Seksuele genezing

Derde in een reeks verhalen verteld vanuit het perspectief van mijn oudere vriend Gary, alias.…

🕑 11 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Ik herinner me de avond alsof het gisteren was, ook al is het meer dan tien jaar geleden. Ik staarde naar de tafel en plukte gedachteloos aan mijn eten terwijl mijn vrouw zwijgend tegenover me zat. Nancy en ik waren toen bijna 25 jaar getrouwd.

We hadden samen zoveel meegemaakt in die jaren, goede en slechte tijden. Van alles wat we samen hadden meegemaakt, was niets zo zwaar als dit. Ik staarde alleen maar naar mijn bord. Ik wilde echt niet dat Nancy de tranen in mijn ogen zou zien. 'Wat hebben de dokters eigenlijk gezegd vandaag?' Ik heb het kunnen vragen.

'Ze zeiden dat ik nog minder dan een jaar te leven heb, Gary.' Nancy antwoordde, haar ogen wendden zich af. 'Je weet dat die dokters nooit weten waar ze het over hebben.' zei ik verontwaardigd. Er was duidelijk woede in mijn stem. Boosheid dat Nancy me echt zou worden afgenomen. Boosheid dat ik er niets aan leek te kunnen doen.

Woede vermengde zich met mijn verdriet terwijl ik naar mijn bord zat te staren. Na een tijdje stond Nancy op van tafel om de borden af ​​te ruimen. Ik had amper iets gegeten. 'Ben je daarmee klaar?' vroeg Nancy terwijl ze naar mijn bord reikte.

"Ja, gewoon geen honger." Ik antwoordde gedachteloos terug. Ik keek naar mijn vrouw terwijl ze de tafel afruimde. Ze leek tegenwoordig zo langzaam te bewegen, zonder echt te glimlachen. Haar ogen leken zo leeg, zonder een spoor van vreugde. De kanker had veel van haar afgenomen.

Ze leek weinig op de vrouw op wie ik iets meer dan 25 jaar geleden verliefd werd. Sterker nog, ik herkende haar tegenwoordig amper. Ik zat nog een paar minuten stil aan tafel voordat ik opstond. Ik moest me klaarmaken voor mijn nachtbaan.

Ik had een paar jaar geleden een nachtbaantje als bewaker genomen toen de kinderen naar de universiteit gingen. Onze jongste was iets meer dan een jaar geleden afgestudeerd, maar ik hield de nachtbaan. Ik dacht dat we het extra geld altijd konden gebruiken. Toen ik die avond de deur uitliep, keek ik nog een keer naar mijn vrouw. Ze was nog steeds in de keuken de afwas van het avondeten aan het afruimen.

Ze leek zo langzaam te bewegen. Ik liep de deur uit zonder zelfs maar gedag te zeggen. Eigenlijk ging ik gewoon door de bewegingen alsof ik in trance was, stapte ik in mijn auto.

Toen ik wegreed, liepen mijn emoties over het hele spectrum, van woede tot pijn. Ik wist niet of ik moest huilen of schreeuwen toen ik wegreed. Ik geloof dat ik beide heb gedaan.

Ik had zin om God te vervloeken. Ik riep hardop: 'God, waarom zij? Waarom neem je mij niet mee?' Ik was als een razende gek met tranen in zijn ogen. Nancy betekende meer voor me dan je ooit zult weten. Ik dacht aan alles wat Nancy en ik hadden meegemaakt sinds we elkaar hadden ontmoet. Toen ik Nancy voor het eerst ontmoette, had ik al een mislukt huwelijk meegemaakt.

Ik ging door een nogal slopende depressie na mijn "falen" en mijn "oplossing" was om mijn verdriet in alcohol te verdrinken. Ondanks alles zag Nancy op de een of andere manier iets in mij dat niemand anders zag. Een echt mens die pijn had en niet wist hoe ermee om te gaan. Ze toonde me liefde en hielp me uit mijn neerwaartse alcoholische spiraal. Nancy heeft meer voor mij gedaan dan iemand anders in mijn leven ooit heeft gedaan.

Ik beloofde mezelf dat ik alles voor haar zou doen. Sinds ons huwelijk heb ik er altijd een punt van gemaakt om een ​​goede verzorger te zijn. Om Nancy op elke mogelijke manier comfortabel te houden.

Helaas betekende dat maar al te vaak dat ze haar van materiële dingen moest voorzien. Ik wilde haar nu zo graag helpen, maar ik voelde me zo machteloos. Dat gevoel vreet me van binnenuit levend op.

Op weg naar het werk schoten allerlei gedachten door mijn hoofd. Er was een bar op de hoek van het blok waar ik werkte. Ik dacht eraan om weer wat te gaan drinken.

Het was bijna twintig jaar geleden dat ik iets gedronken had. Ik liep eigenlijk naar de bar en stond letterlijk trillend voor de deur. Er gingen gedachten en emoties door me heen die geen mens zou moeten doorstaan. Terwijl ik daar even stond en naar de nog steeds lichte lucht keek, liep een meisje met bloemen.

"Bloemen, meneer?" vroeg ze terwijl ze langskwam. Ik schudde gewoon mijn hoofd 'nee'. Terwijl ik daar een paar korte ogenblikken stond, trof me plotseling iets.

Het was alsof alle spanning ineens uit mijn lichaam was verdwenen. Ik rende het blok af en haalde het bloemenmeisje in. "Bloemen." ik hijgde. "Ja meneer?" Zij reageerde. 'Eh, bloemen.

Ik neem wel een boeket.' Ik zei. Ik betaalde het meisje en bleef even staan ​​genieten van de delicate geur van het kleurrijke boeket. Een paar minuten later liep ik de straat in naar de dichtstbijzijnde telefooncel.

Ik heb de nachtbaan gebeld. "Eh, hallo Bill. Ja, dit is Gary. Ik zal vanavond niet kunnen komen," begon ik in de telefoon, "In feite zal ik mijn baan moeten opzeggen.

Persoonlijke redenen. Ik' het spijt me." Ik liep terug naar de auto en stapte in. Even later stond ik weer op mijn oprit. Ik parkeerde de auto en liep naar de deur.

Toen ik het opendeed, verborg ik de bloemen achter mijn rug. 'Gary. Je liet me schrikken,' riep Nancy uit, 'je bent thuis. Zeg me niet dat je je baan bent kwijtgeraakt.

Wat is er gebeurd, Gary?' 'Wat er is gebeurd, is dat ik ermee gestopt ben,' antwoordde ik terwijl ik haar de bloemen overhandigde, 'het is belangrijker dat ik thuis ben bij mijn vrouw.' 'O, Gary. Bloemen! Ik kan me niet herinneren wanneer je voor het laatst bloemen voor me hebt gekocht. Wat lief.' De waarheid was dat ik me ook niet kon herinneren wanneer ik voor het laatst bloemen voor mijn vrouw kocht. Het andere dat ik me niet kon herinneren, was de laatste keer dat ik Nancy's ogen zag oplichten zoals ze deden toen ik haar het boeket overhandigde. Het verwarmde mijn hart om voor de verandering eens een gelukkige blik op het gezicht van mijn eigen vrouw te zien.

"Ik denk dat we wat muziek nodig hebben." Zei ik kalm. Ik liep naar de radio en zette een cool jazzstation op. Ik nam toen mijn vrouw bij de hand.

"Mag ik deze dans, mijn liefste?" Ze glimlachte naar me op een manier die ik al een tijdje niet had gezien. Ik keek in haar ogen toen we zachtjes begonnen te deinen op de muziek Emoties begonnen zich in mij op te bouwen. Ik drukte Nancy tegen me aan. Ze hield het boeket nog steeds tussen ons vast. Ik legde mijn hoofd op Nancy's schouder.

Ik wilde niet dat ze de tranen zou zien die in mijn ogen opwelden Terwijl ik mijn vrouw dicht tegen me aan hield, wenste ik dat haar ziekte op de een of andere manier in mijn lichaam kon doordringen. Ik wilde deze vrouw echt genezen. Ik wilde echt al haar pijn wegnemen.

E zelfs nadat mijn vrouw en ik stopten met dansen in het midden van de woonkamer, hielden we elkaar gewoon een tijdje dicht tegen elkaar aan. Na een tijdje stelde ik voor om samen in bad te gaan. De laatste keer dat we dat deden, kon ik je niet vertellen.

Voorzichtig leidde ik de vrouw van wie ik hield bij de hand de badkamer in. Ik begon het badwater te laten lopen terwijl ik naar een andere kamer ging om geurkaarsen te vinden waarvan ik wist dat we ze ergens hadden verstopt. In korte tijd kwam ik terug met de kaarsen, stak ze aan en plaatste ze in de kamer.

Ik heb ook wat badkralen in het bad gegooid. We hielpen elkaar allebei met het uitkleden en ik hield de hand van mijn vrouw vast toen ze in het bad stapte. Om de beurt wassen we elkaars haar.

Daarna begon ik het lichaam van mijn vrouw op een delicate manier in te schuimen, waarbij ik berichtendruk uitoefende waar ik dacht dat ze het leuk zou vinden. Ik besteedde speciale aandacht aan haar voeten en werkte met mijn duimen aan de ballen van haar voeten. "Oh Gerrit. Dat voelt zo goed,' zuchtte ze, 'ik kan me de laatste keer dat je dat deed niet herinneren.' Nogmaals, ik kon het ook niet.

Als man vond ik dat het oneerlijk was. dingen maar eerlijk is er niet een van. Als het leven eerlijk was, zou deze kanker zijn lelijke gezicht laten zien. Ik zou het in een ring krijgen en het een knock-out stoot geven waar Ali trots op zou zijn. Maar ik kon het niet.

Alles wat ik kon doen was het laatste jaar van mijn vrouw op aarde zo goed mogelijk maken. Het enige wat ik kon doen was er voor haar zijn. Het was het minste wat ik kon doen voor de vrouw van wie ik hield, de vrouw die mijn kinderen baarde. Als God ervoor koos om over een jaar van mij af, dat was zijn beslissing. Maar om haar laatste dagen op de planeet zo aangenaam mogelijk voor haar te maken, was mijn beslissing.

Nadat we uit het bad waren gekomen, droogden we elkaar om de beurt af. De gebieden die ik droogde uit, ik volgde met zachte kussen. Toen, haar bij de hand nemend, leidde ik Nancy naar de slaapkamer. Ik kuste haar zachtjes op de lippen.

Ik knabbelde voorzichtig aan haar oorlellen. Ik liet mijn lippen en vingertoppen gent lig langs haar zachte nek. Ik verkende de prachtige borsten van mijn vrouw.

Ik nam de tijd om elke centimeter van de vrouw van wie ik hield te verkennen en te strelen, de vrouw met wie ik bijna 25 jaar geleden trouwde. Ik vervolgde mijn verkenningen tot aan haar vrouwelijkheid. Ik genoot van haar delicate geur, ik verkende elke plooi alsof het de eerste keer was. Ik zorgde ervoor dat haar sappen weer echt gingen stromen en toen we echt begonnen te vrijen, nam ik de tijd om ervoor te zorgen dat ze al het plezier kreeg dat deze vrouw van wie ik hield verdiende. We kwamen uiteindelijk samen en logen een tijdje naast elkaar, gewoon hand in hand.

Terwijl ik daar naast Nancy lag, realiseerde ik me hoeveel ik mijn eigen vrouw had verwaarloosd. Zeker niet in materiële of financiële zin, maar in wat ze echt nodig had. Mij. Na die nacht bleven we regelmatig vrijen.

Onze vrijpartijsessies waren altijd traag en ongehaast. We hebben er een punt van gemaakt om elkaar tevreden te stellen. Ik voelde me nooit meer tevreden in mijn leven.

We brachten ook veel stillere tijden samen door, gewoon wandelen en elkaars hand vasthouden. Toen gebeurde er op een dag iets wonderbaarlijks. Nancy had wat werd beschouwd als een vrij routinematige afspraak met een oncoloog voor een aantal tests. Een paar dagen later kreeg ze een telefoontje van de dokter met haar resultaten.

De kanker leek in volledige remissie. Er was geen waarneembaar spoor van de kwaadaardige cellen die het mooie lichaam van mijn vrouw aanvielen. Dit was bijna zeven maanden op de dag sinds dezelfde dokter mijn vrouw vertelde dat ze minder dan een jaar te leven zou hebben. De dokter zei dat hij nog nooit zoiets had gezien. Ze zeggen dat liefde alles overwint.

Misschien is dat waar, we zullen het nooit echt weten. Ik weet alleen dat mijn vrouw tot op de dag van vandaag kankervrij is. Waarom de kanker verdween, zal niemand op deze planeet ooit zeker weten. Er is iets dat ik lang geleden heb geleerd. Het tegenovergestelde van liefde is niet haat.

Het tegenovergestelde van liefde is onverschilligheid. Ik had de behoeften van mijn eigen vrouw verwaarloosd. De behoeften van de vrouw van wie ik echt hield.

Het feit dat er een grote ziekte en doodsdreiging voor nodig was om me dat te laten beseffen, was een grote wake-up call. Een oproep die ik gelukkig beantwoordde. Dat is iets meer dan tien jaar geleden. Terwijl ik hier Nancy's hand vasthoud aan de vooravond van onze trouwdag, denk ik terug aan hoeveel geluk ik werkelijk heb.

Gelukkig iemand te hebben om echt van te houden en die altijd in mijn hoek voor mij staat. Soms heb ik het gevoel dat ik de gelukkigste man ter wereld ben. Misschien ben ik dat wel. Het is alleen jammer dat het zo lang heeft geduurd voordat ik het besefte. 02-27..

Vergelijkbare verhalen