Beter om te vergeten

We deden het allemaal uit liefde… Nadat de eerste winteradem uitademt als de zachtste fantoompijn, bracht iets je terug naar mij in de vallei waar niemand zich herinnert wat we verloren hebben, niemand herinnert zich onze namen in slow motion stoeten van lichamen en eindeloze glinsterende lichten. Ik heb het misschien goed genoeg opgevat na de laatste keer dat je wegging, het was beter om niet te onthouden hoe je eruitzag in het delicate lamplicht. De veilige haven van mijn kleine bed, zoveel verhalen om bij te praten, onze stemmen gingen van stille bekentenissen naar gefluister dat op samenzwering leek, huid snel verschroeid in het verwarmde donker.

Het is beter om te vergeten hoe je je voelde toen een geheim akkoord riep, je vulde met muziek en sterrenlicht waar ik altijd over schrijf maar niet kon overbrengen met mijn vingertoppen. Je zult nooit weten hoeveel pijn dat doet, je niet kunnen bereiken, niet zien zoals je ogen doen. Dat vloeit uit een voorheen onbekend reservoir, sonates neuriënd uit een heel ander leven, maar daar kom je niet aan. Nog niet. Dit is een cirkel die nooit sluit.

Ik heb nooit langzame liefkozingen kunnen vergeten die zich van nature opbouwen, meedogenloos een rusteloos vuur tussen je dijen beginnen bloot te leggen, daar wacht een onbeschrijfelijke steek, past bij een ritme dat je maar al te goed kent. De hulpeloze hartslag in mijn borst die je ooit zei, voelde aan als kleine bange vleugels die sloegen of de naald van een kompas die eindeloos ronddraaide, je kon daar altijd de fantoompijn voelen. We bereikten daar voor liefde…. Het is beter om deze unieke omtrek te vergeten, namen en nummers die te diep snijden, het warme silhouet dat dichterbij komt totdat lippen plaatsen zoeken die ik heb gemist, plaatsen die je me nooit een keer hebt ontzegd. Je zult nooit weten hoeveel pijn dat doet, het zout en het zoete van een ander dat over je hele blootgestelde huid in kaart is gebracht, om tweelingvlammen te zijn die nog steeds branden met vuren die andere plaatsen in brand steken.

Ik wilde je gewoon altijd bereiken. Dat stroomt uit een donker reservoir, stromingen die stromen uit een ander leven dat ik je nog niet kan laten aanraken. Misschien neem ik het op tijd goed genoeg op. Het is misschien beter om je precies te herinneren hoe je je altijd voelde voordat er een geheim akkoord moest worden geplukt om je te vullen met muziek en sterrenlicht waar ik nog steeds over weet te schrijven, maar waarvan ik bijna de gloeiende noten vergeet.

Misschien is het beter om de handgeschreven notities te onthouden die overblijven, bekentenissen die fluisteren en vouwen in wat eigenlijk de ziel kan zijn, denk aan de pluimen van je haar die over het kussen zijn gemorst als een donkere oceaan, hoe lepelend voor mij je bewees dat sommige levens op onverklaarbare wijze voor altijd aan elkaar vastgemaakt. Je hebt nooit kunnen vergeten hoe we uitstraalden na ademloos loslaten, meedogenloze draden tussen ons die dreunen met een beat die niemand anders kan voelen, hoe je zei dat mijn slapende hartslag zachte muziek was uit een ander leven dat je eindelijk kon aanraken . Je wist eindelijk hoe het pijn deed en waarom. Wist dat dit een cirkel is die nooit sluit. Dat we dit allemaal uit liefde deden..

Vergelijkbare verhalen