De Reünie deel 2

🕑 8 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Het voelde alsof ik weer 19 was. De vlinders, de snelle hartslag en zwetende handpalmen. Ik keek in de ogen van het meisje van wie ik zoveel jaren geleden hield, een heel leven geleden. De vrouw van wie ik nog steeds hield.

Ik was bijna in paniek… probeerde grip te krijgen op de emoties en gevoelens die door mijn aderen stroomden. De gevoelens die ik zoveel jaren geleden had begraven, kwamen uit de doos waarin ik ze had opgesloten. In mijn handen waren mijn zeer magere handen het gezicht van het mooiste meisje dat ik ooit had kunnen hopen, vermengd met flitsen van de moeder en vrouw die ze vandaag is.

Het kostte me elk grammetje van mijn wezen om haar gezicht los te laten. Ik kon haar niet loslaten… dus ik liet langzaam mijn handen om haar middel glijden en greep haar stevig vast, bang om los te laten. Ik trok haar dicht tegen me aan… pakte haar stevig vast met de bedoeling elk stukje van haar tegen mijn lichaam te voelen. Ik wilde niet dat dit moment zou eindigen. Ik kon het niet geloven….ik….haar vasthouden….haar voelen….haar aanraken…het was een droom.

De carrouselbel ging om de aankomst van mijn tassen aan te kondigen en het kon me niet schelen. Ik wilde gewoon niet dat dit moment zou eindigen. Het leek wel een scene uit een chick flick. Ik bleef haar in de ogen kijken….haar prachtige, betoverende ogen en ik mompelde gewoon: "Laten we hier weggaan…Laten we een plek voor ons zoeken." Ik zag mijn rugzak aan de andere kant van de kamer, liep snel naar voren en schepte hem op en herwonnen mijn liefde en keek in die ogen en zei "Klaar!" Ik pakte haar hand, verstrengelde onze vingers en kneep erin. Ik zou haar niet laten gaan… Ik was bang dat ik haar zou verliezen.

Ik kneep even in haar hand, zodat ze wist dat ik haar nergens heen liet gaan en ze leidde ons de terminal uit. We eindigden bij haar auto en ik grijnsde zo charmant als ik kon en zei: "Je rijdt, ik ben hier al meer dan 20 jaar niet geweest en ik weet niet waar ik heen ga." Ze keek me aan met haar eigen kleine grijns… van het soort dat elke man zou willen dat een vrouw hem zou geven. Ik deed haar deur open zodat ze binnen kon komen.

Ik probeerde zo koel mogelijk om de auto heen te lopen, maar ik stel me voor dat ik meer op een schooljongen leek met een meisje dat eindelijk aandacht aan hem besteedde. Ik stapte in, veranderde in een soort catawampus in mijn stoel en zei tegen haar: "Laten we gaan… laten we een plek zoeken die alleen voor ons is." Ze begon te rijden… en ik zat daar gebiologeerd door haar. Ik voelde me fricked 'duizelig'.

Ik… ik ben een rots in de branding, een man die zijn emoties onder controle heeft, zijn gevoelens verbergt en zo berekend is als een man maar kan zijn. 'Duidelijk'….echt waar? "Waar gaan we naartoe?" Ze glimlachte alleen maar en zei: "Wat?" "Ik kan niet geloven dat ik echt hier bij je ben, je bent niet veranderd… zelfs niet een beetje." Ze reed ons uit de parkeergarage. Ik kon alleen maar vol ongeloof staren. Ik was weer bij haar… een tweede kans… een kans om dingen recht te zetten.

We stopten bij een rood licht en ze keek me aan. Ik liep naar haar toe, liet mijn handen achter haar nek glijden en bracht mijn lippen naar de hare.' Ik wist niet hoeveel tijd ik had voordat het licht op groen sprong en ik zou geen moment verspillen. Een simpele kus, zacht en puur, die snel overgaat in een hartstochtelijke diepe kus. Onze tongen raakten elkaar weer aan en dansten in elkaars mond.

Ik zoog op haar tong, nam haar smaak in me op, voelde haar textuur en omarmde de opwinding die in mijn borst bonsde. We misten het licht op groen volledig en stopten pas toen de vuilniszak achter ons ongeduldig toeterde. We lachten en ze zette de auto in beweging. Ik ging alleen ver genoeg achteruit om haar te laten rijden, zodat ik haar nog steeds kon inademen. Ik kan me niet herinneren dat ik iemand zo graag wilde… zo volledig.

Ze reed en ik kon alleen maar bedenken hoe graag ik haar wilde kussen, proeven en voelen. Ik ging met mijn vingers door haar haar en langs de achterkant van haar nek. "Waar gaan we heen jongedame?" Ik fluisterde, maar ik kon alleen maar hopen op het volgende rode licht zodat ik haar weer kon kussen.

Hij was hier, in mijn armen, eindelijk na zoveel jaren uit elkaar. De man van wie ik zo lang geleden had gehouden, de man van wie ik nog steeds hield en die nog steeds mijn adem stal. Toen ik in zijn ogen keek, voelde het alsof ik thuis was. De jaren verdwenen en het was alleen ik en hij.

De man die hij toen was en de man die hij nu is… twee totaal verschillende individuen, maar toch dezelfde. Ik beschouw mezelf als een zeer nuchtere vrouw, altijd kalm, altijd beheerst, maar met hem in mijn armen wilde ik hem alleen maar inademen, vasthouden en niet loslaten. Ik bad dat hij niet de trillingen zou voelen die me door elkaar schudden, het bonzen van mijn hart terwijl we elkaar stevig vasthielden. Ik was bang dat als ik hem zou laten gaan, hij zou verdwijnen.

De carrouselbel ging, waardoor dit echt werd. De geluiden van het vliegveld kwamen terug, de mensen renden rond, de intercom kondigde vluchten aan. Ik staarde nog een moment langer en nam hem gewoon glimlachend in me op. Hij zei: "Laten we hier weggaan… Laten we een plaats voor ons zoeken." Hij pakte zijn rugzak en kwam snel terug, al die tijd glimlachend, ons allebei, als in een droom.

Ik hoorde hem "Klaar" zeggen terwijl hij mijn hand vastpakte. Ik kneep in zijn hand en bedekte de zijne met mijn andere, ik hield me vast voor het leven en liet hem weten dat hij deze keer niet zou ontsnappen. Ik stapte naar hem toe en streelde zijn gezicht, terwijl ik zijn huid onder mijn vingers voelde. Zijn gezicht spookte al zoveel jaren door mijn dromen.

Ik had zoveel verloren tijd in te halen en ik was niet van plan nog een minuut te verspillen. We bereikten mijn auto en hij zei: "Je rijdt, ik ben hier al meer dan 20 jaar niet geweest en ik weet niet waar ik heen ga." Altijd de heer, hij opende mijn deur en liep om de voorkant van de auto heen. Ik stak mijn hand uit om zijn deur te openen, onze ogen lieten elkaar nooit los.

Hij stapt in de auto en draait zich naar me toe. Ik weet dat ik de domste grijns op mijn gezicht moet hebben, want hij kan alleen maar staren. Hij zegt tegen me: "Laten we gaan… laten we een plek zoeken die alleen voor ons is." Ik begin me terug te trekken en ik voel zijn ogen op me gericht. Mijn huid tintelt, mijn hart bonst, ik heb alles nodig om me op het rijden te concentreren. Ik voel de warmte van zijn lichaam in de stoel naast de mijne.

Zijn mannelijke geur vult mijn auto en mijn zintuigen. GOD maar ik voel me als een hormonale tiener op haar eerste date. Dit ben ik absoluut niet, maar alleen al bij hem zijn maakt het de moeite waard.

"Waar gaan we naartoe?" hij vraagt. Het enige wat ik kan doen is glimlachen terwijl ik naar hem kijk. Mijn hart bonkt van wat ik zie.

De jongen van 20 jaar geleden ging perfect samen met de man die hij nu is. Ik open mijn mond om hem te vertellen dat ik van hem hou, dat heb ik altijd gedaan, maar ik kan alleen maar zeggen: "Wat?" Hij zegt tegen me: "Ik kan niet geloven dat ik hier echt bij je ben, je bent niet veranderd… zelfs niet een beetje." Ik b een beetje en rijden. We rijden het vliegveld uit en een licht springt op rood. Omdat ik geen enkel moment wil missen, kijk ik hem in de ogen terwijl ik zijn handen mijn nek voel strelen en me dichter naar zich toe trekken. Ik zie zijn perfecte lippen als ze de mijne raken.

Een simpele kus werd vleselijk toen hij mijn tong diep in zijn mond zoog. Ik jammerde en stak een hand in zijn haar, maakte het dieper en trok hem steeds dichter naar zich toe. Het gevoel van zijn tong verstrengeld met de mijne, zijn smaak exploderende op mijn tong deed pijn in mijn tepels om aangeraakt te worden. Ik wilde niet dat deze kus zou eindigen, maar de ezel achter ons wilde het licht dat groen was geworden niet zo graag missen. We lachten en gingen uit elkaar, maar net ver genoeg zodat ik door kon naar onze bestemming.

Hij ging met zijn vingers door mijn haar en op en neer in mijn nek, waardoor het erg moeilijk was om na te denken. Hij fluisterde: 'Waar gaan we heen jongedame?' Ik legde mijn hand op zijn dij, volgde een pad langs zijn broek en glimlachte alleen maar..

Vergelijkbare verhalen