Astari - Deel een

Eerste poging na een lange afwezigheid van dit soort schrijven.…

🕑 15 minuten minuten Fantasie & Sci-Fi verhalen

Astari Part One Alles deed pijn toen Matthew de Lacey op weg was naar zijn tent. Zijn armen en benen deden pijn, zijn hoofd deed nog meer pijn waar de strijdknots zijn helm had geraakt en zijn trots deed het meest pijn. Een nederlaag was moeilijk te slikken, had Matthew verwacht dat hij het toernooi zou winnen? 'Ja', zei een deel van hem, hij was drie keer de vechter dan elk van zijn tegenstanders en dat wist hij heel goed. Dat had hij zeker bewezen, hij had elke tegenstander verslagen, 'behalve één', zei zijn kant.

Hij was onvoorzichtig geweest, dat wist hij; heel onvoorzichtig, hij had zijn schild laten vallen terwijl hij de genadeslag toebracht, zijn tegenstander had wild gezwaaid maar het was genoeg, de strijdknots nam hem mee naar de slaap en zijn helm klonk als een bel. Matthew herinnerde zich de vieringen van de overwinnaar niet, misschien was hij er niet eens bij op de hoogte. Het laatste dat hij zich herinnerde was dat hij door de schildknapen overeind werd getrokken en dat zijn tegenstander hem valse condoleances aanbood. Hij ging snel weg, terwijl de tranen ongevraagd in zijn ogen kwamen.

Tranen van nederlaag of tranen van pijn kende hij niet, misschien deed zijn hoofd toch meer pijn dan zijn trots. Niemand keek hem aan toen hij naar zijn tent ging, waarom zouden ze? Hij was de verliezer; ze hadden alleen oog voor de overwinnaar en maar weinig mensen in de geschiedenis herinneren zich een verliezer. Niemand sprak met hem; niemand merkte hem zelfs op.

Op dat moment voelde hij zich echt alleen, de tranen kwamen ongevraagd weer en hij sloeg ze boos weg toen hij bij zijn tent aankwam. Een kleine vierkante tent van wit canvas, de gevierendeeld goud met zwarte vlag van zijn vader wapperde zachtjes in de wind daarbuiten. Matthew tilde de flap van zijn tent op en stapte naar binnen, een komfoor gevuld met hete kolen verlichtte zijn tent en vulde die met een welkome warmte. Zijn meubilair was bescheiden, net als zijn tent, een ijzeren smeedijzeren kist met al zijn bezittingen, daarop een tinnen waskom.

In de verste hoek, dicht bij zijn bed, dat een hoop schapenvachten en dierenbont was, stond een bureau. Matthew schopte zijn laarzen uit, het grondzeil voelde koel aan op zijn tenen. Hij trok zijn bezwete, natte kleren uit en bleef alleen nog in zijn broek en liep naar zijn wasbak.

Het water was koud, verfrissend dus, en hij goot het over zijn hoofd. Iemand had ook een fles wijn voor hem achtergelaten, 'goed, die heb ik nodig.' Matthew schonk zichzelf een kopje in; het was een dikke amberkleurige vloeistof die eruit kwam, honingwijn, zijn favoriet. Matthew dronk het kopje in drie grote slokken leeg, hij schonk er nog een in.

De wijn hielp, hij bleef een tijdje in zijn tent liggen voordat hij zich aankleedde en zijn tegenstander vond, hij feliciteerde hem op gepaste wijze. Hij draaide zich om naar zijn bed, als de hoop schapenvachten en bont een bed genoemd kon worden, toch zat er iemand op. Matthew had kunnen zeggen hoe lang ze daar had gezeten, was ze daar al die tijd geweest of toen hij de rug toekeerde? Maar Alexi zat met haar knieën tot aan haar kin; ze staarde hem aan met een glimlach om haar lippen, een mooie glimlach. "Alexi…" begon hij, woorden verloren. 'Je hebt goed gevochten vandaag mijn ridder,' zei ze terwijl ze opstond.

"… ik heb verloren, Alexi, ben je het vergeten? Een verliezer vecht niet goed." 'Ik vergeet niets, mijn ridder,' antwoordde ze, 'je hebt misschien verloren, maar dat betekent niet dat je niet goed hebt gevochten. Een verliezer kan net zo goed vechten als een overwinnaar; herinner je je het verhaal van ser Gideon? Hij verloor het toernooi van Silvermarket, maar tot op de dag van vandaag kan niemand zich herinneren wie hem versloeg, zo groot was zijn pracht en moed. Matthew zuchtte en dronk zijn kopje weer leeg. "Ik was dwaas en onvoorzichtig, ik had beter moeten weten." 'Blijf niet bij zulke dingen stilstaan, mijn ridder,' nam ze de beker van hem aan.

'Ik ben ook geen ridder,' zei Matthew. "De prijs was een ridderschap, maar het toernooi stond alleen open voor schildknapen en dolende ridders." Matthew was een dolende ridder in Emra, toen een schildknaap zijn achttiende verjaardag bereikte; hij werd tot een dolende ridder gemaakt, niet echt een ridder maar niet langer een schildknaap. Ze hadden meer status dan een schildknaap maar minder dan een ridder, ze bleven in opleiding tot ze hun ridderschap kregen, toen ze bewezen dat ze het waard waren.

Vaak was het een gevecht dat een dwalende zijn sporen won, maar oorlogen waren op dit moment zeldzaam en Matthew zou niet zo laag zakken als het betalen van een mooi bedrag aan een ridder voor zijn sporen. "Je bent een ridder voor mij," zei Alexi, ze schonk zijn beker wijn weer vol en schonk er zichzelf een in. Matthew begreep nu waar de wijn vandaan kwam.

"Je bent net zo dapper als elke ridder die ik heb ontmoet, dapperder, eervoller en meer dan een partij voor een groot aantal ridders met een zwaard. Je bent dit allemaal en je hebt nog geen twee decennia gezien, veel dolende ridders doen dat jarenlang hun sporen niet verdienen. Het komt op zijn tijd, dat weet ik wel." Matthew slaagde erin een kleine glimlach te maken; hij nam een ​​grote slok wijn, zijn hoofd deed bij elke slok steeds minder pijn.

Alexi was de dochter van een beroemde ridder, ze was te laaggeboren voor hem, hij was de oudste zoon van Lord William de Lacey en zou op een dag Lord of Redfell worden. Hij had haar al vele malen eerder gezien, eerst had hij gedacht dat zijn ogen bedrogen waren door een of andere spreuk, maar ze had gegiecheld en hem verteld dat zijn ogen haar waar genoeg zagen. Astari, had hij haar daar genoemd, in zijn boeken was Astari de mooiste geweest, haar schoonheid vervaagde nooit. Ze had erom gegiecheld en vanaf dat moment wist Matthew dat hij van haar hield.

Alexi was mooi, weergaloos mooi, dat was algemeen bekend. Haar ogen waren groot en helder, haar bruine haar was een waterval van krullen die los over haar schouders en over haar rug vielen. Ze was vandaag gekleed in een groene fluwelen jurk, met verlaagde mouwen gevoerd met goudsatijn en een gouden riem om haar middel. 'Vrouwe,' zei hij met een plotseling besef, 'ik moet me verontschuldigen, ik ben niet gekleed.' Ze giechelde, "Het is jouw tent, je mag je kleden zoals je wilt." "Ik zou beter gepresenteerd moeten worden." Hij ging op zoek naar een tuniek toen Alexi hem tegenhield en hem naar het bont trok dat zijn bed was.

'Het is hier veel te warm,' zei ze. 'En ik vind dat mijn ridder er veel beter uitziet zoals hij is.' Ze bekeek hem, was het honger in haar ogen? 'Nee, het is het licht, jij gek!' Er verscheen gewillig een glimlach op zijn lippen, hij en Alexi dronken hun kopjes nog een keer leeg en hij vulde ze opnieuw. Zijn nederlaag leek hem nu al een verre herinnering en op dat moment kon het hem niets minder schelen. Voor hem was de wereld in de tent, zittend voor hem, honingwijn drinkend uit een tinnen beker.

'Vrouwe,' zei Matthew, 'je zei dat het veel te warm was in de tent, heb je het niet warm in je eigen jurk?' Hij wist niet waar de vrijmoedigheid vandaan kwam, hij gaf de schuld aan de wijn. 'Ze noemde je eervol en dat was geen eer van jou, dwaas.' 'Je hebt natuurlijk gelijk,' glimlachte ze, bijna kwaadaardig. Ze stond op, reikte naar de zoom van haar jurk en trok hem in één vloeiende beweging over haar hoofd, ze gooide hem opzij. De onderjurk was een gouden zijden hemd die alleen tot halverwege de dij viel.

De fles wijn liep snel leeg, zo snel dat Mathew zich licht in het hoofd voelde, zijn hoofd duizelde. Het licht was van buitenaf verdwenen tegen de tijd dat ze klaar waren, de kolen in de komfoor waren ook aan het uitsterven, dus Matthew porde en blies ze totdat de kamer een beetje lichter was. Matthew draaide zich weer om naar Alexi en ze stond daar, voor hem staand.

Ze glimlachte gemeen; haar wangen werden gevoed door de wijn. 'Ik wil u bedanken, mevrouw,' zei hij, 'ik voel me veel beter sinds u hier bent gekomen.' 'Mijn ridder, ik ben nog niet eens begonnen.' Ze glimlachte speels. 'Het kwam door de wijn,' wist Matthew. Het had ook invloed op hem; hij beantwoordde haar glimlach, het veroorzaakte een schok door zijn maag en glimlach naar zijn lippen wanneer ze hem 'mijn ridder' noemde.

'Het kamp zal ongetwijfeld het toernooi vieren, zullen we mee doen?' 'Dat zouden we kunnen,' zei Alexi. Ze boog zich naar hem toe… En kuste hem. Toen kuste Matthew haar terug, haar mond smaakte naar honingwijn. Het was altijd zijn favoriete wijn.

De kus was gelukzalig. Maar hij brak uit elkaar. "We kunnen niet…" begon hij. "Waarom kunnen we niet?" zij vroeg. "Je vader… je bent ongehuwd…," zijn hoofd zwom weer van de wijn.

'Ik zal doen wat ik wil,' antwoordde ze, 'laten we vanavond aan niemand anders denken, mijn ridder.' Ze bedekte zijn mond met de hare en kuste hem opnieuw. Alexi trok hem achterover op het bont, de wijn maakte ze onhandig en ze vielen op het bed. Maar plotseling zat ze bovenop hem, hij zat vast tussen haar benen, maar hij merkte dat het hem niets kon schelen. Haar rechterhand verkende zijn borst; het was afgezwakt door urenlang zwaardwerk terwijl haar linkerhand door zijn nog natte haar ging.

Alexi's lippen waren zacht en haar tong zachter, het kwam in zijn eigen mond dwalen en zijn eigen tong ontmoette het. Ze drukte zich stevig tegen hem aan, hij voelde zich verstijven, hij probeerde zich aan te passen, hij wist niet waarom hij probeerde te voorkomen dat ze zijn erectie voelde, maar hij deed het. Misschien kwam het door de beweging, maar Alexi slaakte een zachte kreun en drukte zich harder bovenop hem. Haar heupen begonnen tegen hem aan te bewegen en Matthew kon het gekreun niet stoppen dat over zijn eigen lippen kwam. Hij werd beheerst door zijn eigen passie; zijn handen gingen over haar borsten en scheurden haar onderjurk.

Het scheurde tot aan haar navel. Haar borsten vielen in zijn handen, Alexi kreunde harder. Haar borsten waren groot en haar lichaam welgevormd, groter en beter gevormd dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. Tussen haar kussen door kon hij zeggen: 'Je kleren…' 'Ik heb meer…' fluisterde ze. Ze gingen even uit elkaar; Alexi stond op en haalde haar schouders op uit de overblijfselen van haar onderjurk waar alleen zij was.

Ze schopte de ruïnes opzij en giechelde. 'Astari,' fluisterde hij. 'Zo heb je me al een tijdje niet meer genoemd,' glimlachte ze weer, deze keer verlegen.

Ze knielde naast hem neer en begon met behendige handen de veters van zijn broek los te maken. Zijn pik was toen uit; Alexi rukte zijn broek uit en gooide hem opzij. Haar vingers liepen plagerig, spottend langs zijn stijve lid.

Ze leunde naar voren en kuste zijn lippen, zijn lip zat tussen haar tanden en ze knabbelde speels, Matthew probeerde op haar lippen te bijten, maar ze waren weg, kusten in zijn nek, haar vingers bleven spelen. Matthew kreunde luid en Alexi kneep hem met haar hand. Zijn tepel zat nu tussen haar tanden, ze beet hem toe en hij kreunde weer half van plezier, half van pijn.

Zijn pik zat op dat moment in haar mond; ze nam eerst de eikel van zijn pik, langzaam, tergend traag. Haar tong tastte opnieuw, terwijl ze met hem speelde, hijgde Matthew en greep een handvol van de vacht. Alexi giechelde, ze genoot duidelijk, haar aanraking was spelen en plagen, Matthew hunkerde naar meer. Haar zachte natte tong likte kringen rond zijn hoofd.

Een zacht gegrom ontsnapte uit Matthew en Alexi nam zijn volle lengte in haar natte, warme mond. Alexi kreunde luidruchtig, ze omvatte haar eigen borst met haar vrije hand en speelde ermee. Haar opwinding was te zien toen ze meer van zijn pik in haar mond nam en al snel hard en snel begon te zuigen.

Het puntje van zijn pik sloeg hard tegen de achterkant van Alexi's keel; haar gekreun kwam harder door. Ze maakte zich los en hield de pik in haar handpalm en begon hem te pompen, ze wierp haar hoofd, haar ogen waren gesloten en ze luide, lage kreunen, Matthew's eigen gegrom werd hees. Ze streek met de eikel van zijn pik tegen haar borst. Matthew nam haar zachtjes aan; hij legde haar neer op de hoop bont.

Hij pauzeerde even om de heerlijkheid van haar lichaam te drinken, haar huid was zacht en warm. "Je bent echt mooi, mijn dame," zei hij. Ze lachte haar boosaardige glimlach waar Matthew van hield: 'Ik ben de jouwe, mijn ridder.' "En ik ben de jouwe, mijn dame, mijn Astari." "Nog een keer…" zei ze. "Mijn Astari." Haar geslacht was glad, een glinsterende nattigheid.

Het haar op de kruising van haar dijen had dezelfde kleur als haar haar, maar zacht en nat waar het zijne stug was. Hij plantte een kus op elk van haar borsten; bij elke kus moest ze even naar adem snakken. Hij deed haar benen uit elkaar en kuste eerst zachtjes haar heuvel; hij scheidde haar lippen en kuste het roze dat er ook was. Alexi huiverde en piepte.

Ze was nu bijna nerveus, ondanks dat ze koninklijk dronken was. Zijn hand gleed over haar dij en plaagde haar geslacht; hij speelde met haar zoals zij met hem speelde, zijn tong raakte haar lichtjes aan en zijn vingers streelden en speels. Hij speelde nu harder, zijn tong bewoog steviger en ze begon te kronkelen.

Hij liet een vinger in haar glijden, ze maakte een jammerend geluid. Haar vuisten waren gebald in de vacht en haar hoofd naar achteren gegooid. Hij duwde nog een van zijn vingers in haar doorweekte gaatje, ze slaakte een nog luidere kreun van vleselijk genot en verlangen. Matthew trok zijn vingers uit en duwde hem er weer in; hij herhaalde dit terwijl zijn tong met haar gezwollen clit in een snelle beweging speelde. Alexi kronkelde van plezier; haar handen vielen weer naar haar borsten en ze kneep erin.

Toen kwam haar linkerhand naar beneden om zijn haar pijnlijk strak vast te pakken en zijn gezicht verder naar beneden te duwen. Matthew begon op haar clit te zuigen en stak een derde vinger in haar, haar heupen begonnen met de beweging mee te bewegen. Al snel was Alexi gespannen; ze begon te sidderen, haar rug gebogen, haar gekreun was veranderd in geschreeuw, "OH JA MATTHEW! STOP MIJN RIDDER NIET!" Hij voelde een golf van sappen zijn tong omringen, het smaakte zo zoet, hij vond het heerlijk en zij ook. Hij keek.

Ze lag op haar te hijgen alsof ze uitgeput was. "Mevrouw, gaat het?" hij vroeg. Alexi greep hem beet en trok hem bovenop haar neer, zijn mond bedekkend met haar eigen mond, ze likte haar eigen nattigheid van zijn lippen. Ze beet hard in zijn oor en fluisterde: 'Ik wil jou.' Ze leidde zijn pik met haar hand, ze was zo nat. Hij ging haar binnen tot grote vreugde van hen beiden, ze kreunden samen in vleselijk extatisch genot.

"Ja…" hijgde ze, "mijn liefste, mijn ridder, mijn Matthew!" Hij duwde zoveel als hij kon in haar en hij trok het terug. Alexi keek hem boos aan, "leg het terug! Oh alsjeblieft!" vroeg ze van hem. Hij gehoorzaamde en zonk weer zo ver als hij kon weg. Hij begon te stoten, haar heupen draaiden mee met het ritme. Het was krachtig; ze kreunden en riepen allebei.

Hij voelde dat hij dichterbij kwam; dat waren de verrukkingen van de engel uit de hemel voor hem. Haar geslacht klemde zich om hem heen en hij huiverde, hij stond op het punt. "Dat is het mijn ridder, oh mijn ridder, mijn lieve ridder, ja, ja, mijn ridder!" Haar borsten vulden zijn handen weer; haar tepels waren stijf onder zijn duimen. Haar benen waren nu om hem heen geslagen en trokken hem dichter naar zich toe, ze waren sterk.

Haar nagels boorden pijnlijk in zijn rug terwijl hij keer op keer tegen haar aan reed, ze schreeuwde opnieuw en kromde haar rug onder hem. Het schoot als elektriciteit door Matthew heen, hij voelde zich licht in het hoofd, kwam het door de wijn? Nee, hij was dronken van Alexi. Hij trok zijn pik terug uit haar kletsnatte seks en liet zijn hete zaad over haar deinende borsten glijden. Alexi duwde haar borsten tegen elkaar om het allemaal op haar te vangen. Het was extase, genot, schreeuwde hij ook.

"JA, MIJN DAME! MIJN ASTARI, JA!" Ze nam een ​​vinger van de witte plakkerigheid en drukte die in haar mond; het kwam schoon uit haar mond, ze pakte een andere vinger en likte die van haar eigen vinger, haar ogen lieten de zijne niet los. Zijn zaad was al snel uit haar borsten verdwenen en Alexi glimlachte opnieuw haar gemene glimlach. 'Mijn ridder,' zuchtte ze.

Daarna ging ze slapen met zijn armen om haar heen, haar gezicht was over zijn borst. De wijn was hem gepasseerd, maar hij was nog steeds dronken van haar, hij glimlachte, hij grijnsde en zijn vreugde nam niet af. De sintels waren bijna uitgestorven en het licht was zo goed als verdwenen uit de tent.

Er hing nu een koude rilling in de lucht, hij bedekte ze allebei met zijn dekens, de wol was krassend maar Alexi was zacht en hij merkte dat het hem niets kon schelen. Matthew lag een tijdje wakker, luisterend naar het geluid van haar ademhaling en de geluiden van vrolijkheid buiten, hij had geen zin om zich bij hen aan te sluiten. Matthew ademde de geur van Alexi's haar in, het was lavendel, en daar was hij ook dol op.

Astari droeg vroeger ook lavendel; hij glimlachte en viel al snel in slaap..

Vergelijkbare verhalen