Iets over Jennifer

Jennifer heeft zeker een mooie gevangen.......…

🕑 12 minuten minuten Interracial verhalen

Jennifer was een erg verlegen meisje, maar toch een intelligente leerling in de klas. Ergens in de uithoeken van Liverpool stond een huis, waar Jennifer met haar ouders en broer woonde. Haar vader was een executive, hij was heel zachtaardig van aard, een zeer charmant persoon, haar moeder Barbara was een typische huisvrouw, bezig met klusjes, de een of de ander… wenste vaak dat het leven een wending kon nemen, nee ze was geen jaloerse dame, ze had zowel rijke als middenklasse vrienden, ze was gewoon zichzelf… ze wilde gewoon het leven opfleuren. Dus, terug naar Jennifer, ondanks dat ze verlegen was, communiceerde Jennifer met jongens, niet veel… maar ze kon met weinigen van hen opschieten, zoals de meeste meisjes hield ze de meeste vrouwelijke vrienden en ze hield van ze allemaal, ze had ook mannelijke vrienden, maar ze kende haar grenzen. Jennifer volgde haar eigen mode, bruin haar vastgebonden in een paardenstaart, pruilende lippen getuit, waardoor ze nog zachter werden.

Fatsoenlijke strakke spijkerbroek en een t-shirt, ze hield er niet van om veel te verklappen, maar ze was ook niet ouderwets, ze wist dat ze bewonderenswaardig moest zijn, maar zeker niet vulgair moest worden. Ze hield er niet van om 'hot' of 'sexy' genoemd te worden, ook al genoot ze stiekem van aandacht van mannen. Als meisje van negentien was ze heel gezond, ronde en gewelfde heupen, goed getinte benen en dijen, haar gebruikelijke aandacht ging altijd naar haar rug, naar haar billen, ze wist dat ze rond waren, misschien net iets te rond en rond, dacht Jennifer bij zichzelf… eigenlijk vond ze het leuk, haar billen een beetje vlezig leek zeker hot voor haar, het dragen van strakke jeans plaagde zeker haar ronde billen, de twee hopen vlees leken gewoon tegen de stof te vechten en gewoon vooruit te steken uit.

Jennifer vond het helemaal niet erg, sterker nog, ze vond zichzelf een vrouw en een vrouw met behoorlijke rondingen. Voor haar leeftijd had ze geen grote borsten, maar een behoorlijk paar van twee ronde borsten. Ze bewonderde haar borsten, ze wist dat ze op een dag net zo aantrekkelijk zou zijn als haar moeder, om nog maar te zwijgen van het feit dat Jennife vaak naar de kamer van haar ouders gluurde om te zien hoe haar moeder haar bh verwisselde, daarom had Jennifer al geconcludeerd dat haar moeder inderdaad een lichaam had uitgevoerd om echt naar kijken. Dus terug naar Jennifer. De hele buurt in de straten van Liverpool kende deze jonge vrouw, ze onderhield een gezonde gelukkige relatie met al haar buren.

Ze hield van kleine kinderen, maar tot op zekere hoogte totdat ze haar niet op de zenuwen werkten, ja, ze stemde ermee in om te babysitten, soms zelfs meer extra uren… niet om de hele tijd door te brengen met lastige snotaapjes maar voor wat extra geld Jennifer genoot van het werk, de kinderen hielden veel van haar, ze kon goed opschieten met de kinderen. Jennifer was vol glimlachen en sushine, ze was positief, zorgzaam en aardig, ook al was ze stiekem ondeugend en speels, Jennifer durfde nog niet te flirten met een jongen, ze was niet tussen veel jongens op school, ze durfde niet te benaderen of wachten op een kans. Jennifer hield ervan zichzelf te zijn, ze hield van dingen die beperkt waren, zelfs gekleed zijn of tijd doorbrengen met vrienden, ze was niet in pubs of clubs of zelfs nachtclubs.

Ze had veel van zulke uitnodigingen van vrienden afgewezen, ze wist hoe dan ook, ze moest thuis zijn, en dat is alles, ze gaf niets om de wereld… ze hield ervan om op haar eigen manier te zijn. Ze was lief, ze was zorgzaam, ze was ondeugend, ze was gewoon Jennifer. Jennifer was zich gedeeltelijk bewust van alle aandacht die ze kreeg, seksueel. Ze had een behoorlijk rond figuur en tekende wel een paar ogen, een van hen was de zwarte bluesman die in dezelfde straat woonde, slechts een paar huizen verderop, zijn huis was op de een of andere manier heel klein, versleten en behoorlijk oud.

De bluesman was bijna een man van middelbare leeftijd, licht gerimpeld gezicht, ruw paar grijszwarte baard en snor, blijkbaar 45 jaar oud. Glanzende kale kop, meestal glinsterend met grote zweetdruppels. Nee, nee… de man was geen boef of schurk, hij was heel fatsoenlijk en vriendelijk, ook al liet hij het nauwelijks merken. Omdat hij in een bijna blanke gemeenschap zat, voelde hij zich een beetje ongemakkelijk om met buren om te gaan, maar hij maakte ook een aantal leuke kennissen, hij wist dat de meeste ouders hem echt niet mochten, keek hem aan met de 'het grote zwarte monster zal nu eten de blik van onze kinderen, de bluesman kon het ook niet schelen. Hij wist dat hij mensen had die hem leuk vonden, mensen die hem haatten, hij was gewoon zichzelf, zittend op het balkon van zijn huis, met een paar trommels, achterover leunend op de fauteuil, genietend van de zachte warme bries.

Toen de avond naderde, vulde het geluid van zijn ruwe handpalmen op de drums de hele lucht, de oren van de buren, sommigen vonden het vreselijk irritant, sommigen genoten er echt van. Het leven voor de bluesman was alledaags, dus terug naar Jennifer. ze had zeker de fantasie van de bluesman veroverd, niet slechts één keer, maar een paar keer. De bluesman vond Jennifer mysterieus mooi, het was bijna haar persoonlijkheid die hem steeds nieuwsgieriger maakte, ze was niet jaloers, ze droeg geen goedkope jurken om zichzelf te onthullen, ze was niet bitchy zoals de meeste meisjes die hij had gekend . Dat was niet alles, het oude paar ogen van middelbare leeftijd werd vaak getrokken door het zachte, zijdeachtige bruine haar, vastgebonden in een paardenstaart, aflopend naar een prachtig paar blauwe ogen en naar pruilende roze lippen, net als rozenknoppen, de frisse bleke romige huid, zo glad en zo boterzacht, dacht de zwarte bluesman, terwijl Jennifer langs zijn huis liep, hij vaak twee keer op zijn drums sloeg.

Het was zoals elke gewone dag, het kon Jennifer gewoon niet schelen of enige aandacht aan de man schenken. Ze vervolgde haar weg. De bluesman liet altijd zijn oog vallen op het paar van haar fijne billen die de hele tijd wiebelden terwijl ze liep, het strakke materiaal van de spijkerbroek probeert zo hard om de greep van de twee vlezige terpen vast te houden, zo zacht als broodjes… dacht de bluesman, zijn ogen hadden veel magere meisjes gezien… hij leek erg tevreden met Jennifer's gezonde lichaamsbouw.

Het meisje was een engel, dacht de bluesman… zijn handpalmen streelden over het oppervlak van de drums, zijn vingers tikten ertegen. Jennifer was zich op de een of andere manier bewust van de blikken die door de bluesman van middelbare leeftijd werden gegeven, tot op zekere hoogte vond ze het ziek, aan de andere kant… mannen waren stiekem beesten, ze stond zonder aarzelen toe dat de zwarte man van middelbare leeftijd naar haar lonkte, het was op de een of andere manier het ritme van zijn drums dat Jennifer irriteerde, gaf haar ook kippenvel, elke keer dat ze het steegje bij zijn huis overstak, faalde de man altijd om te verslaan zijn drums tweemaal… het geluid maakte haar bang, opgewonden haar ook. Ze was in de war, maar het kon haar niet schelen, ze wist dat de zwarte bluesman nergens goed voor was, ze had het best grappig gevonden hem te vinden in haar gemeenschap waar ze eigenlijk nooit onder zwarte mensen was geweest… haatte hem ook, ze had hem nooit negatief, gemeen of brutaal gevonden, hoewel ze bang was dat hij haar kant op zou komen. Op Jennifer's school waren de dingen vrij normaal, ze onderhield een normale gezonde relatie met haar leraren, ze hielp zelfs de junioren in haar wetenschapslab, ze kon goed opschieten met haar klasgenoten, Jennifer was ook niet jaloers of bitchy, daarom deed ze 'k trok geen vijanden, maar trok zeker goede bedrijven. Jennifer was gelukkig met haar leven, ze had vrienden die een relatie hadden, die dol waren op feesten, seks hebben, maar het kon haar niet schelen… ze liet haar elke dag geloven dat ze gewoon nog niet klaar was voor een relatie.

Ze wist dat ze tijd nodig had, ze had tijd nodig om te beseffen of ze echt in mannen kan blijven geloven of niet. De enige man die ze kon vertrouwen was, grofweg haar vader… hoewel ze hechter was met haar moeder Barbara. Jennifer hield ervan om zich bezig te houden met boeken en films. Als ze zich niet op haar studie kon concentreren, zou ze uiteindelijk gewoon een film kijken of een boek lezen, iets om haar gedachten bij te houden, ze had er een hekel aan om inactief te zijn. Het was gewoon een andere dag, Jennifer had een uitnodiging voor een schoolbalavond van een vriend afgewezen, pratend over de schoolbalavonden, vorige maand was het enige waar ze aan kon denken… een man had haar ten dans gevraagd, hij leek zo vriendelijk… ze deed haar best, maar kon niet weigeren, hij had meer dan vijf haringen en spleet eerder per ongeluk wat drinken op haar avondjurk, niet alleen dat… maar hij was ook behoorlijk dronken… en dwong haar om nog meer te dansen, ze kon het niet meer aan en moest gewoon weg.

Geen schoolbal meer, geen gekke ongelukken meer, geen gekke mannen meer, dacht Jennifer bij zichzelf terwijl ze een boek pakte en begon te lezen. Maar het was weer een fijne koele winderige avond op zondag, Jennifer besloot wat klusjes te doen, ze opende de ramen….langzaam ademen en genietend van de frisse, kille bries. de zachte melodie van langzame snelle winden samen met de spelende kleine kinderen vermaakten haar oren totdat het geluid van de drums weer toesloeg, Jennifer kon het raam van het huis van de bluesman vanuit haar kamer zien, hij wist dat de oude man op zijn drums zou slaan en nu zou zingen . Ze besloot weer aan het werk te gaan en niet op te letten, het kleine geluid van tribale liedjes trof Jennifer's oren, ze vond er iets aan, misschien de warmte van zijn stem, de emoties erin, de muziek van zijn eigen bodem. Jennifer merkte dat ze van het nummer genoot.

De bluesman gaf er niet om aandacht te trekken, er waren velen die er geen enkele aandacht aan schonken, maar de kinderen genoten ervan, ze stopten met spelen en staarden alleen maar naar de zwarte man van middelbare leeftijd die op zijn drums speelde. Toen Jennifer op weg was naar de marker, besloot ze om gewoon langs te gaan bij het huis van de bluesman en gewoon te luisteren, luister gewoon naar het nummer dat ze wilde, ze was niet van plan om blikken te stelen. Ze liep naar het hek en stond bij de boom te luisteren naar zijn lied, de warme hartstochtelijke donkere stem samen met het slaan van de drums deed haar huid tintelen, ze begon te zweten… de bluesman leek zijn emoties vrijelijk uit zijn liedjes te putten, Jennifer kon het niet helpen, maar ging een stukje naar zijn huis en staarde naar de man, zijn ogen gesloten… een oude bruine hoed op zijn koolzwarte hoofd, een warme glimlach lag tussen zijn ruwe snor en bakkebaarden, het ruwe paar grote handen stopten nooit met slaan op de drums.

Dikke zweetdruppels druppelden van zijn voorhoofd naar zijn brede zwarte neus en naar zijn dikke lippen, zijn koolzwarte huid glinsterde van het zweet, Jennifer werd gedwongen haar ogen op de zijne te richten. Die ogen zeiden veel, bijna in tranen, van vreugde of verdriet. Hij lag daar comfortabel op zijn jas, een oude broek en laarzen. Jennifer was helemaal in stilte, toen ze opeens hoestte, oeps, dacht Jennifer bij zichzelf.

De ogen van de bluesman sprongen open… Jennifer stond bij zijn hek, een strakke joggingbroek en een donker T-shirt dat heel goed leek af te contrasteren met haar rijke, bleke huid die bijna roze was van het zweet… want op sommige momenten hielden ze elkaar gewoon in de gaten. De bluesman liet zijn ogen elke centimeter van Jennifer scannen, die trilde en geen centimeter kon bewegen. Zijn ogen gingen van haar goed gespierde voeten naar haar slanke benen, oplopend naar haar dikke ronde dijen en naar haar vlezige armen en een rond warm gezicht. Dat vlees heeft een paar ruwe handen nodig om ze te strelen, dacht de bluesman ondeugend.

Zonder te aarzelen stond hij op van zijn fauteuil en begon de trap af te lopen en verder te gaan naar Jennifer. Jennifer kon nauwelijks bewegen, ze probeerde gewoon haar tenen te bewegen en langzaam terug te gaan, en deed haar best om zo snel mogelijk te ontsnappen. De bluesman realiseerde zich Jennifer's poging om achteruit te gaan en beval met bijna een ruwe stem om te stoppen. Jennifer voelde een rilling over haar rug lopen, ze kon niet verder teruggaan.

Ze stond gewoon stil en sloot haar ogen van angst, ze probeerde zichzelf te troosten dat de man geen slechte man was en geen kwaad zou doen, toch rilde ze. De bluesman was slechts enkele centimeters dichter bij Jennifer. Zijn trommels hielden stevig vast in zijn handpalmen. Zijn ogen verdiepten zich in de uitdrukking op haar gezicht, de uitdrukking van angst, angst maar tot op zekere hoogte nieuwsgierigheid.

Geen van hen bewoog ook maar een centimeter, Jennifer stond gewoon stil, haar lichaam trilde, haar ogen gesloten. niet kunnen anticiperen op wat er gaat gebeuren. Er was een vreemde spanning tussen de twee. De tijd leek even stil te staan. De Bluesman kwam steeds dichterbij tot hij slechts 60 cm van haar verwijderd was.

Jennifer slaagde erin haar ogen te openen, deed ze heel langzaam open en deed haar best om naar de bluesman te kijken. Atlast had eindelijk de zijne ontmoet, ze keek hem aan, er was warmte in zijn vriendelijke gezicht, ogen gevuld met passie en nieuwsgierigheid. Wordt vervolgd…..

Vergelijkbare verhalen