Het blinde meisje in de regen: deel 2

Alles begint ergens. Een relatie begint.…

🕑 17 minuten minuten Eerste keer verhalen

Deel Die maandag was een dag die eeuwig duurde. Het was een dag waarop werk alles was en het enige dat ertoe deed, was om achter mijn bureau te zitten, klaar om alle eventualiteiten en mogelijke uitkomsten te dekken. Iedereen zat in hetzelfde schuitje en we moesten er allemaal voor zorgen dat we dezelfde kant op roeiden. Toen de zon laat in de middag onderging, voelde het alsof we de economische storm hadden overleefd en er vrijwel heelhuids doorheen waren gekomen. Maar sinds Janet die ochtend mijn kantoor had verlaten, had ik iets anders aan mijn hoofd.

Iets wat de komende dagen zoveel meer voor me zou gaan betekenen. Dinsdag. Routine was om binnen te zijn en klaar te zijn om te gaan wanneer we op het net waren aangesloten en de nummers begonnen binnen te komen. De toegewezen secretaresses zorgden ervoor dat alles op de achtergrond soepel zou verlopen en hielden verschillende klanten en afdelingen op de hoogte van wat was aan de gang.

Vandaag was anders. In plaats van naar mijn kantoor te gaan, begaf ik me naar de westkant van het gebouw, waar de bedrijfskantine was. Een plek die ik om voor de hand liggende redenen meestal vermeed en weg wilde blijven van het lawaai en de roddels die ongetwijfeld zouden ontstaan ​​als de meeste secretaresses daar overdag hun pauzes namen. Oog in oog komen te staan ​​met de nummers één tot en met negentien was iets waar ik niet zo veel zin in had, dus liet ik de meeste maaltijden op mijn kantoor bezorgen.

De kantine besloeg zo'n beetje de helft van de begane grond met ruime rijen tafels en stoelen waar diverse mensen al vroeg aan het ontbijt zaten voordat de dag begon. Het was net kwart over zeven en het was verrassend druk met arbeiders die zich in hun verschillende groepen hadden verzameld, terwijl het geroezemoes van gebabbel en gelach de kamer vulde, samen met de verse geur van koffie en toast. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk en begaf me naar een vrije tafel naast een van de ramen die schitterde met de vroege winterzon in de ochtend en ging zitten om te wachten en te kijken. Afwachten of zij het was.

"Ze is blind.". Sinds Janet die woorden gisteren in mijn kantoor had gezegd, was mijn hele onderbewustzijn volledig in beslag genomen door de mogelijkheid dat het het meisje in de regen was geweest over wie ze het had. Wat waren de kansen? Zij moest het zijn. Dat het waarschijnlijk ook betekende dat ik het besef moest accepteren dat ik meer geïnteresseerd was in dit meisje dan ik normaal zou zijn geweest met nieuwe rekruten in het zwembad. Kwam het door de gebeurtenissen van gisteren? Was het het feit dat ze deze handicap had? Was ik geïnteresseerd omdat ik medelijden met haar had? Was het een kinky seks ding? Ik nam een ​​slok koffie en kromp ineen bij mijn harteloze onvolwassenheid.

Doe niet zo dom. Het was zielig om zelfs maar zo te denken en was waarschijnlijk meer te danken aan nieuwsgierigheid dan wat dan ook. Ik was geïnteresseerd. Geïnteresseerd in haar.

Als een persoon. Ik wilde haar naam weten. Wie ze was. Hoe ze was. Waar ze vandaan kwam.

Ik wilde vooral dat ze me kende. Ik leunde achterover in de stoel en probeerde te ontspannen. Ik had dit gevoel van anticipatie niet gevoeld, God weet hoe lang. Relaties waren de afgelopen jaren min of meer one night stands en ik had niet echt interesse om een ​​langere te beginnen.

Van alle vrouwen die ik onlangs had geneukt, had geen enkele mijn interesse genoeg gewekt om ze weer mee uit te vragen. Nu ik erover nadenk, de enige die ik als een 'vriend' zou beschouwen, zou Janet zijn, maar dat was waarschijnlijk meer te wijten aan het feit dat ze onbereikbaar was dan aan iets anders. Janet, ik zou kunnen praten. Janet, ik zou een fatsoenlijk gesprek kunnen voeren met en niet elke seconde besteden aan het uitzoeken hoe ik in haar slipje moet komen - niet dat ik nee zou zeggen als ik de kans kreeg die Janet nooit zou doen.

Dus hier was ik. Verbijsterd. Verward.

Nerveus. Zat met de grote ongewassen wachten om te zien of dit meisje was wie ik dacht dat ze was. Ik fronste lichtjes toen elke gedachte aanleiding gaf tot de volgende. Als zij het was, wat dan? Op dat moment kwam een ​​groep van ongeveer zes vrouwen de kantine binnen en begaf zich naar de andere kant van de kamer tegenover waar ik zat.

Ik nam nog een slok van mijn koffie en staarde ze over de rand van de plastic beker aan. Zat ze in die groep? Ik bleef naar ze staren terwijl ze plaatsnamen met drie van hen die naar de servicebalie gingen en verschillende dingen bestelden bij de bedienden. Plotseling bedacht ik dat ik maar een vaag idee had van hoe deze vrouw eruit zag en dat het van deze afstand onmogelijk te zeggen was. Ik had geen witte stok of iets anders gezien waardoor ze zich zou onderscheiden van de massa.

Ik zette mijn koffie neer, wreef in mijn ogen en zuchtte. Wat was ik in vredesnaam aan het doen? "Zie niet vaak de wolf tussen de schapen.". Ik keek op en zag Janet voor me staan ​​met haar eigen koffie in haar hand en me aandachtig aankijkend.

Ik schonk haar een wrange glimlach. 'Ik denk dat ik verdwaald ben,' antwoordde ik zwakjes terwijl ze tegenover me ging zitten. "Uh huh," zei ze, "Nieuwsgierigheid heeft door de jaren heen menig kat gedood.

Je moet voorzichtig zijn.". Ik fronste naar haar en ze wuifde met haar hand over haar gezicht. "Maak je geen zorgen, Mike," beloofde ze, "ik zal het aan niemand vertellen. Sinds gisteren weet ik het.". Bekend? Wat bekend? Ik verschoof op mijn stoel terwijl Janet me bleef aanstaren met een lichte glimlach op haar lippen.

Ik wierp een blik op de groep kletsende vrouwen aan de andere kant van de kamer en ze grijnsde naar me. "Wat?". Ze ging naar voren zitten. 'Hoe lang ken ik je al? Tien jaar?' Ze vervolgde: "Geef of neem. Vanaf het eerste moment dat je begon als stagiair op deze plek nat achter de oren en twee keer zo bang.

Ik heb in de loop der jaren veel mannen zoals jij zien komen en gaan. Allemaal lef, bravoure en onzin. Maar jij, jij heb ik altijd als anders beschouwd en heb je in de gaten gehouden.

Zoals ik al zei, ik weet het.' Ze leunde achterover en nam nog een slok van haar koffie terwijl ze naar mijn gezicht keek. 'Je verbeeldt je dingen,' mompelde ik. Nee, dat was ze niet, en je wist verdomd goed dat ze dat niet was.

Het was haar taak om jou beter te leren kennen dan jij jezelf kent, idioot. Ze was als een tweede moeder voor je. "Wil je haar ontmoeten?".

Ik gaf een aanzet. Wat? Ontmoet haar? Hier? Direct? In de kantine? Ik voelde mijn hart een slag overslaan en een golf van elektriciteit flitste door me heen, waardoor ik me een beetje verbijsterd voelde. Natuurlijk wil je haar ontmoeten.

Waarom was je anders op deze plek om mee te beginnen? Ik had het onbekende gevoel dat gebeurtenissen in gang werden gezet en dat ik ze niet zoals gewoonlijk onder controle had. Dat gaf me een ongemakkelijk gevoel en ongemakkelijk was iets waar ik niet goed mee omging. Ik schudde mijn hoofd. Deze hele aflevering ging voorbij de bleke. Janet zat daar gewoon met een veelbetekenende glimlach op haar gezicht.

"Dames, ik wil u graag voorstellen aan meneer Sloane.". Janet had haar arm door de mijne toen we aan het andere eind van de tafel stonden waar de zes nieuwe rekruten zaten te genieten van een ochtendkoffie en een goede roddel. Vijf van de vrouwen draaiden zich naar me om en glimlachten terwijl ze elkaar aankeken voordat ze hallo zeiden. Slechts één meisje zat stil en zij was de enige die ertoe deed. Janet stelde me voor en ik knikte ze beurtelings toe.

Hun namen vervaagden simpelweg als vroege ochtendmist, want mijn aandacht was gericht op de gekrulde schouderlange kastanjebruine figuur die in het midden van de drie links van mij zat met de anderen aan de andere kant van de tafel. Janet had haar inleiding tot het laatst uitgesteld en ik twijfelde er niet aan dat ze dat met opzet had gedaan. 'En dit is Heather,' zei ze terwijl ze de jonge vrouw aanwees die voorover zat en aandachtig luisterde, 'Heather. Heather ontmoet meneer Sloane.

Hij runt de tiende verdieping.' Ze hief haar gezicht op en glimlachte aarzelend naar ons. Ze was zich er duidelijk van bewust dat er andere mensen om haar heen keken. Ze ging wat verder naar voren zitten en vouwde haar handen samen in haar schoot.

"Uh, hallo hallo," zei ze voorzichtig, "Leuk je te ontmoeten." Ze stak toen haar hand uit die ik kon pakken terwijl de andere vrouwen elkaar met toenemende nieuwsgierigheid aankeken. Ik keek naar Janet die geamuseerd haar wenkbrauwen optrok. Ik staarde even naar haar hand voordat ik mijn hand uitstak om hem aan te pakken. Ik schoof hem voorzichtig in de mijne om ervoor te zorgen dat er deze keer geen geklungel van vingers was.

Ze voelde warm en glad aan en terwijl ik haar hand lichtjes kneep, zag ik dat ze haar hoofd naar me ophief nu ze een beetje wist waar ik stond. Er waren weer die zeegroene ogen die me recht aankeken en ik zweer bij God dat ik iets in me voelde veranderen. Het viel me ook ineens op dat ze een bril droeg. "Ook leuk je te ontmoeten, Heather," grijnsde ik terwijl we elkaar de hand schudden, "Welkom in het krankzinnigengesticht.".

"Het sneeuwt!". Ik draaide me om in mijn stoel en keek uit mijn kantoorraam. Dat was het zeker. Grote winderige wervelingen van verwaaide sneeuwvlokken suisden tegen het glas en de wereld beneden veranderde langzaam van morbide betongrijs in een wonderland van wit. Winterstormen waren op de een of andere manier altijd veel indrukwekkender vanaf de tiende verdieping.

Het was een donderdag. Ik ben net om twee uur 's middags vertrokken en het werk was nog steeds vastbesloten om vervelend te zijn, zoals het al was sinds die maandagochtend toen de week begon. Je zou pas uit deze trein kunnen stappen als hij geen stoom meer had of als er een gezond verstand op de markt kwam. Jimmy krabbelde nummers op het whiteboard en Janet nam telefoontjes aan. 'Ted op twee,' zei ze terwijl ze het mobieltje tegen haar indrukwekkende borst hield.

Ze keek me gepijnigd aan en kromp ineen toen haar andere mobiel in haar andere hand piepte. Ik schudde mijn hoofd en streek met een vinger over mijn keel. Oh, verdomme dat. Fuck Ted en zijn "Doe me een plezier, vriend. Praat eens met die en die over dit en dat en hoe we het vandaag of morgen gaan oplossen" onzin.

Christus weet hoe vaak ik zijn magere reet door de jaren heen uit de stront heb gesleept. Zoals ik hem blijf vertellen; "Als je niet in de stront wilt eindigen, blijf er dan niet in de eerste plaats in springen!". Janet kende de oefening. 'Meneer Sloane zegt: ga weg, Ted.

Hij heeft het druk.' Vervolgens verbrak ze de verbinding en beantwoordde de andere gsm terwijl ze verschillende mappen vol papierwerk oppakte. Ik sprong op en gaf haar een kusje op haar wang. "Waar was je toen ik een was? Ik zou ter plekke met je zijn getrouwd.

Het leven zou een stuk eenvoudiger en waarschijnlijk veel leuker zijn geweest als we dat hadden gedaan.". Janet wurmde zich uit mijn greep. "Toen je een was, was ik aan het bevallen van mijn tweede kind, daar was ik. Maak je geen zorgen, er komt wel iemand langs." Ze stopte bij de deur en draaide zich om om me aan te kijken, "Misschien is er al iemand." .

Toen verdween ze en ik bleef haar nastaren terwijl ik me afvroeg waar dat in godsnaam allemaal over ging, voordat ik werd onderbroken door Jimmy die wilde dat ik nog wat documenten ondertekende voordat ze naar de postkamer werden gestuurd. Vandaag leek zo'n dag te worden. En zoals altijd was ze er altijd in mijn achterhoofd sinds onze eerste echte kennismaking. Buiten viel de storm in toen de winter zijn intrede deed in het seizoen.

"Ben je ziek?". "Wat?". Brad ging voorover op zijn kruk zitten en leunde over de bar. De plaats was vol en kloppend toen de vrijdagavond in volle gang kwam. "Ik zei, ben je ziek?" herhaalde hij met een smet in zijn stem terwijl de drank hem opslokte.

Ik schudde mijn hoofd en maakte mijn stropdas los. Ondanks de voet sneeuw buiten was het als een oven binnen. "Nee, waarom vroeg je dat?" schreeuwde ik boven het lawaai uit. Brad snoof en stootte Jerry aan die in zijn bier aan het mompelen was.

"Luister hier naar deze schmuck," gromde hij. Brad was een grote kerel met een enorm kaal hoofd, "Omdat jij en die te lange lul van je meestal tegen deze tijd op een vrijdagavond in de snuit van een van de zwembadmeisjes zitten. Ik bedoel, fuck me, je hebt heb de afgelopen zes verdomde maanden elke week een ander lekker ding geneukt. Dus, ergo, je hebt de pest, toch?".

Jerry hief zijn halflege glas op. 'Precies wat ik dacht,' zei hij bij wijze van toost, 'sommige jongens in retentie worden nerveus. Mensen hebben weddenschappen gesloten dat je je in minder dan een maand door de nieuwe intake zult werken.

een paar jaar geleden? Je deed er vier in één week. Praten over poesjes beuken om te gaan. Je hebt je reputatie hoog te houden.

Ik heb tien dollar voor je om de nieuwelingen in minder dan een maand te doen. kijk, "Inclusief de rare.". Ik knipperde met mijn ogen en staarde hem aan. Hij en zijn rossige haar en rossige sik.

Jerry mag dan een klootzak zijn, hij was een slimme klootzak. Slim omdat hij zijn grenzen kende en met wie hij niet kon rotzooien. "Vreemde?". Hij zwaaide met zijn hand terwijl Brad knikte. "Het blinde kuiken.

Heb je haar gezien?". "Misschien," antwoordde ik verdedigend, "Waarom denk je dat ik haar ook zou willen doen?". Jerry keek me verbaasd aan. "Kerel, maak je een grapje?" hij lachte, "Als het tieten en een poesje heeft, zit je daar als een gretige bever. Verdorie, alle jongens weten dat je deze keer bijna het hele zwembad hebt geneukt.

Ik dacht dat je zin had in een nieuwe uitdaging." . Ik keerde terug naar de bar en dacht na over mijn drankje. De klootzak herhaalde alleen wat de meeste mensen dachten en het was meestal iets dat ik lachend van me af schudde. Deze keer niet. Ze zou best een uitdaging zijn.

Maar dat was niet het soort uitdaging dat ik wilde. Ik schudde mijn hoofd. "Nee, niet voor mij. Deze keer niet. Ik ben niet zo'n klootzak om zo'n stunt uit te halen alleen maar om te zeggen dat ik het gedaan heb.".

Brad zwaaide met zijn fles in mijn gezicht en sloeg me op de schouder. "Kijk, hij heeft toch wel een bepaalde moraal. Heel slim. Veel mensen kijken uit naar die kleine dame en ik denk niet dat ze iemand het met haar zouden laten proberen. Begrijp me niet verkeerd.

Ik denk dat ze zichzelf prima en dandy aankan. Ik bedoel, ze doet shit die je niet zou geloven. Serieus, de manier waarop ze zich verplaatst zoals ze doet. Het is verdomd geweldig.

Ze doet het audio-ding. Ze kwam onlangs in retentie en iedereen had zoiets van, weet je, oh shit, wat zeggen we? Wat doen we om haar heen? Maar nee, ze komt met Lucy om haar te helpen zich te settelen en weg gaat ze als een verdomde professional. Tegen de tijd dat we gingen lunchen hield iedereen van haar.

Zij is slim. Weet dat haar uien dat doen. Geweldige meid.". Jerry knikte.

"Heb je haar ogen gezien?". Ik nam een ​​slok bier. Brad zuchtte.

"Ja. Zijn ze niet iets. Ik bedoel, begrijp me niet verkeerd, ze ziet er niet geweldig uit, zoals bijvoorbeeld Hallie of die Suzi, maar ze is op een natuurlijke manier verdomd mooi. Het zijn die ogen die het doen. Ik moest even met haar praten en ik zweer dat elke verstandige gedachte uit mijn hoofd verdween toen ze naar me keek.

Verdomd griezelig. Is dat niet zo, Jerry?". Jerry knikte. "Ja, dat is zo'n beetje de kern." We zaten alle drie zwijgend naar onze reflecties in de grote spiegel achter de bar te kijken.

"Ze is waarschijnlijk nog steeds een maagd," zei Brad plotseling met een diepe zucht, "Wat een verdomde misdaad." en de lucht had die ijzige knisperigheid die een laag ijs bovenop toevoegde terwijl ik uitkeek over de vlaktes van het land van mijn ouders. Gelukkig waren de meeste wegen vrijgemaakt en kon ik naar het noorden rijden om het weekend door te brengen weg van mijn appartement in Manhatten en de afleidingen van het stadsleven. "Wil je erover praten?". Ik draaide me om en zag mama naar me toe sjokken, ingepakt als een kleine Eskimo. Ze bleef naast me staan ​​en hief haar hand op om haar ogen af ​​te schermen tegen de laagstaande ochtendzon.

Ik groef dieper in mijn zware zwarte jas en draaide me om om naar het uitzicht te kijken. "Nee, het gaat goed," zei ik met een langzame glimlach, "Je komt er snel genoeg achter als er dingen veranderen.". "Is het een meisje?". Ik antwoordde niet maar haalde alleen mijn schouders op.

Ik moest mijn hoofd leegmaken. De afgelopen week had veel zekerheden in mijn leven op zijn kop gezet. Dingen die mijn fundament waren en waar mijn leven om draaide. Een goed leven dat enorm veel moeite had gekost om te bereiken.

De beloning die je eruit haalt, is alleen de moeite waard die je erin stopt. Een goed leven met goed leven en veel seks zonder gevolgen. Ik voelde dat mama tegen me aankroop en haar arm door de mijne liet glijden.

"Van al mijn kinderen was jij degene waar ik me het meest zorgen over maakte toen ik opgroeide. Niet omdat je de jongste was, maar omdat ik altijd het gevoel heb gehad dat je de eenzaamste was. Het soort dat het het moeilijkst zou vinden om zich te settelen.

Jij' Je bent net als je grootvader. Te veel van de vrije geest in hem ook. Toen ontmoette hij op een dag, uit het niets, je grootmoeder heel toevallig.

naar me toe: "Het enige dat ertoe doet in dit leven, is gelukkig zijn. Het is vooral het enige waar je naar op zoek moet zijn. Voordat de tijd het van je afneemt.".

Ze liet mijn arm los. "Neem zo lang als je nodig hebt, zoon. Het eten staat op het fornuis.".

Ik keek haar na en besefte dat ik nergens naar hoefde te zoeken. Ik had het al gevonden. Einde van deel Het verhaal gaat verder in deel Ian..

Vergelijkbare verhalen