Ritme en de Blue Line Ch 01

Een hockeyspeler ontmoet een muzikant.…

🕑 11 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

'Ik heb Hilary gezegd dat ik haar zou ontmoeten.' "Rechtsaf." Brody grijnsde. 'Je bent gewoon boos omdat ik je tegen Madden schopte.' Mark rolde met zijn ogen. 'Ja, dat is het. Ik ben zo boos over het verlies dat ik mijn vriendin als excuus gebruik. Jezus, Brody.' Brody grinnikte.

'Je bent gegeseld sinds ze bij je introk.' "Ga weg." Mark keek hem boos aan. 'Man, ik had nooit gedacht dat ik de dag zou zien.' Brody ontweek Marks halfslachtige zwaai naar zijn schouder, terwijl hij de hele tijd grijnsde. 'Je zou zoveel geluk moeten hebben.' Mark slaagde erin een klap uit te delen toen Brody naar de deur liep. Ze hoorden gedreun in de gang, gevolgd door een gedempte stem. "Muizen?" Vroeg Brody met opgetrokken wenkbrauwen.

'Nee, dat is Ryan, mijn buurman,' zei Mark. Na nog meer dreunen zei hij: 'Kom op, laten we kijken of we kunnen helpen. Ryan heeft een gebroken enkel. Waarschijnlijk heeft hij hulp nodig bij het dragen van iets.' "Oke." Brody deed de deur open en stapte naar buiten, Mark achter hem, net op tijd om nog een paar dreunen te horen.

Brody draaide zich om om wat hulp te bieden en zag tot zijn verbazing een vrouw in de gang. Ze had een gipsverband om haar enkel, krukken onder haar armen, en hij keek toe terwijl ze gefrustreerd haar tas op de grond gooide. "Hulp nodig?" Vroeg Brody. De vrouw liet haar hoofd zakken, zuchtte en keek op.

'Zeker', zei ze. 'Het is duidelijk niet de bedoeling dat ik dat doe.' Gefrustreerd haalde ze haar hand door golvend kastanjebruin haar en probeerde toen te glimlachen. "Hallo Mark." 'Hé. Brody, dit is Ryan Bancroft.

Ryan, dit is mijn teamgenoot, Brody Lang. 'Mark hurkte en begon de gevallen spullen op te rapen.' Hij is grotendeels zindelijk. 'Dat kreeg een kort lachje van Ryan en een blik van Brody.

Mark keek op.' Hoe gaat het met de enkel? ' Ryan haalde zijn schouders op. 'Oké, denk ik. Niet geweldig vandaag. '' Nou, we hebben allemaal slechte dagen, 'zei Brody. Hij pakte blikjes en dozen terwijl hij verder liep en stopte ze in de plastic boodschappentas waaruit ze waren ontsnapt.

Hij nam de tas aan, die opnieuw gevuld was met de boodschappen, en gebaarde naar het kleine metalen karretje dat er nog een paar vasthield. 'Heb je hulp nodig om dat spul erin te krijgen?' 'Waarschijnlijk.' Ryan zuchtte en deed haar deur open. Brody volgde haar naar binnen en liet zijn tas op tafel vallen, Toen ging hij de gang in om de kar te halen. Mark kwam binnen met een andere tas en haar handtas, en Brody manoeuvreerde de kar door de deur het appartement in en liet hem buiten de keuken staan.

'Bedankt jongens.' Ryan nam haar handtas en liet het op het aanrecht vallen. 'Ik waardeer het.' Mark keek op zijn horloge en vloekte. 'Ryan, het spijt me, ik zou je helpen spullen op te bergen, maar ik moet vluchten.' 'Geen probleem, Mark, 'verzekerde ze hem.' Ga maar. Ik heb het.

'' Ik kan helpen, 'bood Brody aan. Ryan haalde zijn schouders op alsof hij wilde zeggen dat het aan hem lag.' Sorry, Ryan, 'zei Mark weer.' Ik spreek je later wel. Dag, Brody.

'Hij vertrok.' Dus jij bent Ryan. 'Brody staarde naar de vrouw voor hem. Ze droeg een verbleekte blauwe spijkerbroek, een GMU-sweatshirt en een versleten leren jas. Kastanjebruin haar omlijstte een ietwat hoekig gezicht met een lichte laag sproeten over de jukbeenderen. Ondeugende groene ogen ontmoetten de zijne.

Ze was niet wat hij had verwacht. Ze glimlachte half naar hem terwijl ze naar een van de tassen liep. 'Je verwachtte iemand met een Y-chromosoom.' Brody voelde zich schuldig.

'Ja, ja, ik denk het wel. Mark zei dat zijn buurman Ryan was en ik nam aan dat het een man was. Sorry.' Zij schudde haar hoofd.

'Maak je geen zorgen. Het is niet de eerste keer, het zal niet de laatste zijn. Ik zou mijn naam moeten veranderen.' 'Hoe zit het met het gebruik van je tweede naam?' Stelde Brody voor.

'Ik heb een paar tantes die dat doen.' 'Mijn tweede naam is Riley.' "Oh." Brody vroeg zich af hoe ver zijn voet in zijn mond zou passen. "Bedankt." Zij schudde haar hoofd. 'Sorry, ik probeer niet moeilijk te doen.

Je wist het niet, en ik ben dankbaar voor de hulp.' Brody zweeg terwijl Ryan over de kar leunde en de tassen eruit begon te trekken. Toen ze een stoel pakte om niet te vallen, schudde hij zijn hoofd naar zichzelf en stapte over. "Hier, laat mij." Hij zette de tassen op tafel en begon de inhoud eruit te halen.

'Zeg me nou maar waar ze heen gaan,' zei hij. 'Kijk,' zei Ryan hoofdschuddend. 'Dat hoef je niet te doen, ik kan' 'Ik weet het.' Hij glimlachte luchtig naar haar. "Ik vind het gewoon leuk om mezelf nuttig te maken voor aantrekkelijke vrouwen." Ryan trok een wenkbrauw op. "Is dat zo?" "Ja." Hij hield een blik soep omhoog, wierp haar een vragende blik toe en wendde zich tot de kast die ze aangaf.

'Ik ben een sukkel voor een mooi gezicht. Vraag het Mark, hij zal het je vertellen.' Ryan lachte. 'Ja, ik denk dat Mark een mooi gezicht heeft, als er geen hechtingen op zitten.' Brody grijnsde. 'Ik zal hem vertellen dat je dat hebt gezegd.' Dat leek de spanning te doorbreken en Ryan bleef zitten terwijl Brody de rest van haar boodschappen opbergde.

'Weet je, je moet eens echt eten kopen.' Brody sloot een kast en keek haar aan. "Ik heb genoeg echt eten." Ryan sloeg haar armen voor haar over elkaar. 'Je bergt het gewoon op.' 'Ik denk niet dat je iets had dat niet geschikt was voor de magnetron. Dat is niet gezond.' 'Het lukt me, bedankt. Ben je een kok of zoiets?' "Nee." Hij haalde zijn schouders op.

'Maar ik hou van koken, en het doet me pijn om meer nepvoedsel dan echt voedsel in iemands keuken te zien.' Hij trok een wenkbrauw naar haar op. "Kom op, zelfs geen bananen?" 'Ik hou niet van bananen. Er staan ​​druiven in de koelkast.' "Ik geloof je niet." Toen Ryan zwaaide, liep Brody naar de koelkast en deed hem open. Hij zag een kleine, droevige container met wat misschien druiven waren, maar halverwege waren rozijnen.

'Dit, mevrouw Bancroft, zijn geen druiven. Ze zijn zielig.' 'Ik heb perziken in blik.' Ze zweeg even. "I denk." "Stop, je vermoordt me." Brody deed de koelkast dicht en ging tegenover haar aan tafel zitten.

"Dus wat gebeurde er?" Hij gebaarde naar haar been. 'Ik ben van het Washington Monument gesprongen.' Brody staarde haar aan. Dat kon niet waar zijn, maar ze hield haar ogen op de zijne gericht en er was geen spoor van een glimlach op haar gezicht. Hij dacht even na en zei toen, op een toon zo ernstig als de hare: 'Waar ben je geland?' "The Reflecting Pool." Haar gezichtsuitdrukking veranderde niet veel, maar hij kon de lichte grijns in haar mondhoeken zien. "Goed gesprek." Brody knikte.

'Ik zou voor het Getijbekken zijn gegaan, maar daarvoor zou je echt wat afstand moeten nemen.' Ze staarden nog een minuut en begonnen toen allebei te lachen. Ryan schudde haar hoofd. 'Was het maar zo interessant', zei ze. "Nee, dit was het resultaat van een 'vriendelijk' '' ze kromde haar vingers in de lucht terwijl ze het woord 'touch football met mijn familie' uitsprak. "Wauw." Brody keek naar het gips en toen weer naar haar groene ogen.

'Een kleine rivaliteit tussen broers en zussen op het werk?' 'Zoiets. Ik ben niet zo dol op sport; ik had niet moeten spelen. Maar weet je hoe het is, het was familie.' Haar ogen werden troebel en Brody vermoedde dat er iets meer aan de hand was. 'Jammer dat je niet van sport houdt,' zei hij, 'ik zou wel kaartjes voor een wedstrijd voor je regelen.' "Bedankt." Ryan glimlachte, een echte, en het verzachtte haar gezicht.

'Ik ben naar een paar gegaan; Mark heeft me extra kaartjes gegeven. Nu niet zo veel meer sinds hij een vriendin heeft, maar dat is oké.' 'Misschien kun je de mijne gebruiken. Ik heb geen vriendin. En ik woon maar een paar verdiepingen hoger, dus bezorgen is geen probleem.' Ryan knikte.

'Bedankt, maar het is nu lastig om hiermee te beginnen. Misschien een andere keer.' "Kan zijn." Brody glimlachte, blij dat hij niet ronduit was gesloten. 'Het was leuk je te ontmoeten, Ryan. Laat het me weten als je weer hulp nodig hebt bij de boodschappen.' "Ik zal dat doen." Later die avond lag Ryan op de bank te lezen en naar muziek te luisteren, met haar enkel op een kussen.

Ze had iTunes ingeschakeld en in willekeurige volgorde gezet. Sommigen vonden het misschien vreemd om Bad Company te horen, en Sara Bereilles volgde Coltrane, maar ze vond het leuk. Ze legde haar boek opzij en duwde zichzelf overeind, terwijl ze probeerde een kreun van pijn en irritatie te onderdrukken, zoals ze deed. Ze gebruikte de armleuning van de bank om zichzelf op te duwen, pakte haar krukken en ging naar haar toe om de muziek uit te zetten. Normaal gesproken zou ze een rustige avond hebben gebruikt om aan haar eigen muziek te werken, maar de pijn in haar been maakte het moeilijk om zich te concentreren.

Laat het gewoon gaan, hield ze zichzelf voor en haalde een paar keer diep adem. Het was een ongeluk, het had iedereen kunnen overkomen. Laat het gaan.

Ze probeerde het, maar ze was nog steeds boos over wat er met haar been was gebeurd. Ze hadden twee weken geleden een familiereünie gehad in het huis van haar ouders in Chantilly, en het was leuk geweest. Ze had haar neven en nichten ingehaald, met haar tantes en ooms gepraat, en had in een vlaag van idiotie ingestemd, het leek nu alsof ze in de voetbalwedstrijd speelde. Haar hele familie hield van sport, dus het spel was een traditie op de meeste bijeenkomsten waar genoeg mensen waren om twee teams te ondersteunen.

Ryan was opgegroeid op de Redskins, de Wizards (n Bullets) en Capitals. Toen de Nationals naar de stad waren gekomen, was de familie trouw gebleven aan hun steun. Ryan hield al een tijdje van sport.

Tot ze zich realiseerde dat al het andere dat ze kreeg nooit hetzelfde respect of dezelfde aandacht kreeg als de atletische prestaties van haar broers. Een piano-solo in de uitvoering van het schoolorkest? Dat is leuk, schat. We zullen het opnemen zodat papa later kan kijken. Topscores op de AP Chemistry-test? Goed gedaan, Ryan. We vieren feest na de wedstrijd van JT.

Ze had het geprobeerd. Ryan had haar mannetje gehouden op de baan- en softbalteams. Ze was ermee doorgegaan, ook al hield ze van muziek, ook al leken haar sportprestaties haar ouders nooit te plezieren zoals haar broers dat deden.

De universiteit was bevrijdend omdat ze de sport achter zich liet. Het kon haar ouders niet schelen, want ze hadden haar broers om op te focussen. JT was een voetbalster in zijn derde jaar aan de Universiteit van Maryland; hun jongere broer, Evan, zat in het eerste jaar van dezelfde school en had een basketbalbeurs verdiend.

Kom eroverheen, hield ze zichzelf geïrriteerd voor. Je bent een volwassene. Het is voorbij.

Ga door met je leven. Ze besloot naar bed te gaan. Het was vroeg voor tienen, maar de pijn en vermoeidheid in haar been hadden de neiging zich naar de rest van haar uit te breiden.

Ze kon misschien een tijdje lezen of tv kijken, maar ze had er genoeg van om op de bank te liggen. Ondanks haar inspanningen kwamen herinneringen aan de voetbalwedstrijd boven terwijl ze zich klaarmaakte om naar bed te gaan. Het was leuk begonnen en ze had het naar haar zin gehad, bijna tot haar eigen verbazing.

Ze hadden misschien een halfuur gespeeld toen ze een pass had gepakt en naar de geïmproviseerde eindzone was gaan rennen. Lachend ontweek ze de pogingen om haar te taggen, was ze in een klein gat in de tuin gestapt en tuimelde, terwijl een van haar broers bovenop haar landde. Ze was bleek geworden van de pijn, maar had niet geschreeuwd of geschreeuwd zoals ze had verwacht.

Haar broer, JT, had haar aanvankelijke worstelingen als onderdeel van het spel opgevat, totdat ze tegen hem had geschreeuwd en een arm had vrijgemaakt om hem weg te duwen. Wat haar woedend had gemaakt, was dat in plaats van dat iemand haar op dat moment naar de Eerste Hulp bracht, werd besloten te wachten tot het spel voorbij was. 'Niets kapot,' had haar vader gezegd, terwijl hij haar op de schouder sloeg. 'We maken het af en iemand zal je overreden.' Dus nog een half uur had Ryan op een tuinstoel gezeten, een bank met een picknicktafel om haar been omhoog te houden. Haar moeder had wat ijs meegenomen voordat ze terugkeerde naar de wedstrijd, maar dat was het dan.

Ryan was in de verleiding gekomen om een ​​ambulance te bellen, maar haar tas met haar mobiele telefoon was in huis en ze kon hem niet krijgen, noch kon ze iemands aandacht krijgen om hem voor haar te halen. Niemand, dacht ze, was zo aardig geweest als haar buurman, Mark Gaines, en Brody Lang, een volslagen vreemde. Wie, moest ze toegeven, zou het niet erg vinden om nog eens te zien. Niet alleen omdat hij lang was, met een goed postuur, ruig bruin haar en goudbruine ogen, hoewel dat geen pijn deed. Nee, hij was leuk geweest om mee te praten, en ze had hem aardig gevonden.

Je had zijn nummer moeten krijgen, domoor, of hem het jouwe moeten geven. Ze dacht erover na en haalde toen haar schouders op. Misschien zou ze haar nummer aan Mark kunnen geven. Ze dacht er weer over na terwijl ze in bed klom.

Misschien was het niet zo'n geweldig idee. Betrokken raken bij een atleet, gezien haar huidige gevoelens over sport in het algemeen, was waarschijnlijk niet de beste manier om iets te beginnen. En er was natuurlijk geen bijzondere reden om te denken dat hij met haar in contact wilde komen. Toch was hij aardig geweest….

Vergelijkbare verhalen