. Ik hoorde een zacht gekreun achter me, waardoor ik bijna stopte, dat was… totdat zijn paardenstem weer fluisterde.

'Stop niet, neem wat je nodig hebt, kleintje.' Ik wilde stoppen, ik wilde ergens donker opduiken en huilen. Het was maar een paar minuten geleden, maar ik wist zeker dat het uren voor hem leken. Ik liet mijn tong over de speldenprikken van zijn pols glijden om er zeker van te zijn dat ze van mijn speeksel zouden genezen. Ik voelde de druk van de achterkant van mijn nek weggaan, om alleen snel rond te draaien om hem op te vangen voordat hij op de grond viel.

Ik kreunde even zacht; de bloedlust was nog steeds te groot van het voeden een paar minuten eerder. Maar ik dwong mezelf om aan zijn welzijn te denken. Ik hielp hem op een stoel en zette hem neer; Ik controleerde zijn vitale functies om er zeker van te zijn dat ik niet te veel van hem had afgenomen. "Wacht even" fluisterde ik zachtjes.

"Je hebt iets te eten nodig, het zal helpen om het bloed terug te krijgen dat ik heb afgenomen." Daarmee was ik maar een waas die door het huis snelde om iets te vinden… alles wat ik kon bedenken dat het beste was voor een bloeddonatie. Ik pakte wat sap uit de koelkast en een pakje crackers uit de voorraadkast, ik had er maar een paar seconden over gedaan om bij hem terug te komen. Ik hielp hem met drinken en eten, hoezeer hij ook probeerde me te laten begrijpen dat het goed met hem ging.

Ik wist wel beter dan dat, en hij kon zien dat ik dat ook wist. Nadat ik er zeker van was dat hij genoeg had, zette ik het glas op tafel en keek hem nogmaals aan. 'Dat had je niet moeten doen, niet voor mij', zei ik zacht. "Je weet wat ik ben…" Ik zweeg even en keek weg. "Monster" fluisterde ik zachtjes.

Een hand stak uit en greep mijn gezicht, waardoor ik hem aan moest kijken. 'Jij bent zeker geen monster, kleintje', fluisterde hij. "Je voelt je alleen zo door wat je moet doen, om in dit leven te leven", stond hij op en nam me in zijn armen en hield me stevig tegen zijn lichaam. 'Je bent toch vergeten wat je moet doen, kleintje', fluisterde hij zachtjes. Ik stopte bij de gedachten die door mijn hoofd gingen, dat… mijn ondode geboorte was.

Ik had hem dit jaar bij mijn geboorte maar één cadeau gevraagd. En hij had gezegd: we zullen zien. Dus ik dacht niets meer over het onderwerp. 'Voel je je goed, kleintje?' hij nam mijn gezicht in zijn handen en staarde op me neer.

Zijn ogen leken zo streng, maar een diepe bezorgdheid in hen die het probeerden te verbergen. "Ik-ik ben ok" fluisterde ik zachtjes. Hij liet hem naar me staren alsof ik niets meer was dan een zwakkeling vergeleken met hem, Hij… Hij was het enige in mijn leven dat me het gevoel kon geven dat ik bijna een mens was… nogmaals….

Vergelijkbare verhalen