De zwanenhals: hoofdstuk acht

De dood van Harold…

🕑 12 minuten minuten lesbienne verhalen

Toen de nacht viel, was dat met een vreselijke plotselingheid. Nu ik hier ben gekomen, weet ik niet of mijn veer de woorden zal krabben. Mijn emoties, zelfs op deze afstand, zijn te rauw. Daar is mijn hete, rode woede: met Tostig en zijn arrogantie; met Edwin en Morcar vanwege hun zelfzuchtige nutteloosheid; met Harold voor zijn zekerheden; met William the Bastard, gewoon om te zijn; en met mannen, het hele ras van hen, vanwege hun toevlucht tot geweld en hun liefde ervoor.

Daar is mijn verdriet: over zoveel pijn die het niet kan verdragen; voor de weduwen en de wezen; en voor het wrak van het Engeland dat we hadden gemaakt en waar we van hielden. Hoe kunnen mijn woorden dat allemaal vastleggen? En waarom zou ik dat willen? Maar kronieken zijn de overwinnaars, en ik hoor nu al, zelfs hier in Kiev, verhalen over wat er is gebeurd waarvan ik weet dat het een leugen is. Ik ben het ook aan Gytha en mijn dochter verschuldigd dat er een verslag moet zijn. Ik wou echter dat een andere ganzenveer het opschrift had. De nachten begonnen al langer te worden en Ealdgyth en ik nestelden ons 's morgens vroeg dicht tegen elkaar aan voor warmte, maar ook voor liefde.

'Mijn liefste,' fluisterde ze tegen me terwijl ze met haar vingers over mijn nek en bovenarmen streek, 'heeft dit te maken met wat je ook de meeste middagen met Walt doet?'. My Lady keek me vragend aan. Ik wed. 'Doet wat, vrouwe?'. Ik speelde tijd.

'Nou, ik vind het leuk, maar ik zou zeggen dat je armen bijna gespierd worden, en ik heb gemerkt dat je aanraking steviger is, je stoten krachtiger,' en ze giechelde, 'niet dat ik bezwaar maak. Je hebt toch geen mannen ontdekt?'. Ik keek haar liefdevol aan.

'Nee, mijn liefste, het is gewoon dat Walt me ​​helpt mijn kracht te ontwikkelen, ik vind sommige huishoudelijke taken een beetje veeleisend en zou graag veerkrachtiger willen zijn; hij helpt me.'. 'Ik begrijp het, ik help je om veerkrachtiger te zijn, nietwaar?'. Ze lachte. Ik trok haar naar me toe. 'Mannen, inderdaad,' mompelde ik, terwijl mijn handen tussen haar dijen kronkelden, haar kut omsloten, mijn middelvinger door haar nattigheid drong, terwijl de buren hun aandacht op haar knop en haar kont vestigden.

Opeens wilde ik haar. Gewoonlijk was het mijn Vrouwe die me meenam, maar deze vroege ochtend in september wilde ik haar met een urgentie die ik nog nooit had gevoeld, hoewel ik had gevoeld dat die energie door haar op mij gericht was; Terwijl mijn vingers tegelijkertijd haar gaatjes binnengingen, duwde mijn duim tegen haar knop. Mijn mond klampte zich vast aan haar gezwollen linkertepel en trok hem naar buiten, terwijl mijn vingers haar gaatjes verkenden, ze vulden, naar binnen duwden, haar zo graag wilden. Ik zoog hard op haar tepel, mijn andere hand kneedde haar borsten, mijn vingers streelden haar zachte vlees.

Terwijl een hand met haar borsten speelde, bewerkte mijn andere met spoed haar kut, terwijl mijn duim tegen haar knop duwde en er omheen cirkelde, terwijl ze reageerde op mijn verlangen. Ik voelde me doordrenkt met energie, wilde haar, in vuur en vlam voor haar op een manier die ik nog nooit eerder had gevoeld. Ze reageerde vriendelijk. Ik voelde haar tegen me aan drukken, alsof ze mijn vingers zo ver mogelijk in haar kut en kont wilde hebben.

Ze bewoog haar lichaam in de maat met het ritme van mijn hand, en ik voelde haar sappen me bedekken terwijl mijn lippen haar tepels streelden, de een na de ander. Het gevoel dat ze zich aan mijn passie overgaf, deed iets diep in mij ontbranden, een vlam brandde sterk en helder, als een vreugdevuur in het droge seizoen. Terwijl ik mijn vingers erin duwde, op zoek naar het hart van haar verlangen. Ze begon te bokken, haar adem werd plotseling oppervlakkiger en dringender. Mijn tanden klemden zich vast op haar tepel, ik hield hem gewoon strak, de geringste hint van een beet, maar het was genoeg om haar over de rand te duwen.

Ze bereed mijn hand als een ros terwijl ze tot haar hoogtepunt kwam, en ik hield haar dicht tegen me aan terwijl ze beefde. We waren zo samen, als één persoon, we smolten in elkaar, verenigden ons: één. We nestelden ons, zalig in de warmte na de coïtus.

Maar die ochtend in september hing er een koude rilling in de lucht, zo leek het me tenminste, toen ik mezelf naar boven sleepte. Het voelde bij het opstaan ​​een voorproefje zijn van de herfst die eraan zat te komen. Ik herinner me dat het de eerste keer sinds april was dat ik de behoefte voelde om naar mijn kamerjas te grijpen. De oogst was binnen en het was een goede en vroege oogst geweest.

Alles was veilig verzameld voordat de winterstormen begonnen. 'Mevrouw, er komt een ruiter aan,' riep de dienstmeid. Aangezien we nergens nieuws hebben gekregen, kon dit geen goede voorbode zijn. Ik zei tegen het dienstmeisje dat ze Ealdgyth klaar moest maken, terwijl ik de binnenplaats opging, net toen de berijder afsteeg.

'Ik heb een bericht voor Ealdgyth de kermis.'. 'Ik ben haar vrouw, je kunt het aan mij geven.'. Hij begon maar had duidelijk te horen gekregen dat ik er was. 'Jij bent Danegyth, ja?'. Ik gaf de overtreding toe.

'Ik ben van de koning, mevrouw. We hebben nieuws dat Tostig en Hardrada in het noorden zijn geland. Koning Harold doet u de groeten en verzoekt u niet bang te zijn. Nu, mevrouw, ik moet rijden om me bij het leger te voegen.' En, zo gezegd, hij deed het. Zo hoorden we dat de invasie was begonnen.

Ik kalmeerde mijn dame, die begrijpelijkerwijs geagiteerd was. Die middag had ik mijn sessie met Walt. 'Het komt eraan,' zei hij, 'en ik heb klaar wat je wilde.' De smid was een knoestige oudere man van in de vijftig, oud voor een krijgsman. Hij had gevochten in de oorlogen in Bretagne en in Normandië. Zijn vaardigheid in de smidse had waarschijnlijk zijn leven gered.

Ik vond hem leuk. Hij was nors, fel, maar aardig voor mij. Hij twijfelde aan mijn plan, maar zes maanden later was hij een liefhebber. 'Je hebt vooruit gedacht. Ik hoop bij God dat het voor niets is.'.

Ik ook, maar God had soms hulp nodig en was, dacht ik, meer geneigd degenen te helpen die zichzelf hielpen. Het was spannend die maand. We gingen door met ons werk, maar elke dag vroegen we ons af wat het nieuws zou zijn. Toen, aan het einde van de maand, kwam er een andere ruiter met het vreugdevolle nieuws dat koning Harold de Viking-troepen had overrompeld en vernietigd.

Tostig en de Hardrada waren allebei dood, samen met zesduizend van hun mannen, zo werd gezegd. Maar het had hard gebeukt, aangezien onze Heer bijna dat aantal was kwijtgeraakt. Maar toen kwam het slechtere nieuws. Willem de Bastaard was bij Pevensey geland met, naar men zei, zevenduizend man.

Harold was in York. Er was paniek. Ealdgyth maakte zich zorgen. Met de koning zo ver naar het noorden, wie wist wat William zou doen? Maar met het verstrijken van de dagen hoorden we het nieuws dat Harold naar het zuiden marcheerde met een snelheid die in de moderne tijd ongekend was.

Op 2 oktober kregen we bericht dat hij in Londen was en de volgende dag dat hij naar het zuiden was getrokken. Dan niets. We wachtten.

De spanning was ondraaglijk. Er was geen woord. Dat was niet goed. Somberheid kwam op ons neer. Laat in de middag van 14 oktober begon Ealdgyth te snikken.

'Hij is dood.'. Dat was alles wat ze zei. Ze stortte in mijn armen en ik hield haar vast. Die nacht was er een bloedrode maan.

Ze huilde in mijn armen, trillend. Ik had geen woorden. Ze waren zo dichtbij mijn koning en mijn dame; zij wist. Ik was wakker voor zonsopgang. Ik ging naar de smidse, waar Walt al aan het werk was.

'Ik heb het, weet je het zeker?'. Ik knikte en kleedde me uit tot aan mijn onderjurk. Hij kleedde mij aan. 'Haal de bewaker, heb ik bevolen.'.

Ik had een wachter bij de doorwaadbare plaats gezet. Even na zevenen kwam hij en meldde dat er een detachement cavalerie naderde. Alleen de Noormannen gebruikten cavalerie; ze hadden gewonnen. Hier hadden we ons op voorbereid. Ik plaatste de boogschutters in het kleine struikgewas waar de weg doorheen liep, en ik had een klein detachement mannen in de greppel ervoor.

We hurken. Ze waren luid aan het praten. Ik begreep ze.

'Er zullen hier wat teven zijn om te verkrachten', vloekte een man. 'Er zal, terwijl het leger vecht, wij kunnen neuken. We zullen ze op zoveel manieren neuken dat ze gedragen moeten worden.

Deze Engelse hoeren zullen een man kennen als ik ze heb gehad.'. Ik gaf het sein. De boogschutters schoten met dodelijke nauwkeurigheid. Drie mannen raakten tegelijk de grond en terwijl de andere drie voor veiligheid reden, trokken we het touw over de weg, waardoor de paarden struikelden. We stonden op uit de greppel en gingen tussen hen in.

Ze vochten. Walt sloeg uit met zijn grootzwaard en doodde de eerste van hen. Maar de opschepper, nadat hij twee van ons had neergeslagen, ging op zijn rug af. Mijn zwaard ontmoette het zijne, net op tijd. 'Wat,' verklaarde hij, 'jullie Engelsen sturen jongens om te vechten?'.

'Nee,' zei ik terwijl ik mijn helm afzette en mijn haar liet wapperen, 'wij Engelse teven hebben onze eigen klauwen, jij Franse klootzak.' Terwijl zijn mond openviel, bracht ik mijn zwaard omhoog en sloeg hem in de vitale delen, onder zijn maliënkolder door in zijn mannelijke delen, terwijl ik het zwaard verdraaide zoals ik deed. 'Zo, klootzak, gaan Engelse bitches om met verkrachters.'. Hij stierf langzaam. Walt gaf me een klap op de rug. 'Dat was een mooie klap, goed geslagen! Je praktijk was niet tevergeefs.'.

Ik maakte mijn zwaard schoon aan de tuniek van de Normandiër. 'Dat was de eerste', er zullen er meer zijn. Snel nu, breng deze ellendelingen in de greppel. Verberg de paarden.

Ze waren hier nooit.'. Zwaar ademhalend ging ik terug naar huis. My Lady, die net was opgestaan, keek verbaasd. 'Wat?'. 'Dit is wat ik deed met Walt.

We hebben zojuist een plunderende groep verslagen, overvallers denk ik, opportunisten, maar er zullen er nog meer zijn. We moeten ons plan uitvoeren.'. 'My Lady,' klonk een stem, 'er nadert een man met een witte vlag, hij wil My Lady Ealdgyth spreken.' De meid trilde. We liepen naar buiten, een vreemd paar, mijn Vrouwe in haar gewaad, ik in mijn maliënpak.

De boodschapper steeg af en knielde neer. 'Mijnheer William betuigt zijn condoleances. Je Harold is dood.

Je moet komen om zijn lijk te identificeren.' My Lady hield me vast voor steun. 'Is dit jouw Normandische diplomatie, man?' Ik keek hem boos aan terwijl ik de woorden uitspuugde. 'Het spijt me jonge ridder, maar het is dringend.

De monniken willen Harold eervol begraven, maar we moeten weten dat hij het is, en dat weten ze niet zeker.' Die reis was verschrikkelijk. Ik trok snel mijn gewone kleren aan, kleedde mijn Vrouwe aan en we vertrokken. Ze was wit. We reden als de wind tijdens die laatste rit, waarbij we het decorum loslieten, we schrijlings op de paarden zaten tot onze dijen rood waren gewreven.

Eindelijk kwamen we aan de kust. Over dat veld in Hastings kan ik niet schrijven. Nee, ook nu niet. De stank maakte dat ik wilde overgeven. De roofvogels cirkelden, kwamen binnen, pikten, vlogen weg.

Er waren stapels zwaarden, schilden, maliënkolders. De gewonden waren overal. Het was een visioen van de hel. Nee, het was de hel.

Onze gids bracht ons naar een forse gestalte met een kort hoofd. Het was de bastaard. Hij keek naar ons.

'Bent u Ealdgyth de schone, de vrouw van Harold?'. Ze keek hem aan. 'Dat ben ik, en dit is mijn geadopteerde dochter, Danegyth.'. 'Ik ben blij dat je een supporter hebt, my Lady. Ik beloof je hier, je zult geen kwaad overkomen, mijn ruzie was met Harold, en met zijn dood is het voorbij.

De monniken hebben me gesmeekt om hem een ​​eervolle begrafenis te geven, en dat zal ik doen, maar hij moet gevonden worden'. Was er een flikkering van medeleven in die vurige ogen? Dus liepen we het veld op. We gingen naar waar de huiskarlen hun laatste standpunt hadden ingenomen, rond hun Meester de Koning.

Elk van hen was gestorven door een zwaard of lans die naar voren was gestoken. Ze stierven als mannen. En daar, in die puinhoop, vonden we mijn heer Harold.

De lichamen waren in stukken gehakt en zijn gezicht, misvormd door een pijl, was niet gemakkelijk te onderscheiden. Mijn Vrouwe huilde. Het was het grote litteken op zijn onderlichaam dat we konden gebruiken om de Noormannen te overtuigen, hoewel Ealdgyth het wist. Ze hield hem vast tot ze kwamen om hem naar de monniken te brengen. Haar tranen baadden zijn arme, gehavende gezicht en we voerden onze eigen Saksische rituelen uit en stuurden zijn ziel naar de voorouders in het Walhalla.

We rouwden om hem. Toen kwamen de monniken. Ze baadden hem en bereidden hem voor op de begrafenis.

We stonden in de schemering toen ze hem lieten zakken in de Engelse grond waar de overblijfselen van de laatste Saksische koning van de Engelsen lagen. Die nacht sliepen we. Het was een donkere slaap, gekweld door de demonen..

Vergelijkbare verhalen