Dromen op het dak

🕑 15 minuten minuten Humor verhalen

Het beton is kouder dan ik dacht. Meer schurend. Zoals schuurpapier en die kleine, pijnlijk irritante kiezelstenen die zich een weg banen in je schoenen als je een kind bent dat dronken is van gesuikerde dranken en als een vleermuis door de speeltuin rent. Zorgvrij. Onschuldig.

Gelukkig. De verdomde goede oude tijd van poptaartjes, laat opblijven met het eten van jellybeans en het kijken naar Power Rangers. Vechten over de genegenheid van Monica Lewis tijdens de pauze. Scholastische boektarieven en de Harry Potter-rage… jaren voorbij in een waas van tijd.

Ik adem diep in en doe een onhandige stap naar voren en omhoog, armen gespreid als een koordkunstenaar. Philippe Petit herboren. Wachten op de bloedstollende schreeuw van afschuw en woede van familieleden die door de gesloten deur van het dak barsten. Geschrokken verrassing en splat gaat de buck ass naakte tiener draagt ​​een polka dot ziekenhuisjurk als een cape.

"Huh… nou dit is interessant en toch… par voor de koers," een fluweelzachte stem spint met luie desinteresse. "Tenzij je kunt vliegen natuurlijk. Dat zou een nieuwe zijn.

Fallers en jumpers zijn zo pass, weet je? Je wacht en wacht op de koerscorrectie. Peter Pan feeënstof. Nee. Nada.

Gewoon knarsen en splatten. Allemaal dat bloed maakt me misselijk en verdomd hebben we er veel van in ons. Het zou je verbazen, laat me je dat vertellen. Net als de pis van een dronkaard, blijft het maar stromen.' Een klein belletje als een giechel morst in de koele avondlucht; alsof deze vreemdeling zojuist het meest amusante heeft gezegd dat de hele dag is gehoord.

Ik blaas langzaam de adem uit die ik had ingehouden en stap naar beneden, struikel en val terug, recht in de met kussens beklede borst van de giechelende vreemdeling. De geur van kersencola, vanille en gummyberen doet me watertanden. 'Blij me te ontmoeten, hè?' de vreemdeling zucht in mijn oor, hand streelt mijn dijbeen, "of pak je warmte in voor de dubbele tik voor het geval je de Peter Pan-duik niet overleeft?". Het mysterieuze meisje laat een hand langs mijn been glijden en in de zak met opgerolde stripboeken. Ze schuift ze naar buiten, met de bedoeling om zo nu en dan lichtjes met haar knokkels mijn binnenkant van het dijbeen te strelen.

"Ooooh. Daredevil, huh? Grote komische nerd? Heb je de show gezien? Charlie Cox heeft de schattigste kont." Ze laat nog een muzikaal gegiechel horen waarbij het haar in mijn nek omhoog gaat. Iets norser dan de bedoeling was zeg ik: "Meer gehoord dan gezien. Hetzelfde geldt voor de strips.". "Hoe gaat dat?".

Ik zwaai met een hand voor mijn gezicht. "Mijn broertje dacht dat ik het misschien leuk zou vinden. Dit zijn zijn favoriete nummers. Die schatverzamelingsvink die iedereen als kind krijgt.

Voor hem zijn het strips. Ik denk dat hij hoopt dat ik nu meer op Murdock lijk dan… nou… mij.". "Jij?".

Ik draai me om zodat ze kan zien wat ik niet kan. "Blind.". "Chemische plons?".

Ik grinnik droog. "Kanker.". "Fuuuuck. Zoals Deadpool tenminste? Dat is nog zo'n schattig kontje waar ik graag mijn tanden in zou zetten.".

"Helaas niet. Of misschien gelukkig. Nog steeds die baby-gladde huid in plaats van de topografische kaart van melaatsen.".

Dat levert weer een lach op. Ik knipoog, wijs naar een plekje bij mijn slapen. "Tumoren hier. Goedaardig. Tot nu toe.

Maar ze hebben mijn ogen verwoest. Geen films meer. Geen videogames.". "Geen volle manen en oceaangolven meer.".

"Geen voetbal.". "Geen porno.". 'Dat heb ik nog nooit,' zeg ik verontwaardigd.

Ze drukt een hand op mijn borst. "Heetbloedige tiener zoals jij? Die onzin uitkraamt.". 'Wat dan ook,' haal ik mijn schouders op en draai mijn hoofd uit gewoonte om blind oogcontact te vermijden. "Jammer dat je mijn kont niet kunt zien.

Ik zou graag die babyblues erop laten trainen.". Ik rol met mijn blinde ogen en voel haar weer naar zich toe trekken, stel me voor dat ze me met Sherlockiaanse belangstelling aankijkt. "Je bent toch echt niet met me aan het neuken, of wel? Geen verborgen ninja-vaardigheden en superhoge zintuigen? Of een stoere buitenlandse meid met messen?". "Niet meer dan de gemiddelde boost die de blinden krijgen. En ik denk dat het Sais zijn.".

Een vinger drukt tegen mijn neus. "Wat dan ook, nerd.". Ik steek blindelings uit om de strips van haar terug te plukken en weer in mijn zak te laten glijden.

'Ben je van plan die te lezen?' ze plaagt. Ik haal mijn schouders op. "Alleen als je me je ogen laat hebben. Ik ken een chirurg.". "Ik wed dat je dat doet.".

"Hoe dan ook, strips zijn niet echt toegankelijk voor blinden, weet je. Meestal kunstwerken. Geen braille. Het niet kunnen zien van de kunst verpest de ervaring een beetje.". "Dat is waar.

Maar… zou je liever een paar belachelijk overdreven, tweedimensionale tieten getekende maagden zien of een gevoel van het echte werk geven?" Er is een lange, uitgesponnen pauze. Een schoen tikt op het beton tegen de jingle of Jeopardy. Ik kan de onaangename f van schaamte die mijn gezicht verbrandt of de ongelukkige omleiding van de bloedtoevoer van mijn lichaam in een meer… zuidelijke richting niet beheersen. "Vroeger las ik kinderen in de bibliotheek in sommige weekenden voor", vervolgt ze.

"Ik heb er een beetje leuke voice-acting in gestrooid om ervoor te zorgen dat ze terug blijven komen. Kleine shit-demonen vonden het geweldig.". Ik knik mee, hoofd zoemend van de kersen-cola- en vanillegeuren die mijn hersenen zo effectief op de spin-cyclus laten draaien dat ik zweer dat ik een wazig beeld van haar kan zien. "Ik zou bereid zijn een stap extra te doen als er… promiscue scènes zijn," fluistert ze in mijn oor, met haar heup tegen de lul gedrukt die ik als een hel probeer te voorkomen dat ik uit mijn dunne ziekenhuisjas puil.

Ik slik. "Je zegt het niet.". "Natuurlijk zeg ik!" ze zingt en duwt weg.

"Als we dit nu gaan doen, doen we het goed.". "Ik ben het er nooit mee eens geweest.". Ze klopt op mijn kont. 'Dat heb je zeker.

Nu. Voorbereidingen en plengoffers!' Het geluid van een metalen dop die losdraait vult mijn oren, gevolgd door een nogal onvrouwelijk slikken van iets vloeibaars. Dertig seconden later drukt ze een cilindervormig voorwerp in mijn handen.

"Neem een ​​grote slok van mijn kijk op een appeltaart.". "Echt waar? Alcohol voor de kankerpatiënt?". "Alcohol? Fuck nee. Appeltaart-cannabismilkshake, mijn vriend.

Een veel slechter idee. Maar de beste ideeën zijn altijd, nietwaar?". "Mijn moeder vermoordt me als ze erachter komt. Chemopotentieel heeft haar al bang gemaakt.". 'Ik wed dat dat je er nooit van heeft weerhouden om ondeugend te zijn.' Ze trekt de rug van mijn hand tegen haar mond zodat ik haar zachte lippen voel buigen in een brede glimlach.

'Schuldig,' geef ik met tegenzin toe, terwijl ik de thermoskan van haar overneem en een brouwsel drink dat me bijna onmiddellijk zachter maakt. Ik dacht dat ze er misschien een op mij had. Zacht plagen om me van de richel af te praten. Misschien zelfs een van moeders ingehuurde gozers om me op te vrolijken.

Niet dat ik ooit overwoog om een ​​zwaan van het dak af te duiken. Ik ben blind, niet depressief. En toch zit ze er helemaal in.

Zozeer zelfs dat ik bijna kan visualiseren wat ze aan het doen is. Van richels springen. Draaien.

Draaien. Schoenen die over het beton schrapen stroomt ze in en uit verontrustend indrukwekkende mannenstemmen van bourbon en sigaretten en de melodieuze tonen van zwoele spinnende vrouwen. Ze levert elke regel en innerlijke monoloog alsof ze Shakespeare leest: passie en pijn en piekeren. En alle verdomde geluidseffecten die aanwezig zijn in verdomd dichtbij elke strip. PAUW! BAM! ZWOOS! KRUIS! KABOEM! BZZZZ! Ik moet er zo hard om lachen dat ik zweer dat mijn ribben zullen barsten en mijn longen zullen barsten in een rode regenbui.

En dan is het maar al te snel voorbij en wens ik dat Trevor me langere nummers had gegeven. Ik weet niet of het de cannabis is of zij, maar er is een hitte in mij die ik niet meer heb gevoeld sinds mijn zicht begon te vervagen. Ik voel me… heel. "ACT II is finito", kondigt mijn vreemdeling ademloos aan. Ik geef haar een ongemakkelijke lage klap terwijl ik mijn teleurstelling probeer te verbergen.

"Wat mis je het meest?". We zitten op de rand van het dak, benen bungelend in de ruimte. Ze wordt tegen me aan gedrukt en ik voel haar warmte naar me uitstralen. Ik denk even na, genietend van haar aanwezigheid en het zachte leren jack onder mijn blote kont.

"Kunnen we dat schattige kleine kontje toch niet schuren?" had ze gezegd. Ik haal mijn schouders op. "Twijfel of ik een antwoord heb dat niet zo cliché is als fuck.". Ze stoot haar schouder tegen de mijne. "Ik twijfel er niet aan.

Maar dit is geen literatuurklas met een pietluttige professor, gast. Wat is het eerste dat in je opkomt?". "Ik weet het niet… verhalen denk ik? Dagdromen?". "Verhalen?".

"Ik bedoel het visualiseren van verhalen. Brail doet het goed genoeg. Dat is het probleem niet.

Ik kan nog steeds lezen, alleen in plaats van zien.". "En?". 'Maar hoe langer je zonder zicht blijft, hoe meer je… vergeet. Je probeert je te herinneren hoe dingen eruitzien.

Bossen. Meren.' Ik geef haar een duwtje deze keer. "Mooie vrouwen.". "Ah. Ik zou een playboy-model kunnen zijn voor zover je weet.

Of ik zou een genetische freak kunnen zijn met vier ogen en een enkele wenkbrauw. Of een kerel met een pik die geil is op je gebobbelde, leliewitte kont.". Ik beef.

"Ik denk dat dat een ander probleem is om toe te voegen.". "Nieuwe mensen ontmoeten terwijl je blind bent, is als een doos chocolaatjes hè? Je weet nooit wanneer je een mysterieuze lul krijgt.". ik kreun. "Wat?". "Dat is een cliché-referentie die de samenleving moet dumpen.".

"Wees geen ezel.". "Jij eerst.". "Brutale klootzak," lach je. "Hoe dan ook. Het is nog erger als je je iets probeert voor te stellen dat je hebt gelezen en dat je niet kunt.

Het is alsof je hersenen vergeten hoe ze vormen en kleuren moeten verwerken. Frustrerend als een verdomde.". "Ik wed.". We zeggen de volgende paar ogenblikken geen van beiden iets totdat ze mijn hand in de hare neemt en me dicht tegen zich aan trekt tot onze neuzen zachtjes tegen elkaar drukken. "Jij vertrouwt mij?".

Ik trek een wenkbrauw op. "Je trekt me een Aladdin aan? Nu schraap je echt het vat van de popcultuur.". "Uh-huh.

Verdomd ritje op het vliegende tapijt, schat. Je bent mijn Jasmine," fluistert ze warm in mijn oor terwijl ze mijn blote kont omhult, "en ik ben in de wensvervullende stemming.". "Dus nu ben je Geest, hè?". Haar armen glijden om mijn middel.

"Blijf je praten, of moet ik je op de ouderwetse manier het zwijgen opleggen?". "Oude mode…". Warme lippen versmelten met de mijne en tegelijkertijd trekt ze ons over de richel en de zwaartekracht in. Mijn hart maakt een sprongetje en mijn lul schiet omhoog, in het niets. "Open je ogen.".

"Hoezo?". "Open je ogen.". "Ze zijn… Oh." Omdat ik blind ben, vergeet ik soms wanneer mijn ogen open zijn en wanneer ze gesloten zijn. Daarom hou ik zo van zonnebrillen.

Maakt interacties met mensen minder ongemakkelijk. Langzaam vallen mijn oogleden uit elkaar en, onmogelijk, begint er licht naar binnen te sijpelen. "Ik kan je je gezichtsvermogen niet teruggeven. Maar… ik kan je iets anders geven.".

'Ik niet,' mompel ik verward. Het is alsof je in een muur van wit licht staart. "Geef het een paar ogenblikken.

Maar in de tussentijd…" Ze trekt me naar binnen voor nog een kus en het is ook niet de voorlopige variant. Het is het soort met een enkelvoudig doel. Krijg een lul zo hard mogelijk en zo snel mogelijk. 'Je hebt ze weer dichtgedaan,' giechel je. "Het is een beetje… moeilijk om het niet te doen," antwoord ik, terwijl mijn volgezogen lul in haar dij steekt om de nadruk te leggen.

"Sorry geen sorry," fluister je. "Nu open.". Voorzichtig laat ik ze openschuiven.

En mijn hart springt in jumping jacks. "Wat denk je?" zeg je, ronddraaiend in een cirkel. "Je bent een geluksvogel. Die playboy-bitches zouden willen dat ze zo'n lichaam hadden.". Ik ben verbijsterd.

Verbijsterd. Verward. Niet zozeer door het feit dat ik kan zien, of dat we in een leegte van lege ruimte zweven, maar door je schok van ingewikkeld zilveren haar en de snelwegen van aderen en slagaders die neonblauw bloed rondpompen net onder een gladde, obsidiaanhuid.

"Jij… jij.". "Ja, ik", grijnst ze. "In al mijn glorie.". "Ik begrijp het niet.".

Ze grijnst met een stel pareltanden. "Ik ook niet echt. Ik werd jaren geleden zo wakker. Geen rijm of reden.

Gewoon een gestoorde religieuze vader die me het huis uit heeft geschopt. Satans gebroed en al die shit. Hoerenmoeder." Ze haalt haar schouders op.

"Niet dat het ertoe doet.". "L…". Ze zweeft naar voren en strekt zich uit om met koele handen mijn gezicht te bedekken. "Denk niet na. Het zit alleen maar in de weg.

Zoals ik al eerder zei, ik kan je ogen niet genezen. Wat ik kan doen is…" ze pauzeert, breder glimlachen, "creëer een tijdelijke wereld waarin je Een plek die je kunt bezoeken als je leest. Een ander soort zien.' Ze tikt op mijn hoofd. "Hier.".

"Maar…". "Oh hou je mond en geniet van de vangst, maagd.". "Wie zei dat ik was…" Ze onderbreekt me weer met nog een verschroeiende kus, een die aanvoelt als vuur en ijs. 'Je draagt ​​helemaal te veel,' kreunt ze, terwijl ze met haar handen de ziekenhuisjas van mijn lichaam trekt. We zweven gewichtloos in de leegte, monden versmolten en tongen vechten om dominantie.

Het is als een droom. Hoewel, ik denk dat het niet zo erg is. Het is. En toch is het verre van dat. Het is realiteit en droom die zo perfect aan elkaar zijn gelast dat je niet kunt zien waar de ene begint en de andere eindigt.

Hongerig klem ik me vast aan een rechtopstaande tepel die smaakt naar ijs en kersenschoenmaker. 'Fuck,' gromt ze, terwijl ze haar heupen heen en weer draait tegen mijn buikspieren en het puntje van mijn erectie. Grijnzend schuif ik een hand tussen ons in en steek mijn duim in haar stromende plooien en mijn middelvinger door de gerimpelde ring van je strakke kontgaatje. Haar slanke vorm spasmen en een kreet van plezier tranen van haar lippen.

'Misschien… niet… een maagd,' hijgt ze. 'Porno,' grap ik terwijl we met een ton door de leegte rollen, vinger en duim langzaam haar op een niet-bestaande beat pompen. 'Eet me op,' eist ze, heupen op het ritme van mijn stoten.

"Nutsvoorzieningen.". 'Mmhmm,' plaag ik, terwijl ik de stoten langzaam laat kruipen. "Kan die geest van jou het laten smaken naar hete toffees en slagroom?".

'Kinderachtig,' hijgt ze, 'maar te doen. Nu aan het werk.' Haar benen krullen omhoog en haar voeten vinden steun op mijn schouders om mijn hoofd naar haar soppende kut te duwen. Een stukje zilverbont siert haar glanzende kruis van obsidiaan. Ik druk mijn neus tegen haar gezwollen clit, grinnikend terwijl ze jammert van nood.

"Ruikt absoluut naar fudge," grijns ik, terwijl ik haar natte stomende kutje besnuffel. "Natuurlijk ben je niet de creatie van een perverse striptekenaar.". 'Hou je mond,' sist ze. "Jij eerst." Ik duik erin, mijn mond verzegeld rond mijn maaltijd van hete toffees poesje en slagroom opwinding. Ik ben niet teleurgesteld.

Zelfs de meest getalenteerde Belgische chocolatier kon niet zoveel smaak naar voren brengen. Het is bitterzoet met subtiele hints van warmte, zoals chili fudge. 'Fuck,' gromt ze. "Meer. Dieper.

FUUCK!". Haar benen knijpen om mijn hoofd; Ik reageer met mijn tong zo diep mogelijk om haar gestage stroom romige vloeistoffen te verslinden. Een warme elektrische buzz bouwt zich in me op naarmate ik meer slik, zoals die suikerstorm uit mijn kindertijd die zou ontploffen in een uitbarsting van chaotische, destructieve energie. Mijn lul zwelt pijnlijk op, wanhopig op zoek naar zijn eigen smaak van getalenteerde kutjes.

Ik duw haar benen omhoog naar haar gewatteerde tieten en staar even, opnieuw in vervoering door de levendige gloed van haar bloedsomloop die het blauwe gloeiende bloed rondpompt. Ik neem nog een paar luie likjes van haar verzadigde kutje, duik dan lager om mijn tong over haar gerimpelde ster te laten zoemen. "Klaar?" vraag ik, zonder eens de moeite te nemen om op antwoord te wachten. Ik duw langzaam in haar strakke, boterachtige kut, genietend van elke rimpeling van haar innerlijke spieren rond mijn kloppende pik. Maar zodra ik het dieptepunt bereikt, grijpt mijn lul en mijn lichaam trilt pijnlijk alsof elke spier tegelijk verkrampt.

'Dat was je zeker,' piept ze smachtend, halverwege tussen een kreun en een giechel. "Fuck," brul ik. Mijn eikel splijt en mijn ballen ontketenen een kanonschot van kokend heet zaad. Ik trek je stevig tegen mijn borst en we draaien door de leegte als een achtbaan zonder zwaartekracht, mijn pik spuugt steeds weer en opnieuw totdat het rond de zeehond borrelt als een gesprongen dam.

Haar mond vindt de mijne wanneer de spurts langzaam druppelen. We vechten lui met tong en nagels en tanden tot ze hijgend wegtrekt. "Meer," vraag je, heupen knarsend, kutje dat kurkentrekker rond mijn pijnlijk overgevoelige pik draait.

'Meer? Ik denk dat ik er geen meer heb,' piep ik. 'Je bent het vergeten,' grijnst ze terwijl ze op mijn hoofd tikt. "Mijn creatie. Mijn regels.". "Fuck me," kreun ik geërgerd.

"Ik ben van plan om.". Tegen het einde van de tiende ronde zijn we allebei een verwarde, omgekeerde puinhoop van vlees. Een gestage stroom van sperma lekt nog steeds uit haar beide misbruikte gaten en uit haar mondhoek. Het zit in haar haar.

Wreef in haar lichaam en de mijne als lotion. Ik schoot lui op haar rommelige kut, haar rommeligere kontgaatje, en slurp onze gecombineerde vloeistoffen op als een verslaafde drug. Evenzo is haar mond verzegeld over de kruin van mijn leeglopende erectie en zuigt ze elke laatste druppel van mijn zaad naar beneden alsof het de laatste bron van vloeistof op de planeet is. "Dus, wat nu," vraag ik, terwijl ik door haar haar streel.

Ze nestelt zich in de holte van mijn arm en zucht. "Je moet wakker worden.". "Waarom?".

"Je kunt hier niet oneindig blijven, Sam.". "Wat als ik dat wil?". "Niet hoe het werkt.

Je zult wegkwijnen.". "Is dit het dan?". "Mijn excuses.".

Ik blies een adem uit waarvan ik niet wist dat ik het inhield. "Vertel me dan tenminste je naam.". Ze grijnst in mijn schouder en fluistert een naam die klinkt als muziek.

Enige tijd later. Ik strijk met mijn vingers over de brailleletters, wanhopig op zoek naar mijn geest om het verhaal tot leven te brengen. Gefrustreerd dat het niet werkt, sla ik het boek dicht. 'Je geeft niet zo gemakkelijk op, hè?' vraagt ​​een bekende stem.

"Ik dacht…". "Ten onrechte," giechelt ze en verschijnt voor mijn blinde ogen..

Vergelijkbare verhalen