De laatste treinrit

De trein bouwde langzaam snelheid op toen hij begon weg te rijden van het station, terwijl stoom uit de locomotief kwam terwijl het doordringende geluid van het fluitje de lucht vulde. Net voor het einde van het perron deed ik een machtige sprong en reikte naar de reling van het perron van de salonwagen. Ik trok mezelf over de reling, bleef even staan ​​en trok mijn aflak recht. Toen ik in de auto stapte, werd ik op een extra grote stoel gegooid terwijl de trein opzij kantelde. De wielen gierden en vonken vlogen als de trein met hoge snelheid door de bocht.

De auto zwaaide heen en weer en het klikkende gerinkel van de wielen gaf aan dat de trein nog meer vaart kreeg. Het enige licht in de auto kwam van de volle maan en wierp net genoeg licht om Electa Flint tegenover me te laten zien. Zelfs als we niet de enige twee mensen in de auto waren, zou ik haar gemakkelijk hebben herkend.

Ze draaide een lok blond haar tot op haar schouders in haar vingers. Die blauwe ogen voelden alsof ze naar mijn ziel keken. "Je bent laat Nate Atwater, ik hou er echt niet van als iemand niet op tijd kan zijn.". "Mijn excuses Electa." antwoordde ik, terwijl ik haar grote boezem opmerkte, ondersteund door een bruin leren onderborstkorset.

Ze droeg een hanger met een goud koraal parelblauw emaille medaillon dat op de top van haar decolleté rustte. "Het uitzicht bewonderen, toch?". "Laat maar, laten we aan de slag gaan.". "Ik heb de plannen waar je om vroeg, Electa.".

Ze stond op en stak het gangpad over om naast me te gaan zitten. Ze droeg een bruine geplooide rok en bijpassende laarzen. Toen ik uit het raam keek, zag ik het dorre landschap, veroorzaakt door de oorlog met de wolkenstad Stratos, voorbijflitsen terwijl de trein verder reed.

"Het is tien jaar geleden sinds onze stad, Ironhagen begon af te nemen als gevolg van verloren banen, ongebreidelde ziekten en vervuiling. Uiteindelijk werd het zo erg dat degenen die goed opgeleid en rijk waren, tot in de wolken ontsnapten en de stad Stratos bouwden, op een.". "Ik realiseer me dat Electa en ik ook wisten dat de onderhandelingen over de nieuwe technologieën die in Stratos zijn ontwikkeld en die ons kunnen redden, zijn mislukt, samen met een pleidooi voor ons om met hen in Stratos te gaan wonen." 'De twee steden hebben de afgelopen vier jaar oorlog gevoerd. Ze hebben een sterkere macht dan Ironhagen.

Ik hoop dat wat je voor me hebt het tij in ons voordeel zal keren, Nate.' Terwijl we praatten, zag ik het betonnen perron van het volgende station alleen verlicht door het licht van de maan. De trein kwam abrupt tot stilstand met metaal dat tegen metaal schuurde. De auto slingerde naar voren en toen naar achteren. Ik reikte in de binnenzak van mijn overjas en Electa pakte mijn arm vast. "Wat ben je aan het doen, Nate?".

"Ik krijg de plannen voor je, Electa, ben je in orde?. "Ik ben in orde, Nate.". Ik haal haar hand van mijn arm, trek de plannen tevoorschijn en leg ze voor haar neer zodat ze het kan zien. heeft uitstekend werk voor ons gedaan, Nate.

De mensen van Ironhagen zullen niet weten wat hen overkomt, deze plannen geven ons de overwinning die we nodig hebben. Je werk als spion zit erop, je krijgt een promotie van de generaal.". "Dank je, Electa.". Het geluid van de stoom die vrijkwam en de plotselinge schok voorwaarts betekende dat de trein weer in beweging kwam.

Electa stond op, stapte voor me uit en ging schrijlings op mijn schoot zitten. Ik zag hoe ze haar bruinleren korset openritste en met één hand de knopen van haar ivoorkleurige overhemd losmaakte. Ik stak mijn hand uit, nam haar ruime boezem in elke hand en begon het zachte vlees te plooien.

'Mmm, dat voelt goed, Nate.'. Electa, reikte naar beneden en opende mijn broek, trok mijn stijve pik eruit. Ze pakte de schacht vast en begon haar hand omhoog en dan naar beneden te laten glijden.

'O ja, Electa. Sneller.". Haar hand bewoog sneller toen ze naar voren leunde en me haar borst aanbood om te zuigen. Ze ging van de ene rechtopstaande tepel naar de andere en kreunde terwijl ik erop zoog.

Haar hand draaide rond de kloppende schacht toen ik mijn hand uitstak en trok haar rok samen met de lagen onderrokken hoog genoeg om haar toch al vochtige bloem te raken. Ik duwde gemakkelijk langs de gezwollen bloembladen, in haar vochtige honingpot. "Ja, Nate, ga dieper." Electa kreunde. Net toen mijn vinger een knokkel was diep van binnen kreunde ik naar buiten: "God, Electa, ik kom eraan!" Op dat moment wist ik dat Electa en ik voor altijd samen zouden zijn. Bovenstaand verhaal is fictie..

Vergelijkbare verhalen