Het monster in mijn dromen

Een schrijver ontmoet een onbekende entiteit in het bos... of niet?…

🕑 10 minuten minuten Monster seks verhalen

"Ik was zestien en was van huis weggelopen…". Verwijderen. "Ik was jong getrouwd nadat ik zwanger was…".

Verwijderen. "Ernie vond me koud en hongerig door de straten dwalen…". Verwijderen.

"Grrr… ik haat schrijversblok!". Ook al zat ik alleen in mijn kantoor, ik praatte hardop. Ik probeerde een verhaal te schrijven in een genre dat ik nog nooit eerder had geprobeerd en had moeite om te beginnen.

Ik besloot dat het tijd was om een ​​van de andere nieuwe categorieën te proberen die de site onlangs had geïntroduceerd. Ik las een van de categoriebeschrijvingen, bladerde door een paar van de verhalen en opende een nieuw document. Na tien minuten naar een pagina te hebben gestaard die leeg was, gaf ik het op. Ik heb een paar chatrooms bekeken, maar niemand die ik kende was in de buurt.

Ten slotte haalde ik een ouder verhaal tevoorschijn, eigenlijk een boek, waar ik aan werkte, en ging verder met het bewerken ervan. Na een paar uur besloot ik naar bed te gaan en te kijken of ik morgen meer geluk zou hebben met het nieuwe verhaal. Ik viel al snel in slaap. Ik ben alleen en loop over een pad in het bos.

De dag is helder en zonnig, hoewel het dikke gebladerte niet toestaat dat veel ervan de bosbodem bereikt. Ik ben hier nog nooit eerder geweest, maar op de een of andere manier komt het me bekend voor. Hoe verder ik ga, hoe donkerder en kouder het wordt, tot ik amper drie meter voor me kan zien. Ik weet niet waarom, maar iets dwingt me om door te gaan in plaats van om te keren. Als ik bij een splitsing in de weg kom, draai ik naar links, niet echt wetend waarom.

In de verte zie ik een licht en ik loop ernaartoe. Het weer is beslist koud geworden en ik begin te rillen. Het licht lijkt nooit dichterbij te komen, maar ik kan mezelf er niet van weerhouden er naar toe te gaan. Het kreupelhout wordt dikker en toch strompel ik steeds verder. Ik weet niet hoe lang ik al gelopen heb, maar het lijken wel uren.

De duisternis is nu zo alomtegenwoordig; Ik kan mijn horloge niet eens zien. Ik merk dat het helemaal stil is geworden. Ook al voel ik de wind tegen mijn huid, ik kan de bladeren niet horen ritselen of het geknisper van de dode bladeren onder mijn voeten. Het licht dat ik had gezien is niet meer zichtbaar.

Ik heb geen idee of ik nog op het pad ben of niet, en ook niet in welke richting ik ga. Omkeren is geen optie meer, en voor zover ik weet loop ik sowieso in cirkels rond. Mijn benen worden moe van het worstelen door de dikke borstel; Ik heb het koud en hongerig en moe. Ik voel eindelijk mijn weg naar een boom en ga ertegenaan leunen. Ik probeer mezelf te bedekken met de bladeren die ik op de grond voel en droom dat ik in een onrustige slaap val.

ik heb het niet meer koud; Ik voel dat er armen om me heen worden geslagen, die me verwarmen. Eerst komt er een gevoel van veiligheid over me heen, maar als ik probeer te bewegen, merk ik dat ik ingehouden wordt; de armen spannen zich om me heen en de angst stijgt van binnen. Ik probeer te ontsnappen, maar tevergeefs. Voor ik het weet word ik wakker in mijn bed. De herinnering aan de droom is wazig, zoals vaak gebeurt, maar omdat ik vaak inspiratie krijg terwijl ik slaap, probeer ik op te schrijven wat ik me herinner.

Na een paar vage alinea's leg ik het terzijde. Nogmaals, ik stop en ga aan het eerste verhaal werken in de hoop dat er uit het niets wat inspiratie bij me opkomt. Er gaan verschillende dagen voorbij en er komt geen inzicht in een verhaal of iets nieuws. Ik droom er niet van om weer in het bos te zijn, of ik weet het in ieder geval niet meer. Ook voor andere verhalen komt geen inspiratie.

Elke schrijver die zijn of haar zout waard is, heeft stapels verhalen die nooit verder gaan dan een paar ideeën die ze opschrijven of waarover ze een paar alinea's schrijven. Tussen het werken aan de korte verhalen door, blijf ik aan het boek werken. Uiteindelijk besluit ik het gewoon te vergeten en verder te werken aan een van de andere verhalen die aan de gang zijn.

Ik slaag erin om een ​​ervan af te maken, en krijg ongeveer 1500 woorden toegevoegd aan een andere. Tevreden met het werk van de dag ga ik naar bed. Ik ben weer aan de rand van het bos. Ik weet wat er zal gebeuren; dat ik dieper en dieper naar binnen zal lopen; dat het donker en koud zal worden; weet dat diep in die bossen iets op me wacht.

Ik begin me om te draaien, maar stop en loop het bos in. Dit keer bevind ik me snel weer op de plek waar ik tegen de boom ging zitten en in slaap viel. Ik weet niet hoe ik weet dat het dezelfde plek is, maar ik wel. Ik leg mijn hand op de boom en voel een hartslag. Ik trek snel mijn hand terug en begin te rennen.

Ik haal het niet drie meter voordat ik struikel en val. De stilte wordt verbroken door een zacht gelach. Ik sta mezelf op en ren, maar deze keer een beetje langzamer. Nogmaals, ik heb alle gevoel voor richting verloren en kan niet zeggen of ik naar of wegren van het lachen.

Ik kan niet meer dan een paar meter voor me zien, dus beweeg met mijn armen voor me uitgestrekt. Plots verschijnt het licht weer in de verte en ik ga er naar toe. Nogmaals, het lijkt nooit dichterbij te komen.

Ik begin weer moe te worden, maar durf niet te rusten uit angst dat wat me eerder had gevangen me weer zou vinden. Ik blijf door de borstel heen vechten naar het licht dat eindelijk dichterbij lijkt te komen. Ik stop om op adem te komen en hoor het gelach weer. Deze keer hoor ik ook geschreeuw uit de richting van het licht komen. Ook al staat er geen wind, ik voel iets langs mijn armen en gezicht strijken.

De aanrakingen voelen bijna als strelingen, maar maken me bang om weer te gaan rennen. Het licht gaat uit en dan lig ik wakker in mijn bed. Het is nog steeds donker en ondanks dat ik bedekt ben, ril ik. Ik kruip uit bed om wat te drinken en realiseer me dat ik pas een uur heb geslapen.

Ik besluit te proberen op te schrijven wat ik me van mijn droom herinner en besteed er ongeveer vijfenveertig minuten aan om alles op te schrijven. Nadat ik zoveel details heb gekregen als ik me kan herinneren, ga ik terug naar bed en na een korte tijd woelen en draaien, val ik in slaap. Al snel ben ik weer in het bos. Deze keer kom ik bij een andere splitsing in het pad. Als ik de ene kant op kijk, zie ik de weg naar buiten, de zon schijnt en de bomen zijn vrij naar een opening.

Op het andere pad is het pikdonker… een totale afwezigheid van licht. Ik vraag me even af ​​hoe het in de ene richting zo helder kan zijn en aan de andere kant zo donker. Gezond verstand zegt dat je het pad uit het bos moet nemen; toch merk ik dat ik in het donker loop. Vrijwel onmiddellijk verdwijnt het pad dat het bos uitgaat.

Het gelach en het verre geschreeuw komen terug. Ik duw vooruit, langzaam vooruit. Het geschreeuw wordt langzaam luider. Naarmate ze duidelijker werden, begon ik enkele woorden te onderscheiden en kreeg ik het gevoel dat het geen angstkreten zijn.

Het bos wordt weer lichter, hoewel het licht nergens specifiek vandaan komt; het is gewoon zo. Ik kan het pad zien, maar niet veel anders. Net als ik een bocht wil nemen en de bron van de stemmen vind, wordt het weer helemaal stil.

Iets grijpt me van achteren vast en bedekt mijn ogen. Ik voel dat ik wordt opgetild, maar ze voelen niet echt als handen. We bewegen en hoewel mijn ogen bedekt zijn, voel ik het licht feller worden. Alles wat mijn ogen bedekt, is verwijderd, maar alles wat ik nu kan zien is het licht.

Mijn voeten zijn van de grond en ik heb het gevoel alsof ik zweef. Handen of vingers of zoiets strelen mijn lichaam, maar ik voel geen angst. Mijn kleren worden uitgetrokken en ik ben al snel naakt, maar heb het warm. Wat lijkt op bladeren strijken zacht over mijn huid en wekken me op. Mijn armen zijn gestrekt over mijn hoofd en mijn benen zijn wijd gespreid terwijl ik in de lucht blijf zweven.

Lange dunne vingers trekken mijn schaamlippen uit elkaar en meer vingers reiken naar binnen en strekken me wijd open. Iets hards en glads glijdt gemakkelijk in me naar binnen en lijkt steeds verder en dieper naar binnen te gaan. Het groeit en wordt dikker en vult me, maar tegelijkertijd voel ik vingers over mijn muren wrijven en elke centimeter van me verkennen.

Ik voel hetzelfde soort lange vingers in mijn kont. Mijn gaatje is opengerekt en net als in mijn kutje wordt er een abject ingebracht en voelt alsof het diep in mij is binnengedrongen. Ik voel geen angst of pijn van dit alles, ook al ben ik er zeker van dat ik veel verder uitgerekt ben dan ik ooit ben geweest. Zachte poetsstreken blijven mijn binnenkant van mijn dijen, billen en gezicht strelen. Mijn clit wordt afwisselend gewreven, geknepen en gerold.

Iets omhult mijn borsten en begint ze te masseren, terwijl vingers met mijn tepels spelen. Mijn mond wordt voorzichtig geopend en er wordt een voorwerp ingebracht dat mijn mond vult en door mijn keel gaat. Toch kan ik nog ademen en praten en heb ik geen zin om te kokhalzen.

Ik raak langzaam opgewonden van alles wat me wordt aangedaan en hoor mezelf kreunen. Ik begin weer andere stemmen te horen en kan duidelijk verstaan ​​wat er wordt gezegd. Stemmen kreunen net als ik en bemoedigen wat hen wordt aangedaan. Mijn opwinding bouwt langzaam, maar gestaag op. De invasie van mijn lichaam is grondig, maar de gevoelens die ik ontvang zijn anders dan alles wat ik ooit eerder heb gevoeld.

Het is niet alleen mijn mond en vagina en kont die worden geneukt, maar het voelt alsof elke opening is binnengegaan. Elk deel van mijn lichaam wordt onderworpen aan orgasme na orgasme. Mijn lichaam kronkelt in de lucht terwijl elke golf toeslaat.

Ik verlies de tijd en het aantal orgasmen dat ik heb uit het oog, maar ik wil niet dat het stopt. Eindelijk begint het licht te dimmen, bijna alsof de zon ondergaat. De bedieningen gaan door totdat het weer pikdonker is. Ik schrik wakker. Het licht dat door mijn raam valt, laat me zien dat ik in mijn eigen bed ben, in mijn eigen kamer.

Ik denk dat ik nog nooit zo'n levendige droom had gehad. Terwijl ik op bed ga, realiseer ik me dat ik op de dekens lig en dat ze doorweekt zijn van het zweet en van mijn sperma. De geur van seks is onmiskenbaar, maar er is nog een geur die ik even moet identificeren. Ik besluit uiteindelijk dat het de geur van dennen is.

Als ik van de dekens opsta, vind ik een aantal dennennaalden verspreid over het bed. Ik ben al maanden niet meer in de buurt van een dennenboom geweest, dus ik heb geen idee waar ze vandaan komen. Veroorzaakte de geur van de dennennaalden de droom, of is het echt gebeurd? Ik voelde me uitgerekt, maar niet pijnlijk; heb ik dat mezelf aangedaan in mijn slaap? Ik zal het misschien nooit weten, maar zodra ik mijn linnengoed in de wasmachine had gegooid, ging ik achter mijn computer zitten en begon te schrijven..

Vergelijkbare verhalen