Secrets of Liberty Mountain: Niemandsland (hoofdstuk 30)

🕑 15 minuten minuten Fantasie & Sci-Fi verhalen

De Society of Sisters en hun terrein op Liberty Mountain waren de trots en vreugde van Sheila's bestaan. Ze wijdde bijna elk uur dat ze wakker was aan haar missie om een ​​organisatie op te bouwen die alles kon weerstaan ​​wat de apocalyptische grillen van het lot op ons afstuurden. De baas van de Kolonie was een vernieuwer die zowel als leider als als volger diende. Net als de Caesars van weleer had ze de bevoegdheid om elk bevel uit te vaardigen dat nodig was om de veiligheid van de groep te waarborgen.

In tegenstelling tot de dictators van het oude Rome, was haar gezag ontleend aan een uitvoerend comité van vijf vrouwen dat het vermogen had om elk gegeven bevel onmiddellijk te herroepen en Sheila zonder kennisgeving uit haar leidende positie kon verwijderen. Het gedrag van de ex-com werd in toom gehouden door het lidmaatschap van de Society. Volgens het handvest van de Society konden vijf leden van de clan een snelle verkiezing houden en de machtspositie herschikken. De kolonie was een compacte, door een dictatuur gedreven democratie. Het deed me denken aan een slang uit de oude mythologie die zijn eigen staart verslindt.

Het netto-effect van de dynamische, onderling afhankelijke spanning binnen hun compacte organisatiestructuur was een opmerkelijk stabiele vorm van zelfbestuur. Sheila was sinds de oprichting van de groep de chief executive officer. Ik was klaar om mezelf eerst in de papierversnipperaar te werpen nadat ik de eerste drie dagen bezig was met het ordenen van Sheila's aantekeningen en dossiers. "Wat is er aan de hand; je bent akelig stil?" vroeg Sheila terwijl ze nog een stapel documenten voor me op het bureau liet vallen. 'Ik heb een hekel aan papierwerk.

Is de positie van de staljongen nog open?' Ik staarde troosteloos naar de berg papier terwijl ik achterover leunde in mijn stoel en een diepe zucht slaakte. 'Wilt u liever mest scheppen dan papierwerk doen?' vroeg Sheila met een bezorgde grijns. Ik haalde mijn schouders op en grinnikte terwijl ik de map in mijn handen bestudeerde en probeerde uit te zoeken op welke stapel papier het lag. Alles had zijn plaats; de truc was om het te vinden.

Ongeveer acht procent van de papieren die ik had doorgenomen, waren gedetailleerde dagelijkse logboeken en gedetailleerde inventarisrapporten. Alles wat geconsumeerd werd, kreeg een kleurcode toegewezen: blauw voor items en voedsel geproduceerd door de Sisterhood, en rood voor niet-hernieuwbare bronnen die alleen van de buitenwereld konden worden vervangen. Op elke regel is er een uitzondering; ijzer had zowel een rode als een blauwe kleurcode. Versleten apparatuur werd omgesmolten tot blokken en gerecycled tot nieuwe gereedschappen door een team van vrouwen die gespecialiseerd waren in metallurgie en smeden.

Alles wat nodig was voor het voortbestaan ​​van de kolonie en dat kapot, vernietigd of zoekgeraakt was, was voor Sheila een cruciaal verlies. De leider van de kolonie plaatste items zoals geavanceerde elektronica, radiozenders en computers bovenaan haar lijst met zorgen. 'We zullen het moeten doen met wat we bij de hand hebben als de shit de fan raakt. We zullen in dit leven geen vervanging zien,' merkte Sheila op terwijl ze de map uit mijn handen nam. 'Of de volgende,' zuchtte ze en liet het rapport in de rode kast vallen.

'Je moet het archiveringssysteem oefenen, Sky. Raak een stuk papier maar één keer aan. Laat een document niet los voordat je er een thuis voor hebt.' Sheila raapte het dossier op en scande het even voordat ze het in de blauwe kast opbergde. "Vraag het me als je niet kunt achterhalen waar het thuishoort.". Mijn baas was een informatie-nazi.

Ze volgde elk aspect van het leven op Liberty Mountain. Het was alsof ze het brein was van een levend wezen waar data en papierwerk het centrale zenuwstelsel vormden. Het was mijn taak om het puinveld met gebruikte gegevens te doorzoeken en op te slaan voor toekomstig gebruik.

Ik bevond me in de zevende cirkel van de hel, gereserveerd voor degenen die een hekel hadden aan kantoorwerk. "Jezus op een kruk, hebben jullie ooit van digitale platen gehoord? Die zijn een stuk makkelijker te hanteren dan al dat papierwerk," mopperde ik en stak een sigaret op. "Elektronische documenten zijn ongelooflijk kwetsbaar.

Deze documenten maken deel uit van onze geschiedenis. We verliezen onze identiteit en onze cultuur als we onze geschiedenis verliezen. Ik vertrouw onze overleving niet toe aan computers.' Sheila haalde een sigaret uit mijn pakje.

'Waarom geef je een miljoen dollar per jaar uit aan ultramoderne computerapparatuur als je daar zo sceptisch over bent? Je hebt volgens je archieven een verschrikkelijke hoeveelheid serverruimte en je blijft je capaciteit uitbreiden. Je groep heeft bijna genoeg opslagcapaciteit om Google te schande te maken.' Ik gooide de as van mijn rook in een leeg koffiekopje. Sheila keek me aan, inhaleerde het trekje en blies een perfecte rookring in mijn gezicht.

Ik ging door de cirkel van piekerig grijs. 'Genoeg hierover. We gaan een wandeling maken.' Sheila veegde het gloeiende puntje tabak van haar sigaret en liet het niet-gerookte restant in de asbak rusten. 'Kom met me mee,' zei ze, terwijl ze opstond en haar hand uitstak om me te helpen. Ik stond op uit mijn luie stoel.

'Walkabout?' Ik schonk mijn baas mijn best verbaasde down-under-grijns en neuriede toonloos de soundtrack van Tie Me Kangaroo Down Sport Harris. 'We zullen geen didgeridoos of wallaby's vinden op deze walkabout. Volg mij," instrueerde Sheila met een hartelijke lach.

We kwamen uit de lift en gingen een paar minuten later de ondergrondse grot onder de cabine binnen. Ik volgde Sheila door het doolhof van stalactieten en stalagmieten tot we merkten dat we door een zijtunnel naar de ingang van een enorme serverfarm, verborgen in een uitgestrekte ondergrondse grot. Een enorm plaatstalen magazijn dat groot genoeg was om een ​​voetbalveld te huisvesten, strekte zich uit over de vloer van de grot onder de gewelfde kamer.

Eindeloze rijen racks met daarin tienduizenden servers stonden opgesteld in een raster patroon in het raamloze gebouw. ​​De brede, slecht verlichte rijen die de wanden van twinkelende machines van elkaar scheidden, gaven het gebouw een griezelig supermarktuiterlijk. "Dit is Athenia, onze digitale versie van de bibliotheek in Alexandrië.

We hebben de afgelopen tien jaar alle wetenschap van de mensheid gedownload en opgeslagen voor bewaring," legde Sheila uit terwijl we naar de controlekamer van de boerderij in het midden van het complex liepen. "Laat me je voorstellen aan de vrouwen die de bewakers zijn van leren," zei Sheila, terwijl ze op de gepantserde deur van het centrum drukte. Ik grinnikte toen ik het bordje boven de deur las: "Welkom bij het Department of Redundancy Department." Iemand had gevoel voor humor. Jennifer en Tammy begroetten We stonden met een warme glimlach bij de deur. Ik kreeg een kuise handdruk van Tammy, terwijl Sheila enthousiaste knuffels kreeg.

Vandaag was Jennifer aan de beurt om ploegleider te spelen, en ze nam snel de leiding over de situatie. Ze was een vrouw met een kleine maat in ze was halverwege de dertig met een nonchalante schoonheid die zelfverzekerde onschuld uitstraalde vanuit het centrum van een wolk van feromonen die seksuele opwinding schreeuwden. Een elektrische vonk van verlangen schokte onze lichamen als een stroomdraad op een regenachtige dag op het moment dat onze handen elkaar raakten eten. Onze ogen werden groot van wederzijdse verbazing toen de lading van vlees op vlees overging, en onze libido's versmolten tot een chemische verbinding die er voorheen niet was. We zaten op elkaars golflengte.

Onze handdruk duurde enkele ogenblikken langer dan nodig was en eindigde met haar duim die zachtjes de rug van mijn hand streelde terwijl ze er een extra liefdevol kneepje in gaf. Ik slikte en huiverde terwijl ik in Jennifers verbaasde en verbaasde ogen keek die me aanstaarden. Ze had hetzelfde gevoeld als ik.

Jennifer en haar collega waren elk gekleed in een grijs-bruine overall die diende als het onofficiële werkuniform van de Sisterhood. De ritssluiting van de supervisor stond open tot aan haar navel en bood een uitstekend zicht op dikke en goed afgeronde borsten. Ik vocht tegen de drang om mijn hoofd tegen haar boezem te laten rusten en zag in plaats daarvan de gouden, robijnrode en zilveren speld ter grootte van een kwart dollar in de vorm van een brandende fakkel die omhoog werd gehouden voor een glimmende zilveren bliksemschicht. "Het leuk vinden?" de supervisor reageerde op mijn aandacht voor haar sieraden. "Uh, eh, ja," stamelde ik met een beschaamde grijns.

Ik was op heterdaad betrapt terwijl ik aan het gapen was. "Wat betekenen deze symbolen?". De vlam- en bliksemsymbolen zijn krachtige iconen. In de geëmailleerde broche zat een boodschap ingebed en de opzichter had de sleutel. Jennifer glimlachte en haar ogen schitterden toen ze mijn vraag beantwoordde.

Ik denk dat ze mijn onderzoek op prijs stelde. "De brandende fakkel vertegenwoordigt kennis in dienst van de beschaving. Het is ook een herinnering dat het geheim van het vuur van de goden werd gestolen met groot persoonlijk risico. De bliksemschicht staat symbool voor de sinistere krachten van chaos en oorlog die onder controle worden gehouden en leren Wij zijn de bewakers van de vlam,' verkondigde ze, terwijl Sheila en Tammy instemmend knikten.

Terwijl we praatten, liepen we ernaartoe om plaats te nemen rond een rustieke eikenhouten tafel in de met glas omsloten kitchenette. Jennifer, ooit de attente gastvrouw, zette een pot koffie en zette een dienblad met versgebakken koffiebroodjes klaar, complimenten van het keukenpersoneel. 'Hoeveel vuur heb je weten te stelen?' Ik roerde meer suiker dan redelijk in mijn koffiekopje en keek rond naar de oevers van knipperende computers die als vuurvliegjes langs de servicepaden fonkelden. "Welkom bij Athena's Operatie Carbon Copy.

Ze heeft de afgelopen tien jaar ongeveer vijftienhonderd terabyte aan gegevens gedownload. Het is een lange weg. Satellietinternet is zo traag als stroop.

om Lake Erie leeg te laten lopen door een frisdrankrietje,' stemde Sheila in. 'Je hebt nog steeds een hoop informatie.' Ik liet een zacht gefluit horen terwijl ik probeerde mijn gedachten rond de cijfers te wikkelen. "Niet zoveel als je denkt.

De hele Library of Congress is ongeveer tien petabyte groot, of tienduizend terabyte zo u wilt, genoeg om vijfduizend servers te vullen. We hebben niet de capaciteit om zoveel machines aan te drijven. We downloaden en bewaren de gegevens om de beperkingen van onze elektrische voeding te omzeilen," legde Tammy uit tussen slokjes Colombiaanse java door. "Dead store?" vroeg ik.

Ik had nog nooit van de term gehoord. bel het vullen van een solid-state of mechanische harde schijf. We indexeren de inhoud, ontkoppelen de schijf en bewaren deze op een plank voor toekomstig gebruik. Het is een beetje onhandig, maar het werkt,' zei Tammy lachend.

'Ik dacht dat je computers niet vertrouwde, maar de maatschappij heeft een aanzienlijke hoeveelheid middelen geïnvesteerd in computertechnologie? Wat is het punt? Niets van dit spul zal je helpen om de dag te overleven dat alles in een handmand naar de hel gaat.' Ik staarde de faciliteit rond en schudde verbijsterd mijn hoofd. 'Klopt. Geautomatiseerde records zullen op korte termijn niet veel helpen. Wat we hier doen is voor de lange termijn,' zei Sheila, terwijl ze zichzelf nog een kop koffie inschonk.

De blanco uitdrukking op mijn gezicht vertelde Sheila dat ik het niet snapte. De link tussen computerbestanden en overleven ontging me "Beschavingen komen en gaan op het getij van de geschiedenis. Veel van de verzamelde mensen gaan verloren, worden vernietigd of vallen uiteen wanneer ze instorten,' tikte Sheila met haar vinger op het tafelblad om de nadruk te leggen.

'Hoe meer infrastructuur er nodig is om de kennis in stand te houden, hoe groter de verspilling. De wetenschappelijke vooruitgang van de mensheid kwam tot stilstand voordat deze achteruitging toen het Romeinse Rijk instortte en in brand vloog. De daaropvolgende donkere eeuwen duurden meer dan duizend jaar.' Haar ogen werden troebel bij de herinnering aan verloren.

"Denk je echt dat het zo erg zal zijn?" Ik nam een ​​slok van mijn koffie en bestudeerde de drie vrouwen. Ik wist niet of ik in de aanwezigheid van heiligheid of vleermuisgek was. Deze meiden hadden de afgelopen vijftien jaar een droom nagejaagd in een konijnenhol. "Ik weet niet wanneer, hoe of waarom alles naar de hel zal gaan, maar ik weet dat het eerder vroeger dan later zal gebeuren. De structuur van de samenleving is te dun geweven en de draden zijn te zwak en gerafeld om weerstand te bieden aan een grote ramp." Terwijl ze sprak, maakten Sheila's vingers cirkels rond de peper- en zoutvaatjes.

"Het hele wandtapijt zal ontrafeld worden als we één draad in het weefsel van de samenleving verliezen", verwoordde Tammy Sheila's gedachten. "Een Single Point Failure zal alles naar de grond doen tuimelen. Coronale massa-ejecties die de aarde troffen in 1859 en 1921 beschadigden telegraafcommunicatiesystemen, maar hadden weinig langetermijneffecten. Het zou de beschaving op de knieën brengen als het vandaag zou gebeuren.

Wij zijn volledig afhankelijk van het elektriciteitsnet, elektronische communicatie, internet en computers om te overleven," dronk Sheila haar koffie leeg en zette het lege kopje bij de gootsteen. "Zal dit project genoeg zijn om een ​​nieuwe donkere eeuw te voorkomen?" Ik wreef over mijn nek en betastte mijn ketting terwijl ik naar de klok aan de muur keek. "Nee, dat zal niet," schudde Sheila haar hoofd.

'Niets wat we hier doen, zal voorkomen dat de nacht valt.' Ze zag eruit alsof ze op het punt stond in tranen van wanhoop uit te barsten. "Waarom zou je dan de moeite nemen? Wat heeft het voor zin?". 'Niets van wat we hier doen zal voorkomen dat de zon ondergaat, maar we kunnen de dageraad bespoedigen. We hebben deze kennis nodig om te herbouwen en te herstellen,' knikte de leider van de Sisterhood goedkeurend naar de reeks lichten. "Wat voor gegevens heb je gedownload?" vroeg ik terwijl ik rondkeek naar de rijen flikkerende machines.

"Zo ongeveer alles wat we te pakken kunnen krijgen. Technische handleidingen, onderzoeksdocumenten, instructievideo's, harde wetenschap, landbouw, filosofie, wiskunde, veeteelt. We repliceren en verdichten de som van alle menselijke kennis.' Sheila veegde verschillende lokken weerbarstig haar uit haar ogen en leidde me het magazijn uit naar de hoofdkamer in het ondergrondse grottenstelsel.

We namen plaats op een knusse bank met uitzicht op het mistige meer met warmwaterbronnen. Bijna verdwaald in stoomwolken zoemden de dubbele turbines en generatoren terwijl ze heet water in elektriciteit omzetten. 'Vergeef me, maar ik ben sceptisch.

Denk je echt dat je digitale referentiebibliotheek een nieuwe donkere eeuw zal verkorten?' Ik gooide een kiezelsteen in het water en keek naar de rimpelingen die zich over het oppervlak van de vijver verspreidden. Welke waarde zullen de eeuwen hebben voor een uitgehongerd gezin dat probeert een barbaarse invasie overleven?. "Nee, er is geen manier om te voorkomen dat de nacht valt. Het beste wat we kunnen doen is de vlam levend houden.

Misschien is de nacht dan niet zo lang of donker.' Sheila's steentje plonsde in de vijver naast het mijne. 'We zijn vergeten hoe we zelfvoorzienend kunnen zijn. Weet jij hoe je jezelf en je gezin moet voeden als de schappen van de supermarkt leeg zijn?' Ze keek me in de ogen en wachtte tot ik antwoordde.

Ik schudde mijn hoofd. Ik was overgeleverd aan de voedselketen. leven van het land sinds we uit de bomen naar beneden zijn geslingerd.

We hebben het eerder gedaan en we kunnen het opnieuw doen. Naast cultuur en geschiedenis, lag onze primaire focus op het vastleggen en catalogiseren van de verloren overlevingskunsten.' Sheila verschoof op de bank terwijl ze warm werd voor haar onderwerp. Het is iets anders om de barbaren op afstand te houden. Hoe ga je dit allemaal beschermen?" Ik stond op en zwaaide met mijn armen naar de oneindige grot en alles wat daarachter in de duisternis lag. "Ik weet het niet.

We kunnen het niet alleen. We zullen moeten evolueren en groeien," zei mijn baas terwijl ze haar hand op mijn schouder legde. 'We moeten praten, Sheila.' Ik nam haar hand van mijn schouder en hield die in de mijne terwijl ik mijn lichaam naar haar toe draaide. "Ik hou van je droom; het is zo nobel als stront, maar ik heb ernstige problemen met je plannen en onze toekomst." Ik hield zachtjes haar hand vast terwijl Sheila's ogen groot werden van verbaasde bezorgdheid. Ik voelde dat ze zich probeerde los te maken.

"Nee, zo is het niet." Ik legde mijn hand op haar schouder en keek haar in de ogen. "Ik ben de hele tijd bij jou en de Society. Je hebt mijn belofte, ik zal doen wat ik moet doen om ons te helpen overleven," pauzeerde ik en haalde diep adem. "Wil je mijn grootste zorg horen?" Ik masseerde zachtjes haar schouder en sleutelbeen terwijl ik haar angsten troostte. Luister, we hebben geen dienst voor de volgende…' Sheila zweeg even, terwijl ze op haar polshorloge keek, fronste haar wenkbrauwen en schudde haar hoofd.

'Vergeet het maar. We gaan op vakantie met een busman. Spreek duidelijk zodat ik je mening beter kan kennen,' grijnsde Sheila, terwijl ze de toestemming van het Genootschap invoegde om onaangename waarheden te spreken en ongewenste vragen te stellen.

'Oké, laten we uitgaan van het beste van het slechtste; alles raakt de fan, en je plannen zijn enorm succesvol. Liberty Mountain overleeft de apocalyps zonder een schrammetje,' ik bestudeerde Sheila's ogen en ving een zweem van een glimlach op toen ze aan succes dacht. Op de dag nadat de wereld vergaat en wij alleen zijn. Hoe kunnen zevenendertig vrouwen en één oude man deze vallei tegen een vijandige en wanhopige menigte houden?.

Vergelijkbare verhalen